Επέστρεφα οδικώς από Θεσσαλονίκη την προηγούμενη Κυριακή. Την περιβόητη προηγούμενη Κυριακή, όπου οργανωμένες ομάδες πολιτών κράτησαν ανοιχτές για δύο ώρες τις μπάρες των διοδίων. Ετσι, άθελά μου, είχα πλήρες το ρεπορτάζ από όλους τους... σταθμούς των διοδίων κατά μήκος της Εθνικής Οδού Θεσ/νίκης-Αθηνών. Πρέπει σ’ αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω ότι δεν ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι νόμος είναι το δίκιο του διαμαρτυρόμενου. Αν και συμμεριζόμουν το μέγιστο πρόβλημα επιβίωσης των υπαλλήλων του υπουργείου Πολιτισμού που ήταν μήνες απλήρωτοι, εκνευρίστηκα απίστευτα όταν πάτησαν πάνω στον Παρθενώνα, ακυρώνοντας ουσιαστικά το αντικείμενο της εργασίας τους. Ακόμα θυμάμαι με δυσθυμία όταν μας είχαν αναγκάσει να συμμετέχουμε ως μαθητές σε συλλαλητήριο για τη Μακεδονία.
Εδώ δεν μπορώ ούτε παλαμάκια να χτυπήσω μαζί με όλους σε μία συναυλία. Τόσο μακριά από την έννοια της μαζικής εκδηλωτικότητας είμαι! Επίσης, πληρώνω παντός είδους λογαριασμούς και φόρους πριν λήξουν. Κοινώς είμαι μια ξενέρωτη οπαδός της νομιμότητας.
Με τα διόδια δεν ξέρω τι έπαθα. Και εξηγούμαι αμέσως. Αρχικά με ευαισθητοποίησε το γεγονός ότι κάποιοι συμπολίτες μας χάλασαν την κυριακάτικη ανάπαυσή τους και βγήκαν έξω στην παγωνιά για να σηκώσουν τις μπάρες. Θέλω να πω, εκείνοι ήταν όρθιοι μες το κρύο για να περνάμε εμείς δωρεάν. Δεν ξέρω αν είναι οργανωμένοι κομματικά –αν και δεν αντιλήφθηκα κάτι τέτοιο- διάβασα, όμως, όλα τα φυλλάδια που μοίραζαν και διέκρινα μία απελπισία πίσω από την κίνησή τους.
Ειδικά στους κατοίκους της Πιερίας, οι οποίοι -σύμφωνα με τα λέγομενά τους- είχαν επανηλειμμένως απευθυνθεί σε όλους τους βουλευτές της περιοχής τους για τους τέσσερις (!) σταθμούς που ήταν αναγκασμένοι να πληρώνουν για μετακινήσεις λίγων χιλιομέτρων και δεν είδαν άσπρη μέρα. Βέβαια, αυτό είναι ένα αντικειμενικό πρόβλημα της περιοχής και της κάθε περιοχής από την οποία περνάει η Εθνική Οδός, το οποίο ουδείς μέχρι σήμερα ενδιαφέρθηκε να λύσει.
Τι συνέβη με εμάς τους υπόλοιπους, που διανύουμε λίγες φορές το χρόνο τον αυτοκινητόδρομο; Πώς φτάσαμε, μετά τα πρώτα διόδια που περάσαμε όπου συνήθως ένας-δύο είχαν το θάρρος (θράσος;) να μην πληρώσουν, να κορνάρουμε όλοι μαζί σαν μανιασμένοι στις Αφίδνες, με αποτέλεσμα οι υπάλληλοι των διοδίων να μην τολμούν καν να ξανακατεβάσουν τις μπάρες;
Πιθανόν δεν είναι τα διόδια το θέμα, αλλά η αφορμή. Ένα διόδιο παραπάνω σπάει τη λεπτή γραμμή ανοχής των ανθρώπων σαν εμένα, που δεν είμαστε ταλιμπάν των κινητοποιήσεων.
Διότι μπορεί να είσαι νομοταγής, να πληρώνεις φόρους, να αντιλαμβάνεσαι και την αναγκαιότητα των σκληρών μέτρων του μνημονίου αντί να κλείνεις τους δρόμους, αλλά μέσα σου υπάρχει ένα όριο. Και κάποιο από όλα αυτά τα καινούργια διόδια ήταν που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Δεν μπορεί σ’ αυτόν τον ικανοποιητικό και το, κυριότερο, ασφαλή πλέον αυτοκινητόδρομο (με εξαίρεση τα σημεία Καραβόμυλος και Τέμπη-Πλαταμώνας), να μην έχει μειωθεί ο χρόνος της διαδρομής γιατί σταματάς κάθε λίγα χιλιόμετρα σε διόδια. Τελικά, ας μάθουμε πόσα από τα έξοδα κατασκευής του έχουν καλύψει τα διόδια, πόσα οι προϋπολογισμοί και τα τέλη κυκλοφορίας, πόσα υπολείπονται και πόσα κοστίζει η συντήρησή του, όπως και των άλλων εθνικών οδών φυσικά.
Για να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται, διότι έχουμε και μια καχυποψία λόγω πρότερου μη έντιμου πολιτικού βίου. Αλλιώς οι 4 στους 10 που δεν πληρώνουν, θα γίνουν 6 ή 8 στους 10. Και στους δρόμους δεν γίνεται περαίωση
Εδώ δεν μπορώ ούτε παλαμάκια να χτυπήσω μαζί με όλους σε μία συναυλία. Τόσο μακριά από την έννοια της μαζικής εκδηλωτικότητας είμαι! Επίσης, πληρώνω παντός είδους λογαριασμούς και φόρους πριν λήξουν. Κοινώς είμαι μια ξενέρωτη οπαδός της νομιμότητας.
Με τα διόδια δεν ξέρω τι έπαθα. Και εξηγούμαι αμέσως. Αρχικά με ευαισθητοποίησε το γεγονός ότι κάποιοι συμπολίτες μας χάλασαν την κυριακάτικη ανάπαυσή τους και βγήκαν έξω στην παγωνιά για να σηκώσουν τις μπάρες. Θέλω να πω, εκείνοι ήταν όρθιοι μες το κρύο για να περνάμε εμείς δωρεάν. Δεν ξέρω αν είναι οργανωμένοι κομματικά –αν και δεν αντιλήφθηκα κάτι τέτοιο- διάβασα, όμως, όλα τα φυλλάδια που μοίραζαν και διέκρινα μία απελπισία πίσω από την κίνησή τους.
Ειδικά στους κατοίκους της Πιερίας, οι οποίοι -σύμφωνα με τα λέγομενά τους- είχαν επανηλειμμένως απευθυνθεί σε όλους τους βουλευτές της περιοχής τους για τους τέσσερις (!) σταθμούς που ήταν αναγκασμένοι να πληρώνουν για μετακινήσεις λίγων χιλιομέτρων και δεν είδαν άσπρη μέρα. Βέβαια, αυτό είναι ένα αντικειμενικό πρόβλημα της περιοχής και της κάθε περιοχής από την οποία περνάει η Εθνική Οδός, το οποίο ουδείς μέχρι σήμερα ενδιαφέρθηκε να λύσει.
Τι συνέβη με εμάς τους υπόλοιπους, που διανύουμε λίγες φορές το χρόνο τον αυτοκινητόδρομο; Πώς φτάσαμε, μετά τα πρώτα διόδια που περάσαμε όπου συνήθως ένας-δύο είχαν το θάρρος (θράσος;) να μην πληρώσουν, να κορνάρουμε όλοι μαζί σαν μανιασμένοι στις Αφίδνες, με αποτέλεσμα οι υπάλληλοι των διοδίων να μην τολμούν καν να ξανακατεβάσουν τις μπάρες;
Πιθανόν δεν είναι τα διόδια το θέμα, αλλά η αφορμή. Ένα διόδιο παραπάνω σπάει τη λεπτή γραμμή ανοχής των ανθρώπων σαν εμένα, που δεν είμαστε ταλιμπάν των κινητοποιήσεων.
Διότι μπορεί να είσαι νομοταγής, να πληρώνεις φόρους, να αντιλαμβάνεσαι και την αναγκαιότητα των σκληρών μέτρων του μνημονίου αντί να κλείνεις τους δρόμους, αλλά μέσα σου υπάρχει ένα όριο. Και κάποιο από όλα αυτά τα καινούργια διόδια ήταν που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Δεν μπορεί σ’ αυτόν τον ικανοποιητικό και το, κυριότερο, ασφαλή πλέον αυτοκινητόδρομο (με εξαίρεση τα σημεία Καραβόμυλος και Τέμπη-Πλαταμώνας), να μην έχει μειωθεί ο χρόνος της διαδρομής γιατί σταματάς κάθε λίγα χιλιόμετρα σε διόδια. Τελικά, ας μάθουμε πόσα από τα έξοδα κατασκευής του έχουν καλύψει τα διόδια, πόσα οι προϋπολογισμοί και τα τέλη κυκλοφορίας, πόσα υπολείπονται και πόσα κοστίζει η συντήρησή του, όπως και των άλλων εθνικών οδών φυσικά.
Για να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται, διότι έχουμε και μια καχυποψία λόγω πρότερου μη έντιμου πολιτικού βίου. Αλλιώς οι 4 στους 10 που δεν πληρώνουν, θα γίνουν 6 ή 8 στους 10. Και στους δρόμους δεν γίνεται περαίωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου