Τρίτη 5 Ιουλίου 2011
Με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου περνάμε σε νέα φάση. Η αρχική αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους έληξε. Αδοξα! Πέτυχε όμως σε...
ορισμένα, κρίσιμα, ζητήματα. Η Ελλάδα δεν κατέρρευσε την άνοιξη του 2010. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή οι ιδιωτικές αποταμιεύσεις και η αποτίμηση των περιουσιακών στοιχείων οικογενειών και επιχειρήσεων, διαφυλάχθηκε.Πολλοί και πολύ εύκολα κάνουν ότι λησμονούν πως το ελληνικό κράτος, μέσα σε τρία μόνον χρόνια, χρειάστηκε να βρει τρόπο να καλύψει ελλείμματα ύψους 76,1 δισ. ευρώ! Tα επόμενα τρία χρόνια, μέχρι το 2014, θα συνεχίσουμε να χρειαζόμαστε τη χρηματοδοτική υποστήριξη. Το σημείο εξόδου στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου μεταφέρεται τώρα στα μέσα του 2014 και η Ευρώπη ετοιμάζεται να βρει τα πρόσθετα κεφάλαια που απαιτούνται. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα επιβαρύνεται, για όλο αυτό το διάστημα, με το βάρος των χρεολυσίων. Ισοδύναμο αποτέλεσμα με εκείνο που διαφημίζουν οι κήρυκες της καταστροφής, που ζητούν την άρνηση των χρεών μας και την προσφυγή στην έκδοση σούπερ πληθωριστικού νομίσματος. Τη στιγμή, μάλιστα, που το κράτος δεν έχει, πρακτικώς, κανένα απόθεμα το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως αντίκρισμα του νέου νομίσματος.
Το Μνημόνιο 2 θα προσφέρει τα νέα κεφάλαια που απαιτούνται για την επόμενη φάση. Αυτό σημαίνει ότι θα συνοδευθεί από μια νέα δανειακή σύμβαση. Την οποία, προφανώς, πρέπει να αποδεχθεί η ελληνική Bουλή. Εξίσου προφανές είναι, αν και δεν έχει διατυπωθεί με επίσημο τρόπο, ότι οι νέοι δανειστές μας, δηλαδή οι φορολογούμενοι υπήκοοι των κρατών, που υπογράφουν τις διακρατικές συμβάσεις ζητούν, μέσω των νομίμων εκπροσώπων τους, των κυβερνήσεών τους, την εγγύηση καλής επιστροφής από τον ίδιο τον ελληνικό λαό, δηλαδή από τα κόμματα της Βουλής.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των αποταμιεύσεων των Eυρωπαίων πολιτών ή των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων τα οποία διαχειρίζονται τις συντάξεις των Eυρωπαίων. Τα κεφάλαια όλων αυτών δανείζει στις τράπεζές μας, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Σε αντίκρισμα αυτών των κεφαλαίων συντηρούνται τα δάνεια που έδωσαν παλαιότερα στις ελληνικές εμπορικές τράπεζες οι ευρωπαϊκές τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, έναντι των οποίων βγήκαν και χρησιμοποιήθηκαν τα στεγαστικά, καταναλωτικά και επιχειρηματικά δάνεια της ελληνικής οικονομίας.
Με άλλα λόγια, η παλαιά δανειακή σύμβαση, στο πλαίσιο της οποίας υπογράφονται τα διακρατικά δάνεια των τεσσάρων προηγουμένων και της προσεχούς πέμπτης δόσης του πρώτου Mνημονίου, αποτελεί το παλαιό πλαίσιο εγγύησης. Την αντικατάσταση του οποίου μεθοδεύουν τώρα η ελληνική με τις ξένες κυβερνήσεις. Το νέο πλαίσιο θα είναι η νέα δανειακή σύμβαση για ένα ποσό που θα μας κρατήσει «ζωντανούς» μέχρι το 2014. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα γίνεται η σύναψη των νέων δανείων θα είναι το Mνημόνιο 2.
Εύκολα κατανοεί κανείς τους λόγους για τους οποίους οι πιστωτές μας ζητούν την έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης από τουλάχιστον τα δύο μεγάλα κόμματα και τουλάχιστον δύο ακόμη μικρά. Οι συμβάσεις του αρχικού Mνημονίου ήσαν τριετούς διάρκειας, έληγαν, δηλαδή, μέσα στη συνταγματική θητεία της παρούσας κυβέρνησης. Επιπλέον, ο κ. Σαμαράς είχε διευκρινίσει ότι αναγνωρίζει πλήρως τις οικονομικές και νομικές ευθύνες που ανέλαβε η χώρα.
Η πολιτική διάσταση της νέας κατάστασης είναι προφανής. Ο πρόεδρος της Ν. Δ. έχει την πεποίθηση ότι σε περίπτωση εκλογών, τις οποίες έσπευσε να ζητήσει, το κόμμα του έχει αυξημένες πιθανότητες να επιτύχει τη σχετική πλειοψηφία. Αυτό σημαίνει ότι ο Σαμαράς θα γίνει πρωθυπουργός και θα σχηματίσει κυβέρνηση με την κοινοβουλευτική υποστήριξη κάποιων ακόμη βουλευτών, προφανώς από μικρότερα κόμματα. Ο κ. Καρατζαφέρης δεν έχει αποκλείσει κάτι παρόμοιο, σε περίπτωση που το ηττημένο ΠΑΣΟΚ κρίνει σκοπιμότερο να μείνει εκτός του νέου σχηματισμού.
Εάν το σενάριο αυτό επιβεβαιωθεί, ο κ. Σαμαράς θα πρέπει να βάλει πρώτος την υπογραφή του στη νέα δανειακή σύμβαση του Μνημονίου 2. Σε μια αναστραμμένη κατάσταση, δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι εξίσου απαραίτητη η υπογραφή του δεύτερου στην κάλπη κόμματος. Η σχετική επιταγή θα καταστεί επιτακτικότερη. Οι πιέσεις θα γίνουν ασφυκτικές. Αφού και οι τέσσερις μεγάλες οικονομίες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία) εισέρχονται, για τα δύο επόμενα χρόνια, σε προεκλογική περίοδο.
Ο υπολογισμός έχει δείξει ότι χρειαζόμαστε 170 δισ. τουλάχιστον. Τα 57 αποτελούν το υπόλοιπο του αρχικού δανείου (έχουμε πάρει με τις 4 πρώτες δόσεις 52 δισ.). Αλλα 30 υπολογίζεται ότι θα πάρουμε από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Οι ιδιώτες επενδυτές θα δεχθούν να γυρίσουν ομόλογα ύψους 30 δισ. Μένουν περίπου άλλα 50 δισ., τα οποία θα δανειζόμασταν από την αγορά και τώρα θα χρειαστεί να βάλουν οι συνεταίροι μας. Ολα αυτά με την προϋπόθεση ότι, χωρίς τόκους και χρεολύσια, το 2014 οι δημόσιες δαπάνες θα είναι μικρότερες από τα καθαρά κρατικά έσοδα. Ο κ. Σαμαράς μπορεί να επαναδιαπραγματευθεί ό, τι επιθυμεί. Αρκεί να υπογράψει τον προηγούμενο υπολογισμό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου