Μεταφέροντας μια άποψη του Φρόιντ στην πολιτική θα λέγαμε ότι σε αυτή «αντιπαρατίθενται δύο διαφορετικά πλαίσια της πραγματικότητας».
Η υπουργός... Παιδείας, στην ημερίδα ενημέρωσης και διαλόγου με τους δημάρχους της χώρας, λέγει: «...Και δεν χρειαζόμαστε κανέναν, από πουθενά, να μας πει πώς πρέπει να οργανώσουμε σωστά την εκπαίδευση στη χώρα μας...». Ομως την ίδια ημέρα, στην ομιλία της αναπληρώτριας υπουργού σχετικά με τους τρόπους ανάπτυξης της διά βίου μάθησης, αλλά και στις 15-2-2011, παρουσία του πρωθυπουργού, αναφέρεται ως κύρια μέθοδος οργάνωσης της διά βίου μάθησης η έκδοση επιταγών (vouchers). Η αγγλική λέξη υπάρχει σε παρένθεση στο δελτίο Τύπου του υπουργείου (28-2-2011 και 15-2-2011). Πίσω από τη λέξη αυτή -vouchers- βρίσκονται μια ακριβής θεωρία και ο «θείος Μίλτι», «όπως ήταν γνωστός στους κύκλους των οπαδών του» ο Μίλτον Φρίντμαν. Οπως γράφει η Ναόμι Κλάιν, ο Φρίντμαν, 93 ετών, «μετά την κατάρρευση των φραγμάτων που προστάτευαν τη Νέα Ορλεάνη...» και την καταστροφή της, σε άρθρο του στη Wall Street Journal αναφέρει: «Τα περισσότερα σχολεία της Νέας Ορλεάνης είναι συντρίμμια... Πρόκειται για μια τραγωδία. Αλλά είναι επίσης και μια ευκαιρία να μεταρρυθμίσουμε ριζικά το εκπαιδευτικό σύστημα». Ηριζοσπαστική ιδέα ήταν η εξής: αντί να αποκαταστήσει η κυβέρνηση το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα της Νέας Ορλεάνης, «να εφοδιάσει τις οικογένειες με κουπόνια με τα οποία τα παιδιά θα μπορούσαν να πηγαίνουν σε ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα... -πολλά από τα οποία λειτουργούσαν με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος-... ώστε με αυτό τον τρόπο να επιδοτηθούν από το κράτος» (Ν. Κλάιν). Το καθ' ημάς πρόγραμμα «αποκατάστασης της κατεστραμμένης» διά βίου μάθησης στοιχίζει 2,2 δισ. ευρώ, με βασικό πυλώνα του τα vouchers-κουπόνια. Εκτός αυτού, θα δαπανηθεί «για δράσεις επιτελικής υποστήριξης» το 7% (154 εκατ. ευρώ). Κι αυτό σ' ένα υπουργείο όπου πάνω από 4.000 άνθρωποι, σε πανελλήνιο δίκτυο, ασχολούνται με ζητήματα διοίκησης - υποστήριξης της εκπαίδευσης, χωρίς να υπολογιστούν τα διευθυντικά στελέχη των σχολείων. Ωστόσο, θα απαιτηθούν 154 εκατομμύρια ευρώ για την επιτελική υποστήριξή του. Παρουσία λοιπόν και του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και πρωθυπουργού, ο «θείος Μίλτι» αποκαθίσταται και ως «σοσιαλιστής» μετέχοντας στα προγράμματα του εν Ελλάδι Σοσιαλιστικού Κινήματος με τα «κουπόνια» του.
Αλλά ο πρωθυπουργός παραβρέθηκε και στην παρουσίαση του ψηφιακού σχολείου (Μούδρος Λήμνου, 8-10-2010) όπου μίλησε για τα καλά του Διαδικτύου. Ομως αν «έμπαινε» τώρα κάποιος στην ιστοσελίδα της Περιφερειακής Διεύθυνσης Αττικής (http://attik. pde.sch.gr/pages/sxoleiape.htm), όπου είναι καταγεγραμμένα τα Δημοτικά σχολεία, θα έβλεπε ότι ένα πλήθος Δημοτικών σχολείων της Αττικής είτε δεν έχουν καθόλου e-mail είτε δεν το έχουν καταχωρίσει στις σελίδες της διοίκησης.
Εξάλλου ο πρωθυπουργός αναφέρεται και στις συντεχνίες (Συνεδρίαση Κ.Ο. 26-1-2011): «Ας αναρωτηθούν, λοιπόν, όλοι αυτοί που μας κατηγορούν: είναι αριστερή πολιτική να κληρονομείς χρέη στα παιδιά σου και στα παιδιά των παιδιών σου, ή να προστατεύεις συντεχνίες...». Πάντως ο ίδιος ως υπουργός Παιδείας είχε παραχωρήσει σχεδόν τον απόλυτο έλεγχο της διοίκησης των περιφερειακών μονάδων του υπουργείου στους συνδικαλιστές. Συγκεκριμένα, με το Π.Δ. 399 (ΦΕΚ 223/τ.Α'/31-10-1995) τροποποιεί τη σύνθεση των 5μελών περιφερειακών υπηρεσιακών συμβουλίων (άρθρο 2) και τοποθετεί 2 στελέχη της διοίκησης, 2 αιρετούς εκπροσώπους των συνδικαλιστών και ακόμη 1 εκπαιδευτικό ο οποίος ορίζεται ύστερα από πρόταση της Νομαρχιακής Επιτροπής Παιδείας, η οποία όμως τον επιλέγει «από πίνακα εκπαιδευτικών που καταρτίζουν οι οικείες πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών και περιλαμβάνει τριπλάσιο αριθμό εκπαιδευτικών». Ουσιαστικά: 3 συνδικαλιστές και 2 στελέχη διοίκησης.
Και τι κάνει το περιφερειακό συμβούλιο; Μεταξύ άλλων, συντάσσει τους πίνακες διευθυντών, προτείνει την τοποθέτησή τους, εισηγείται τον ορισμό αναπληρωτών διευθυντών και υποδιευθυντών σχολικών μονάδων, αναθέτει υπερωριακή εργασία, προτείνει την τοποθέτηση εκπαιδευτικών σε σχολεία, καταρτίζει τους πίνακες προϊσταμένων για τα τμήματα εκπαιδευτικών θεμάτων κ.λπ. Δηλαδή ο πρωθυπουργός ως υπουργός Παιδείας παραχώρησε τη διοίκηση της εκπαίδευσης, σε περιφερειακό τουλάχιστον επίπεδο, στους συνδικαλιστές.
Οταν όμως δεν μιλάμε πρώτα για τα δικά μας λάθη, όταν δεν μας αρέσουν τα «πικρά λόγια», είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνεργαστούμε και «πολύ περισσότερο να συναγωνιστούμε κάποιον ή να διαπραγματευθούμε». Δεν θα ήταν εξάλλου επιτυχία να επαναλάβουμε στο τέλος τα λόγια του Χέμινγουεϊ: «Ηταν μια λαμπρή θεραπεία αλλά χάσαμε τον ασθενή».
(ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου