Ο Μάριο Ντράγκι είναι ο άνθρωπος που θα διαδεχθεί τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ στο τιµόνι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και θα αναλάβει το κύριο βάρος της διαχείρισης της κρίσης του ευρώ. Τραπεζίτης µε κύρος, αψεγάδιαστες περγαµηνές και θητεία στον σκοτεινό οίκο Γκόλντµαν και ....Σακς, δεν είναι άνθρωπος που θα υποπτευόσουν ως αντιµνηµονιακό, ούτε ως αποκλίνοντα της οικονοµικής ορθοδοξίας. Οταν, συνεπώς, ένας άνθρωπος σαν αυτόν κάνει κριτική στο ελληνικό πρόγραµµα δηµοσιονοµικής προσαρµογής, η κριτική του δεν µπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Ντράγκι δεν µιλούσε για την Ελλάδα, αλλά για την Ιταλία.
Πριν εγκαταλείψει την ωραία Ρώµη για την άχαρη Φρανκφούρτη, έκανε µια τελευταία οµιλία,ως κεντρικός τραπεζίτης της χώρας, για να της αφήσει τις παρακαταθήκες του. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι σύγκριση ανάµεσα στην ελληνική και την ιταλική οικονοµία δύσκολα µπορεί να γίνει.
Αλλά, παρ’ ότι µας χωρίζει άβυσσος µε τους γείτονες, µοιραζόµαστε µαζί τους τρία κοινά κακά. Εχουµε, πρώτον, µεγάλο χρέος: το ιταλικό δηµόσιο χρέος είναι 120% του ΑΕΠ, το µεγαλύτερο µετά το ελληνικό στην Ευρώπη. Εχουµε, δεύτερον, και οι δύο εκτεταµένη παραοικονοµία και φοροδιαφυγή – εµείς κάτι παραπάνω. Και τρίτον, µολονότι εκείνοι είχαν φέτος έλλειµµα µόλις 4% (έναντι 10,5% για την Ελλάδα), νιώθουν επίσης την ανάσα των σαρκοβόρων οίκων αξιολόγησης που αξιολογούν ως «αρνητική» την προοπτική του χρέους τους και τους υποχρεώνουν σε αιµατηρές περικοπές ώστε µέχρι το 2014 η Ιταλία να έχει ισοσκελισµένο προϋπολογισµό. Συνεπώς, οι συµβουλές του κ. Ντράγκι προς τους συµπατριώτες του δεν µπορεί να µας είναι αδιάφορες.
Είπε, λοιπόν, ότι όσο αναγκαίο κι αν είναι να περικοπούν δαπάνες και να µειωθούν τα ελλείµµατα, ακόµη σηµαντικότερο είναι να επιλεγεί σωστά η µέθοδος των περικοπών αυτών. «Η σηµερινή πολιτική λιτότητας µε οριζόντιες, οµοιόµορφες περικοπές µπορεί να προκαλέσει µείωση κατά 2% του ρυθµού ανάπτυξης µέσα στην επόµενη τριετία!», τόνισε. Οχι οριζόντιες, τυφλέςπερικοπές, λοιπόν. Αλλά συστηµατική, γραµµή προς γραµµή, εξέταση κάθε κονδυλίου, εντοπισµός της πραγµατικής σπατάλης και περιστολή της. «Η επιβολή λιτότητας είναι µια λεπτή τέχνη, γίνεται µε τη βελόνα του κεντήµατος, όχι µε οδοστρωτήρα», σχολίασε µετά την οµιλία Ντράγκι ένας διάσηµος ιταλός οικονοµολόγος.
Και είπε, δεύτερον, ότι η πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι η επιστροφή στην ανάπτυξη, γιατί µόνον ένας πειστικός ρυθµός ανάπτυξης µπορεί να καταστήσει βιώσιµο ένα χρέος που είναι ήδη διπλάσιο του ευρωπαϊκού κανόνα και περίπου ίσο µε εκείνοπου είχε η Ελλάδα όταν οι ιέρακες των αγορών την έστειλαν στο στόµα της τρόικας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να γίνει, εξήγησε, καµία περικοπή στο πρόγραµµα δηµοσίων επενδύσεων και καµία αύξηση φόρου σε εισοδήµατα από παραγωγική δραστηριότητα – εργασία ή επιχειρηµατικότητα. Μόνον περικοπή πραγµατικής σπατάλης και περιστολή της φοροδιαφυγής.
Πριν εγκαταλείψει την ωραία Ρώµη για την άχαρη Φρανκφούρτη, έκανε µια τελευταία οµιλία,ως κεντρικός τραπεζίτης της χώρας, για να της αφήσει τις παρακαταθήκες του. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι σύγκριση ανάµεσα στην ελληνική και την ιταλική οικονοµία δύσκολα µπορεί να γίνει.
Αλλά, παρ’ ότι µας χωρίζει άβυσσος µε τους γείτονες, µοιραζόµαστε µαζί τους τρία κοινά κακά. Εχουµε, πρώτον, µεγάλο χρέος: το ιταλικό δηµόσιο χρέος είναι 120% του ΑΕΠ, το µεγαλύτερο µετά το ελληνικό στην Ευρώπη. Εχουµε, δεύτερον, και οι δύο εκτεταµένη παραοικονοµία και φοροδιαφυγή – εµείς κάτι παραπάνω. Και τρίτον, µολονότι εκείνοι είχαν φέτος έλλειµµα µόλις 4% (έναντι 10,5% για την Ελλάδα), νιώθουν επίσης την ανάσα των σαρκοβόρων οίκων αξιολόγησης που αξιολογούν ως «αρνητική» την προοπτική του χρέους τους και τους υποχρεώνουν σε αιµατηρές περικοπές ώστε µέχρι το 2014 η Ιταλία να έχει ισοσκελισµένο προϋπολογισµό. Συνεπώς, οι συµβουλές του κ. Ντράγκι προς τους συµπατριώτες του δεν µπορεί να µας είναι αδιάφορες.
Είπε, λοιπόν, ότι όσο αναγκαίο κι αν είναι να περικοπούν δαπάνες και να µειωθούν τα ελλείµµατα, ακόµη σηµαντικότερο είναι να επιλεγεί σωστά η µέθοδος των περικοπών αυτών. «Η σηµερινή πολιτική λιτότητας µε οριζόντιες, οµοιόµορφες περικοπές µπορεί να προκαλέσει µείωση κατά 2% του ρυθµού ανάπτυξης µέσα στην επόµενη τριετία!», τόνισε. Οχι οριζόντιες, τυφλέςπερικοπές, λοιπόν. Αλλά συστηµατική, γραµµή προς γραµµή, εξέταση κάθε κονδυλίου, εντοπισµός της πραγµατικής σπατάλης και περιστολή της. «Η επιβολή λιτότητας είναι µια λεπτή τέχνη, γίνεται µε τη βελόνα του κεντήµατος, όχι µε οδοστρωτήρα», σχολίασε µετά την οµιλία Ντράγκι ένας διάσηµος ιταλός οικονοµολόγος.
Και είπε, δεύτερον, ότι η πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι η επιστροφή στην ανάπτυξη, γιατί µόνον ένας πειστικός ρυθµός ανάπτυξης µπορεί να καταστήσει βιώσιµο ένα χρέος που είναι ήδη διπλάσιο του ευρωπαϊκού κανόνα και περίπου ίσο µε εκείνοπου είχε η Ελλάδα όταν οι ιέρακες των αγορών την έστειλαν στο στόµα της τρόικας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να γίνει, εξήγησε, καµία περικοπή στο πρόγραµµα δηµοσίων επενδύσεων και καµία αύξηση φόρου σε εισοδήµατα από παραγωγική δραστηριότητα – εργασία ή επιχειρηµατικότητα. Μόνον περικοπή πραγµατικής σπατάλης και περιστολή της φοροδιαφυγής.
Ας αφήσουµε, για λίγο, κατά µέρος τις µεγάλες διαφορές µεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας – ότι το δικό τους έλλειµµα είναι υποτριπλάσιο, ότι η δηµόσια διοίκησή τους δεν εξουθενώθηκε από τον πελατειακό κοµµατισµό και µπορεί, συνεπώς, να κάνει τη δουλειά που εδώ αδυνατεί να κάνει και, προπάντων, ότι η Ιταλία δεν υπέστη την µαζική αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού που υπέστη η Ελλάδα, δεν έζησε µια παρατεταµένη έξοδο από κάθε παραγωγική δραστηριότητα, σαν κι αυτή που χαρακτήρισε την Ελλάδα των δύο τελευταίων δεκαετιών. Ας το ξεχάσουµε, προς στιγµήν. Κι ας µείνουµε στο συµπέρασµα πως, σύµφωνα µε τον µελλοντικό φύλακα της ευρωορθοδοξίας, αυτό που συνιστά ώς τώρα την πεµπτουσία του ελληνικού προγράµµατος – οριζόντιες, διά δρεπανηφόρων, περικοπές, υπερφορολόγηση της παραγωγικής δραστηριότητας και µηδενισµός δηµοσίων επενδύσεων – είναι λάθος. Κι αν είναι λάθος για την Ιταλία, δεν µπορεί παρά να είναι λάθος και για την Ελλάδα.
Κι είναι επείγον το λάθος να διορθωθεί.
Κι είναι επείγον το λάθος να διορθωθεί.
Πολύ περισσότερο που έχουµε κάθε µέρα προ οφθαλµών τις συνέπειές του: στην οικονοµία, στην αµηχανία και απόγνωση του πολιτικού προσωπικού και στην εξάντληση της υποµονής των πολιτών.
Ο ιταλός τραπεζίτης θεωρεί λάθος την υπερφορολόγηση της παραγωγικής δραστηριότητας και τον µηδενισµό των δηµοσίων επενδύσεων – όλα αυτά δηλαδή που έγιναν στην Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου