Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011 
Είχα βρεθεί πέρυσι σε μια (πανέμορφη,φυσικά) περιοχή της Ηπείρου, με πέτρινα χωριά σκαρφαλωμένα σε βουνοπλαγιές, ενωμένα... με πετρογέφυρες, πάνω από ...βουερά ποτάμια. Η ομορφιά του τοπίου σου έπαιρνε το μυαλό. Αλλά με τη λίγη όρεξη για ορθολογική σκέψη που μου είχε απομείνει, έκανα στον ντόπιο οικοδεσπότη μου μια απλή ερώτηση: Γιατί τα τρία κεφαλοχώρια της περιοχής, που απέχουν μεταξύ τους, τώρα πια, 15 -20’ με το αυτοκίνητο (κάποτε ίσως ήθελες μέρα ολόκληρη με το ζώο) έχουν τρία κέντρα Υγείας -ένα στο κάθε χωριό;
Γιατί να έχετε τρία κέντρα που πληρώνουν φως, νερό, τηλέφωνο και νοίκι και έχουν το καθένα έναν διευθυντή (που δεν κάνει τίποτε), μια γραμματέα-νοσοκόμο και έναν παθολόγο (που απλώς γράφει τις συνταγές με τα φάρμακα των γέρων και παραπεμπτικά για το νοσοκομείο της κοντινότερης πόλης); Δεν θα ήταν καλύτερο να τα μαζεύατε σε ένα, να είχατε έναν μόνον (άχρηστο) διευθυντή, δυο-τρεις νοσοκόμες και μερικές ακόμη ειδικότητες γιατρών;
Η απάντηση που έλαβα δεν έχει σημασία. Χάνεται σε γαργαλιστικές λεπτομέρειες για ανταγωνισμούς τοπικών βουλευτών που, ιστορικά, επέβαλαν ο καθένας κι ένα κέντρο Υγείας στο χωριό που τον ψήφιζε. Σημασία έχει ότι τα τρία κέντρα Υγείας σε τρία γειτονικά χωριά είναι- νομίζω- το σύμβολο της κακοδαιμονίας του ελληνικού δημοσίου. Και μια εξήγηση για το πώς οδηγηθήκαμε στην μαύρη τρύπα όπου βρισκόμαστε.
Δεν είναι ότι έχουμε μεγάλο κράτος στην Ελλάδα και πρέπει να το μικρύνουμε. Η κρατική δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι στην Ελλάδα ελαφρώς μικρότερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Δεν είναι ότι έχουμε περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους (σε αναλογία με τον πληθυσμό) από τους άλλους ή ότι τους πληρώνουμε ακριβότερα (κάθε άλλο!).
Είναι ότι όλα στο δημόσιο είναι ανορθολογικά, από κορυφής μέχρις (μακρινών και ορεινών) ονύχων. Είναι ότι όλα, άνθρωποι και πόροι, σπαταλούνται. Και είναι ότι το δημόσιο ολόκληρο (όπως ακριβώς και τα τρία κέντρα Υγείας στην Ήπειρο) δεν λειτουργεί για να εξυπηρετήσει τον πολίτη, αλλά για να εξυπηρετήσει και να αναπαράγει τον εαυτό του (τον βουλετή, που κόβει την κορδέλα, τον διευθυντή που πληρώνεται αδίκως, τον γιατρό που συνταγογραφεί αντί να θεραπεύει…).
Κι αυτό το χάλι δεν το κάναμε όλοι μαζί (αν και κανείς δεν είναι εντελώς αθώος). Το έκαναν τα δύο κόμματα εξουσίας. Ο τρώσας και ιάσσεται. Και δεν μου αρέσει καθόλου που βλέπω μια τάση, αντί να διορθώνουμε τα ημαρτημένα του δημοσίου, να φορτώνουμε απλώς τις αμαρτίες του στους (αθώους και φταίχτες, αλλά όχι «κοπρίτες») δημοσίους υπαλλήλους.(ΠΑΥΛΟΣ ΤΣΙΜΑΣ - aixmi.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου