Δυστυχώς οι αναπτυγμένες (και οι υπό ανάπτυξη) χώρες της δύσης κι όχι μόνο, δεν τα καταφέραμε καθόλου καλά. Τα τελευταία 50-100 χρόνια επιστήμη και τεχνολογία γνώρισαν αλματώδη πρόοδο. Σε όλους σχεδόν τους τομείς. Έγιναν ...ανακαλύψεις και εφευρέσεις που ούτε θα μπορούσαν να φανταστούν οι προηγούμενες γενιές. Από την άλλη πλευρά όμως τεράστιες και πρωτόγνωρες ήταν ..οι καταστροφές που – στο όνομα της ανάπτυξης και της προόδου – προκλήθηκαν στο φυσικό μας περιβάλλον, στις τροφές, στην υγεία των ...
ανθρώπων. Νέες μέθοδοι θεραπείας των ασθενειών επινοήθηκαν, νέα φάρμακα ανακαλύφθηκαν όμως νέες αρρώστιες προέκυψαν. Ζούμε περισσότερο αλλά χάνουμε περισσότερο χρόνο σε νοσοκομεία και γιατρούς. Κι ακόμα περίσσεψε ο εγωισμός και η απερισκεψία. Πανανθρώπινες αξίες αγνοούνται κι η ζωή των περισσότερων από μας, ιδιαίτερα των νέων, στερείται νοήματος.
Οδηγηθήκαμε και ταλανιζόμαστε στα πλοκάμια μιας πολύμορφης κρίσης: ηθικής, κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής. Χωρίς να μπορούμε να δούμε – ή να μας δείξουν οι σοφότεροι ή οι ηγέτες μας – κάποιο φως, κάποια διέξοδα στα τόσα αδιέξοδά μας. Και επανέρχεται συχνά βασανιστικό το ερώτημα: Πού επιτέλους κάναμε λάθος;
Κάποιος είπε: «σήμερα είσαι οι σκέψεις που έκανες χθες, αύριο θα είσαι οι σκέψεις που κάνεις σήμερα». Ας δούμε λοιπόν ποιες σκέψεις και πράξεις του παρελθόντος μας οδήγησαν στη σημερινή κατάντια. Ή καλύτερα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή της νομαδικής της ζωής του ανθρώπου στη γη.
Πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια κοπάδια ανθρώπων διέσχιζαν τις μεγάλες σαβάνες της Αφρικής. Επιβίωναν χάρη στο δέσιμο μεταξύ τους που το ένιωθαν και το υπηρετούσαν. Αργότερα οι Σουμέριοι έκαναν τους πρώτους ολιγάνθρωπους οικισμούς τους.
Οι ηγεμόνες τους, στηριγμένοι και πάλι στην ενωτική δύναμη που ένιωθαν μεταξύ τους οι υπήκοοί τους, τους οδηγούσαν στη σωστή για την επιβίωσή τους κατεύθυνση.
Οι κοινότητες της εποχής εκείνης, των οποίων οι ηγέτες κατόρθωναν να ξυπνήσουν και να διατηρήσουν αυτό το αίσθημα της ενότητας που κάνει τον άνθρωπο να ταυτίζεται με τους όμοιους του και να θέτει στην υπηρεσία της κοινότητας τις γνώσεις και τις δεξιότητες του, επιβίωναν και πρόκοβαν. Σ’ αυτές ανήκει η αρχαία Αθήνα (και Ουρούκ, Βαβυλώνα, Σουμέριοι, Αιγύπτιοι) όπου σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα οι Έλληνες έθεσαν τα θεμέλια του πολιτισμού πάνω στα οποία στηρίζεται ακόμη ο σύγχρονος κόσμος μας. Όσες δεν είχαν αυτή την τύχη κατέρρεαν, υποτασσόταν σε άλλους, ή παρέμειναν στάσιμες στην αναπτυξιακή βαθμίδα που είχαν φτάσει μέχρι τότε.
Στη συνέχεια από τις αρχικές ευρύτερες οικογένειες προέκυψαν φύλα που είχαν υποτάξει αλλά ή είχαν ενωθεί με άλλα. Στη διευρυμένη κοινότητα που προέκυψε και που μεγάλωνε συνεχώς άρχισαν να χαλαρώνουν οι δεσμοί μεταξύ τους, αξίες και νόρμες άρχισαν να υποχωρούν για να περάσουν στη λήθη. Ο ιδιοτελής τρόπος σκέψης και δράσης εκτόπισε το παλιό αίσθημα ενότητας. Ο Πύργος της Βαβέλ είναι το σύμβολο του χάους και της διάλυσης που επικρατούσε.
Πολλοί περίμεναν τότε τη συντέλεια του κόσμου, άλλοι δεν έβλεπαν τίποτε άλλο παρά την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Πολλοί περίμεναν νάρθει ένας νέος προφήτης που να αναπλάσει και να διευρύνει τον παλιό συνδετικό ιστό. Χαρακτηριστικά είναι αυτά που είπε στους δικαστές του κατά την απολογία του. Ο Σωκράτης: «Αν (…) άσκοπα με σκοτώσετε σε όλη σας τη ζωή θα είστε κοιμισμένοι, εκτός αν σας λυπηθεί ο Θεός και στείλει κάποιον που να σας ξυπνήσει». Και πραγματικά στο «πλήρωμα του χρόνου» ο Θεός έστειλε στη γη τον γιο του, τον Ιησού Χριστό που έφερε μαζί του και πρόσφερε στους ανθρώπους του νέο συνδετικό ιστό, την ΑΓΑΠΗ.
Κι αυτό το δώρο του Χριστού στον κόσμο ήταν κάτι υπέροχο, κάτι πολύ μεγάλο που δεν περιορίζονταν στους παλιότερους δεσμούς μεταξύ των μελών οικογενειών και φυλών. Αλλά απευθυνόταν και αγγάλιαζε όλους τους ανθρώπους. Ανεξάρτητα από φύλλο, φύλη ή συγγένεια. Τους δίδαξε την πραγματική Αγάπη προς τον πλησίον, όποιος και να ήταν γυναίκα ή άνδρας, νέος ή γέρος, πλούσιος ή φτωχός, φίλος ή εχθρός. Αγάπη χωρίς όρια και περιορισμούς. Έτσι άρχισε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Το μήνυμα του Ιησού Χριστού ήρθε στην κατάλληλη χρονική στιγμή. Και βοήθησε την παραπέρα κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη του ανθρώπου. Πολλοί άνθρωποι, ατελείς και στενόμυαλοι είδαν στο μήνυμα αυτό κίνδυνο για τις συνήθειες την εξουσία, το «κατεστημένο». Το φοβήθηκαν. Και έτσι σταύρωσαν το Χριστό. Όμως δεν κατάφεραν να θανατώσουν το Μεγάλο Όραμα ενός κόσμου που να στηρίζεται και να λειτουργεί στη βάση της, χωρίς όρια ενεργητικής αγάπης. Έτσι το Οραμα, αυτό ζει και σήμερα. Όμως χωρίς, αν και πέρασαν 20 περίπου αιώνες από τότε, να έχει εκπληρωθεί.
Με την πάροδο του χρόνου ο φορέας του χαρμόσυνου μηνύματος, ο Χριστιανισμός, διασπάστηκε σε διάφορες δογματικές κατευθύνσεις. Ο εγωκεντρισμός και οι αδυναμίες των ανθρώπων τους θάμπωνε το όραμα, τους τύφλωνε και τους οδηγούσε να ψάχνουν κάτι άλλο. Έτσι περί τα τέλη του μεσαίωνα εμφανίστηκε ένας νέος συνδετικός ιστός: «Πίστη στην πρόοδο και τον ανθρώπινο νου». Φτάσαμε έτσι στο διαφωτισμό και στη «θεοποίηση» της γνώσης. Μόνο που η γνώση δεν είναι Θεός. Και «τα θαύματά της», εκτός του ότι διέρρηξαν τον ιστό που ένωνε τους ανθρώπους: «την πίστη στην αγάπη», μας οδήγησε στη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση της καταστροφής και της μόλυνσης του περιβάλλοντος, την απαξίωση ηθικών αρχών και θεσμών, την οικονομική δυσπραγία, το κοινωνικό χάος.
Σήμερα στεκόμαστε αμήχανοι κι ανίκανοι να αντιδράσουμε μπροστά στην απανθρωπιά των ισχυρών, στην απληστία των πάμπλουτων, σ’ έναν κόσμο με διαφορετικά και αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα κίνητρα και ελατήρια. Καταφανής η έλλειψη ενός κοινού αισθήματος που να οδηγεί τις σκέψεις και τις πράξεις μας στη σωστή κατεύθυνση.
Όλα δείχνουν καθαρά πως αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως είδος και να συνεχίσουμε να αναπτυσσόμαστε και να πάμε μπροστά δεν έχουμε άλλη δυνατότητα παρά να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στο να ξαναανακαλύψουμε το μήνυμα του Χριστού – που από άγνοια παραμερίσθηκε στη μέθη του διαφωτισμού και έκτοτε στο όνομα μιας παντοδύναμης δήθεν νόησης – την ΑΓΑΠΗ.Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου