Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
Δεν ξέρω αν σκόπιμα και μεθοδευμένα ή απερίσκεπτα και αστόχαστα η Κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου διέσπειρε και καλλιέργησε, με την αμέριστη συμπαράσταση των ...μεγάλων καναλιών και εφημερίδων το φόβο στο κοινωνικό σύνολο. Έτσι ή αλλιώς πάντως τα αποτελέσματα είναι αυτά που είναι. Όπως και οι συνέπειές τους.
Είναι εξάλλου γνωστό τοις πάσι και κοινά αποδεκτό ότι η οικονομία είναι θέμα ψυχολογίας. Και αν μια κοινωνία διακατέχεται από φόβο για το μέλλον, για τη δουλειά του, για την οικογένειά του τότε γίνεται πάρα πολύ δυσκολότερο να ανακάμψει η οικονομία από ότι αν κυριαρχούσαν η ελπίδα και η αισιοδοξία.
Η κυβέρνηση βέβαια και προπάντων ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών εμφανίζονται ιδιαίτερα αισιόδοξοι, εκτός από «παντογνώστες». Δεν παύουν να επαναλαμβάνουν ότι «περάσαμε τον κάβο» κι άλλα ανακριβή παρόμοια. (Από σκοπιμότητα άραγε ή από άγνοια;) Πρόπερσι μας έλεγαν πως «λεφτά υπάρχουν» και δεν υπήρχαν. Πως δεν θα επιβάλουν νέους φόρους και επέβαλαν κι άλλα πολλά. Πέρσι πως δεν χρειαζόταν οικονομική βοήθεια αλλά την συμπαράσταση της ΕΕ. Κι ύστερα ήρθε η Τρόικα και το μνημόνιο. Τώρα μας λενε πως «θα πληρώσουμε όλα μας τα χρέη», πως «δεν πρόκειται να προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση – με το ανάλογο «κούρεμα» - του χρέους μας».
Όμως αυτά που αρνούνται κατηγορηματικά τα συζητούν – εις δόξαν της διαφάνειας που προεκλογικά ευαγγελιζόταν – εν κρυπτώ στις Βρυξέλλες και αλλαχού. Κι εμείς μαθαίνουμε από τους ξένους (οικονομικούς παράγοντες, εφημερίδες κλπ) ότι σύντομα, μέσα στο Φλεβάρη ή το πολύ το Μάρτη, θα εγκριθεί κάποιο ευρωπαϊκό «πακέτο» στο οποίο περιλαμβάνεται και η επιμήκυνση του δανείου της Τρόικας όπως και το ενδεχόμενο δανειοδότησης μας (Ελλάδας και Ιρλανδίας) ώστε να ξαναγοράσουμε κάποια από τα ομόλογά μας. Λέγεται ειδικότερα πως η Κυβέρνηση συζητεί ήδη αναδιάρθρωση του χρέους η οποία θα της επιτρέψει να δανειστεί 50 δις ευρώ για να επαναγοράσει ομόλογα της στο 75% (άρα με «κούρεμα» 25%) της ονομαστικής τους αξίας.
Πριν λίγες μέρες εξάλλου ο Γερμανός Τραπεζίτης Διοικητής της Τράπεζας της Γερμανίας και ο επικρατέστερος να διαδεχθεί τον Ζ. Κ. Τρισέ στη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ( ΕΚΤ) Αξελ Βέρμπερ πρότεινε να δοθούν στην Ελλάδα και την Ιρλανδία δάνεια διάρκειας 30 ετών. Αν γινόταν κατά τέτοιο ασφαλώς και θα παίρναμε μια καλή ανάσα. Είναι όμως πολύ αμφίβολο αν θα έλυνε από μόνο του τα προβλήματα της Ελλάδας. Η Financial Times τέλος έγραψαν επίσης ότι εάν αναδιαρθρωθεί το 330 δις ευρώ χρέος της Ελλάδας, η χώρα μας ενδέχεται να βγει ξανά στις κεφαλαιαγορές το 2012.
Ο κάθε πολίτης εύλογα θα αναρωτηθεί: «αν όλα αυτά τα συζητούμενα και ευνοϊκά, όπως φαίνεται, για την Ελλάδα, πότε θα βγούμε από την κρίση, πότε επανέλθουμε στην προ μνημονίου οικονομική κατάσταση;» Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα και με τις καλύτερες δυνατές ρυθμίσεις των χρεών μας από την Ε.Ε. δεν φαίνεται πιθανό να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην προ μνημονίου εποχή, ούτε μετά από 30 χρόνια! Οι επόμενες δεκαετίες θα είναι δεκαετίες λιτότητας, επιτήρησης ξένων, μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Εκτός κι αν στο μεταξύ μας επιτρέψουν (πράγμα πολύ δύσκολο) να αντλήσουμε, εφόσον βέβαια υπάρχουν, από τις θάλασσές μας υδρογονάνθρακες (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και μάλιστα σε ικανές ποσότητες. Κάτι, τέτοιο απαιτεί βούληση, τόλμη, ευνοϊκές γενικότερες συνθήκες και χρόνια. Που άραγε να τα βρούμε όλα αυτά; Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη αυτό το «εκτός αν» κι ας προσπαθήσουμε να δούμε το τι «μέλλει γενέσθαι». Όσο γίνεται πιο ψύχραιμα, αντικειμενικά και ρεαλιστικά. Χωρίς δηλαδή να μπερδεύουμε τους ευσεβείς πόθους μας με τη σκληρή πραγματικότητα.
Η κα Μέρκελ ήταν επ’ αυτού κατηγορηματική. «Αν βοηθήσουμε – είπε- τις οικονομικά ασθενέστερες χώρες αυτό θα γίνει με συγκεκριμένους και αυστηρούς όρους. Θα πρέπει να προβλέπεται σε συνταγματική διάταξη ότι το έλλειμμα τους δεν θα υπερβαίνει αυτό της Γερμανίας (2,5%-3%) το ίδιο και το δημοσιονομικό χρέος τους δεν θα υπερβαίνει το 60% περίπου του ΑΕΠ.
Αν κάποια χώρα ξεπεράσει αυτά τα όρια αυτόματα θα της επιβάλλεται υψηλή οικονομική τιμωρία (!)». Τι σημαίνει αυτό; Λιτότητα για κάποιες δεκαετίες. Μέτρα για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δηλ. μείωση μισθών. Τόσο στο δημόσιο, αρχής γενομένης με το ενιαίο μισθολόγιο που θα καθιερωθεί σύντομα, όσο και με περικοπές μισθών και συντάξεων στον ιδιωτικό τομέα. Και φυσικά πάντοτε υπό κηδεμονία και συνεχείς ασφυκτικούς ελέγχους των κηδεμόνων.Γιάννης Κορομήλης
http://kraxtis-gr.blogspot.com/Είναι εξάλλου γνωστό τοις πάσι και κοινά αποδεκτό ότι η οικονομία είναι θέμα ψυχολογίας. Και αν μια κοινωνία διακατέχεται από φόβο για το μέλλον, για τη δουλειά του, για την οικογένειά του τότε γίνεται πάρα πολύ δυσκολότερο να ανακάμψει η οικονομία από ότι αν κυριαρχούσαν η ελπίδα και η αισιοδοξία.
Η κυβέρνηση βέβαια και προπάντων ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών εμφανίζονται ιδιαίτερα αισιόδοξοι, εκτός από «παντογνώστες». Δεν παύουν να επαναλαμβάνουν ότι «περάσαμε τον κάβο» κι άλλα ανακριβή παρόμοια. (Από σκοπιμότητα άραγε ή από άγνοια;) Πρόπερσι μας έλεγαν πως «λεφτά υπάρχουν» και δεν υπήρχαν. Πως δεν θα επιβάλουν νέους φόρους και επέβαλαν κι άλλα πολλά. Πέρσι πως δεν χρειαζόταν οικονομική βοήθεια αλλά την συμπαράσταση της ΕΕ. Κι ύστερα ήρθε η Τρόικα και το μνημόνιο. Τώρα μας λενε πως «θα πληρώσουμε όλα μας τα χρέη», πως «δεν πρόκειται να προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση – με το ανάλογο «κούρεμα» - του χρέους μας».
Όμως αυτά που αρνούνται κατηγορηματικά τα συζητούν – εις δόξαν της διαφάνειας που προεκλογικά ευαγγελιζόταν – εν κρυπτώ στις Βρυξέλλες και αλλαχού. Κι εμείς μαθαίνουμε από τους ξένους (οικονομικούς παράγοντες, εφημερίδες κλπ) ότι σύντομα, μέσα στο Φλεβάρη ή το πολύ το Μάρτη, θα εγκριθεί κάποιο ευρωπαϊκό «πακέτο» στο οποίο περιλαμβάνεται και η επιμήκυνση του δανείου της Τρόικας όπως και το ενδεχόμενο δανειοδότησης μας (Ελλάδας και Ιρλανδίας) ώστε να ξαναγοράσουμε κάποια από τα ομόλογά μας. Λέγεται ειδικότερα πως η Κυβέρνηση συζητεί ήδη αναδιάρθρωση του χρέους η οποία θα της επιτρέψει να δανειστεί 50 δις ευρώ για να επαναγοράσει ομόλογα της στο 75% (άρα με «κούρεμα» 25%) της ονομαστικής τους αξίας.
Πριν λίγες μέρες εξάλλου ο Γερμανός Τραπεζίτης Διοικητής της Τράπεζας της Γερμανίας και ο επικρατέστερος να διαδεχθεί τον Ζ. Κ. Τρισέ στη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ( ΕΚΤ) Αξελ Βέρμπερ πρότεινε να δοθούν στην Ελλάδα και την Ιρλανδία δάνεια διάρκειας 30 ετών. Αν γινόταν κατά τέτοιο ασφαλώς και θα παίρναμε μια καλή ανάσα. Είναι όμως πολύ αμφίβολο αν θα έλυνε από μόνο του τα προβλήματα της Ελλάδας. Η Financial Times τέλος έγραψαν επίσης ότι εάν αναδιαρθρωθεί το 330 δις ευρώ χρέος της Ελλάδας, η χώρα μας ενδέχεται να βγει ξανά στις κεφαλαιαγορές το 2012.
Ο κάθε πολίτης εύλογα θα αναρωτηθεί: «αν όλα αυτά τα συζητούμενα και ευνοϊκά, όπως φαίνεται, για την Ελλάδα, πότε θα βγούμε από την κρίση, πότε επανέλθουμε στην προ μνημονίου οικονομική κατάσταση;» Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα και με τις καλύτερες δυνατές ρυθμίσεις των χρεών μας από την Ε.Ε. δεν φαίνεται πιθανό να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην προ μνημονίου εποχή, ούτε μετά από 30 χρόνια! Οι επόμενες δεκαετίες θα είναι δεκαετίες λιτότητας, επιτήρησης ξένων, μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Εκτός κι αν στο μεταξύ μας επιτρέψουν (πράγμα πολύ δύσκολο) να αντλήσουμε, εφόσον βέβαια υπάρχουν, από τις θάλασσές μας υδρογονάνθρακες (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και μάλιστα σε ικανές ποσότητες. Κάτι, τέτοιο απαιτεί βούληση, τόλμη, ευνοϊκές γενικότερες συνθήκες και χρόνια. Που άραγε να τα βρούμε όλα αυτά; Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη αυτό το «εκτός αν» κι ας προσπαθήσουμε να δούμε το τι «μέλλει γενέσθαι». Όσο γίνεται πιο ψύχραιμα, αντικειμενικά και ρεαλιστικά. Χωρίς δηλαδή να μπερδεύουμε τους ευσεβείς πόθους μας με τη σκληρή πραγματικότητα.
Η κα Μέρκελ ήταν επ’ αυτού κατηγορηματική. «Αν βοηθήσουμε – είπε- τις οικονομικά ασθενέστερες χώρες αυτό θα γίνει με συγκεκριμένους και αυστηρούς όρους. Θα πρέπει να προβλέπεται σε συνταγματική διάταξη ότι το έλλειμμα τους δεν θα υπερβαίνει αυτό της Γερμανίας (2,5%-3%) το ίδιο και το δημοσιονομικό χρέος τους δεν θα υπερβαίνει το 60% περίπου του ΑΕΠ.
Αν κάποια χώρα ξεπεράσει αυτά τα όρια αυτόματα θα της επιβάλλεται υψηλή οικονομική τιμωρία (!)». Τι σημαίνει αυτό; Λιτότητα για κάποιες δεκαετίες. Μέτρα για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας δηλ. μείωση μισθών. Τόσο στο δημόσιο, αρχής γενομένης με το ενιαίο μισθολόγιο που θα καθιερωθεί σύντομα, όσο και με περικοπές μισθών και συντάξεων στον ιδιωτικό τομέα. Και φυσικά πάντοτε υπό κηδεμονία και συνεχείς ασφυκτικούς ελέγχους των κηδεμόνων.Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου