Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010
To ’10 φεύγει όπως ήρθε: Μ’ ένα «δύσκολο» Συμβούλιο Κορυφής για τη σωτηρία του ευρώ. 17 Δεκέμβρη το τελευταίο // 11 Φλεβάρη το πρώτο της χρονιάς. «Μπλόφαρε» εκείνο του Φλεβάρη με τα «θα» προς την Ελλάδα που μόλις είχε παραδεχτεί την αμαρτία της, αλλά, τα λόγια δίχως πράξεις δεν του βγήκαν! Οι αγορές μας τσάκισαν, ακολούθησε η Μέρκελ με τους όρους της και ....
τελικώς η διάσωση (;) με τα 110 δις και αντάλλαγμα την άγρια λιτότητα. «Τζογάρει» αυτό του Δεκέμβρη, αφ’ ης στιγμής ο Μόνιμος Μηχανισμός Στήριξης στον οποίο συμφώνησε, ενεργοποιείται μόνο ως «ύστατη λύση», άρα -λέει η λογική- εγκλωβίζει την Ευρώπη σε μόνιμη άμυνα και της στερεί την ευκαιρία να προλάβει την πίεση των αγορών.
Ούτε το ένα ούτε το άλλο Συμβούλιο Κορυφής κατάφεραν να γεφυρώσουν τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των εταίρων για το ποιος είναι ο σωστός τρόπος στήριξης του κοινού νομίσματος. Ούτε και να αμβλύνουν την πικρία των μικρών και ευάλωτων ότι ποδοπατούνται από τους ισχυρούς. Αντίθετα, εκείνο που μπόρεσαν και τα δύο κι όσα παρεμβλήθηκαν είναι να δείξουν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι η Μέρκελ, που έχει τη γεμάτη … πορτοφόλα και πληρώνει τα πιο πολλά, είναι ο ντε φάκτο αρχηγός της Ευρώπης! Ασχέτως αν ήταν (που δεν ήταν) προετοιμασμένη γι αυτό.
«Μόνο μιλάει πια, δεν ακούει», λένε κάποιοι συνάδελφοί της. «Απλοϊκή» χαρακτήρισε τη σκέψη της ο Γιούνκερ. «Καθόλου ριψοκίνδυνη κι ελάχιστα δημιουργική» έγραφε στα τηλεγραφήματα που έστελνε στα Κεντρικά της Υπηρεσίας του ο αμερικανός πρεσβευτής στο Βερολίνο και τα οποία απεκάλυψε το Wikileaks.
Ε και;
Της Μέρκελ πέρασε και κανενός άλλου. Από τον περασμένο Μάρτιο έθετε θέμα τροποποίησης της Συνθήκης της Λισαβόνας ΚΑΙ ύστατης λύσης. Με τους περισσότερους αντιπαρατέθηκε, του Σαρκοζί συμπεριλαμβανομένου. Στο τέλος, όμως, για να μη γίνει το … my way or the highway που τους έλεγε από την αρχή, έγινε το δικό της. Είπαμε. Εκείνη έχει τα λεφτά και, λόγω κρίσης, η Γερμανία, για πρώτη φορά μετά την επανένωση το 1990, βγαίνει με τέτοια φόρα στο προσκήνιο και σαρώνει.
Αρέσει ή όχι, έτσι έχουν τα πράγματα. Η διάσωση του ευρώ έχει βερολινέζικη υπογραφή και στοχεύει να κάνει την ευρωζώνη μια μεγάλη Γερμανία. «ΤΙΝΑ» που θα ‘λεγε κι η Θάτσερ (There Is No Alternative!!!!) και σ’ όποιον αρέσει.
Η Σλοβακία που μετρά μόλις δυο χρόνια στην ευρωζώνη απειλεί να την εγκαταλείψει. «Μπήκαμε σ’ αυτήν», λέει ο Πρόεδρος της Βουλής, «διότι μας υποσχέθηκαν σταθερό νόμισμα και κανόνες. Φαίνεται πως πρέπει να σταματήσουμε να έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη και ν’ αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε ένα plan Β, δηλαδή, την επιστροφή στη σλοβακική κορώνα».
Η Εσθονία, από την άλλη, θα γίνει η 17η χώρα της ευρωζώνης από την 1η του Γενάρη 2011.
Το ίδιο το ευρώ, πάντως, μόλις 12 χρόνια από τη γέννησή του ως νομισματική μονάδα, μάχεται για τη ζωή του. Η Πορτογαλία έχει ήδη συγκλίνουσα, με Αθήνα και Δουβλίνο, πορεία, πιθανότατα, λίαν συντόμως, και η Ισπανία και το Βέλγιο και η Ιταλία. Ελλάδα και Ιρλανδία ακολουθούν «θεραπεία»(;) που μοιάζει χειρότερη από την ασθένεια. Διότι με όλα αυτά τα μέτρα ΠΟΥ ακριβώς θα … συναντήσουν την ανάπτυξη για να γλυτώσουν από την υπερχρέωση και να αποπληρώσουν τα δάνεια που πήραν; Επίσης, ΠΩΣ & ΓΙΑΤΙ μ’ όλα τούτα που βλέπουν οι αγορές ν’ αλλάξουν τακτική και στάση;
Έτσι, λοιπόν, το ’10 το κακό φεύγει όπως ήρθε: χάνοντας ακόμη μια πολύτιμη ευκαιρία σ’ ένα Συμβούλιο Κορυφής. (ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΧΙΛΑΚΗ - http://www.aixmi.gr/index.php/10/)
τελικώς η διάσωση (;) με τα 110 δις και αντάλλαγμα την άγρια λιτότητα. «Τζογάρει» αυτό του Δεκέμβρη, αφ’ ης στιγμής ο Μόνιμος Μηχανισμός Στήριξης στον οποίο συμφώνησε, ενεργοποιείται μόνο ως «ύστατη λύση», άρα -λέει η λογική- εγκλωβίζει την Ευρώπη σε μόνιμη άμυνα και της στερεί την ευκαιρία να προλάβει την πίεση των αγορών.
Ούτε το ένα ούτε το άλλο Συμβούλιο Κορυφής κατάφεραν να γεφυρώσουν τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των εταίρων για το ποιος είναι ο σωστός τρόπος στήριξης του κοινού νομίσματος. Ούτε και να αμβλύνουν την πικρία των μικρών και ευάλωτων ότι ποδοπατούνται από τους ισχυρούς. Αντίθετα, εκείνο που μπόρεσαν και τα δύο κι όσα παρεμβλήθηκαν είναι να δείξουν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι η Μέρκελ, που έχει τη γεμάτη … πορτοφόλα και πληρώνει τα πιο πολλά, είναι ο ντε φάκτο αρχηγός της Ευρώπης! Ασχέτως αν ήταν (που δεν ήταν) προετοιμασμένη γι αυτό.
«Μόνο μιλάει πια, δεν ακούει», λένε κάποιοι συνάδελφοί της. «Απλοϊκή» χαρακτήρισε τη σκέψη της ο Γιούνκερ. «Καθόλου ριψοκίνδυνη κι ελάχιστα δημιουργική» έγραφε στα τηλεγραφήματα που έστελνε στα Κεντρικά της Υπηρεσίας του ο αμερικανός πρεσβευτής στο Βερολίνο και τα οποία απεκάλυψε το Wikileaks.
Ε και;
Της Μέρκελ πέρασε και κανενός άλλου. Από τον περασμένο Μάρτιο έθετε θέμα τροποποίησης της Συνθήκης της Λισαβόνας ΚΑΙ ύστατης λύσης. Με τους περισσότερους αντιπαρατέθηκε, του Σαρκοζί συμπεριλαμβανομένου. Στο τέλος, όμως, για να μη γίνει το … my way or the highway που τους έλεγε από την αρχή, έγινε το δικό της. Είπαμε. Εκείνη έχει τα λεφτά και, λόγω κρίσης, η Γερμανία, για πρώτη φορά μετά την επανένωση το 1990, βγαίνει με τέτοια φόρα στο προσκήνιο και σαρώνει.
Αρέσει ή όχι, έτσι έχουν τα πράγματα. Η διάσωση του ευρώ έχει βερολινέζικη υπογραφή και στοχεύει να κάνει την ευρωζώνη μια μεγάλη Γερμανία. «ΤΙΝΑ» που θα ‘λεγε κι η Θάτσερ (There Is No Alternative!!!!) και σ’ όποιον αρέσει.
Η Σλοβακία που μετρά μόλις δυο χρόνια στην ευρωζώνη απειλεί να την εγκαταλείψει. «Μπήκαμε σ’ αυτήν», λέει ο Πρόεδρος της Βουλής, «διότι μας υποσχέθηκαν σταθερό νόμισμα και κανόνες. Φαίνεται πως πρέπει να σταματήσουμε να έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη και ν’ αρχίσουμε να επεξεργαζόμαστε ένα plan Β, δηλαδή, την επιστροφή στη σλοβακική κορώνα».
Η Εσθονία, από την άλλη, θα γίνει η 17η χώρα της ευρωζώνης από την 1η του Γενάρη 2011.
Το ίδιο το ευρώ, πάντως, μόλις 12 χρόνια από τη γέννησή του ως νομισματική μονάδα, μάχεται για τη ζωή του. Η Πορτογαλία έχει ήδη συγκλίνουσα, με Αθήνα και Δουβλίνο, πορεία, πιθανότατα, λίαν συντόμως, και η Ισπανία και το Βέλγιο και η Ιταλία. Ελλάδα και Ιρλανδία ακολουθούν «θεραπεία»(;) που μοιάζει χειρότερη από την ασθένεια. Διότι με όλα αυτά τα μέτρα ΠΟΥ ακριβώς θα … συναντήσουν την ανάπτυξη για να γλυτώσουν από την υπερχρέωση και να αποπληρώσουν τα δάνεια που πήραν; Επίσης, ΠΩΣ & ΓΙΑΤΙ μ’ όλα τούτα που βλέπουν οι αγορές ν’ αλλάξουν τακτική και στάση;
Έτσι, λοιπόν, το ’10 το κακό φεύγει όπως ήρθε: χάνοντας ακόμη μια πολύτιμη ευκαιρία σ’ ένα Συμβούλιο Κορυφής. (ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΧΙΛΑΚΗ - http://www.aixmi.gr/index.php/10/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου