Σάββατο 02 Απριλίου 2011 Πολιτικό Σχόλιο
Γράφει ο Γ.Π. Μασσαβέτας giorgis@massavetas.gr
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις ανακοινώσεις της υπουργού Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου για την... νέα «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση». Δεν θυμάμαι πια τι αριθμό έχει αυτή η μεταρρύθμιση στην ατέλειωτη, φευ, πορεία πειραματισμών των πολιτικών μας επί των κεφαλών των παιδιών μας. Και βεβαίως επί των δαπανών των γονέων τους.
Στα τριάντα επτά χρόνια από την μεταπολίτευση, μετά από δώδεκα εκλογικές αναμετρήσεις, έχουν περάσει από την ηγεσία αυτού του υπουργείου πολλαπλάσιοι υπουργοί από τον αριθμό των κυβερνήσεων. Τόσο που αμφιβάλω αν μπορώ πια να τους θυμηθώ όλους. Αν και όλοι τους επιδόθηκαν σε «μεταρρυθμίσεις».
Εντελώς ενδεικτικά αναφέρω όσους μπορώ να θυμηθώ προχείρως:
Από την Νέα Δημοκρατία οι Ταλλιαδούρος, Βαρβιτσιώτης, Ράλλης, Ψαρούδα-Μπενάκη, Κοντογιαννόπουλος, Σουφλιάς, Γιαννάκου, Σπηλιωτόπουλος. Και από το ΠΑΣΟΚ οι Βερυβάκης, Λιάνης, Απ. Κακλαμάνης, Τρίτσης, Φατούρος, Πετσάλνικος, Αρσένης, Γ. Παπανδρέου, Σημίτης, Ευθυμίου και τώρα η Άννα Διαμαντοπούλου.
Ούτε τώρα όμως μπορώ να καταλάβω πως θα θεραπευθεί η μεγάλη πληγή που ονομάζεται παραπαιδεία, και η οποια καθιστά το συνταγματικώς κατοχυρωμένο «δώρο» της πολιτείας προς τους πολίτες, για «δωρεάν παιδεία» ...άδωρο. Το μόνο που μου έχει μείνει ανεξίτηλο είναι το χάχανο της μικρής μου κόρης, όταν κάποτε έβλεπε τις μαγνητοσκοπημένες προεκλογικές ομιλίες μου του 1981, ως υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ, και με άκουγε να διακηρύσσω ότι «θα καταργήσουμε την παραπαιδεία».
Δυστυχώς αυτό το χάχανο αντηχεί στα αυτιά μου καθώς διαβάζω και τις νέες εξαγγελίες. Από τις οποίες κάθε άλλο παρά αποσαφηνίζεται πως θα μπαίνουν τα παιδιά μας τις ανώτατες και ανώτερες σχολές χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας -και να τρώνε τα ίδια την εφηβεία και τη νιότη τους- σε φροντιστήρια.
Αναγνωρίζω ότι η Κοζανίτισα υπουργός έχει «τσαγανό» και θέληση για ουσιαστικές αλλαγές. Μόνο που όσα παρακολουθούμε ως τώρα μου φαίνονται απλώς ως συνήθη μερεμέτια και επιτειχίσματα. Που δεν απαντούν στο ερώτημα για την ταμπακέρα της «παραπαιδείας».
Ίσως διότι δεν υπάρχει συλλογική εθνική γενναιότητα για μια ριζική ανατροπή των πάντων και κτίσιμο από την αρχή, με ομοψυχία.
Προφανώς διότι δεν υπάρχει συλλογική επίγνωση για το ότι η κρίση του εκπαιδευτικού μας συστήματος υπονομεύει τις προοπτικές του λαού και του έθνους χειρότερα ακόμη και από την κρίση του χρέους.
 |
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις ανακοινώσεις της υπουργού Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου για την... νέα «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση». Δεν θυμάμαι πια τι αριθμό έχει αυτή η μεταρρύθμιση στην ατέλειωτη, φευ, πορεία πειραματισμών των πολιτικών μας επί των κεφαλών των παιδιών μας. Και βεβαίως επί των δαπανών των γονέων τους.
Στα τριάντα επτά χρόνια από την μεταπολίτευση, μετά από δώδεκα εκλογικές αναμετρήσεις, έχουν περάσει από την ηγεσία αυτού του υπουργείου πολλαπλάσιοι υπουργοί από τον αριθμό των κυβερνήσεων. Τόσο που αμφιβάλω αν μπορώ πια να τους θυμηθώ όλους. Αν και όλοι τους επιδόθηκαν σε «μεταρρυθμίσεις».
Εντελώς ενδεικτικά αναφέρω όσους μπορώ να θυμηθώ προχείρως:
Από την Νέα Δημοκρατία οι Ταλλιαδούρος, Βαρβιτσιώτης, Ράλλης, Ψαρούδα-Μπενάκη, Κοντογιαννόπουλος, Σουφλιάς, Γιαννάκου, Σπηλιωτόπουλος. Και από το ΠΑΣΟΚ οι Βερυβάκης, Λιάνης, Απ. Κακλαμάνης, Τρίτσης, Φατούρος, Πετσάλνικος, Αρσένης, Γ. Παπανδρέου, Σημίτης, Ευθυμίου και τώρα η Άννα Διαμαντοπούλου.
Ούτε τώρα όμως μπορώ να καταλάβω πως θα θεραπευθεί η μεγάλη πληγή που ονομάζεται παραπαιδεία, και η οποια καθιστά το συνταγματικώς κατοχυρωμένο «δώρο» της πολιτείας προς τους πολίτες, για «δωρεάν παιδεία» ...άδωρο. Το μόνο που μου έχει μείνει ανεξίτηλο είναι το χάχανο της μικρής μου κόρης, όταν κάποτε έβλεπε τις μαγνητοσκοπημένες προεκλογικές ομιλίες μου του 1981, ως υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ, και με άκουγε να διακηρύσσω ότι «θα καταργήσουμε την παραπαιδεία».
Δυστυχώς αυτό το χάχανο αντηχεί στα αυτιά μου καθώς διαβάζω και τις νέες εξαγγελίες. Από τις οποίες κάθε άλλο παρά αποσαφηνίζεται πως θα μπαίνουν τα παιδιά μας τις ανώτατες και ανώτερες σχολές χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας -και να τρώνε τα ίδια την εφηβεία και τη νιότη τους- σε φροντιστήρια.
Αναγνωρίζω ότι η Κοζανίτισα υπουργός έχει «τσαγανό» και θέληση για ουσιαστικές αλλαγές. Μόνο που όσα παρακολουθούμε ως τώρα μου φαίνονται απλώς ως συνήθη μερεμέτια και επιτειχίσματα. Που δεν απαντούν στο ερώτημα για την ταμπακέρα της «παραπαιδείας».
Ίσως διότι δεν υπάρχει συλλογική εθνική γενναιότητα για μια ριζική ανατροπή των πάντων και κτίσιμο από την αρχή, με ομοψυχία.
Προφανώς διότι δεν υπάρχει συλλογική επίγνωση για το ότι η κρίση του εκπαιδευτικού μας συστήματος υπονομεύει τις προοπτικές του λαού και του έθνους χειρότερα ακόμη και από την κρίση του χρέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου