Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010 Ο ελληνικός λαός πάσχει διπλά. Από την τρέχουσα οικονομική κρίση και τις συνέπειες της και από την αναδρομική αυτο-ενοχοποίηση. Σ’ αυτή τη φάση ...χρειαζόμαστε επειγόντως συστράτευση όλων των δυνάμεων (πολιτικών, εθιπνευματικών) ώστε να μη διαρραγεί οριστικά ο κοινωνικός αλλά και εθνικός ιστός.
Πρέπει οι θεσμοί της χώρας (Εκκλησία, Δήμοι, Εκπαίδευση κ.ά.) να βρουν κοινούς τόπους για να μην αισθανθούν οι συνέλληνες μόνοι, απομονωμένοι, αποξενωμένοι και ανίσχυροι. Πρέπει να συζητηθούν σε όλες τις ομάδες, παρέες, γειτονιές, τα θέματα του κοινού αγαθού και της κοινής μοίρας όλων όσοι ζουν σ’ αυτή τη χώρα. Μόνον έτσι θα βρούμε τα σημεία που μας ενώνουν και θα διαχειριστούμε τις αιχμές που μας πληγώνουν.
Η εγκύκλιος της Εκκλησίας περί Μνημονιακής κατάστασης αποτελεί συλλείτουργο της πολιτικής διαμάχης και υπό την έννοια αυτή δικάζει και διχάζει.
Επειδή η Εκκλησία ως θεσμός και η θρησκεία ως παρηγορητική μυσταγωγία δεν μπορούν να υποκαθιστούν το Κοινοβούλιο ή τη Δικαιοσύνη (χωρίς να στερείται του δικαιώματος της διαφωνίας αλλά και χωρίς για κοσμικά θέματα να θεμελιώνει δικαίωμα ανυπακοής), θεωρώ σκόπιμο να επανεξετάσει ρόλο και τρόπο και να επανέλθει στα πνευματικά της καθήκοντα αρωγής και όχι κριτή στην πολιτική (δι)αγωγή.(του Χρήστου Πανούτση - aixmi.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου