19.01.2011 Πολιτικό Σχόλιο
Γράφει ο Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
giorgis@massavetas.gr
Ήλθαν τα πάνω - κάτω. "Τα ύστερα του κόσμου" που θα έλεγε και η Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου. Τόσο ώστε έχουμε πλέον χάσει τον προσανατολισμό μας. Και οι όροι που ως τώρα χρησιμοποιούσαμε, να χάνουν και αυτοί το νόημα τους. Τι είναι αντιδραστικό και τι προοδευτικό. Τι... είναι σοσιαλιστικό και τι καπιταλιστικό.
Στην Ιταλία, μια καπιταλιστική εταιρία, η βιομηχανία αυτοκινήτων FIAT, προκειμένου να προχωρήσει σε μείωση των αποδοχών του προσωπικού της, οργάνωσε δημοψήφισμα. Στο οποίο έλαβαν μέρος όλοι οι εργάτες και υπάλληλοι του εργοστασίου Μιραφιόρι στο Τορίνο. Και το προσωπικό του εργοστασίου αποδέχθηκε, με πλειοψηφία 54%, τη μείωση των αποδοχών και αυστηρότερο έλεγχο στις "κοπάνες".
Πείσθηκαν οι άνθρωποι ότι είναι προτιμότερο να δεχθούν μια μείωση των αποδοχών τους, από την προοπτική να κλείσει το εργοστάσιο και να μεταφερθεί η παραγωγή σε άλλη χώρα, με φτηνά εργατικά χέρια, όπως κατά σύστημα συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Και η εταιρία ανέλαβε τη δέσμευση ότι θα συνεχίσει και θα αυξήσει την παραγωγή αυτοκινήτων στο Τορίνο.
Στην Ελλάδα, μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, έχοντας υπογράψει ένα σκληρό "μνημόνιο" με τους δανειστές της χώρας, επιβάλει η ίδια περικοπές αποδοχών και δημιουργεί το νομικό πλαίσιο για "βλαπτικές μεταβολές των όρων εργασίας" όλων των εργαζομένων, χωρίς να διανοείται να θέσει υπό την κρίση των πολιτών το παραμικρό. Αλλά και, κυρίως, χωρίς να διασφαλίζει, με πραγματικές εγγυήσεις, ότι οι επιχειρήσεις που ευνοούνται από τέτοιες ρυθμίσεις, δεν θα "την κοπανήσουν".
Οι συνθήκες αλλάζουν. Αλλά οι αλλαγές που επέρχονται δεν είναι, δυστυχώς, προς το καλύτερο. Εμείς βλέπουμε μόνο τα δικά μας. Αλλά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα ακριβώς επειδή δεν πρόκειται μόνο για μας. Ένας τυφώνας σαρώνει όλο τον κόσμο. Το "κοινωνικό κράτος" αποψιλώνεται ακόμη και εκεί που αποθεώθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως στις χώρες του σκανδιναβικού Βορρά.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα μια κυβέρνηση "διαχείρισης της κρίσης", είτε εδώ είτε στην Ιρλανδία ή των Πορτογαλία, είναι αναγκαία. Αλλά δεν φτάνει. Οι νέοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από το όραμα μιας καλύτερης ζωής, πέρα από τη διαχείριση της μιζέριας. Και αυτό δεν γίνεται με συνθήματα ξύλινης πολιτικής ορολογίας. Και επ' αυτού θα κριθεί η δημοκρατικότητα και η εθνική και κοινωνική ευαισθησία των κομμάτων και των πολιτικών μας.
 |
giorgis@massavetas.gr
Ήλθαν τα πάνω - κάτω. "Τα ύστερα του κόσμου" που θα έλεγε και η Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου. Τόσο ώστε έχουμε πλέον χάσει τον προσανατολισμό μας. Και οι όροι που ως τώρα χρησιμοποιούσαμε, να χάνουν και αυτοί το νόημα τους. Τι είναι αντιδραστικό και τι προοδευτικό. Τι... είναι σοσιαλιστικό και τι καπιταλιστικό.
Στην Ιταλία, μια καπιταλιστική εταιρία, η βιομηχανία αυτοκινήτων FIAT, προκειμένου να προχωρήσει σε μείωση των αποδοχών του προσωπικού της, οργάνωσε δημοψήφισμα. Στο οποίο έλαβαν μέρος όλοι οι εργάτες και υπάλληλοι του εργοστασίου Μιραφιόρι στο Τορίνο. Και το προσωπικό του εργοστασίου αποδέχθηκε, με πλειοψηφία 54%, τη μείωση των αποδοχών και αυστηρότερο έλεγχο στις "κοπάνες".
Πείσθηκαν οι άνθρωποι ότι είναι προτιμότερο να δεχθούν μια μείωση των αποδοχών τους, από την προοπτική να κλείσει το εργοστάσιο και να μεταφερθεί η παραγωγή σε άλλη χώρα, με φτηνά εργατικά χέρια, όπως κατά σύστημα συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Και η εταιρία ανέλαβε τη δέσμευση ότι θα συνεχίσει και θα αυξήσει την παραγωγή αυτοκινήτων στο Τορίνο.
Στην Ελλάδα, μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, έχοντας υπογράψει ένα σκληρό "μνημόνιο" με τους δανειστές της χώρας, επιβάλει η ίδια περικοπές αποδοχών και δημιουργεί το νομικό πλαίσιο για "βλαπτικές μεταβολές των όρων εργασίας" όλων των εργαζομένων, χωρίς να διανοείται να θέσει υπό την κρίση των πολιτών το παραμικρό. Αλλά και, κυρίως, χωρίς να διασφαλίζει, με πραγματικές εγγυήσεις, ότι οι επιχειρήσεις που ευνοούνται από τέτοιες ρυθμίσεις, δεν θα "την κοπανήσουν".
Οι συνθήκες αλλάζουν. Αλλά οι αλλαγές που επέρχονται δεν είναι, δυστυχώς, προς το καλύτερο. Εμείς βλέπουμε μόνο τα δικά μας. Αλλά τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα ακριβώς επειδή δεν πρόκειται μόνο για μας. Ένας τυφώνας σαρώνει όλο τον κόσμο. Το "κοινωνικό κράτος" αποψιλώνεται ακόμη και εκεί που αποθεώθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως στις χώρες του σκανδιναβικού Βορρά.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα μια κυβέρνηση "διαχείρισης της κρίσης", είτε εδώ είτε στην Ιρλανδία ή των Πορτογαλία, είναι αναγκαία. Αλλά δεν φτάνει. Οι νέοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από το όραμα μιας καλύτερης ζωής, πέρα από τη διαχείριση της μιζέριας. Και αυτό δεν γίνεται με συνθήματα ξύλινης πολιτικής ορολογίας. Και επ' αυτού θα κριθεί η δημοκρατικότητα και η εθνική και κοινωνική ευαισθησία των κομμάτων και των πολιτικών μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου