Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011
Το 2010 ήταν μια επώδυνη χρονιά για τον απλό Έλληνα πολίτη. Επώδυνη μέχρι τραυματική. «Ήταν μια δύσκολη χρονιά το 2010, όμως από το 2012 αρχίζει η ανάκαμψη», είπε προ ημερών ο Πρωθυπουργός. Δεν γνωρίζουμε πόσο δύσκολη πραγματικά ήταν για τον ίδιο. Αν ήταν δεν θα ήταν πάντως λόγω ...περικοπών στα έσοδα, για οικονομικούς λόγους γενικότερα, όπως ήταν για τις χαμηλές εισοδηματικά τάξεις.
Το 2011 μας βρήκε – το δείχνουν όλες οι σχετικές έρευνες – φορτωμένους με απαισιοδοξία, ανασφάλεια αβεβαιότητα, χωρίς ελπίδα. Αυτά για τον πολύ κόσμο. Οι «έχοντες και κατέχοντες» δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα. Έχουν τον τρόπο τους. Και πάντα υπάρχουν Τράπεζες στην Ελβετία, στην Κύπρο κι αλλαχού όπου μπορούν να νιώθουν ασφαλείς ότι τα κεφάλαια τους δεν διατρέχουν κανέναν, κίνδυνο. Οι «αεριτζήδες», οι μεγαλοφοροφυγάδες, οι του μαύρου χρήματος, κανένα πρόβλημα κι αυτοί. Κρατικοί μηχανισμοί ελέγχου και τιμωρίας τους δεν υπάρχουν. Κι ούτε φαίνεται πως θα υπάρξουν. Στο ορατό μέλλον τουλάχιστον. Όσο για τους ειδικούς, Έλληνες και ξένους, αυτοί πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα βλέπουν «μαύρα κι άραχνα».
Το 2012 και το 2013 ο Πρωθυπουργός λέει πως θάναι χρόνια καλύτερα, χρόνια ανάπτυξης. Μακάρι. Μόνο που ήταν στο χρόνο που πέρασε και στα τέλη του προηγούμενου αρκετά τα ευχάριστα που μας είπε, πλην δυστυχώς διαψεύστηκαν εκ των πραγμάτων. Και για τα χρόνια αυτά, όπως και για πολλά από τα επόμενά τους, δυσοίωνες οι προβλέψεις. Το χρέος μας παίρνει τέτοιες διαστάσεις ώστε η διαχείριση του γίνεται κάθε χρόνο και δυσκολότερη και δεν υπάρχουν στοιχεία, που να δείχνουν ό,τι στο μεταξύ κάτι θα αλλάξει.
«Δεν έχουμε λοιπόν – θα διερωτηθεί κανείς – καμία ελπίδα; Οδηγούμαστε «νομοτελειακά», σε «ελεγχόμενη» ή μη, χρεοκοπία; Ο μεγάλος μαθηματικός Διόφαντος έλεγε: «Κάθε πρόβλημα έχει τουλάχιστον δύο λύσεις». Στο οικονομικό μας πρόβλημα προφανής λύση είναι η στάση πληρωμών. Δηλαδή κάποια χρονική στιγμή φέτος ή του χρόνου λέμε στους δανειστές μας: «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Αυτή η λύση είναι ασφαλώς η έσχατη που οδηγεί σε χειρότερες καταστάσεις. Όχι μόνο οικονομικές αλλά και πολιτικές. Παραμένει ωστόσο ως έσχατη λύση. Την εφάρμοσε η Ισλανδία, πέρασε δυσκολίες αλλά ήδη από φέτος πήρε την «πάνω βόλτα».
Λύση είναι επίσης η επαναδιαπραγμάτευση (όχι η αναδιάρθρωση) του χρέους μας. Δηλαδή η κυβέρνηση να πετύχει να καθίσει στο τραπέζι με τους δανειστές μας (γαλλικές, γερμανικές, αμερικανικές τράπεζες και ιδιώτες) και να ζητήσει (συνηγορούντων και των οικονομικών μας στοιχείων), «κούρεμα», όπως το λεν οι αγγλοσάξωνες, μείωση θα το λέγαμε εμείς, του ομολογιακού μας χρέους στα δύο τρίτα δηλ. κατά 33,33%. Να ζητήσει δηλαδή τα περίπου 330 δις να μειωθούν στα 220 δις . Αυτό σε ποσοστά του ΑΕΠ σημαίνει το χρέος μας από 135% περίπου θα μειωθεί κάτω του 90%. Και χωρίς να ζητήσουμε τίποτε άλλο δηλ. ούτε επιμήκυνση (αυτό μπορεί να το πετύχουμε για τα δάνεια της τρόϊκας) ούτε μείωση επιτοκίου. Μ’αυτό τον τρόπο που αφενός, για μας το χρέος περιορίζεται σε λογικά πλαίσια και «ανοίγουν» οι αγορές αφετέρου οι δανειστές θα χάσουν ελάχιστα ή και καθόλου από τα χρήματα που μας δάνεισαν.
Ριζική λύση ασφαλώς θα μπορούσε να δοθεί από θαύμα της αγάπης. Αν δηλ. μας φώτιζε ο Θεός και αποφασίζαμε κάποια στιγμή να αποδεχθούμε τη μεγάλη αλήθεια ότι ο καθένας μας μόνος ή με την ομάδα του δεν μπορεί, εδώ που φτάσαμε να κάνει τίποτα, ενώ όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Αν πραγματικά αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον και το κοινό καλό δεν χρειαζόμασταν ούτε «κουρέματα» ούτε τη βοήθεια τον οίκτο την συμπόνια των ισχυρών και των δανειστών μας. Δυστυχώς οι καρδιές μας «πάγωσαν» από τον εγωισμό και τα συμφεροντολογικά «κηρύγματα» της εποχής, δεν έμεινε χώρος για αγάπη και αλληλεγγύη. Αλλά έστω ας δείξουμε την αγάπη προς την πατρίδα μας. Αν πεις σε κάποιο Νεοέλληνα ότι δεν αγαπάει την Ελλάδα θα το εκλάβει ως βρισιά και μεγάλη προσβολή. Ίσως γιατί ξέρει ότι η φιλοπατρία, είναι βασικό του καθήκον, λέει πως την αγαπάει πιθανώς να το πιστεύει κι όλας, όμως και η φιλοπατρία «άνευ έργων νεκρά εστί».
Πόσοι άραγε φιλοπατρία έχουν οι φοροφυγάδες, τα «ρετιρέ» των συντεχνιών, οι μεγαλοοφειλέτες του δημόσιου κλπ.;
Κάποτε – πριν είναι αργά- επιτέλους οι κυβερνώντες θα πρέπει να καταλάβουν ότι η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με τις γνωστές από το παρελθόν τακτικές διαχειριστικού τύπου ούτε με τις «συμβουλές» ξενόφερτων ειδικών, που τόσο αδυναμία τους έχει ο κ. Πρωθυπουργός. Δεν μπορεί πολύ περισσότερο να αντιμετωπισθεί με τη μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε», του βάλε δηλαδή τις λαϊκές τάξεις να πολεμούν η μία την άλλη ή με χαρακτηρισμούς όπως «κοπρίτες» «ανίκανοι», «τεμπέληδες», «χαραμοφάηδες» κι άλλα προσβλητικά κι ανακριβή.
Μ’ ένα λαό που το «γδέρνεις» και τον κατηγορείς κι από πάνω. Βάζοντας τον δηλαδή «απέναντι».
Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν καταντάς το λαό αμέτοχο παρατηρητή, φοβισμένο, απελπισμένο. Πρωτίστως οι κυβερνώντες οφείλουν να κινητοποιήσουν το λαό, να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή και τη συνεργασία, με βάση τη φιλοπατρία και το γνωστό «δαιμόνιο της φυλής». Το ’21 όπως και το έπος του ’40 δεν ήταν κατόρθωμα πολιτικών ή κοτσιαμπάσηδων. Κατορθώματα του ελληνικού λαού ήταν. Αυτός ο λαός μπορεί να εξουδετερώσει και αυτή την πολυκέφαλη και μεθοδευμένη κρίση.
Αν οι κυβερνώντες, μπορούν να εμπνεύσουν, να κινητοποιήσουν το λαό τότε γιατί δεν το κάνουν; Αν πάλι δεν μπορούν τότε γιατί δεν προωθούν σχήματα ευρύτερα και ικανότερα; Κι αν ούτε κι αυτό μπορούν τότε γιατί δεν παραιτούνται;
Γιάννης Κορομήλης
Το 2011 μας βρήκε – το δείχνουν όλες οι σχετικές έρευνες – φορτωμένους με απαισιοδοξία, ανασφάλεια αβεβαιότητα, χωρίς ελπίδα. Αυτά για τον πολύ κόσμο. Οι «έχοντες και κατέχοντες» δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα. Έχουν τον τρόπο τους. Και πάντα υπάρχουν Τράπεζες στην Ελβετία, στην Κύπρο κι αλλαχού όπου μπορούν να νιώθουν ασφαλείς ότι τα κεφάλαια τους δεν διατρέχουν κανέναν, κίνδυνο. Οι «αεριτζήδες», οι μεγαλοφοροφυγάδες, οι του μαύρου χρήματος, κανένα πρόβλημα κι αυτοί. Κρατικοί μηχανισμοί ελέγχου και τιμωρίας τους δεν υπάρχουν. Κι ούτε φαίνεται πως θα υπάρξουν. Στο ορατό μέλλον τουλάχιστον. Όσο για τους ειδικούς, Έλληνες και ξένους, αυτοί πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα βλέπουν «μαύρα κι άραχνα».
Το 2012 και το 2013 ο Πρωθυπουργός λέει πως θάναι χρόνια καλύτερα, χρόνια ανάπτυξης. Μακάρι. Μόνο που ήταν στο χρόνο που πέρασε και στα τέλη του προηγούμενου αρκετά τα ευχάριστα που μας είπε, πλην δυστυχώς διαψεύστηκαν εκ των πραγμάτων. Και για τα χρόνια αυτά, όπως και για πολλά από τα επόμενά τους, δυσοίωνες οι προβλέψεις. Το χρέος μας παίρνει τέτοιες διαστάσεις ώστε η διαχείριση του γίνεται κάθε χρόνο και δυσκολότερη και δεν υπάρχουν στοιχεία, που να δείχνουν ό,τι στο μεταξύ κάτι θα αλλάξει.
«Δεν έχουμε λοιπόν – θα διερωτηθεί κανείς – καμία ελπίδα; Οδηγούμαστε «νομοτελειακά», σε «ελεγχόμενη» ή μη, χρεοκοπία; Ο μεγάλος μαθηματικός Διόφαντος έλεγε: «Κάθε πρόβλημα έχει τουλάχιστον δύο λύσεις». Στο οικονομικό μας πρόβλημα προφανής λύση είναι η στάση πληρωμών. Δηλαδή κάποια χρονική στιγμή φέτος ή του χρόνου λέμε στους δανειστές μας: «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Αυτή η λύση είναι ασφαλώς η έσχατη που οδηγεί σε χειρότερες καταστάσεις. Όχι μόνο οικονομικές αλλά και πολιτικές. Παραμένει ωστόσο ως έσχατη λύση. Την εφάρμοσε η Ισλανδία, πέρασε δυσκολίες αλλά ήδη από φέτος πήρε την «πάνω βόλτα».
Λύση είναι επίσης η επαναδιαπραγμάτευση (όχι η αναδιάρθρωση) του χρέους μας. Δηλαδή η κυβέρνηση να πετύχει να καθίσει στο τραπέζι με τους δανειστές μας (γαλλικές, γερμανικές, αμερικανικές τράπεζες και ιδιώτες) και να ζητήσει (συνηγορούντων και των οικονομικών μας στοιχείων), «κούρεμα», όπως το λεν οι αγγλοσάξωνες, μείωση θα το λέγαμε εμείς, του ομολογιακού μας χρέους στα δύο τρίτα δηλ. κατά 33,33%. Να ζητήσει δηλαδή τα περίπου 330 δις να μειωθούν στα 220 δις . Αυτό σε ποσοστά του ΑΕΠ σημαίνει το χρέος μας από 135% περίπου θα μειωθεί κάτω του 90%. Και χωρίς να ζητήσουμε τίποτε άλλο δηλ. ούτε επιμήκυνση (αυτό μπορεί να το πετύχουμε για τα δάνεια της τρόϊκας) ούτε μείωση επιτοκίου. Μ’αυτό τον τρόπο που αφενός, για μας το χρέος περιορίζεται σε λογικά πλαίσια και «ανοίγουν» οι αγορές αφετέρου οι δανειστές θα χάσουν ελάχιστα ή και καθόλου από τα χρήματα που μας δάνεισαν.
Ριζική λύση ασφαλώς θα μπορούσε να δοθεί από θαύμα της αγάπης. Αν δηλ. μας φώτιζε ο Θεός και αποφασίζαμε κάποια στιγμή να αποδεχθούμε τη μεγάλη αλήθεια ότι ο καθένας μας μόνος ή με την ομάδα του δεν μπορεί, εδώ που φτάσαμε να κάνει τίποτα, ενώ όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Αν πραγματικά αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον και το κοινό καλό δεν χρειαζόμασταν ούτε «κουρέματα» ούτε τη βοήθεια τον οίκτο την συμπόνια των ισχυρών και των δανειστών μας. Δυστυχώς οι καρδιές μας «πάγωσαν» από τον εγωισμό και τα συμφεροντολογικά «κηρύγματα» της εποχής, δεν έμεινε χώρος για αγάπη και αλληλεγγύη. Αλλά έστω ας δείξουμε την αγάπη προς την πατρίδα μας. Αν πεις σε κάποιο Νεοέλληνα ότι δεν αγαπάει την Ελλάδα θα το εκλάβει ως βρισιά και μεγάλη προσβολή. Ίσως γιατί ξέρει ότι η φιλοπατρία, είναι βασικό του καθήκον, λέει πως την αγαπάει πιθανώς να το πιστεύει κι όλας, όμως και η φιλοπατρία «άνευ έργων νεκρά εστί».
Πόσοι άραγε φιλοπατρία έχουν οι φοροφυγάδες, τα «ρετιρέ» των συντεχνιών, οι μεγαλοοφειλέτες του δημόσιου κλπ.;
Κάποτε – πριν είναι αργά- επιτέλους οι κυβερνώντες θα πρέπει να καταλάβουν ότι η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με τις γνωστές από το παρελθόν τακτικές διαχειριστικού τύπου ούτε με τις «συμβουλές» ξενόφερτων ειδικών, που τόσο αδυναμία τους έχει ο κ. Πρωθυπουργός. Δεν μπορεί πολύ περισσότερο να αντιμετωπισθεί με τη μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε», του βάλε δηλαδή τις λαϊκές τάξεις να πολεμούν η μία την άλλη ή με χαρακτηρισμούς όπως «κοπρίτες» «ανίκανοι», «τεμπέληδες», «χαραμοφάηδες» κι άλλα προσβλητικά κι ανακριβή.
Μ’ ένα λαό που το «γδέρνεις» και τον κατηγορείς κι από πάνω. Βάζοντας τον δηλαδή «απέναντι».
Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν καταντάς το λαό αμέτοχο παρατηρητή, φοβισμένο, απελπισμένο. Πρωτίστως οι κυβερνώντες οφείλουν να κινητοποιήσουν το λαό, να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή και τη συνεργασία, με βάση τη φιλοπατρία και το γνωστό «δαιμόνιο της φυλής». Το ’21 όπως και το έπος του ’40 δεν ήταν κατόρθωμα πολιτικών ή κοτσιαμπάσηδων. Κατορθώματα του ελληνικού λαού ήταν. Αυτός ο λαός μπορεί να εξουδετερώσει και αυτή την πολυκέφαλη και μεθοδευμένη κρίση.
Αν οι κυβερνώντες, μπορούν να εμπνεύσουν, να κινητοποιήσουν το λαό τότε γιατί δεν το κάνουν; Αν πάλι δεν μπορούν τότε γιατί δεν προωθούν σχήματα ευρύτερα και ικανότερα; Κι αν ούτε κι αυτό μπορούν τότε γιατί δεν παραιτούνται;
Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου