Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η κοινωνία σήμερα, δεν είναι αυτά τα οποία συμβαίνουν. Οσο παράδοξο και αν...
ακούγεται, δεν είναι οι δραματικές μειώσεις μισθών, συντάξεων, η ανεργία, η μείωση του βιοτικού επιπέδου τα χειρότερα που μας συμβαίνουν. Είναι ο φόβος που μας έχουν περάσει και η παντελής απουσία προοπτικής. Μια κοινωνία χωρίς αύριο δεν έχει ουσιαστικά και παρόν. Η κοινωνία υπομένει καρτερικά απίστευτες θυσίες χωρίς παράλληλα να της δίνεται η ελπίδα, η αμυδρή έστω ελπίδα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Και αυτό αποτελεί ουσιαστικά έναν ευνουχισμό της κοινωνίας.
Στον πρώτο καιρό του Μνημονίου, τους πρώτους μήνες εισόδου της τρόικας στη ζωή μας, όλο και κάποιο κυβερνητικό στέλεχος έστελνε κάποια μηνύματα αισιοδοξίας για το αύριο. Κάποιες νύξεις -έστω- ότι το μεγάλο τούνελ στο οποίο μπήκε η χώρα μας, έπειτα από κάποια χιλιόμετρα (χρόνια) θα το διαδεχθεί κάποιο φως. Κάθε ανακοίνωση νέων μέτρων (αναθεωρήσεις του Μνημονίου, Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα κ.ά.), συνοδευόταν από κάποια στρογγυλά -έστω- λόγια για θυσίες που θα έχουν αντίκρισμα.
Αυτό δεν συμβαίνει πια. Τα τελευταία σκληρά μέτρα δεν ανακοινώθηκαν καν από τα χείλη κάποιου πολιτικού προσώπου. Δόθηκαν από το υπουργείο με τη μορφή μιας απλής γραπτής ανακοίνωσης. Αποφασίζουμε ότι... Χωρίς αιτιολογία γιατί λαμβάνονται νέα μέτρα, χωρίς εξηγήσεις για το τι απέτυχε στα προηγούμενα, χωρίς την παραμικρή ανάληψη πολιτικής ευθύνης.
Και από τότε η τρομοκρατία συνεχίζεται, με δηλώσεις Γερμανών, Αυστριακών και άλλων δανειστών μας, οι οποίοι μας απειλούν για τα χειρότερα. Χωρίς αντίδραση από την πλευρά μας. Δυστυχώς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου