Πέμπτη, 18 Νοέμβριος 2010
Η φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 σηματοδότησε την πτώση του στρατοκρατικού καθεστώτος της εποχής και την... (επαν-)ίδρυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε την διορατικότητα να προσδέσει στο άρμα των ισχυρών δημοκρατικών χωρών της τότε ΕΟΚ. Έκτοτε ο κοινοβουλευτισμός δεν κινδύνευσε από σωτήρες, αποστασίες και ανατροπές όπως συχνά συνέβαινε κατά το προπολεμικό και μεταπολεμικό παρελθόν.
Ωστόσο τα 36 μεταπολιτευτικά χρόνια δεν αποδείχθηκαν αρκετά για να αποκτήσει το πολίτευμά μας την ωριμότητα των περισσοτέρων δημοκρατιών της Δύσης. Δείγματα δημοκρατικής ανωριμότητας στη χώρα μας είναι οι πρόωρες εθνικές εκλογές, η αλλαγή πολιτικής σε τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση, τα εξωτερικά θέματα ανάλογα με τα κόμματα που κυβερνούν ή ακόμη και ανάλογα με τις απόψεις των υπουργών της ίδιας κυβέρνησης, η εισαγωγή διαφορετικών ερωτημάτων ή και διλημμάτων από αυτά που καλείται να εκφραστεί ο λαός με την ψήφο του, όπως συνέβη προ ολίγου με το μνημόνιο και τις πρόωρες εθνικές εκλογές. Σαν να μην έφτανε αυτό, «ο Καλλικράτης» κολοβώθηκε εν τω γεννάσθαι, από κομματικές και παραταξιακές πρακτικές και τεχνάσματα, με σκοπό να διατηρήσουν ή να αυξήσουν τα κόμματα τα ποσοστά τους.
Η αυλαία του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών έπεσε με την έναρξη σχεδόν του εορτασμού της φετινής επετείου του Πολυτεχνείου. Κρίνοντας κανείς τα αποτελέσματα σύμφωνα με τα αιτήματα της 17ης Νοεμβρίου 1973 θα μπορούσε να μιλήσει για ανακιβύστηση (κωλοτούμπα) μεγάλης χρονικής διάρκειας 36 ετών.
Η κυκλική τροχιά της κωλοτούμπας χάνει μάλιστα την αρμονική καμπυλότητα, από την έλευση της τρόϊκας για ελέγχους, συνοδευμένους με περαιτέρω μείωση των κρατικών δαπανών που εισάγουν σοβαρούς κινδύνους για μια ανώμαλη προσγείωση της κοινωνίας στο δάπεδο που θα προκύψει, μετά την έξοδο από την κηδεμονία της χώρας από την τρόικα.
Αν θεωρήσουμε λοιπόν, ως επίκεντρο των ημερών το Πολυτεχνείο, οι τότε αγωνιστές αν δεν έχουν αλλάξει μέχρι σήμερα και οι ίδιοι ή αν δεν έχουν αλλοτριωθεί κάποιοι από αυτούς αν ήταν αγωνιστές, μάλλον θα βλέπουν όλους εμάς σε τροχιά ανακιβύστησης και τους πολιτικούς να έχουν τα χέρια στον ομφαλό τους! Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, οι οποίες όμως αποτελούν μειοψηφίες, επιμένουσες στις διαχρονικές αξίες, επικίνδυνες για κάποιους, ακίνδυνες και αντιμετωπίσιμες για κάποιους άλλους, ωραίες για ορισμένους διανοούμενους μεταξύ των οποίων ο Ελύτης, και επαινετέες εν τέλει από όλους! Συνήθως οι εξαιρέσεις αμφισβητούν τους κανόνες. Και ο κανόνας που αμφισβητήθηκε σε ενεστώτα χρόνο και επικαιροποιεί τα διαχρονικά μηνύματα του Πολυτεχνείου για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη είναι η χαλιναγώγηση της κοινής γνώμης, από τα κόμματα με την υπάρχουσα μορφή τους, συνεργούντων και των ΜΜΕ.
Η εθνική ανεξαρτησία προϋποθέτει την οικονομική κι αυτή ελέγχεται από την τρόϊκα.
Το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης παραμένει ανοικτό και συσκοτίζεται από την ευνοιοκρατία και τη διαφθορά. Παρά τις προσπάθειες της κεντρικής πολιτικής σκηνής να τις καταπολεμήσει ωστόσο αυτές μάλλον παραμένουν ακόμη στο επίπεδο της επικοινωνίας, χωρίς να αγγίξουν την καρδιά της κοινωνίας. Το κακό διευρύνεται από τους όρους του Μνημονίου και τις απαιτήσεις της τρόϊκας για αυξήσεις εμμέσων φόρων, περικοπές στο κοινωνικό κράτος κλπ.
Τέλος μεγάλο μέρος του λαού και το μέγιστο της νεολαίας απείχε από τις εκλογές της περασμένης Κυριακής. Το γεγονός αυτό, ίσως να πληγώνει περισσότερο, από τα προηγούμενα, την καρδιά του Πολυτεχνείου. Αν κάτι ήταν πρωτοφανές για τα ελληνικά ( και παγκόσμια;) χρονικά ήταν η εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας στην πράξη. Τα παιδιά εκείνα εκφράστηκαν αυθόρμητα και κινήθηκαν εκ των κάτω προς τα άνω για να επιλέξουν τις ηγεσίες τους. Δεν ζήτησαν χρίσματα, από κανέναν (στις φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές βαφτίστηκαν στηρίξεις για λόγους επικοινωνίας).
Το Πολυτεχνείο στηρίχτηκε στην κοινωνία. «Ο Καλλικράτης» κλονίστηκε από την επικοινωνία. Η Τρόϊκα ενδιαφέρεται μόνο για οικονομικά μεγέθη και αφήνει την επικοινωνία στους πολιτικούς, προτείνοντας μέτρα που οδηγούν σε ύφεση και αποδυνάμωση του κοινωνικού ιστού.
Τα μηνύματα της φετινής επετείου του Πολυτεχνείου ηχούν σαν καμπάνες. Ανάλογα με τις εκχωρήσεις αρμοδιοτήτων από το κεντρικό κράτος προς τον «Καλλικράτη» και την ερμηνεία των ήχων από τους πολιτικούς και τους νεοεκλεγέντες τοπικούς ταγούς μπορεί οι καμπάνες να σημάνουν χαρμόσυνα για τη βάπτιση ενός νέου αναπτυξιακού θεσμού ή πένθιμα, ως επιθανάτιος ρόγχος ενός γηρασμένου πολιτικού συστήματος που, κρατώντας τον ομφαλό του, αρνείται να ανανεωθεί. Η αποχή, ιδιαίτερα αυξημένη στους νέους, θέτει το διακύβευμα της αλληλεγγύης των γενεών. Το Πολυτεχνείο τους δείχνει τον δρόμο της ενεργού συμμετοχής. Η ομφαλοσκόπηση των μεγαλυτέρων τους αποθαρρύνει. Πάντως αυτό που φαίνεται να τραγούδησαν με την αποχή τους είναι: «Σώπα όπου να’ ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».Γιάννης Κορομήλης
Ωστόσο τα 36 μεταπολιτευτικά χρόνια δεν αποδείχθηκαν αρκετά για να αποκτήσει το πολίτευμά μας την ωριμότητα των περισσοτέρων δημοκρατιών της Δύσης. Δείγματα δημοκρατικής ανωριμότητας στη χώρα μας είναι οι πρόωρες εθνικές εκλογές, η αλλαγή πολιτικής σε τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση, τα εξωτερικά θέματα ανάλογα με τα κόμματα που κυβερνούν ή ακόμη και ανάλογα με τις απόψεις των υπουργών της ίδιας κυβέρνησης, η εισαγωγή διαφορετικών ερωτημάτων ή και διλημμάτων από αυτά που καλείται να εκφραστεί ο λαός με την ψήφο του, όπως συνέβη προ ολίγου με το μνημόνιο και τις πρόωρες εθνικές εκλογές. Σαν να μην έφτανε αυτό, «ο Καλλικράτης» κολοβώθηκε εν τω γεννάσθαι, από κομματικές και παραταξιακές πρακτικές και τεχνάσματα, με σκοπό να διατηρήσουν ή να αυξήσουν τα κόμματα τα ποσοστά τους.
Η αυλαία του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών έπεσε με την έναρξη σχεδόν του εορτασμού της φετινής επετείου του Πολυτεχνείου. Κρίνοντας κανείς τα αποτελέσματα σύμφωνα με τα αιτήματα της 17ης Νοεμβρίου 1973 θα μπορούσε να μιλήσει για ανακιβύστηση (κωλοτούμπα) μεγάλης χρονικής διάρκειας 36 ετών.
Η κυκλική τροχιά της κωλοτούμπας χάνει μάλιστα την αρμονική καμπυλότητα, από την έλευση της τρόϊκας για ελέγχους, συνοδευμένους με περαιτέρω μείωση των κρατικών δαπανών που εισάγουν σοβαρούς κινδύνους για μια ανώμαλη προσγείωση της κοινωνίας στο δάπεδο που θα προκύψει, μετά την έξοδο από την κηδεμονία της χώρας από την τρόικα.
Αν θεωρήσουμε λοιπόν, ως επίκεντρο των ημερών το Πολυτεχνείο, οι τότε αγωνιστές αν δεν έχουν αλλάξει μέχρι σήμερα και οι ίδιοι ή αν δεν έχουν αλλοτριωθεί κάποιοι από αυτούς αν ήταν αγωνιστές, μάλλον θα βλέπουν όλους εμάς σε τροχιά ανακιβύστησης και τους πολιτικούς να έχουν τα χέρια στον ομφαλό τους! Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, οι οποίες όμως αποτελούν μειοψηφίες, επιμένουσες στις διαχρονικές αξίες, επικίνδυνες για κάποιους, ακίνδυνες και αντιμετωπίσιμες για κάποιους άλλους, ωραίες για ορισμένους διανοούμενους μεταξύ των οποίων ο Ελύτης, και επαινετέες εν τέλει από όλους! Συνήθως οι εξαιρέσεις αμφισβητούν τους κανόνες. Και ο κανόνας που αμφισβητήθηκε σε ενεστώτα χρόνο και επικαιροποιεί τα διαχρονικά μηνύματα του Πολυτεχνείου για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη είναι η χαλιναγώγηση της κοινής γνώμης, από τα κόμματα με την υπάρχουσα μορφή τους, συνεργούντων και των ΜΜΕ.
Η εθνική ανεξαρτησία προϋποθέτει την οικονομική κι αυτή ελέγχεται από την τρόϊκα.
Το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης παραμένει ανοικτό και συσκοτίζεται από την ευνοιοκρατία και τη διαφθορά. Παρά τις προσπάθειες της κεντρικής πολιτικής σκηνής να τις καταπολεμήσει ωστόσο αυτές μάλλον παραμένουν ακόμη στο επίπεδο της επικοινωνίας, χωρίς να αγγίξουν την καρδιά της κοινωνίας. Το κακό διευρύνεται από τους όρους του Μνημονίου και τις απαιτήσεις της τρόϊκας για αυξήσεις εμμέσων φόρων, περικοπές στο κοινωνικό κράτος κλπ.
Τέλος μεγάλο μέρος του λαού και το μέγιστο της νεολαίας απείχε από τις εκλογές της περασμένης Κυριακής. Το γεγονός αυτό, ίσως να πληγώνει περισσότερο, από τα προηγούμενα, την καρδιά του Πολυτεχνείου. Αν κάτι ήταν πρωτοφανές για τα ελληνικά ( και παγκόσμια;) χρονικά ήταν η εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας στην πράξη. Τα παιδιά εκείνα εκφράστηκαν αυθόρμητα και κινήθηκαν εκ των κάτω προς τα άνω για να επιλέξουν τις ηγεσίες τους. Δεν ζήτησαν χρίσματα, από κανέναν (στις φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές βαφτίστηκαν στηρίξεις για λόγους επικοινωνίας).
Το Πολυτεχνείο στηρίχτηκε στην κοινωνία. «Ο Καλλικράτης» κλονίστηκε από την επικοινωνία. Η Τρόϊκα ενδιαφέρεται μόνο για οικονομικά μεγέθη και αφήνει την επικοινωνία στους πολιτικούς, προτείνοντας μέτρα που οδηγούν σε ύφεση και αποδυνάμωση του κοινωνικού ιστού.
Τα μηνύματα της φετινής επετείου του Πολυτεχνείου ηχούν σαν καμπάνες. Ανάλογα με τις εκχωρήσεις αρμοδιοτήτων από το κεντρικό κράτος προς τον «Καλλικράτη» και την ερμηνεία των ήχων από τους πολιτικούς και τους νεοεκλεγέντες τοπικούς ταγούς μπορεί οι καμπάνες να σημάνουν χαρμόσυνα για τη βάπτιση ενός νέου αναπτυξιακού θεσμού ή πένθιμα, ως επιθανάτιος ρόγχος ενός γηρασμένου πολιτικού συστήματος που, κρατώντας τον ομφαλό του, αρνείται να ανανεωθεί. Η αποχή, ιδιαίτερα αυξημένη στους νέους, θέτει το διακύβευμα της αλληλεγγύης των γενεών. Το Πολυτεχνείο τους δείχνει τον δρόμο της ενεργού συμμετοχής. Η ομφαλοσκόπηση των μεγαλυτέρων τους αποθαρρύνει. Πάντως αυτό που φαίνεται να τραγούδησαν με την αποχή τους είναι: «Σώπα όπου να’ ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου