Τον τελευταίο χρόνο η Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή κρίση, η οποία δεν αφορά μόνον την οικονομία. Η κρίση, «φέρνει» αλλαγές, οι ...οποίες εν πολλοίς, χαρακτηρίζονται αναγκαστικές. Κάποιοι θα ήθελαν μεγαλύτερο χρόνο και όχι μια «θεραπεία –σοκ», αλλά τα χρονικά περιθώρια προφανώς δεν επιλέγονται πλέον από την Αθήνα.
Σήμερα, οι αλλαγές αυτές προκαλούν αναταράξεις στα κόμματα αλλά και ιδεολογικές και πολιτικές μετακινήσεις. Ποιος θα πίστευε, άραγε, πριν από ένα –ενάμιση χρόνο την πρόβλεψη ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα προχωρήσει στην κατασκευή ενός «φράχτη» στα σύνορα με την Τουρκία;
Ποιος θα πίστευε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα «άνοιγε» τα «κλειστά επαγγέλματα» και θα συγκρουόταν μετωπικά με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες; Προφανώς, όλοι θα θεωρούσαν τρελό, όποιον έκανε τέτοιους ίδιους προβλέψεις.
Κι όμως, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι εκείνη που ακολουθεί «δεξιά» πολιτική σε πολλούς τομείς. Ήδη αναφέρθηκαν δυο: Η λαθρομετανάστευση και τα «κλειστά επαγγέλματα». Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, αλλά δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να καταγραφούν σε αυτό το σημείωμα.
Το ζήτημα που, για δεύτερη φορά, ανακύπτει στην πολιτική ζωή της χώρας, είναι ότι μια σοσιαλιστική κυβέρνηση απευθύνεται σε κεντροδεξιό κοινό. Όπως και το 1996 ο Κ. Σημίτης, έτσι και ο Γ. Παπανδρέου καθιστά το ΠΑΣΟΚ ελκυστικό και στην κεντροδεξιά.
Προφανώς, απώλειες για το κυβερνών κόμμα υπάρχουν από την άλλη πλευρά του λόφου, την κεντροαριστερά. Το αποτέλεσμα της εξίσωσης αυτής είναι δύσκολο να εκτιμηθεί σήμερα, καθώς απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα δίνει μόνον η κάλπη.
Η πολιτική Παπανδρέου, πάντως, φέρνει σε δύσκολη θέση το κυρίαρχο κόμμα της κεντροδεξιάς. Η ΝΔ καλείται να ισορροπήσει μεταξύ των βασικών αρχών και θέσεων που πρεσβεύει εδώ και δεκαετίες και της ανάγκης για αντιπολίτευση. Το εάν θα τα καταφέρει ή όχι, θα απαντηθεί επίσης μέσα από το αποτέλεσμα της κάλπης, οποτεδήποτε και εάν αυτή «στηθεί".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου