Τετάρτη17 Νοεμβρίου 2010
Αν στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών (;) εκλογών αναδείχθηκε πρώτος ο «κανένας» στο δεύτερο και τελικό κυριολεκτικά θριάμβευσε. Συγκεντρώνοντας το 53% (!) των ψηφοφόρων. Μπορεί κάποιος... βιαστικός να πει πως μερικοί ελάχιστοι περιφερειάρχες και δήμαρχοι πήραν πάνω από 53% άρα αναδείχθηκαν πρώτοι. Αυτοί που ενδεχομένως θα το πουν δεν ξέρουν καλό λογαριασμό ή κάνουν αβάσιμες υποθέσεις και αναγωγές.
Για πρακτικούς λόγους ας υποθέσουμε ότι σε μια (φανταστική) περιφέρεια έχουν δικαίωμα ψήφου 100 πολίτες. Στο δεύτερο γύρο (για τον πρώτο αναφερθήκαμε σε editorial της περασμένης εβδομάδας) σημειώθηκε αποχή 53%. Μ’ άλλα λόγια προσήλθαν στις κάλπες 47 ψηφοφόροι. Όταν άνοιξαν οι κάλπες βρέθηκαν συνολικά 47 ψηφοδέλτια. Από αυτά τα 3 ήταν άκυρα το 1 λευκό τα 44 έγκυρα. Πήραν ο α΄ υποψήφιος περιφερειάρχης 25 και ο β΄ 22 ψηφοδέλτια. Πήραν δηλαδή (σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, που δεν μετράει (σαν να μην υπήρχαν ούτε αποχή ούτε άκυρα ούτε λευκά παρά μόνο τα έγκυρα, τα 44 δηλαδή) ο α΄ 56,7% (και εκλέγεται) και ο β΄ 43,3%. Και έπονται πανηγυρισμοί και θριαμβευτικές δηλώσεις κυρίως από το κόμμα που υποστήριξε τον α΄, ότι νίκησε, ότι ο λαός εγκρίνει την πολιτική τους και άλλα.
Αν όμως θέλαμε να κάνουμε σωστούς λογαριασμούς θα τους κάναμε με αναφορά σε όλους τους ψηφοφόρους στους 100 δηλαδή κι όχι στα 44 έγκυρα ψηφοδέλτια. Αν τα υπολογίσουμε έτσι η αποχή πήρε 53% . Ο α΄ υποψήφιος 25 ψήφ. δηλ.25%, ο β΄ 19 ψηφ. δηλ.19%, άκυρα 3%, λευκά 1%. Αυτό σημαίνει ότι ο Περιφερειάρχης ή ο δήμαρχος πήρε μόνο 25% του λαού και η αποχή θριάμβευσε με 53%. Με ποια λογική λοιπόν πανηγυρίζει κι αυτός και το κόμμα που τον υποστήριξε; Και σε κάθε περίπτωση για ποια δημοκρατία «από το λαό, δια του λαού και για το λαό» (Αβρ. Λίνκολν) ή για ποια δημοκρατία όπου «η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει» (Γεώργιος Παπανδρέου, ο πρώτος) μιλάμε; Το 25% (σε άλλες περιπτώσεις 20% ή και 17%) δεν είναι πλειοψηφία αλλά μια (μικρή μάλιστα) μειοψηφία με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει και να συνεπάγεται. Για τη σημερινή μας δημοκρατία ταιριάζει το: Η μειοψηφία κυβερνάει η πλειοψηφία απέχει και πληρώνει…
Αντί λοιπόν τα κόμματα να διεκδικούν το καθένα για τον εαυτό του την νίκη στις εκλογές και τα κανάλια να «αναλύουν» ποιος και γιατί… νίκησε καλό θα ήταν για τη χώρα και για την επιβίωση αυτής και του πολιτικού συστήματος να εγκαταλείψουν τις μεγαλοστομίες και τους διθυράμβους και να δουν γιατί τους γύρισε την πλάτη η απόλυτη πλειοψηφία του λαού. Πολύ περισσότερο όταν από αυτούς που τους γύρισαν την πλάτη οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι. Κι αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό και αξιοπρόσεκτο.
Επειδή όμως τα κόμματα δεν αρέσκονται σε τέτοιου είδους αναλύσεις αρκούμενα συνήθως σχετική στη νομοθεσία και στα από αυτήν προβλεπόμενα, η στήλη θα επιχειρήσει κάποια, όσο γίνεται αντικειμενική, προσέγγιση του ζητήματος.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει επακριβώς τους λόγους για τους οποίους οδηγήθηκαν στην αποχή εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόροι. Έχουν ωστόσο ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κοινό τουλάχιστον στη συντριπτική τους πλειοψηφία: Κανένα από τα δεκάδες κόμματα που κατήλθαν στις εκλογές δεν τους εκφράζει, δεν τους αντιπροσωπεύει, δεν τους κινητοποιεί. Άρα τίθεται πρόβλημα λειτουργίας και αξιοπιστίας του αντιπροσωπευτικού συστήματος γενικά. Πράγμα που μεταφράζεται σε πρόβλημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας που επικρατεί πλέον, με τη μία ή την άλλη μορφή σε όλα σχεδόν τα αναπτυγμένα και υπό ανάπτυξη κράτη ή έστω (για να μιλούμε για το σπίτι μας) στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, στη Δύση γενικότερα.
Και μπορεί μεν ο Φράνσις Φουκουγιάμα, Αμερικανός φιλόσοφος Σύμβουλος του Προέδρου Μπους να έγραψε ότι επήλθε «το τέλος της ιστορίας». Δηλαδή, όπως ο ίδιος γράφει στο φερώνυμο βιβλίο του: «… Το τελικό σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας και η παγκοσμιοποίηση της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας ως τελική μορφή ανθρώπινης διακυβέρνησης». Μας λέει δηλ. ότι όλα τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα δοκιμάστηκαν και καταλήξαμε τελικά, οι άνθρωποι, στο καταλληλότερο που είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία. Δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει άλλο καλύτερο σύστημα στο μέλλον. Ωστόσο όλα δείχνουν στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και στη χώρα μας – με καθυστέρηση όπως πάντα- ότι και αυτό το μοντέλο αμφισβητείται. Και αναζητούνται νέοι τρόποι άμεσης συμμετοχής του λαού στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Η συνεχώς διευρυνόμενη αποχή από τις εκλογές, ένα από βασικά – αν όχι το βασικότερο – γνωρίσματα της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν είναι παρά απόδειξη της μεγάλης αμφισβήτησής της.
Τούτο σημαίνει ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία, όπως τη γνωρίσαμε – μετά τη μεταπολίτευση, για να μην πάμε και πιο παλιά – ανεξάρτητα του πώς αυτοχαρακτηρίζονταν (ριζοσπαστικές, σοσιαλιστικές, φιλελεύθερες) οι εκάστοτε κυβερνήσεις της χώρας μας, δεν κατάφερε και δεν καταφέρνει και η σημερινή, να καλύψουν τις βασικές ανάγκες των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων.Γιάννης Κορομήλης
Για πρακτικούς λόγους ας υποθέσουμε ότι σε μια (φανταστική) περιφέρεια έχουν δικαίωμα ψήφου 100 πολίτες. Στο δεύτερο γύρο (για τον πρώτο αναφερθήκαμε σε editorial της περασμένης εβδομάδας) σημειώθηκε αποχή 53%. Μ’ άλλα λόγια προσήλθαν στις κάλπες 47 ψηφοφόροι. Όταν άνοιξαν οι κάλπες βρέθηκαν συνολικά 47 ψηφοδέλτια. Από αυτά τα 3 ήταν άκυρα το 1 λευκό τα 44 έγκυρα. Πήραν ο α΄ υποψήφιος περιφερειάρχης 25 και ο β΄ 22 ψηφοδέλτια. Πήραν δηλαδή (σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, που δεν μετράει (σαν να μην υπήρχαν ούτε αποχή ούτε άκυρα ούτε λευκά παρά μόνο τα έγκυρα, τα 44 δηλαδή) ο α΄ 56,7% (και εκλέγεται) και ο β΄ 43,3%. Και έπονται πανηγυρισμοί και θριαμβευτικές δηλώσεις κυρίως από το κόμμα που υποστήριξε τον α΄, ότι νίκησε, ότι ο λαός εγκρίνει την πολιτική τους και άλλα.
Αν όμως θέλαμε να κάνουμε σωστούς λογαριασμούς θα τους κάναμε με αναφορά σε όλους τους ψηφοφόρους στους 100 δηλαδή κι όχι στα 44 έγκυρα ψηφοδέλτια. Αν τα υπολογίσουμε έτσι η αποχή πήρε 53% . Ο α΄ υποψήφιος 25 ψήφ. δηλ.25%, ο β΄ 19 ψηφ. δηλ.19%, άκυρα 3%, λευκά 1%. Αυτό σημαίνει ότι ο Περιφερειάρχης ή ο δήμαρχος πήρε μόνο 25% του λαού και η αποχή θριάμβευσε με 53%. Με ποια λογική λοιπόν πανηγυρίζει κι αυτός και το κόμμα που τον υποστήριξε; Και σε κάθε περίπτωση για ποια δημοκρατία «από το λαό, δια του λαού και για το λαό» (Αβρ. Λίνκολν) ή για ποια δημοκρατία όπου «η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει» (Γεώργιος Παπανδρέου, ο πρώτος) μιλάμε; Το 25% (σε άλλες περιπτώσεις 20% ή και 17%) δεν είναι πλειοψηφία αλλά μια (μικρή μάλιστα) μειοψηφία με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει και να συνεπάγεται. Για τη σημερινή μας δημοκρατία ταιριάζει το: Η μειοψηφία κυβερνάει η πλειοψηφία απέχει και πληρώνει…
Αντί λοιπόν τα κόμματα να διεκδικούν το καθένα για τον εαυτό του την νίκη στις εκλογές και τα κανάλια να «αναλύουν» ποιος και γιατί… νίκησε καλό θα ήταν για τη χώρα και για την επιβίωση αυτής και του πολιτικού συστήματος να εγκαταλείψουν τις μεγαλοστομίες και τους διθυράμβους και να δουν γιατί τους γύρισε την πλάτη η απόλυτη πλειοψηφία του λαού. Πολύ περισσότερο όταν από αυτούς που τους γύρισαν την πλάτη οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι. Κι αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό και αξιοπρόσεκτο.
Επειδή όμως τα κόμματα δεν αρέσκονται σε τέτοιου είδους αναλύσεις αρκούμενα συνήθως σχετική στη νομοθεσία και στα από αυτήν προβλεπόμενα, η στήλη θα επιχειρήσει κάποια, όσο γίνεται αντικειμενική, προσέγγιση του ζητήματος.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει επακριβώς τους λόγους για τους οποίους οδηγήθηκαν στην αποχή εκατομμύρια Έλληνες ψηφοφόροι. Έχουν ωστόσο ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κοινό τουλάχιστον στη συντριπτική τους πλειοψηφία: Κανένα από τα δεκάδες κόμματα που κατήλθαν στις εκλογές δεν τους εκφράζει, δεν τους αντιπροσωπεύει, δεν τους κινητοποιεί. Άρα τίθεται πρόβλημα λειτουργίας και αξιοπιστίας του αντιπροσωπευτικού συστήματος γενικά. Πράγμα που μεταφράζεται σε πρόβλημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας που επικρατεί πλέον, με τη μία ή την άλλη μορφή σε όλα σχεδόν τα αναπτυγμένα και υπό ανάπτυξη κράτη ή έστω (για να μιλούμε για το σπίτι μας) στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, στη Δύση γενικότερα.
Και μπορεί μεν ο Φράνσις Φουκουγιάμα, Αμερικανός φιλόσοφος Σύμβουλος του Προέδρου Μπους να έγραψε ότι επήλθε «το τέλος της ιστορίας». Δηλαδή, όπως ο ίδιος γράφει στο φερώνυμο βιβλίο του: «… Το τελικό σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας και η παγκοσμιοποίηση της δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας ως τελική μορφή ανθρώπινης διακυβέρνησης». Μας λέει δηλ. ότι όλα τα πολιτικά και οικονομικά συστήματα δοκιμάστηκαν και καταλήξαμε τελικά, οι άνθρωποι, στο καταλληλότερο που είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία. Δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει άλλο καλύτερο σύστημα στο μέλλον. Ωστόσο όλα δείχνουν στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και στη χώρα μας – με καθυστέρηση όπως πάντα- ότι και αυτό το μοντέλο αμφισβητείται. Και αναζητούνται νέοι τρόποι άμεσης συμμετοχής του λαού στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Η συνεχώς διευρυνόμενη αποχή από τις εκλογές, ένα από βασικά – αν όχι το βασικότερο – γνωρίσματα της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν είναι παρά απόδειξη της μεγάλης αμφισβήτησής της.
Τούτο σημαίνει ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία, όπως τη γνωρίσαμε – μετά τη μεταπολίτευση, για να μην πάμε και πιο παλιά – ανεξάρτητα του πώς αυτοχαρακτηρίζονταν (ριζοσπαστικές, σοσιαλιστικές, φιλελεύθερες) οι εκάστοτε κυβερνήσεις της χώρας μας, δεν κατάφερε και δεν καταφέρνει και η σημερινή, να καλύψουν τις βασικές ανάγκες των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων.Γιάννης Κορομήλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου