Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
Έχει προκύψει από επιστημονική έρευνα κι έχει ειπωθεί και γραφεί επανειλημμένα από τα μέσα ενημέρωσης το εξής εκπληκτικό: Το 60% των Ελλήνων δεν πληρώνει ούτε ένα ευρώ φόρο! Δεν πλήρωνε πριν το ...μνημόνιο, δεν πληρώνει και τώρα παρά την κρίση και το μνημόνιο. Και να σκεφθεί κανείς ότι η σημερινή κυβερνητική παράταξη στήριξε κατά βάση την προεκλογική της εκστρατεία ακριβώς σ’αυτό. Στο ότι δηλαδή θα εισέπραττε τα 32 περίπου δις ευρώ που δεν πληρώθηκαν στο δημόσιο (φοροδιαφυγή) και θα υποχρέωνε αυτούς που δεν πληρώνουν φόρους να πληρώσουν. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Και καθώς φαίνεται δεν πολυσκοτίζεται να τα καταφέρει. Από την άλλη πλευρά πολλοί από τους θιασώτες του μνημονίου πιστεύουν ότι η Τρόικα και το μνημόνιο «θα μας έβαζαν στον ίσιο δρόμο». Μια και η ελληνική πολιτεία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις της αποδείχθηκε ανίκανη δεκαετίες τώρα να εφαρμόσει την ισονομία, στον φορολογικό και σε άλλους τομείς, οι τεχνοκράτες της τρόικας με τις εξουσίες που τους έχουν εκχωρηθεί σε συνδυασμό με την αδιαμφισβήτητη επιδίωξή τους (ή εντολή τους) να ξεζουμίζουν τους Έλληνες ώστε να πάρουν αυτοί που μας δάνεισαν τα λεφτά τους ( συν τους υπέρογκους τόκους βέβαια) θα εύρισκαν τρόπους να αναγκαστούν αυτοί που δεν πλήρωναν να πληρώσουν και να πληρώνουν.
Αυτοί βέβαια ξέρουν καλά λογαριασμούς στα χαρτιά. Ξέρουν επίσης να δίνουν εντολές και να ζητούν την κατά γράμμα εκτέλεσή τους. Από την κυβέρνηση φυσικά και τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες. Κυβέρνηση και υπηρεσίες ωστόσο - για λόγους που οι ίδιες ξέρουν καλύτερα από τον καθένα μας - δεν κάνουν αυτό που θα έπρεπε. Δεν εισπράττουν δηλαδή από τον κάθε πολίτη αυτά που ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες μπορεί και πρέπει να πληρώσει. Κι έτσι «τα παίρνει» από αυτούς που δεν μπορούν να αντιδράσουν (μισθωτοί, συνταξιούχοι) ανεξάρτητα από το πώς οι ασθενέστεροι από αυτούς θα τα βγάλουν πέρα μετά την «αφαίμαξη».
Οι Έλληνες λοιπόν χωρίστηκαν, με συνέργια των πολιτικών σε δύο κατηγορίες. Στην πλειοψηφία (60% και πλέον) που δεν πληρώνει ποτέ (φόρους, εισφορές κλπ) και στη μειοψηφία που πληρώνει. Αλλά αυτό το 60% είναι μεγάλο νούμερο. Σ’ αυτό συμπεριλαμβάνονται ασφαλώς το ποσοστό των πραγματικά φτωχών που δικαίως δεν πληρώνουν (Αν και κάποιοι από αυτούς αναγκάζονται να πληρώσουν). Το ποσοστό αυτών υπολογίζεται στο 20% περίπου. Να προσθέσουμε σ’αυτό και εκείνους που ίσα – ίσα τα φέρνουν βόλτα πάλι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν και δεν πληρώνουν είναι πολλοί, πάρα πολλοί…
Τελικό αποτέλεσμα, λόγω κρίσης, αυτοί που πάντα πλήρωναν να πληρώνουν τώρα πολύ περισσότερα. Το μνημόνιο μάλιστα, έχοντας καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα και στερούμενο κάθε αναπτυξιακής πρόβλεψης και προοπτικής οδηγεί την κυβέρνηση στο να σπρώχνει προς τα κάτω τους μικρομεσαίους να αυξάνει συνεχώς τον αριθμό των ανέργων, να διαλύει το κοινωνικό κράτος και να διευρύνει το χάσμα μεταξύ των λίγων πλούσιων και των όλο και περισσότερων φτωχών.
Είναι προφανές ότι την ευθύνη για την κατάσταση που δημιουργήθηκε και την παραπέρα εξέλιξή της δεν την φέρει το μνημόνιο. Την φέρουν αυτοί που το ψήφισαν, χωρίς μάλιστα (όπως αποδείχθηκε με την περίπτωση της Ιρλανδίας) να διαπραγματευτούν αποτελεσματικά τους όρους του. Η κυβέρνηση εκλέχθηκε με το σύνθημα «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», λέγοντας μας δηλαδή ψηφίστε μας, αλλάξτε το πολιτικό σκηνικό, γιατί αν δεν μας ψηφίσετε όλοι μαζί θα βουλιάξουμε, δεκαπέντε και πλέον μήνες μετά την εκλογή της καίτοι «αλλάξαμε» (όπως το εννοούσε) βουλιάζουμε όλο και περισσότερο.
Και πάμε από το κακό στο χειρότερο. Στην ουσία βέβαια δεν αλλάξαμε. Συνήθειες και συμπεριφορές μιας ζωής δεν αλλάζουν εύκολα. Και σε κάθε περίπτωση η όποια αλλαγή προϋποθέτει όραμα, παράδειγμα, ελπίδα. Κι αυτά δεν προκύπτουν ούτε από τρόικες ούτε από μνημόνια. Αυτά μπορούν να τα εμπνεύσουν οι κυβερνήσεις, οι ηγεσίες γενικότερα. Και η σημερινή κυβέρνηση δυστυχώς ούτε τον παιδαγωγικό της ρόλο επιτελεί ούτε όραμα διαθέτει. Όλα δείχνουν πως απέτυχε και διαχειριστικά και πολιτικά.
Αν σήμερα μπορούμε σε κάτι να ελπίζουμε είναι να γίνει κάτι από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να αποφασίσει η ΕΕ τελικά (τις τελευταίες μέρες φάνηκαν κάποιες φωτεινές χαραμάδες) να αντιμετωπίσει το χρέος συνολικά και σχεδιασμένα με τη διεύρυνση του ταμείου του Προσωρινού Μηχανισμού Στήριξης (EFSF) και τη θεσμοθέτηση του ευρωομολόγου. Σε μια τέτοια περίπτωση - που είναι, μεν πιθανή όχι όμως και δεδομένη - και με την προϋπόθεση ότι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας θα πράξουν το καθήκον τους έναντι της χώρας, θα ανοίξει επιτέλους ο δρόμος για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση. Αμήν και πότε.
Γιάννης Κορομήλης
Αυτοί βέβαια ξέρουν καλά λογαριασμούς στα χαρτιά. Ξέρουν επίσης να δίνουν εντολές και να ζητούν την κατά γράμμα εκτέλεσή τους. Από την κυβέρνηση φυσικά και τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες. Κυβέρνηση και υπηρεσίες ωστόσο - για λόγους που οι ίδιες ξέρουν καλύτερα από τον καθένα μας - δεν κάνουν αυτό που θα έπρεπε. Δεν εισπράττουν δηλαδή από τον κάθε πολίτη αυτά που ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες μπορεί και πρέπει να πληρώσει. Κι έτσι «τα παίρνει» από αυτούς που δεν μπορούν να αντιδράσουν (μισθωτοί, συνταξιούχοι) ανεξάρτητα από το πώς οι ασθενέστεροι από αυτούς θα τα βγάλουν πέρα μετά την «αφαίμαξη».
Οι Έλληνες λοιπόν χωρίστηκαν, με συνέργια των πολιτικών σε δύο κατηγορίες. Στην πλειοψηφία (60% και πλέον) που δεν πληρώνει ποτέ (φόρους, εισφορές κλπ) και στη μειοψηφία που πληρώνει. Αλλά αυτό το 60% είναι μεγάλο νούμερο. Σ’ αυτό συμπεριλαμβάνονται ασφαλώς το ποσοστό των πραγματικά φτωχών που δικαίως δεν πληρώνουν (Αν και κάποιοι από αυτούς αναγκάζονται να πληρώσουν). Το ποσοστό αυτών υπολογίζεται στο 20% περίπου. Να προσθέσουμε σ’αυτό και εκείνους που ίσα – ίσα τα φέρνουν βόλτα πάλι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν και δεν πληρώνουν είναι πολλοί, πάρα πολλοί…
Τελικό αποτέλεσμα, λόγω κρίσης, αυτοί που πάντα πλήρωναν να πληρώνουν τώρα πολύ περισσότερα. Το μνημόνιο μάλιστα, έχοντας καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα και στερούμενο κάθε αναπτυξιακής πρόβλεψης και προοπτικής οδηγεί την κυβέρνηση στο να σπρώχνει προς τα κάτω τους μικρομεσαίους να αυξάνει συνεχώς τον αριθμό των ανέργων, να διαλύει το κοινωνικό κράτος και να διευρύνει το χάσμα μεταξύ των λίγων πλούσιων και των όλο και περισσότερων φτωχών.
Είναι προφανές ότι την ευθύνη για την κατάσταση που δημιουργήθηκε και την παραπέρα εξέλιξή της δεν την φέρει το μνημόνιο. Την φέρουν αυτοί που το ψήφισαν, χωρίς μάλιστα (όπως αποδείχθηκε με την περίπτωση της Ιρλανδίας) να διαπραγματευτούν αποτελεσματικά τους όρους του. Η κυβέρνηση εκλέχθηκε με το σύνθημα «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», λέγοντας μας δηλαδή ψηφίστε μας, αλλάξτε το πολιτικό σκηνικό, γιατί αν δεν μας ψηφίσετε όλοι μαζί θα βουλιάξουμε, δεκαπέντε και πλέον μήνες μετά την εκλογή της καίτοι «αλλάξαμε» (όπως το εννοούσε) βουλιάζουμε όλο και περισσότερο.
Και πάμε από το κακό στο χειρότερο. Στην ουσία βέβαια δεν αλλάξαμε. Συνήθειες και συμπεριφορές μιας ζωής δεν αλλάζουν εύκολα. Και σε κάθε περίπτωση η όποια αλλαγή προϋποθέτει όραμα, παράδειγμα, ελπίδα. Κι αυτά δεν προκύπτουν ούτε από τρόικες ούτε από μνημόνια. Αυτά μπορούν να τα εμπνεύσουν οι κυβερνήσεις, οι ηγεσίες γενικότερα. Και η σημερινή κυβέρνηση δυστυχώς ούτε τον παιδαγωγικό της ρόλο επιτελεί ούτε όραμα διαθέτει. Όλα δείχνουν πως απέτυχε και διαχειριστικά και πολιτικά.
Αν σήμερα μπορούμε σε κάτι να ελπίζουμε είναι να γίνει κάτι από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να αποφασίσει η ΕΕ τελικά (τις τελευταίες μέρες φάνηκαν κάποιες φωτεινές χαραμάδες) να αντιμετωπίσει το χρέος συνολικά και σχεδιασμένα με τη διεύρυνση του ταμείου του Προσωρινού Μηχανισμού Στήριξης (EFSF) και τη θεσμοθέτηση του ευρωομολόγου. Σε μια τέτοια περίπτωση - που είναι, μεν πιθανή όχι όμως και δεδομένη - και με την προϋπόθεση ότι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας θα πράξουν το καθήκον τους έναντι της χώρας, θα ανοίξει επιτέλους ο δρόμος για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση. Αμήν και πότε.
Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου