Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με τιμά με τη φιλία του. Από μικρός – γιατί είναι «κάπως» μεγαλύτερος από... μένα – ήταν δάσκαλος μου στην πέννα, τη λαϊκότητα, την ευαισθησία, στις ματιές που έριχνε φως στα πράγματα. Εκτός από το τάβλι…
Τον πείραξε που είπα ήρωα τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και φέρνει μια σειρά επιχειρήματα για τα «στρατιωτάκια», για το «χειροκρότημα του αρχηγού», για την αγωνία και το κυνήγι του «σταυρού».
Αυτή είναι η μια όψη του ζητήματος. Δεν αντιλέγω. Ωστόσο, ο ρόλος του βουλευτή είναι θεσμικό πρόβλημα της Δημοκρατίας που προκαλεί τα όσα περιγράφει. Εκλέγεται με το όνειρο να συμβάλλει στα δημόσια πράγματα, να νομοθετήσει, να αποφασίσει για όσα αφορούν τον τόπο του. Και αντικρίζει μια συγκεντρωτική, ατελέσφορη και ολιγαρχική Δημοκρατία.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός από την πρώτη μέρα της προεδρίας του στο ΠΑΣΟΚ αυτή την αλλαγή επαγγέλλεται και, βεβαίως, θα την πραγματώσει σε μια ριζική όπως πιστεύω αναθεώρηση του Συντάγματος. Όχι με επιστροφή στις υπερεξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά με εξισορρόπηση του «Πρωθυπουργοκεντρικού» μοντέλου με την νομοθετική εξουσία, που αποτελεί την κορυφαία έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας.
Κι αυτό αφορά τη Βουλή, τα Κόμματα, τη Δημοκρατία στο σύνολό της.
Κι αυτό αφορά τη Βουλή, τα Κόμματα, τη Δημοκρατία στο σύνολό της.
Για να μη με κατηγορήσει ο Λευτέρης ότι γενικολογώ, πάρτε για παράδειγμα ένα νέο από τους τόσους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που μπήκε στις τελευταίες εκλογές στο Κοινοβούλιο. Βρίσκεται ξαφνικά -και από τη πρώτη μέρα – σε οξεία αντιπαράθεση με ό,τι έγινε προεκλογικά.
Μπαίνει σε μια Βουλή άβουλος και ανίκανος να καθοδηγήσει στοιχειωδώς τις εξελίξεις που είναι δραματικές και τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα. Τα νομοσχέδια έρχονται βροχηδόν και, παρά τις θετικές αλλαγές στον Κανονισμό, όχι μόνο αδυνατεί να τα συνδιαμορφώσει, αλλά ακόμα και να τα παρακολουθήσει. Αντιλαμβάνεται το μονόδρομο της χώρας και ψηφίζει συνειδητά επιλογές που βρέθηκαν απέναντι στην ιδεολογική και πολιτική στάση που τηρούσε εδώ και χρόνια. Και, ασφαλώς, δεν μιλώ για τον καριερίστα ή τον δοτό. Μιλώ γι αυτόν που θέλει πραγματικά να προσφέρει στο τόπο. Δεν είναι όλοι «χαλασμένοι».
Είναι υπερβολική η λέξη «ήρωας» που χρησιμοποίησα; Μπορεί. Το παραδέχομαι. Αλλά κάποιος πρέπει να αντισταθεί στο πετροβόλημα που δέχεται η πολιτική και οι πολιτικοί με τόση ευκολία. Να αντιταχθεί στο μηδενισμό και την ισοπέδωση. Δεν πιστεύω ότι ξόδεψα μια ζωή, μια διαδρομή, για να την πετάξω στο καλάθι των αχρήστων. Κάτι πιστεύω ότι πρόσφερα στη πατρίδα και αυτό δε το νιώθω μόνο εγώ. Το νιώθουν όσοι προπηλακίζονται ηθικά και κοινωνικά με τόση ευκολία από έναν δίκαια οργισμένο λαό.
Είναι σκοτεινές οι μέρες μας, Λευτέρη μου, και πολύ μελαγχολική και ατελέσφορη η Δημοκρατία μας για να αποκαθηλώσουμε οριστικά το μόνο αγκωνάρι, τη Βουλή, που μπορεί να της ξαναδώσει οξυγόνο. Γιατί τότε αυτά που θα έρθουν με τρομάζουν, φαντάζομαι όσο και εσένα, και την ευαισθησία που σε διακρίνει.
Πάντα φίλος και μαθητής σου…
*Ο Kώστας Σκανδαλίδης είναι Υπουργός αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων και Βουλευτής Ά Αθήνας του ΠΑΣΟΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου