Τετάρτη, 24 Νοέμβριος 2010
του Δημήτρη Καλαϊτζή
Η πλειοψηφία των λαών του κόσμου, αλλά ιδιαίτερα της Ευρώπης επικεντρώνει τις αμφιβολίες της στο "νεοφιλελεύθερο μοντέλο" και ο κάθε ευρωπαίος πολίτης χαρακτηρίζει την πολιτική αυτή με διαφόρους τρόπους, ανάλογα με την... προσωπική του φιλοσοφία.
Η αλήθεια όμως είναι ότι οι εκφραστές του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, μας υποβάλλουν και μας επιβάλλουν επί χρόνια τώρα την άποψη ότι η αποκαλούμενη από τους ίδιους «ελεύθερη αγορά» και ο «ελεύθερος ανταγωνισμός» είναι πανάκεια για την ανθρωπότητα, τις κοινωνίες και τους ανθρώπους.
Ψέμματα αποδεδειγμένα περίτρανα πια , τα αποτελέσματα σε όλο τον πλανήτη μιλούν από μόνα τους.
Τους μόνους που εξυπηρετούν τα κατάπτυστα κατασκευάσματα είναι τους ίδιους τους κατασκευαστές τους.
Κράτη, κοινωνίες και οικονομίες αλώνονται και καθίστανται αιχμάλωτοι από το κεφάλαιο λίγων, ελεύθερα χωρίς καμμία δυνατότητα παρέμβασης, χωρίς καμμία δυνατότητα κοινωνικού ελέγχου, χωρίς κανένα φραγμό.
Το «παγκόσμιο χωριό» ανήκει σε λίγους,.σε λίγες ατομικότητες ισχύος. Είναι σαφής η επιλογή τους, να αλλοτριώσουν και να κατακλέψουν κάθε γωνιά του πλανήτη, με την ισχύ του κεφαλαίου, και πολές φορές και την ισχύ ή την απειλή των όπλων.
Παρόλο που κάποιος μπορεί να εντοπίσει την ύπαρξη μιας κοινής νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε όλες τις επηρεαζόμενες χώρες της παγκοσμιοποιημενης οικονομίας , οι πρακτικές είναι διαφοροποιημένες, ενώ η ύπαρξη μιας εξαρτημένης καπιταλιστικής τάξης είναι κοινή για όλες τις χώρες.
Το συσσωρευμένο σε λίγους διεθνές κεφάλαιο έχει "εκφραστές" και στην Αμερική αλλά και στην ανύπαρκτη και ουραγό των εξελίξεων...Ευρώπη.
Οι "εκφραστές" του κεφαλαίου στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, για τους ίδιους τους εαυτούς τους επέβαλλαν την ελευθερία κινήσεων, την ελευθερία της αγοράς, ενώ στα ίδια τα κράτη απαγορεύουν να κινηθούν στα αυτά πλαίσια ελευθερίας.
Τα κράτη απαγορεύεται να επιχειρούν, να επιδοτούν, να επιλέγουν τομείς οικονομικής ανάπτυξης.
Η ίδια η Ε.Ε. με τις επιλογές των λακέδων της «επιτροπής» αποτελεί ένα πασιφανές παράδειγμα που όλοι βιώνουμε. Ελευθερία απόλυτη και αδιακώλυτη για τους ισχυρούς, σύμφωνα σταθερότητας (ήτοι σύμφωνα παγίωσης των οικονομικών δυνατοτήτων), νομισματικός έλεγχος, κεντρική διοίκηση, απαγόρευση και έλεγχος των επενδύσεων, απαγόρευση επιλογών ενίσχυσης τομέων της οικονομίας για τα κράτη και τις κοινωνίες.
Ελευθερία από την μία για τα κεφάλαια, δεσμεύσεις και διάλυση για τα κράτη και τις κοινωνίες από την άλλη.
Φτάσαμε δέ στο σημείο τα ίδια τα κράτη θα καταστούν έρμαια του δανεισμού από τις ατομικότητες ισχύος του παγκοσμίου κεφαλαίου (τράπεζες) έρμαια κράτη ολόκληρα και κοινωνίες.
Η παγκόσμια λαική τάξη "φαντάζει" ανυπεράσπιστη απέναντι στους κινδύνους εξαθλίωσής του ως συνέπεια της φιλελευθεροποίησης του οικονομικού συστήματος, της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της οικονομίας και της συγκέντρωσης του πλούτου του κόσμου σε λίγους "παγκόσμιους εκβιαστές κερδοσκόπους" και στα διεθνή τραπεζικά λαμόγια.
Οι συνέπειες του παγκόσμιου διαχωρισμού των επενδύσεων ανάμεσα σε αναπτυγμένες και «οπισθοδρομικές» χώρες είναι εμφανείς στις εξαρτημένες οικονομίες και προκάλεσαν την αναδιοργάνωση του καπιταλισμού κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 90 με τα αρνητικά αποτελέσματα της νέας δεκαετίας που διανύουμε.
Τα περιφερειακά κράτη όπως η Ελλάδα, έχουν ιδιαίτερα επηρεαστεί από τη γενική επίθεση των αφεντικών εναντίων των εργαζομένων και από τη γεωγραφική εξάπλωση του κεφαλαίου και της φρενίτιδας «ανταγωνιστικότητας» που συνοδεύουν την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας.
Έχει εκτιμηθεί ότι το χάσμα ανισότητας μεταξύ αναπτυγμένων και υπανάπτυκτων χωρών έχει αυξηθεί κατά 30–60 φορές τα τελευταία τριάντα χρόνια ενισχύοντας τη συγκέντρωση του 86% της παγκόσμιας κατανάλωσης από το 20% του πληθυσμού.
Τα εξαρτημένα έθνη με τη στάση τους ανέχτηκαν - εξέθρεψαν - υποστήριξαν μια συστηματική και διογκούμενη μεταφορά πόρων προς τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις αναπτυγμένες χώρες λόγω των άνισων όρων εμπορίου, της αποπληρωμής του εξωτερικού χρέους και των κερδών που δημιουργούνται λόγω των χαμηλών μισθών των βιομηχανιών των κρατών της περιφέρειας.
Η Ελλάδα του σήμερα, παραδόθηκε στην δίνη του Ευρωπαικού Νεοφιλελευθερισμού, απροστάτευτη απο τους τελευταίους κυβερνώντες, ο μέν Σημίτης θιασώτης της Ευρωπαικής ιδέας, ο δέ Καραμανλής αφημένος στην πρωτοβουλία των ανίκανων Ευρωπάιων φίλων του (Μπαρόζο, κλπ) , λειτουργούσε με "αόρατο" αυτόματο πιλότο, με "χειριστές" ανίκανους να ασχοληθούν με την επιβίωση της χώρας μέσα σε αυτο τον κυκεώνα των επιθέσεων των πάσης μορφής κερδοσκόπων, με μοναδική επιδίωξη την "αύξηση" του χρέους με εισροή χρημάτων στις τσέπες των λαμόγιων.
Το υπερσπάταλο και διεφθαρμένο Ελληνικό δημόσιο , η έλλειψη αναπτυξιακής λογικής και προσπάθειας, η υποτονική έως ανύπαρκτη παραγωγική διαδικασία του πρωτογενούς τομέα, η ύπαρξη και υπερδιόγκωση του "μεταπρατικού" κερδοσκοπικού ιστού της της αγοράς, τα κλειστά επαγγέλματα έχουν δημιουργήσει μια άρρωστη οικονομία, με παράλογες δομές και το ακριβό χρήμα μηδενίζει την όποια πιθανότητα ανάπτυξης, με αποτέλεσμα η απουσία ανάπτυξης να έχει κάνει το χρέος και τους τόκους του δυσβάσταχτο βάρος.
Αυτό το χρέος και το βάρος καλείται να επωμιστεί ο Ελληνικός Λαός με τα πάσης μορφής "αντιλαικά μέτρα" που αναγκάστηκε η κατ΄ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ κυβέρνηση, να πάρει.
Αναγκαιότητα; ίσως ναί.
Είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση, περπατά στον αναγκαστικό μονόδρομο του "νεο συντηρητισμού" , δρόμο που έστρωσε η προηγούμενη κυβέρνηση και τον ακολουθούμε ω΄ς χώρα για να αποφύγουμε την "χρεωκοπία". Θα αποδώσουν τα μέτρα μέσα στο στρεβλό αυτό σύστημα του νεοφιλελευθερισμού;
Μήπως πρέπει να σκεφτούμε και να θεωρήσουμε ώς δεδομένου πιά, ότι και η "τρόικα"" στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά προέκταση ενός οικονομικού συστήματος, που μόνο του μέλημμα έχει την συνεχή προσπάθειά του να αποστεώσει και να απογυμνώσει κάθε ίχνος οικονομικής αυτοτέλειας των κρατών;
Μήπως το κατεστημένο αυτό λειτουργεί "νεοφιλελεύθερα" ώστε να είναι ευχερέστερη η κατάλυση του κοινωνικού ιστού των κρατών , η κατάργηση κάθε συλλογικής προσπάθειας ευημερίας των κρατών - εθνών και περαιτέρω ανδυνάμωση απρόσκοπτη λειτουργία των κερδοσκοπικών προτεκτοράτων αν τον κόσμο;
Σε αυτή μου την άποψη συγκλίνει η λειτουργία του παγκοσμιοποιημένου "καπιταλιστικού συστήματος" που με διάφορα '"δεολογήματα " επιδίωξε και επέβαλλε σε όλους μία παγκόσμια κουλτούρα χαμηλοτάτου επιπέδου, στην πραγματικότητα μία παγκόσμια έλλειψη κουλτούρας, ώστε να μπορούν να κυριαρχήσουν αδιακώλυτα τόσο πνευματικά, όσο και αισθητικά … να μπορούν εύκολα να προβάλλουν και επιβάλλουν την δική τους κουλτούρα, τρόπο ζωής, αξίες και θεωρήματα και έτσι μπόρεσαν και δημιούργησαν διάφορους "μηχανισμούς" προώθησης των κερδοσκοπικών συμφερόντων ολίγνω που συγκέντρωσαν στα χέρια τους τον παγκόσμιο πλούτο.
Ηταν τυχαίο που όλα τα χρόνια ταυτόχρονα με τις κερδοσκοπικές επιθέσεις του κεφαλαίου επιβάλλονται οι απόψεις περί του τέλους των εθνικών κρατών, της έλλειψης αξίας τους, ενώ την ίδια ώρα από την άλλη πλευρά προβάλλονται θεωρίες περί ύπαρξης εθνών που μόνο ηχηρότατο γέλιο προκαλούσαν;
Μήπως ήλθε η ώρα οι κοινωνίες και οι λαοί να σκεφτούν και λίγο "σοσιαλιστικά"; Μήπως είναι μονόδρομος η αλλαγή πλεύσης; Μήπως και η σοσιαλιστική μας κυβέρνηση μετά την έξοδο απο το τούνελ...πρέπει να βάλει χρονοδιάγραμμα για αλλαγή πλεύσης; λέω μήπως...
ΚΡΑΧΤΗΣ http://kraxtis-gr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου