Γράφει ο Γ.Π. Μασσαβέτας giorgis@massavetas.gr
Όπως προκύπτει από τα ευρήματα της Αντιτρομοκρατικής στη νέα γιάφκα των τεσσάρων ημεδαπών νεαρών και της Γερμανίδας συνεργάτιδας... τους, πρόκειται για μια ακόμη οργάνωση, «παιδιών της διπλανής πόρτας» που αποφάσισαν και αυτά να παίξουν το παιγνίδι «αντάρτες πόλεων».
Όλα τα είχαν έτοιμα. Και τον δικαστικό στόχο που θα κτυπούσαν, για να εκδηλώσουν την συμπαράσταση τους «στους δικαζόμενους συντρόφους» και τα σχέδια δράσης, και την προκήρυξη που θα έστελναν. Τους έλειπε, όπως προκύπτει από τα ευρήματα στον υπολογιστή, μόνο το όνομα της οργάνωσης.
Δυστυχώς έχει αρχίσει να παίρνει τη μορφή συρμού το φαινόμενο. Φυντάνια φιλήσυχων οικογενειών, για τα οποία κάποιοι γείτονες θα δήλωναν προθύμως ότι «ήταν το πιο ήσυχο παιδί της γειτονιάς», προσβάλλονται από τον ιό της «ένοπλης επανάστασης» και είναι έτοιμα να γίνουν δολοφόνοι.
Τα αδιέξοδα που δημιούργησε ο τρόπος άσκησης της πολιτικής από εκείνους που ήταν ταγμένοι να λύνουν τα προβλήματα του τόπου, η εικόνα γονιών που χάνουν όχι μόνο το εισόδημα αλλά ακόμη και την αξιοπρέπεια τους στην προσπάθεια επιβίωσης, η ίδια η εξαθλίωση που βιώνουν τα νέα παιδιά της γενιάς των όλο και λιγότερων ευρώ, είναι αιτίες που μπορούν να εξηγήσουν το περίσσευμα θυμού που μπορεί να διακατέχει έναν νέο άνθρωπο.
Όταν όμως ο «θυμός» αυτός εκδηλώνεται με καταφυγή στην τρομοκρατία, όταν κάποιοι παίζουν με τις ζωές των άλλων αλλά και τις δικές τους, όταν προσδίδεται ιδεολογικό επίχρισμα στις ληστείες και στην διαπλοκή με το κοινό έγκλημα, για την χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό των «επαναστατών» αυτού του είδους, όλοι πρέπει να ψαχτούμε για τις ευθύνες μας.
Από εκείνους που προβάλλουν και διαφημίζουν τις ...παλιοσειρές της τρομοκρατίας, δημοσιεύοντας τα άρθρα και τις συνεντεύξεις τους, ως εκείνους που δημιουργούν με τον ετσιθελισμό, ως πολιτική και συνδικαλιστική πρακτική, τις συνθήκες για την αποδοχή της βίας ως μέσου για την προώθηση και επιβολή απόψεων και διεκδικήσεων.
Ενδεχομένως όσοι ευλογούν, υπηρετώντας δικές τους σκοπιμότητες, τις καταλήψεις και τις ομηρίες, δεν αντιλαμβάνονται ότι νομιμοποιούν τη βία. Ή έχουν την ψευδαίσθηση ότι οι ασκοί που ανοίγουν, δεν θα οδηγήσουν κάποιους στις χειρότερες μορφές της. Στα «ανώτερα στάδια επαναστατικότητας».
Δυστυχώς είναι πολλοί εκείνοι που σπρώχνουν κάποια παιδιά της διπλανής πόρτας σε τούτο το δρόμο. Και ύστερα «καταδικάζουν» τις ενέργειες τους.
Όλα τα είχαν έτοιμα. Και τον δικαστικό στόχο που θα κτυπούσαν, για να εκδηλώσουν την συμπαράσταση τους «στους δικαζόμενους συντρόφους» και τα σχέδια δράσης, και την προκήρυξη που θα έστελναν. Τους έλειπε, όπως προκύπτει από τα ευρήματα στον υπολογιστή, μόνο το όνομα της οργάνωσης.
Δυστυχώς έχει αρχίσει να παίρνει τη μορφή συρμού το φαινόμενο. Φυντάνια φιλήσυχων οικογενειών, για τα οποία κάποιοι γείτονες θα δήλωναν προθύμως ότι «ήταν το πιο ήσυχο παιδί της γειτονιάς», προσβάλλονται από τον ιό της «ένοπλης επανάστασης» και είναι έτοιμα να γίνουν δολοφόνοι.
Τα αδιέξοδα που δημιούργησε ο τρόπος άσκησης της πολιτικής από εκείνους που ήταν ταγμένοι να λύνουν τα προβλήματα του τόπου, η εικόνα γονιών που χάνουν όχι μόνο το εισόδημα αλλά ακόμη και την αξιοπρέπεια τους στην προσπάθεια επιβίωσης, η ίδια η εξαθλίωση που βιώνουν τα νέα παιδιά της γενιάς των όλο και λιγότερων ευρώ, είναι αιτίες που μπορούν να εξηγήσουν το περίσσευμα θυμού που μπορεί να διακατέχει έναν νέο άνθρωπο.
Όταν όμως ο «θυμός» αυτός εκδηλώνεται με καταφυγή στην τρομοκρατία, όταν κάποιοι παίζουν με τις ζωές των άλλων αλλά και τις δικές τους, όταν προσδίδεται ιδεολογικό επίχρισμα στις ληστείες και στην διαπλοκή με το κοινό έγκλημα, για την χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό των «επαναστατών» αυτού του είδους, όλοι πρέπει να ψαχτούμε για τις ευθύνες μας.
Από εκείνους που προβάλλουν και διαφημίζουν τις ...παλιοσειρές της τρομοκρατίας, δημοσιεύοντας τα άρθρα και τις συνεντεύξεις τους, ως εκείνους που δημιουργούν με τον ετσιθελισμό, ως πολιτική και συνδικαλιστική πρακτική, τις συνθήκες για την αποδοχή της βίας ως μέσου για την προώθηση και επιβολή απόψεων και διεκδικήσεων.
Ενδεχομένως όσοι ευλογούν, υπηρετώντας δικές τους σκοπιμότητες, τις καταλήψεις και τις ομηρίες, δεν αντιλαμβάνονται ότι νομιμοποιούν τη βία. Ή έχουν την ψευδαίσθηση ότι οι ασκοί που ανοίγουν, δεν θα οδηγήσουν κάποιους στις χειρότερες μορφές της. Στα «ανώτερα στάδια επαναστατικότητας».
Δυστυχώς είναι πολλοί εκείνοι που σπρώχνουν κάποια παιδιά της διπλανής πόρτας σε τούτο το δρόμο. Και ύστερα «καταδικάζουν» τις ενέργειες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου