Ηταν, κατά γενική ομολογία, μια λύση ανάγκης στην οποία σύρθηκε η κυβέρνηση και η χώρα ολόκληρη.
Κανένας κυβερνητικός παράγων- ούτε ο Πρωθυπουργός ο ίδιος- δεν απορρόφησε ποτέ το μοντέλο οικονομικής πολιτικής που το μνημόνιο διαμόρφωσε.
Κακά τα ψέματα, αλλά είναι ακριβές ότι πρώτα υπέγραψαν και αποδέχθηκαν το σχήμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και έπειτα άρχισαν να οικοδομούν τα επιχειρήματα υπέρ αυτού.
Στην αρχή το σοκ από την επαπειλούμενη πτώχευση και η απλή επίκληση των υποχρεώσεων που πήγαζαν από τη σωτήρια δανειακή σύμβαση αρκούσαν για να δικαιολογήσουν τη μετάπτωση σε σκληρά περιοριστικά μέτρα. Προϊόντος του χρόνου όμως και καθώς οι απαιτήσεις του μνημονίου αυξάνονταν, η εφαρμογή των δεσμεύσεων του μνημονίου και η πολιτική διαχείριση της επιβεβλημένης απ΄ έξω οικονομικής πολιτικής άρχισαν να έχουν προβλήματα.
Πολύ περισσότερο όταν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις άρχισαν να ξεπερνούν την πρώτη φάση της ανοχής και να διαμορφώνουν πεδία αμφισβήτησης και σύγκρουσης με τα πολλά επί μέρους μέτρα που πήγαζαν από το μνημόνιο.
Οταν μάλιστα η ύφεση κλόνισε τα εισοδήματα μεγάλης μερίδας εργαζομένων και τα μέτρα έθιξαν ισχυρές επιστημονικές επαγγελματικές ομάδες με επιρροή στην πολιτική, η κατάσταση δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο για την κυβέρνηση.
Οσο μάλιστα οι υποστηρικτές της συγκεκριμένης πολιτικής διάσωσης της οικονομίας λιγόστευαν, οι διαχειριστές της κρίσης γέμισαν ανασφάλειες και τα πολιτικά στελέχη άρχισαν να μην αισθάνονται και τόσο καλά.
Με τον καιρό διαμορφώθηκαν προσωπικές στρατηγικές και άμυνες στο κυβερνητικό στρατόπεδο, η αξιωματική αντιπολίτευση άρχισε να δρα διαβρωτικά, η Αριστερά να υψώνει τείχη αντίστασης και, το σημαντικότερο, η κοινωνία διαμόρφωσε πεδία άρνησης και ισχυρής αμφισβήτησης όχι μόνο απέναντι στην κυβέρνηση αλλά συνολικά απέναντι στις συστημικές δυνάμεις. Εν τω μεταξύ στο διαρρεύσαν διάστημα το κενό πολιτικής υποστήριξης των πολλών οικονομικών μέτρων κάλυψαν σταδιακά οι εμπειρογνώμονες της τρόικας. Από τυπικοί συνεσταλμένοι γραφειοκράτες στην αρχή εξελίχθηκαν με τον καιρό σε διαχειριστές όχι μόνο της πολιτικής αλλά και της επικοινωνίας των πολλών μέτρων. Ο κ. Πεταλωτής σχεδόν δεν είχε ρόλο τους τελευταίους μήνες. Την πολιτική του μνημονίου περνούσαν απευθείας στην ελληνική κοινή γνώμη οι κκ. Τόμσεν, Ντερούζ και Τράα, οι οποίοι έπειτα από κάθε αποστολή είχαν την τιμητική τους στα κανάλια και στις εφημερίδες. Μάλιστα προγραμμάτιζαν τις εμφανίσεις τους ώστε να μη μένει κανένα μέσο ενημέρωσης παραπονεμένο. Επειδή όμως αυτές είναι δυναμικές καταστάσεις και όλα εξελίσσονται, δεν μπορούσαν παρά να επηρεαστούν και οι εμπειρογνώμονες της τρόικας.
Εχοντας το πεδίο ανοιχτό και την κυβέρνηση βολεμένη, οι τύποι ψωνίστηκαν, σχεδόν νόμισαν ότι κυβερνούν την Ελλάδα και την περασμένη Παρασκευή θέλησαν να το δείξουν. Μόνο που στο μεσοδιάστημα εδώ είχε εξελιχθεί το κίνημα «Δεν πληρώνω», στα ΜΜΕ είχαν αναπτυχθεί αντιπαλότητες μεγάλες, η ίδια η κοινωνία έτεινε να διχασθεί και έτσι με την ανακοίνωση της πολιτικής των αποκρατικοποιήσεων το ποτήρι ξεχείλισε. Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη χειρότερη κρίση της από την εποχή του μνημονίου, ο κόσμος έχει εξαγριωθεί και η πολιτική βράζει στο παρασκήνιο. Από εδώ και πέρα όλα μπορούν να συμβούν. Η ατμόσφαιρα είναι ιονισμένη και αρκεί ένα γεγονός να τινάξει τα πάντα στον αέρα. akarakousis@dolnet.gr
http://www.tovima.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου