Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011
Το Δεκέμβριο του 2009 – είπε σε συνέντευξη του ο Γενικός Δ/ντης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), Ντομινίκ Στρος – Καν, ο Γ. Παπανδρέου μου ....ζήτησε την παρέμβασή του Ταμείου στην Ελλάδα και συζητήσαμε εκτενώς το θέμα. Ο κ. Πεταλωτής επιβεβαίωσε την δήλωση. Δύο μήνες δηλαδή μετά την εκλογή του ο κ. Παπανδρέου όχι μόνο ήξερε την κατάσταση της οικονομίας – ενώ για μήνες ισχυριζόταν το αντίθετο πριν και μετά το Δεκέμβριο,-αλλά έκανε και τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να δανειστεί η χώρα από το ΔΝΤ. Μερικούς μήνες νωρίτερα χαρακτήριζε εθνικά επιζήμια την έλευση του ΔΝΤ αφού δήλωνε πως δανειοδότηση από αυτό σημαίνει «απώλεια τμήματος της εθνικής μας ανεξαρτησίας».
Συγχρόνως πηγαινοερχόταν στις χώρες της Ευρώπης διακηρύσσοντας ότι «η οικονομία μας βρίσκεται στην εντατική» ότι κυβερνάει «μια διεφθαρμένη χώρα» και ότι δεν ζητούσε από τις χώρες της ΕΕ οικονομική βοήθεια αλλά «συμπαράσταση».
Όσο για το ΔΝΤ, τόσο ο ίδιος όσο και ο Υπουργός Οικονομικών έλεγαν ότι χρησιμοποιούν το, υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ ταμείο «ως πιστόλι στο τραπέζι».
Τον ίδιο πάνω κάτω καιρό απέρριπτε προτάσεις από Ρωσία και Κίνα για χορήγηση δανείου με χαμηλό επιτόκιο (γιατί άραγε;). Παράλληλα τόσο η κομματική προπαγάνδα όσο και ειδικοί αναλυτές παρουσίαζαν τις παλινδρομήσεις και αντιφατικές δηλώσεις και ενέργειες της Κυβέρνησης ως αποτέλεσμα δήθεν της δυσκολίας που αυτή είχε να προχωρήσει σε πολιτικές και μέτρα εκ διαμέτρου αντίθετα με τη «σοσιαλιστική» της ιδεολογία. Όσο για μας το λαό καμιά ουσιαστική αντικειμενική και σφαιρική ενημέρωση. Παρά μόνο «μοιρολόγια» για την κατάσταση που παρέλαβαν και για τον «σκληρό αγώνα» που δίνουν ο Πρωθυπουργός πρώτα και οι υπουργοί στη συνέχεια να «σώσουν τη χώρα». Πέραν του ότι ήταν χρέος τους να μας ενημερώσουν δεν ήταν και δύσκολο ούτε ενείχε μεγάλο πολιτικό κόστος αφού μόλις είχαν εκλεγεί. Από έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό, λόγω πεποίθησης ότι αφού η σχετική πλειοψηφία του τους ψήφισε σημαίνει ότι εγκρίνει τις αποφάσεις του (αν και άλλα του υποσχόταν προεκλογικά), από αδιαφορία, από λαθεμένες εκτιμήσεις; Άγνωστο.
Μ’αυτά και άλλα παρόμοια φτάσαμε στο μνημόνιο σ’ ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου. Ακολούθησαν τα μέτρα, σύμφωνα πάντα με το μνημόνιο το οποίο ετηρείτο και τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια. Ως ένα είδος Ευαγγελίου. Αν και ήξεραν Κυβέρνηση και Τροϊκανοί ότι ήταν ελλιπές, δεδομένου ότι στόχευε μόνο στην μείωση του ελλείμματος όχι όμως και του χρέους. Το οποίο αυξάνεται συνεχώς. Κι έχει φτάσει σε ύψος που καθιστά σχεδόν ανέφικτη την εξόφλησή του. Πολύ φυσικά, νομοτελειακά θα μπορούσε κανείς να πει, έφτασε η μέρα που η αδυναμία αυτή του μνημονίου έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Στα πλαίσια της 4ης κατά σειρά επικαιροποίησή του. Έφτασε η «μαύρη» Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2010 οπότε η εκπρόσωποι της Τρόϊκα , ανακοίνωσαν ότι η χώρα μας προκειμένου να μειώσει το χρέος της θα πωλήσει ως το 2015 κρατική περιουσία ώστε να εξασφαλίσει 50 δισ. ευρώ τα οποία και να αποδώσει στους δανειστές της.
Ακολούθησε «άγρια επίθεση» από την κυβέρνηση κατά των εκπροσώπων της Τρόϊκας, παρεμβάσεις και διαβήματα του πρωθυπουργού, δηλώσεις επί δηλώσεων που κινήθηκαν σε επικοινωνιακά πλαίσια. Έφτασε δε ο Γ. Παπανδρέου να δηλώσει ότι με νόμο που θα γίνει συνταγματική επιταγή κατά μελλοντική αναθεώρηση, «δεν θα επιτρέπεται η πώληση ούτε σπιθαμή γης».
Ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος μίλησε για μεγάλο λάθος των τροικανών, για στόχευση είσπραξης 50 δις. ευρώ από την αξιοποίηση κρατικής περιουσία.
Ακολούθησαν, για να τηρηθούν τα προσχήματα εκατέρωθεν δηλώσεις και τα πράγματα ηρέμησαν. Και τότε εμφανίσθηκε ο γνωστός, κάποιοι τον παρουσιάζουν ως «φιλέλληνα», κ. Ζαν Πωλ Γκούνγκερ, Πρόεδρος του Γιουρογκρούπ και δήλωσε ότι η πώληση ελληνικής κρατικής περιουσίας αξίας τουλάχιστον 50 δις. ευρώ «ήταν πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης που είχε μελετήσει και συζητούσε από καιρό, κι όχι της τρόικας» πράγμα που δεν διέψευσε η κυβέρνηση αλλά επιβεβαίωσε διευκρινίζοντας ότι πρότεινε αξιοποίηση κι όχι εκποίηση. Μπερδεμένα και πάλι πράγματα και πάντα χωρίς την απαιτούμενη έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση του λαού. Λες και η κρατική περιουσία ανήκει στην Κυβέρνηση. Η ίδια πάντως συμπεριφέρεται ως εάν ήταν δική της ενώ ξέρει – οφείλει να ξέρει και να συμπεριφέρεται ανάλογα – ότι ανήκει στο κράτος και το λαό.
Προς αποφυγή παρερμηνειών σημειώνουμε ότι η λέξη πώληση έχει την έννοια με την οποία χρησιμοποιούμε καθημερινά, εκποίηση σημαίνει αναγκαστική πώληση μετά από δικαστική απόφαση και (αυτό που ισχύει στην συγκεκριμένη περίπτωση) ξεπούλημα, πώληση «κοψοχρονιάς» όπως λέμε συνήθως. Η λέξη αξιοποίηση έχει θετική χροιά. Σημαίνει ότι χρησιμοποιώ κάτι (κρατική περιουσία πχ.) ώστε να προσπορίσω όφελος. Προφανώς σε πολλές περιπτώσεις, όχι πάντα, αξιοποίηση είναι και η πώληση. Πάντως όχι εκποίηση.
Κι επειδή η ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια οι πολιτικοί μας μπορούν άνετα να εκποιήσουν περιουσιακά στοιχεία με το γνωστό κόλπο του «ξαναβαφτίσματος». Να πουν που π.χ. παραχώρηση, εκχώρηση για 99 χρόνια, από κοινού αξιοποίηση κι άλλα παρόμοια. Στο «σπορ» διακρίνονταν πάντα το Πα.σο.κ από της ιδρύσεώς του. Θυμάστε τις αυξήσεις τιμών που μετονομάστηκαν σε ανατιμήσεις, τον ανασχηματισμό που έγινε αναδόμηση και πολλά άλλα παρόμοια.
Γιάννης Κορομήλης
Συγχρόνως πηγαινοερχόταν στις χώρες της Ευρώπης διακηρύσσοντας ότι «η οικονομία μας βρίσκεται στην εντατική» ότι κυβερνάει «μια διεφθαρμένη χώρα» και ότι δεν ζητούσε από τις χώρες της ΕΕ οικονομική βοήθεια αλλά «συμπαράσταση».
Όσο για το ΔΝΤ, τόσο ο ίδιος όσο και ο Υπουργός Οικονομικών έλεγαν ότι χρησιμοποιούν το, υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ ταμείο «ως πιστόλι στο τραπέζι».
Τον ίδιο πάνω κάτω καιρό απέρριπτε προτάσεις από Ρωσία και Κίνα για χορήγηση δανείου με χαμηλό επιτόκιο (γιατί άραγε;). Παράλληλα τόσο η κομματική προπαγάνδα όσο και ειδικοί αναλυτές παρουσίαζαν τις παλινδρομήσεις και αντιφατικές δηλώσεις και ενέργειες της Κυβέρνησης ως αποτέλεσμα δήθεν της δυσκολίας που αυτή είχε να προχωρήσει σε πολιτικές και μέτρα εκ διαμέτρου αντίθετα με τη «σοσιαλιστική» της ιδεολογία. Όσο για μας το λαό καμιά ουσιαστική αντικειμενική και σφαιρική ενημέρωση. Παρά μόνο «μοιρολόγια» για την κατάσταση που παρέλαβαν και για τον «σκληρό αγώνα» που δίνουν ο Πρωθυπουργός πρώτα και οι υπουργοί στη συνέχεια να «σώσουν τη χώρα». Πέραν του ότι ήταν χρέος τους να μας ενημερώσουν δεν ήταν και δύσκολο ούτε ενείχε μεγάλο πολιτικό κόστος αφού μόλις είχαν εκλεγεί. Από έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό, λόγω πεποίθησης ότι αφού η σχετική πλειοψηφία του τους ψήφισε σημαίνει ότι εγκρίνει τις αποφάσεις του (αν και άλλα του υποσχόταν προεκλογικά), από αδιαφορία, από λαθεμένες εκτιμήσεις; Άγνωστο.
Μ’αυτά και άλλα παρόμοια φτάσαμε στο μνημόνιο σ’ ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου. Ακολούθησαν τα μέτρα, σύμφωνα πάντα με το μνημόνιο το οποίο ετηρείτο και τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια. Ως ένα είδος Ευαγγελίου. Αν και ήξεραν Κυβέρνηση και Τροϊκανοί ότι ήταν ελλιπές, δεδομένου ότι στόχευε μόνο στην μείωση του ελλείμματος όχι όμως και του χρέους. Το οποίο αυξάνεται συνεχώς. Κι έχει φτάσει σε ύψος που καθιστά σχεδόν ανέφικτη την εξόφλησή του. Πολύ φυσικά, νομοτελειακά θα μπορούσε κανείς να πει, έφτασε η μέρα που η αδυναμία αυτή του μνημονίου έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Στα πλαίσια της 4ης κατά σειρά επικαιροποίησή του. Έφτασε η «μαύρη» Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2010 οπότε η εκπρόσωποι της Τρόϊκα , ανακοίνωσαν ότι η χώρα μας προκειμένου να μειώσει το χρέος της θα πωλήσει ως το 2015 κρατική περιουσία ώστε να εξασφαλίσει 50 δισ. ευρώ τα οποία και να αποδώσει στους δανειστές της.
Ακολούθησε «άγρια επίθεση» από την κυβέρνηση κατά των εκπροσώπων της Τρόϊκας, παρεμβάσεις και διαβήματα του πρωθυπουργού, δηλώσεις επί δηλώσεων που κινήθηκαν σε επικοινωνιακά πλαίσια. Έφτασε δε ο Γ. Παπανδρέου να δηλώσει ότι με νόμο που θα γίνει συνταγματική επιταγή κατά μελλοντική αναθεώρηση, «δεν θα επιτρέπεται η πώληση ούτε σπιθαμή γης».
Ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος μίλησε για μεγάλο λάθος των τροικανών, για στόχευση είσπραξης 50 δις. ευρώ από την αξιοποίηση κρατικής περιουσία.
Ακολούθησαν, για να τηρηθούν τα προσχήματα εκατέρωθεν δηλώσεις και τα πράγματα ηρέμησαν. Και τότε εμφανίσθηκε ο γνωστός, κάποιοι τον παρουσιάζουν ως «φιλέλληνα», κ. Ζαν Πωλ Γκούνγκερ, Πρόεδρος του Γιουρογκρούπ και δήλωσε ότι η πώληση ελληνικής κρατικής περιουσίας αξίας τουλάχιστον 50 δις. ευρώ «ήταν πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης που είχε μελετήσει και συζητούσε από καιρό, κι όχι της τρόικας» πράγμα που δεν διέψευσε η κυβέρνηση αλλά επιβεβαίωσε διευκρινίζοντας ότι πρότεινε αξιοποίηση κι όχι εκποίηση. Μπερδεμένα και πάλι πράγματα και πάντα χωρίς την απαιτούμενη έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση του λαού. Λες και η κρατική περιουσία ανήκει στην Κυβέρνηση. Η ίδια πάντως συμπεριφέρεται ως εάν ήταν δική της ενώ ξέρει – οφείλει να ξέρει και να συμπεριφέρεται ανάλογα – ότι ανήκει στο κράτος και το λαό.
Προς αποφυγή παρερμηνειών σημειώνουμε ότι η λέξη πώληση έχει την έννοια με την οποία χρησιμοποιούμε καθημερινά, εκποίηση σημαίνει αναγκαστική πώληση μετά από δικαστική απόφαση και (αυτό που ισχύει στην συγκεκριμένη περίπτωση) ξεπούλημα, πώληση «κοψοχρονιάς» όπως λέμε συνήθως. Η λέξη αξιοποίηση έχει θετική χροιά. Σημαίνει ότι χρησιμοποιώ κάτι (κρατική περιουσία πχ.) ώστε να προσπορίσω όφελος. Προφανώς σε πολλές περιπτώσεις, όχι πάντα, αξιοποίηση είναι και η πώληση. Πάντως όχι εκποίηση.
Κι επειδή η ελληνική γλώσσα είναι πολύ πλούσια οι πολιτικοί μας μπορούν άνετα να εκποιήσουν περιουσιακά στοιχεία με το γνωστό κόλπο του «ξαναβαφτίσματος». Να πουν που π.χ. παραχώρηση, εκχώρηση για 99 χρόνια, από κοινού αξιοποίηση κι άλλα παρόμοια. Στο «σπορ» διακρίνονταν πάντα το Πα.σο.κ από της ιδρύσεώς του. Θυμάστε τις αυξήσεις τιμών που μετονομάστηκαν σε ανατιμήσεις, τον ανασχηματισμό που έγινε αναδόμηση και πολλά άλλα παρόμοια.
Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου