Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Όταν οι μισοί σχεδόν εκλογείς δεν βρίσκουν ούτε έναν από τους πολλούς συνδυασμούς που παίρνουν μέρος στις εκλογές να ψηφίσουν και προτιμούν είτε να μην προσέλθουν στις κάλπες είτε να προσέλθουν και να «ρίξουν» άκυρο ή λευκό το πράγμα παραείναι ..σοβαρό. Φανερώνει όχι μόνο την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος της χώρας αλλά και την πλημμελή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Και ένας από τους βασικούς θεσμούς, τους «πυλώνες», της δημοκρατίας είναι αναμφίβολα η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κι όταν αυτός ο πυλώνας τραυματίζεται ενώ και οι άλλοι δύο βασικοί πυλώνες της δημοκρατίας, η Βουλή κι ο συνδικαλισμός έχουν ήδη από καιρό φθαρεί (και διαφθαρεί σε μεγάλο ποσοστό) πού μπορεί τελικά να στηριχθεί η δημοκρατία;
Η Τοπική αυτοδιοίκηση έχει αλωθεί από τα κόμματα που θέλουν όλοι την εξουσία για τον εαυτό τους, αλλά κι από τους θεσμούς που γι’ αυτήν σχεδιάζονται και εφαρμόζονται. Παραδείγματα ο «Καποδίστριας» πρώτα και τώρα ο «Καλλικράτης». Και οι δύο στηρίχθηκαν σε ξένα πρότυπα και θεσμοθετήθηκαν από κυβερνήσεις του Πα.σο.κ (σοσιαλιστικές υποτίθεται). Μάλιστα ο «Καλλικράτης» αποτέλεσε συνέχεια (και μεγέθυνση) του «Καποδίστρια» του οποίου δεν μπήκαν στον κόπο οι κυβερνήσεις να αξιολογήσουν την απόδοση, τα θετικά και αρνητικά του, το αν ταιριάζει ή όχι με την ψυχοσύνθεση, το πολιτισμό, την παράδοση του Έλληνα.
Πέρα από αυτό η σημερινή κυβέρνηση, η ίδια που τον καθιέρωσε έσπευσε να τον αναιρέσει από το πρώτο κι όλας βήμα, του στις προχθεσινές εκλογές του πρώτου γύρου, δίνοντας σ’ αυτές, όχι αυτοδιοικητικό αλλά κομματικό καθαρά χαρακτήρα. Συνδέοντας τες μάλιστα με … πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Πλήρης δηλαδή ευτελισμός της ουσίας της Αυτοδιοίκησης και του «Καλλικράτη». Μετά τα όχι ευχάριστα γι’ αυτήν αποτελέσματα- ένδειξη ότι θα χανόταν η αυτοδυναμία στη Βουλή αν γινόταν εκλογές, ο Πρωθυπουργός δήλωσε ευχαριστημένος με τα αποτελέσματα και πήρε πίσω την απειλή περί πρόωρων εκλογών.
«Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος». Ο δε «πατέρας» του Καλλικράτη, υπουργός των Εσωτερικών κλπ. δήλωσε προχθές πως αφού την πρώτη Κυριακή εκπληρώθηκε η πολιτική αποστολή των, αυτοδιοικητικών κατά τα άλλα, εκλογών τώρα, για τη δεύτερη είναι ο καιρός να μιλήσουμε και για την Αυτοδιοίκηση. Χειρότερη υπονόμευση δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί!
Όλα αυτά δεν επιτρέπουν να διερωτάται κανείς: μα γιατί τόσο μεγάλη αποχή, τόσο μεγάλα τα ποσοστά άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων. «Ήταν στραβό το κλίμα, τόφαγε και ο γάιδαρος», λέει ο λαός μας.
Και «το κλίμα» που ακούει στο ψευδώνυμο «Καλλικράτης» ήταν από την κατασκευή του στραβό. Για την ακρίβεια ήταν ξένο παντελώς όχι μόνο για την ελληνικότητα και τον Ελληνισμό αλλά και για το Χριστιανισμό και για τα ορθώς ευνοούμενα ανθρωπιστικά ιδεώδη. Γιατί συμβάλλει – μαζί με άλλους παράγοντες- τα μέγιστα στην απομάκρυνση της εξουσίας από τον λαό, το δήμο. Ο ατομισμός και ο ατομοκεντρισμός αποθεώνονται ενώ το «εμείς», αποδιώχνεται βίαια. Στο όνομα της ελευθερίας η Αναγέννηση ερμήνευσε την μοναξιά του ανθρώπου ως απελευθέρωση. Έτσι η κοινωνία δεν είναι πια παρά άθροισμα «εγώ» όχι ένα «όλο». Αποξενωθήκαμε, προπαντός οι νέοι μας. Τόσο ο καθένας από τους άλλους, όσο και όλοι μας από την λήψη αποφάσεων και για τα πιο σημαντικά από τα θέματα που μας αφορούν. Οι πολίτες δεν είμαστε πια φίλοι αλλά αντίπαλοι, ανταγωνιστές… Κι όλα αυτά στο όνομα της ελευθερίας.
Ποιος αρχαίος Αθηναίος, ποιος Χριστιανός, ποια Σπαρτιάτισσα μητέρα ή Θηβαία αδερφή, ποιος στρατιώτης, ποιος πατριώτης, ποιος κάτοικος πόλης θα μπορούσε να φανταστεί πως θάρθει μια εποχή, η εποχή που ζούμε, οπότε το να είναι κανείς ξεριζωμένος, αζήτητος και μόνος σημαίνει ότι είναι ελεύθερος, ότι είναι για το καλό του, ότι είναι προοδευτικός, πολιτισμένος μπορεί ακόμα κι ευτυχισμένος;
Ο Μάθιου Αρνολντ έγραψε σχετικά:
«… Ο κόσμος που φαίνεται να απλώνεται μπροστά μας σαν ονειρεμένη γη, με τέτοια ποικιλία, τόσο όμορφη, τόσο καινούργια, δεν κρύβει στην ουσία ούτε χαρά, ούτε αγάπη, ούτε φως, ούτε βεβαιότητα, ούτε ειρήνη, ούτε συνδρομή στον πόνο. Κι είμαστε εδώ σαν σε σκοτεινιασμένο κάμπο που σαρώνουν μπερδεμένοι συναγερμοί πολέμου και φυγής…».
Ίσως αυτά τα λόγια του να εξηγούν γιατί η αποχή μεγαλώνει συνεχώς γιατί τα άκυρα και τα λευκά διαρκώς αυξάνονται. Γιάννης Κορομήλης
Η Τοπική αυτοδιοίκηση έχει αλωθεί από τα κόμματα που θέλουν όλοι την εξουσία για τον εαυτό τους, αλλά κι από τους θεσμούς που γι’ αυτήν σχεδιάζονται και εφαρμόζονται. Παραδείγματα ο «Καποδίστριας» πρώτα και τώρα ο «Καλλικράτης». Και οι δύο στηρίχθηκαν σε ξένα πρότυπα και θεσμοθετήθηκαν από κυβερνήσεις του Πα.σο.κ (σοσιαλιστικές υποτίθεται). Μάλιστα ο «Καλλικράτης» αποτέλεσε συνέχεια (και μεγέθυνση) του «Καποδίστρια» του οποίου δεν μπήκαν στον κόπο οι κυβερνήσεις να αξιολογήσουν την απόδοση, τα θετικά και αρνητικά του, το αν ταιριάζει ή όχι με την ψυχοσύνθεση, το πολιτισμό, την παράδοση του Έλληνα.
Πέρα από αυτό η σημερινή κυβέρνηση, η ίδια που τον καθιέρωσε έσπευσε να τον αναιρέσει από το πρώτο κι όλας βήμα, του στις προχθεσινές εκλογές του πρώτου γύρου, δίνοντας σ’ αυτές, όχι αυτοδιοικητικό αλλά κομματικό καθαρά χαρακτήρα. Συνδέοντας τες μάλιστα με … πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Πλήρης δηλαδή ευτελισμός της ουσίας της Αυτοδιοίκησης και του «Καλλικράτη». Μετά τα όχι ευχάριστα γι’ αυτήν αποτελέσματα- ένδειξη ότι θα χανόταν η αυτοδυναμία στη Βουλή αν γινόταν εκλογές, ο Πρωθυπουργός δήλωσε ευχαριστημένος με τα αποτελέσματα και πήρε πίσω την απειλή περί πρόωρων εκλογών.
«Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος». Ο δε «πατέρας» του Καλλικράτη, υπουργός των Εσωτερικών κλπ. δήλωσε προχθές πως αφού την πρώτη Κυριακή εκπληρώθηκε η πολιτική αποστολή των, αυτοδιοικητικών κατά τα άλλα, εκλογών τώρα, για τη δεύτερη είναι ο καιρός να μιλήσουμε και για την Αυτοδιοίκηση. Χειρότερη υπονόμευση δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί!
Όλα αυτά δεν επιτρέπουν να διερωτάται κανείς: μα γιατί τόσο μεγάλη αποχή, τόσο μεγάλα τα ποσοστά άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων. «Ήταν στραβό το κλίμα, τόφαγε και ο γάιδαρος», λέει ο λαός μας.
Και «το κλίμα» που ακούει στο ψευδώνυμο «Καλλικράτης» ήταν από την κατασκευή του στραβό. Για την ακρίβεια ήταν ξένο παντελώς όχι μόνο για την ελληνικότητα και τον Ελληνισμό αλλά και για το Χριστιανισμό και για τα ορθώς ευνοούμενα ανθρωπιστικά ιδεώδη. Γιατί συμβάλλει – μαζί με άλλους παράγοντες- τα μέγιστα στην απομάκρυνση της εξουσίας από τον λαό, το δήμο. Ο ατομισμός και ο ατομοκεντρισμός αποθεώνονται ενώ το «εμείς», αποδιώχνεται βίαια. Στο όνομα της ελευθερίας η Αναγέννηση ερμήνευσε την μοναξιά του ανθρώπου ως απελευθέρωση. Έτσι η κοινωνία δεν είναι πια παρά άθροισμα «εγώ» όχι ένα «όλο». Αποξενωθήκαμε, προπαντός οι νέοι μας. Τόσο ο καθένας από τους άλλους, όσο και όλοι μας από την λήψη αποφάσεων και για τα πιο σημαντικά από τα θέματα που μας αφορούν. Οι πολίτες δεν είμαστε πια φίλοι αλλά αντίπαλοι, ανταγωνιστές… Κι όλα αυτά στο όνομα της ελευθερίας.
Ποιος αρχαίος Αθηναίος, ποιος Χριστιανός, ποια Σπαρτιάτισσα μητέρα ή Θηβαία αδερφή, ποιος στρατιώτης, ποιος πατριώτης, ποιος κάτοικος πόλης θα μπορούσε να φανταστεί πως θάρθει μια εποχή, η εποχή που ζούμε, οπότε το να είναι κανείς ξεριζωμένος, αζήτητος και μόνος σημαίνει ότι είναι ελεύθερος, ότι είναι για το καλό του, ότι είναι προοδευτικός, πολιτισμένος μπορεί ακόμα κι ευτυχισμένος;
Ο Μάθιου Αρνολντ έγραψε σχετικά:
«… Ο κόσμος που φαίνεται να απλώνεται μπροστά μας σαν ονειρεμένη γη, με τέτοια ποικιλία, τόσο όμορφη, τόσο καινούργια, δεν κρύβει στην ουσία ούτε χαρά, ούτε αγάπη, ούτε φως, ούτε βεβαιότητα, ούτε ειρήνη, ούτε συνδρομή στον πόνο. Κι είμαστε εδώ σαν σε σκοτεινιασμένο κάμπο που σαρώνουν μπερδεμένοι συναγερμοί πολέμου και φυγής…».
Ίσως αυτά τα λόγια του να εξηγούν γιατί η αποχή μεγαλώνει συνεχώς γιατί τα άκυρα και τα λευκά διαρκώς αυξάνονται. Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου