Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011
Ο Αντώνης Σαμαράς, έχει αρκετές διαφορές και ελάχιστες ομοιότητες με τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο δεύτερος είναι «εν ενεργεία» Πρωθυπουργός, ο πρώτος ...«εν δυνάμει». Ο πρώτος είναι απλά δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα. Ευγενική γυναίκα που με τα βιβλία της γαλούχησε γενιές Ελλήνων και που έβαλε τέλος στην ζωή της όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα και πρωτοαντίκρυσε τη γερμανική σημαία να κυματίζει στην Ακρόπολη.
Ο Γ. Παπανδρέου τις τελευταίες δεκαετίες ήταν πάντα Υφυπουργός, Αν. Υπουργός, Υπουργός στις Κυβερνήσεις του πατέρα του και του Κώστα Σημίτη ο οποίος και του έδωσε το «δαχτυλίδι» της ηγεσίας του Πα.σο.κ. Και μπορεί μεν σήμερα να καταδικάζει το παρελθόν του πολιτικού μας συστήματος και τα πεπραγμένα του ξεχνώντας πως υπήρξε επίλεκτο μέλος του. Ποιος άραγε μπορεί να πιστέψει ότι δεν είχε ιδέα για τα σκάνδαλα Κοσκοτά, Χρηματιστηρίου, Βατοπεδίου, Ζίμενς κλπ.;
Ο Αντώνης Σαμαράς μετά τα δύο και πλέον χρόνια της Υπουργίας του επί Κ. Μητσοτάκη έμεινε εκτός πολιτικού σκηνικού στο οποίο επανήλθε μετά από 14 περίπου χρόνια. Οσο για τις σπουδές τους ο μεν Πρωθυπουργός τελείωσε το κολέγιο Amherst Μασαχουσέτης ο δε σημερινός πρόεδρος της ΝΔ πήρε το πτυχίο του από το Χάρβαρντ και έκανε μεταπτυχιακό σε άλλο Πανεπιστήμιο.
Οι διαφορές δε ως προς τα εθνικά θέματα είναι μεγάλες και γνωστές. Υπέρ του σχεδίου Ανάν ο Γ. Παπανδρέου (και η Ντόρα) κατά ο Κώστας Καραμανλής και ο Α. Σαμαράς. Το ίδιο και με το Σκοπιανό.
Τα κοινά χαρακτηριστικά τους: είναι και οι δύο χαμηλών τόνων, η εντιμότητά τους δεν τίθεται «εν αμφιβόλω» και τους έλαχε να βρίσκονται στα ύπατα πολιτικά αξιώματα (πρωθυπουργός ο ένας, πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο άλλος) σε μια εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη για το Εθνος περίοδο.
Το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης πέφτει εξ αντικειμένου στον Πρωθυπουργό. Όμως και η ευθύνη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μικρότερη μεν πλην όχι ή αμελητέα. Στον ως τώρα χρόνο της θητείας τους στα αξιώματα αυτά (17 περίπου μήνες για τον πρώτο και 15 για τον δεύτερο) έδωσαν τα πρώτα δείγματα της αξίας τους. Δείγματα που μπορεί να μην είναι αρκετά για την εξαγωγή οριστικών και σίγουρων συμπερασμάτων μας δίνουν ωστόσο τη δυνατότητα να σχηματίσουμε κάποια, έστω όχι και πλήρως «φωτισμένη» εικόνα για τις προθέσεις και τις δυνατότητες τους.
Και η μέχρι στιγμής εικόνα δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Ούτε του προέδρου της ΝΔ ούτε – πολύ περισσότερο – του πρωθυπουργού. Μετά την εκλογή του, με πανηγυρικό μάλιστα τρόπο, στην ηγεσία της ΝΔ. Ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε πολλές ελπίδες πως θα ανανέωνε «εκ βάθρων» τη ΝΔ πως θα τις έδιδε νέα ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα, πως θα τολμούσε όχι απλά μια υπέρβαση των γνωστών, φθαρμένων και καταδικασμένων πολιτικών συμπεριφορών αλλά ένα «κβαντικό άλμα».
Όχι μια απλή βελτίωση του κομματικού μηχανισμού της κομματικής οργάνωσης και συμπεριφοράς, μιας καινοτομίας δηλ. αλλά μιας δημιουργικής επανίδρυσης ενός νέου, πρωτόγνωρου κομματικού φαινομένου. Αυτό εξάλλου απαιτούσε και απαιτεί κι ο λαός μας, η κοινωνία μας, αλλά και η εξαιρετικά δύσκολη ηθική και οικονομική συγκυρία.
Εξάλλου η ΝΔ ως κόμμα, ως πολιτικό προσωπικό, ως φορέας της πολιτικής εξουσίας είχε καταδικαστεί ούτε καν τρεις μήνες πριν την ανάδειξη του Α. Σαμαρά στην ηγεσία. Το ίδιο βέβαια είχε γίνει και στο Πα.σο.κ παρά τους πανηγυρισμούς περί «μεγάλης νίκης», «λαϊκής νομιμοποίησης», «λαϊκής συμπαράταξης» κι άλλα παρόμοια αφού το Πα.σο.κ το ψήφισαν τόσοι πολίτες όσοι ακριβώς και το 2004!
Αντικειμενικά ο λαός στις τελευταίες εκλογές καταψήφισε τη ΝΔ αλλά και το Πα.σο.κ. Το «κόλπο» να υπολογίζουν τα εκλογικά ποσοστά, που πήραν τα κόμματα μόνο με βάση τα έγκυρα ψηφοδέλτια, όταν αποχή και λευκά πλησίαζαν το 40% του εκλογικού συστήματος (στις αυτοδιοικητικές εκλογές ξεπέρασε το 60% (!) και τα κόμματα μυστηριωδώς πανηγύριζαν για τη … νίκη τους) είναι αλχημεία και παραποίηση της πραγματικότητας. Λες κι ο λαός «κοιμάται όρθιος» και δεν καταλαβαίνει πόσο υποτιμούν τη νοημοσύνη του και όσο τον προσβάλουν .
Απλά δείχνουν και το θράσος αλλά και την αποξένωση τους από την κοινωνία που βασανίζεται, υποφέρει και πληρώνει τα σκάνδαλα, τα λάθη και τις παραλήψεις τους.
O Αντώνης Σαμαράς δεν επιχείρησε το τόσο απαραίτητο «κβαντικό άλμα». Έκανε ασφαλώς αρκετά πράγματα (νέος πολιτικός λόγος, κάποια νέα – λίγα δυστυχώς – νέα πρόσωπα στην ηγετική ομάδα, προτάσεις διαφορετικής οικονομικής πολιτικής, υπερψήφισε νομοσχεδίων της κυβέρνησης που έκρινε ως σωστά και απαραίτητα κλπ).
Όλα αυτά ίσως υπό κανονικές οικονομικές συνθήκες να ήταν αρκετά. Υπό τις σημερινές όχι.
Και βέβαια είχε να διαχειριστεί μια πολύ μεγάλη εκλογική ήττα της ΝΔ και συρρίκνωση της λαϊκής στήριξης μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Και η ήττα ποτέ δεν έρχεται μόνη της. Κουβαλάει μαζί της την εσωστρέφεια, την απογοήτευση, την γκρίνια και τη μιζέρια. Κι αυτά δεν είναι καθόλου εύκολοι αντίπαλοι.
Κι είναι πέρα από αυτά και η γενικότερη αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος.
Παρά ταύτα – ενδεχομένως και εξαιτίας τους – ο Αντώνης Σαμαράς έπρεπε «να τρέχει με μεγαλύτερη ταχύτητα». Για να προλάβει τον καιρό. Τον πολιτικό χρόνο που σε περιόδους κρίσης τρέχει πάρα πολύ γρήγορα.
Ασφαλώς ο ίδιος έχει κάνει τους σχεδιασμούς του. Και δεν αποκλείεται να αποδειχθούν τελικά σωστοί. Όμως όλοι εμείς, ο απλός λαός, περιμένουμε περισσότερα από την πολιτική μας ηγεσία. Και συνήθως (όχι πάντα) ο λαός έχει δίκιο.
Γιάννης Κορομήλης
Ο Γ. Παπανδρέου τις τελευταίες δεκαετίες ήταν πάντα Υφυπουργός, Αν. Υπουργός, Υπουργός στις Κυβερνήσεις του πατέρα του και του Κώστα Σημίτη ο οποίος και του έδωσε το «δαχτυλίδι» της ηγεσίας του Πα.σο.κ. Και μπορεί μεν σήμερα να καταδικάζει το παρελθόν του πολιτικού μας συστήματος και τα πεπραγμένα του ξεχνώντας πως υπήρξε επίλεκτο μέλος του. Ποιος άραγε μπορεί να πιστέψει ότι δεν είχε ιδέα για τα σκάνδαλα Κοσκοτά, Χρηματιστηρίου, Βατοπεδίου, Ζίμενς κλπ.;
Ο Αντώνης Σαμαράς μετά τα δύο και πλέον χρόνια της Υπουργίας του επί Κ. Μητσοτάκη έμεινε εκτός πολιτικού σκηνικού στο οποίο επανήλθε μετά από 14 περίπου χρόνια. Οσο για τις σπουδές τους ο μεν Πρωθυπουργός τελείωσε το κολέγιο Amherst Μασαχουσέτης ο δε σημερινός πρόεδρος της ΝΔ πήρε το πτυχίο του από το Χάρβαρντ και έκανε μεταπτυχιακό σε άλλο Πανεπιστήμιο.
Οι διαφορές δε ως προς τα εθνικά θέματα είναι μεγάλες και γνωστές. Υπέρ του σχεδίου Ανάν ο Γ. Παπανδρέου (και η Ντόρα) κατά ο Κώστας Καραμανλής και ο Α. Σαμαράς. Το ίδιο και με το Σκοπιανό.
Τα κοινά χαρακτηριστικά τους: είναι και οι δύο χαμηλών τόνων, η εντιμότητά τους δεν τίθεται «εν αμφιβόλω» και τους έλαχε να βρίσκονται στα ύπατα πολιτικά αξιώματα (πρωθυπουργός ο ένας, πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο άλλος) σε μια εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη για το Εθνος περίοδο.
Το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης πέφτει εξ αντικειμένου στον Πρωθυπουργό. Όμως και η ευθύνη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μικρότερη μεν πλην όχι ή αμελητέα. Στον ως τώρα χρόνο της θητείας τους στα αξιώματα αυτά (17 περίπου μήνες για τον πρώτο και 15 για τον δεύτερο) έδωσαν τα πρώτα δείγματα της αξίας τους. Δείγματα που μπορεί να μην είναι αρκετά για την εξαγωγή οριστικών και σίγουρων συμπερασμάτων μας δίνουν ωστόσο τη δυνατότητα να σχηματίσουμε κάποια, έστω όχι και πλήρως «φωτισμένη» εικόνα για τις προθέσεις και τις δυνατότητες τους.
Και η μέχρι στιγμής εικόνα δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Ούτε του προέδρου της ΝΔ ούτε – πολύ περισσότερο – του πρωθυπουργού. Μετά την εκλογή του, με πανηγυρικό μάλιστα τρόπο, στην ηγεσία της ΝΔ. Ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε πολλές ελπίδες πως θα ανανέωνε «εκ βάθρων» τη ΝΔ πως θα τις έδιδε νέα ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα, πως θα τολμούσε όχι απλά μια υπέρβαση των γνωστών, φθαρμένων και καταδικασμένων πολιτικών συμπεριφορών αλλά ένα «κβαντικό άλμα».
Όχι μια απλή βελτίωση του κομματικού μηχανισμού της κομματικής οργάνωσης και συμπεριφοράς, μιας καινοτομίας δηλ. αλλά μιας δημιουργικής επανίδρυσης ενός νέου, πρωτόγνωρου κομματικού φαινομένου. Αυτό εξάλλου απαιτούσε και απαιτεί κι ο λαός μας, η κοινωνία μας, αλλά και η εξαιρετικά δύσκολη ηθική και οικονομική συγκυρία.
Εξάλλου η ΝΔ ως κόμμα, ως πολιτικό προσωπικό, ως φορέας της πολιτικής εξουσίας είχε καταδικαστεί ούτε καν τρεις μήνες πριν την ανάδειξη του Α. Σαμαρά στην ηγεσία. Το ίδιο βέβαια είχε γίνει και στο Πα.σο.κ παρά τους πανηγυρισμούς περί «μεγάλης νίκης», «λαϊκής νομιμοποίησης», «λαϊκής συμπαράταξης» κι άλλα παρόμοια αφού το Πα.σο.κ το ψήφισαν τόσοι πολίτες όσοι ακριβώς και το 2004!
Αντικειμενικά ο λαός στις τελευταίες εκλογές καταψήφισε τη ΝΔ αλλά και το Πα.σο.κ. Το «κόλπο» να υπολογίζουν τα εκλογικά ποσοστά, που πήραν τα κόμματα μόνο με βάση τα έγκυρα ψηφοδέλτια, όταν αποχή και λευκά πλησίαζαν το 40% του εκλογικού συστήματος (στις αυτοδιοικητικές εκλογές ξεπέρασε το 60% (!) και τα κόμματα μυστηριωδώς πανηγύριζαν για τη … νίκη τους) είναι αλχημεία και παραποίηση της πραγματικότητας. Λες κι ο λαός «κοιμάται όρθιος» και δεν καταλαβαίνει πόσο υποτιμούν τη νοημοσύνη του και όσο τον προσβάλουν .
Απλά δείχνουν και το θράσος αλλά και την αποξένωση τους από την κοινωνία που βασανίζεται, υποφέρει και πληρώνει τα σκάνδαλα, τα λάθη και τις παραλήψεις τους.
O Αντώνης Σαμαράς δεν επιχείρησε το τόσο απαραίτητο «κβαντικό άλμα». Έκανε ασφαλώς αρκετά πράγματα (νέος πολιτικός λόγος, κάποια νέα – λίγα δυστυχώς – νέα πρόσωπα στην ηγετική ομάδα, προτάσεις διαφορετικής οικονομικής πολιτικής, υπερψήφισε νομοσχεδίων της κυβέρνησης που έκρινε ως σωστά και απαραίτητα κλπ).
Όλα αυτά ίσως υπό κανονικές οικονομικές συνθήκες να ήταν αρκετά. Υπό τις σημερινές όχι.
Και βέβαια είχε να διαχειριστεί μια πολύ μεγάλη εκλογική ήττα της ΝΔ και συρρίκνωση της λαϊκής στήριξης μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Και η ήττα ποτέ δεν έρχεται μόνη της. Κουβαλάει μαζί της την εσωστρέφεια, την απογοήτευση, την γκρίνια και τη μιζέρια. Κι αυτά δεν είναι καθόλου εύκολοι αντίπαλοι.
Κι είναι πέρα από αυτά και η γενικότερη αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος.
Παρά ταύτα – ενδεχομένως και εξαιτίας τους – ο Αντώνης Σαμαράς έπρεπε «να τρέχει με μεγαλύτερη ταχύτητα». Για να προλάβει τον καιρό. Τον πολιτικό χρόνο που σε περιόδους κρίσης τρέχει πάρα πολύ γρήγορα.
Ασφαλώς ο ίδιος έχει κάνει τους σχεδιασμούς του. Και δεν αποκλείεται να αποδειχθούν τελικά σωστοί. Όμως όλοι εμείς, ο απλός λαός, περιμένουμε περισσότερα από την πολιτική μας ηγεσία. Και συνήθως (όχι πάντα) ο λαός έχει δίκιο.
Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου