Όταν την Τετάρτη, 25 Μαΐου, η πλατεία Συντάγματος άρχισε να ξεχειλίζει από την αγανάκτηση χιλιάδων πολιτών, κυρίως νέων, για μία ζωή που δεν την αξίζουν και δεν τη θέλουν, η αίσθηση ότι, πράγματι, υπάρχει ελπίδα διέτρεξε την κοινωνία. Ελπίδα ότι αυτό το....
εντελώς αυθόρμητο και ακαθοδήγητο ξέσπασμα του κόσμου μπορεί να σημάνει την αποφασιστική συμβολή στα κοινά των, έως τώρα, σιωπηλών και αμέτοχων ανθρώπων.
Είναι άγνωστο για πόσες ακόμη ημέρες θα συνεχίζονται, ακούραστα, οι συναθροίσεις στις πλατείες, καθώς και ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της δυναμικής. Όμως, είναι γεγονός ότι – παρά τις απόψεις για το αντίθετο – αυτό το κίνημα της οργής εναντίον της αξιολόγησης της ατομικότητας με χρηματοοικονομικά κριτήρια, είναι, αναμφίβολα, πολιτικό. Είναι πολιτικό, όπως πολιτική είναι κάθε πράξη που βγαίνει από την καρδιά της κοινωνίας και αφορά το παρόν και το μέλλον της. Είναι, ακόμη, και επαναστατικό όσο επαναστατική δράση είναι η αποκάλυψη και η ανάδειξη της αλήθειας.
Αυτή η αλήθεια μιας τραγικότητας, που από ατομική γίνεται κοινή και συνδέει τα άτομα σε ανυποχώρητες και ασυμβίβαστες κινητοποιήσεις, είναι κάτι που αξίζει να προωθηθεί, με το ίδιο ήθος και την ίδια αξιοπρέπεια που κυριαρχούν, κάθε ημέρα, στους χώρους των συγκεντρώσεων.
Όσοι διατηρούν επιφυλάξεις για το αν και κατά πόσο θα αφήσει κάτι θετικό πίσω του το πρωτοφανές κίνημα των αγανακτισμένων, θέλω να ελπίζω ότι θα διαψευστούν. Μπορεί να παρουσιάσει σημάδια κόπωσης και να οδηγηθεί στην αυτοδιάλυση. Μπορεί να αδικηθεί, προς στιγμήν, από κάποιες ύπουλες απόπειρες για να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του. Μπορεί να πολιορκηθεί – ανοχύρωτο όπως είναι στον αυθορμητισμό του – από φορείς που τους ενοχλεί η απήχησή του και επιχειρούν να το υποβιβάσουν σαν ένα τυχαίο γεγονός χωρίς βάθος και έκταση.
Ανεξάρτητα, πάντως, από αυτά τα ενδεχόμενα, το μήνυμα που εκπέμπουν οι πλατείες είναι σαφές και με ευδιάκριτη πολιτική κατεύθυνση. Είναι συνετό να μη το αγνοήσει η κυβέρνηση, αλλά και όλες οι ηγεσίες, απαξιώνοντάς το.
Είναι φανερό ότι οι πολίτες, που καλούνται συνεχώς να πληρώνουν τα σπασμένα, δεν είναι διατεθειμένοι, επ’ άπειρον, να μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. Αρχίζουν να χάνουν την υπομονή τους. Και δεν υπάρχει πιο ισχυρό όπλο «από την οργή των υπομονετικών ανθρώπων».
Σε αυτήν την περίοδο, που ο κάθε συνταξιούχος και κάθε εργαζόμενος απειλείται να σηκώσει και νέους ογκόλιθους μέτρων, η εκτεταμένη αγανάκτηση στέλνει πολιτικό μήνυμα που οφείλει η κυβέρνηση της χώρας να το κάνει πολιτική πράξη.
Τα όμορφα λόγια και η συμπάθεια προς τους αγανακτισμένους δεν αρκούν. Για να μην πω ότι είναι στάχτη στα μάτια.
εντελώς αυθόρμητο και ακαθοδήγητο ξέσπασμα του κόσμου μπορεί να σημάνει την αποφασιστική συμβολή στα κοινά των, έως τώρα, σιωπηλών και αμέτοχων ανθρώπων.
Είναι άγνωστο για πόσες ακόμη ημέρες θα συνεχίζονται, ακούραστα, οι συναθροίσεις στις πλατείες, καθώς και ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της δυναμικής. Όμως, είναι γεγονός ότι – παρά τις απόψεις για το αντίθετο – αυτό το κίνημα της οργής εναντίον της αξιολόγησης της ατομικότητας με χρηματοοικονομικά κριτήρια, είναι, αναμφίβολα, πολιτικό. Είναι πολιτικό, όπως πολιτική είναι κάθε πράξη που βγαίνει από την καρδιά της κοινωνίας και αφορά το παρόν και το μέλλον της. Είναι, ακόμη, και επαναστατικό όσο επαναστατική δράση είναι η αποκάλυψη και η ανάδειξη της αλήθειας.
Αυτή η αλήθεια μιας τραγικότητας, που από ατομική γίνεται κοινή και συνδέει τα άτομα σε ανυποχώρητες και ασυμβίβαστες κινητοποιήσεις, είναι κάτι που αξίζει να προωθηθεί, με το ίδιο ήθος και την ίδια αξιοπρέπεια που κυριαρχούν, κάθε ημέρα, στους χώρους των συγκεντρώσεων.
Όσοι διατηρούν επιφυλάξεις για το αν και κατά πόσο θα αφήσει κάτι θετικό πίσω του το πρωτοφανές κίνημα των αγανακτισμένων, θέλω να ελπίζω ότι θα διαψευστούν. Μπορεί να παρουσιάσει σημάδια κόπωσης και να οδηγηθεί στην αυτοδιάλυση. Μπορεί να αδικηθεί, προς στιγμήν, από κάποιες ύπουλες απόπειρες για να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του. Μπορεί να πολιορκηθεί – ανοχύρωτο όπως είναι στον αυθορμητισμό του – από φορείς που τους ενοχλεί η απήχησή του και επιχειρούν να το υποβιβάσουν σαν ένα τυχαίο γεγονός χωρίς βάθος και έκταση.
Ανεξάρτητα, πάντως, από αυτά τα ενδεχόμενα, το μήνυμα που εκπέμπουν οι πλατείες είναι σαφές και με ευδιάκριτη πολιτική κατεύθυνση. Είναι συνετό να μη το αγνοήσει η κυβέρνηση, αλλά και όλες οι ηγεσίες, απαξιώνοντάς το.
Είναι φανερό ότι οι πολίτες, που καλούνται συνεχώς να πληρώνουν τα σπασμένα, δεν είναι διατεθειμένοι, επ’ άπειρον, να μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. Αρχίζουν να χάνουν την υπομονή τους. Και δεν υπάρχει πιο ισχυρό όπλο «από την οργή των υπομονετικών ανθρώπων».
Σε αυτήν την περίοδο, που ο κάθε συνταξιούχος και κάθε εργαζόμενος απειλείται να σηκώσει και νέους ογκόλιθους μέτρων, η εκτεταμένη αγανάκτηση στέλνει πολιτικό μήνυμα που οφείλει η κυβέρνηση της χώρας να το κάνει πολιτική πράξη.
Τα όμορφα λόγια και η συμπάθεια προς τους αγανακτισμένους δεν αρκούν. Για να μην πω ότι είναι στάχτη στα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου