Αφιέρωμα για την παγκόσμια ημέρα της τρίτης ηλικίας 1η Οκτωβρίου
Η νεότης και το γήρας δεν είναι μία περίοδος ζωής. Είναι μια κατάσταση ψυχής. Ο χρόνος... το δέρμα μόνο ρυτιδώνει. Η ψυχή όμως τότε μόνο ρυτιδώνει όταν χάσει τον ενθουσιασμό της και τα ιδανικά της. Είσαι τόσο νέος όση είναι η πίστη σου και η ελπίδα σου. Είσαι τόσο γέρων όση είναι η αμφιβολία σου και η απελπισία σου.
Γιορτάζουμε σήμερα την παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων, των ανθρώπων αυτών που έδωσαν το καλύτερο κομμάτι της ζωής τους, τη νεότητά τους, όλες τους τις δραστηριότητες, για να δημιουργήσουν αξίες και ιδανικά για την σημερινή κοινωνία και με το παράδειγμά τους δίνουν ελπίδα και προοπτική στις νεότερες γενιές για ένα καλύτερο μέλλον.
Αγαπητοί μου, ζούμε σε ένα μεταβαλλόμενο και γεμάτο σύγχυση κόσμο και ίσως δεν προσέξαμε ποτέ ιδιαίτερα την αξία του χρόνου που περνά ανεπιστρεπτί. Φαίνεται ότι η εποχή μας, εποχή πολλών ασχολιών και δυσκολιών, δεν μας αφήνει χρονικά περιθώρια να δούμε γύρω μας, να βρεθούμε γύρω με τον εαυτό μας, να αναπνεύσουμε λίγο καθαρό πνευματικό αέρα και να σκεφτούμε σοβαρά. Κατάκοποι από πολύπλευρη δουλειά, από πολλές κουβέντες και σχέσεις, μιλούμε και επικοινωνούμε λιγοστά με τον πλησίον μας, με τον Θεό.
Δικαιολογούμε την αδυναμία μας να βρούμε λίγη ώρα, λίγο χρόνο να σκεφθούμε με τον διπλανό μας που βασανίζεται στο κρεβάτι του πόνου, την πολύτεκνη μάνα, την μάνα που υποφέρει με τα πολύπλοκα προβλήματα των παιδιών της. Ξοδεύουμε ίσως άδικα τον πολύτιμο χρόνο μας στα μικρά και ίσως χωρίς αξία δικά μας καθημερινά προβλήματα. Εμείς οι συνταξιούχοι, οι άνθρωποι της τρίτης και δημιουργικής ηλικίας με πλούσια εμπειρία και αξίες και να πούμε λίγα λόγια ιδιαίτερα.
Συνηθίζουμε να λέμε τους συνταξιούχους απόμαχους της ζωής. Το ότι δεν εξασκούν ένα βιοποριστικό επάγγελμα όμως δεν σημαίνει ότι είναι στο περιθώριο της ζωής.
Οι ελεύθερες ώρες του συνταξιούχου μπορούν κάλλιστα να επενδυθούν σε έργα αγάπης και προσφοράς που τόσο διψά η εποχή μας. Σύλλογοι πολιτιστικοί, Νοσοκομεία, Άσυλα, φυλακές, τοπική αυτοδιοίκηση κ.α, όλα αυτά περιμένουν την αγάπη και την προσφορά όλων των συνταξιούχων ώστε να αποκτήσει η ζωή τους νόημα και αληθινή χαρά.
Το γήρας είναι μια πολύ κακή συνήθεια, την οποία ένας απασχολημένος άνθρωπος δεν προφταίνει να αποκτήσει.
Ο μαρασμός και η απογοήτευση θα παραγκωνισθούν, διότι τίποτε δεν γεμίζει την ψυχή όσο η προσφορά στα κοινά και στον πονεμένο συνάνθρωπό μας. Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας.
Διαπιστώνουμε ότι περνά ο καιρός, κυλούν τα χρόνια και το κουβάρι της ζωής μας όλο και μαζεύεται. Έρχονται τα γηρατειά, χωρίς να το αντιληφθούμε καλά-καλά. Κι ενώ η ψυχή μας, η καρδιά μας νιώθουν ακόμη νέες, το σώμα μας αδυνατεί να συμβαδίσει στο ρυθμό της νεότητας. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια, πότε βάρυναν και κύρτωσαν οι ώμοι μας. Πότε τρέχαμε ανάλαφροι σαν να ‘χαμε φτερά. Και τώρα στηριζόμενοι στο μπαστούνι μας αδυνατούμε να βαδίσουμε.
Πόσο γρήγορα αλήθεια αλλάζουν οι παραστάσεις στη ζωή μας, όλα αλλάζουν, όλα διαφοροποιούνται. Τα γηρατειά είναι μια περίοδος της ζωής που ο κάθε άνθρωπος θέλει να ξεκουραστεί, να απολαύσει τους καρπούς των προσπαθειών του και να χαρεί τις μικροαπολαύσεις, που στερήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά όμως είναι μια περίοδος, που οι επιπτώσεις του γήρατος στον οργανισμό εκδηλώνονται και μάλιστα μερικές φορές έντονα, ώστε να απειλούν την ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων.
Όλοι μας γνωρίζουμε πως είναι νόμος απαράβατος το κάθε λυκαυγές της ζωής του καθενός να το διαδέχεται αργά ή γρήγορα το λυκόφως. Την Άνοιξη και το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας, τα νιάτα και την ωριμότητα, τα γερατειά. Τελικά διαπιστώνουμε όλοι μας, ότι η ζωή είναι μια ανηφορική πορεία με ένα ξεκίνημα χαρούμενο και ένα πολύπαθο τέρμα.
Επειδή σας είπα αρκετά για τα γερατειά και σας μελαγχόλησα θα σας πω κάτι ενθαρρυντικό για τα νέα επιστημονικά μοντέλα ηλικιακών περιόδων.
18-25: Νεότητα της ενηλικίωσης-Πρώτη ηλικία
26-40: Κλασική Ενηλικίωση-Δεύτερη ηλικία
41-60: Μέση Ενηλικίωση-Δεύτερη ηλικία
61-75: Τέλος Ενηλικίωσης-Δεύτερη ηλικία
76-90: Τρίτη Ηλικία και από τα 90 και άνω αρχίζουν τα γεράματα.
Κι ένα ποίημα (δεν είναι δικό μου)
Του γέρου το παράπονο
Μια ιστορία θα σας πω, που γνώρισα ένα γέρο
Εδάκρυσαν τα μάτια μου, χωρίς να τόνε ξέρω
Μια συμβουλή στον άνθρωπο, γράφω προτού γεράσει
Να τη διαβάζει πάντοτε, να μην τήνε ξεχάσει
Άμα γεράσει ο άνθρωπος, δεν τον εσυμπαθούνε
Το θάνατο παρακαλούν, να τον ξεφορτωθούνε.
Γι’ αυτό και κράτα γέροντα τα περιουσιακά σου
Γιατί μια μέρα θα βρεθείς, στο δρόμο απ’ τα παιδιά σου.
Ο μεγαλύτερος εχθρός γίνεται το παιδί σου
Κι ο φίλος ο καλύτερος, είναι η σύνταξή σου.
Άμα γεράσει ο άνθρωπος και δεν αυτοσυντηρείται
Καλύτερα ο θάνατος παρά να τυραννείται.
Σε μια γωνία τον βάζουνε, τον φουκαρά τον γέρο
Και για να τον κοιτάζουνε, χρειάζεται συμφέρον.
Άμα γεράσει ο άνθρωπος και φύγουν τα παιδιά του
Του είναι απαραίτητο να ‘χει τη συντροφιά του
Αν φύγει ο ένας απ’ τους δυο, ο άλλος γίνεται βαρετός
Ο ένας τον σπρώχνει από’ δω κι ο άλλος δεν τον θέλει
Τη συμβουλή μου ανάλυσε και να μη την ξεχάσεις
Να τη διαβάζεις πάντοτε, αλλά προτού γεράσεις!
Σας ευχαριστώ για την υπομονή και την προσοχή σαςΗ νεότης και το γήρας δεν είναι μία περίοδος ζωής. Είναι μια κατάσταση ψυχής. Ο χρόνος... το δέρμα μόνο ρυτιδώνει. Η ψυχή όμως τότε μόνο ρυτιδώνει όταν χάσει τον ενθουσιασμό της και τα ιδανικά της. Είσαι τόσο νέος όση είναι η πίστη σου και η ελπίδα σου. Είσαι τόσο γέρων όση είναι η αμφιβολία σου και η απελπισία σου.
Γιορτάζουμε σήμερα την παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων, των ανθρώπων αυτών που έδωσαν το καλύτερο κομμάτι της ζωής τους, τη νεότητά τους, όλες τους τις δραστηριότητες, για να δημιουργήσουν αξίες και ιδανικά για την σημερινή κοινωνία και με το παράδειγμά τους δίνουν ελπίδα και προοπτική στις νεότερες γενιές για ένα καλύτερο μέλλον.
Αγαπητοί μου, ζούμε σε ένα μεταβαλλόμενο και γεμάτο σύγχυση κόσμο και ίσως δεν προσέξαμε ποτέ ιδιαίτερα την αξία του χρόνου που περνά ανεπιστρεπτί. Φαίνεται ότι η εποχή μας, εποχή πολλών ασχολιών και δυσκολιών, δεν μας αφήνει χρονικά περιθώρια να δούμε γύρω μας, να βρεθούμε γύρω με τον εαυτό μας, να αναπνεύσουμε λίγο καθαρό πνευματικό αέρα και να σκεφτούμε σοβαρά. Κατάκοποι από πολύπλευρη δουλειά, από πολλές κουβέντες και σχέσεις, μιλούμε και επικοινωνούμε λιγοστά με τον πλησίον μας, με τον Θεό.
Δικαιολογούμε την αδυναμία μας να βρούμε λίγη ώρα, λίγο χρόνο να σκεφθούμε με τον διπλανό μας που βασανίζεται στο κρεβάτι του πόνου, την πολύτεκνη μάνα, την μάνα που υποφέρει με τα πολύπλοκα προβλήματα των παιδιών της. Ξοδεύουμε ίσως άδικα τον πολύτιμο χρόνο μας στα μικρά και ίσως χωρίς αξία δικά μας καθημερινά προβλήματα. Εμείς οι συνταξιούχοι, οι άνθρωποι της τρίτης και δημιουργικής ηλικίας με πλούσια εμπειρία και αξίες και να πούμε λίγα λόγια ιδιαίτερα.
Συνηθίζουμε να λέμε τους συνταξιούχους απόμαχους της ζωής. Το ότι δεν εξασκούν ένα βιοποριστικό επάγγελμα όμως δεν σημαίνει ότι είναι στο περιθώριο της ζωής.
Οι ελεύθερες ώρες του συνταξιούχου μπορούν κάλλιστα να επενδυθούν σε έργα αγάπης και προσφοράς που τόσο διψά η εποχή μας. Σύλλογοι πολιτιστικοί, Νοσοκομεία, Άσυλα, φυλακές, τοπική αυτοδιοίκηση κ.α, όλα αυτά περιμένουν την αγάπη και την προσφορά όλων των συνταξιούχων ώστε να αποκτήσει η ζωή τους νόημα και αληθινή χαρά.
Το γήρας είναι μια πολύ κακή συνήθεια, την οποία ένας απασχολημένος άνθρωπος δεν προφταίνει να αποκτήσει.Ο μαρασμός και η απογοήτευση θα παραγκωνισθούν, διότι τίποτε δεν γεμίζει την ψυχή όσο η προσφορά στα κοινά και στον πονεμένο συνάνθρωπό μας. Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μας.
Διαπιστώνουμε ότι περνά ο καιρός, κυλούν τα χρόνια και το κουβάρι της ζωής μας όλο και μαζεύεται. Έρχονται τα γηρατειά, χωρίς να το αντιληφθούμε καλά-καλά. Κι ενώ η ψυχή μας, η καρδιά μας νιώθουν ακόμη νέες, το σώμα μας αδυνατεί να συμβαδίσει στο ρυθμό της νεότητας. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια, πότε βάρυναν και κύρτωσαν οι ώμοι μας. Πότε τρέχαμε ανάλαφροι σαν να ‘χαμε φτερά. Και τώρα στηριζόμενοι στο μπαστούνι μας αδυνατούμε να βαδίσουμε.
Πόσο γρήγορα αλήθεια αλλάζουν οι παραστάσεις στη ζωή μας, όλα αλλάζουν, όλα διαφοροποιούνται. Τα γηρατειά είναι μια περίοδος της ζωής που ο κάθε άνθρωπος θέλει να ξεκουραστεί, να απολαύσει τους καρπούς των προσπαθειών του και να χαρεί τις μικροαπολαύσεις, που στερήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά όμως είναι μια περίοδος, που οι επιπτώσεις του γήρατος στον οργανισμό εκδηλώνονται και μάλιστα μερικές φορές έντονα, ώστε να απειλούν την ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων.
Όλοι μας γνωρίζουμε πως είναι νόμος απαράβατος το κάθε λυκαυγές της ζωής του καθενός να το διαδέχεται αργά ή γρήγορα το λυκόφως. Την Άνοιξη και το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας, τα νιάτα και την ωριμότητα, τα γερατειά. Τελικά διαπιστώνουμε όλοι μας, ότι η ζωή είναι μια ανηφορική πορεία με ένα ξεκίνημα χαρούμενο και ένα πολύπαθο τέρμα.
Επειδή σας είπα αρκετά για τα γερατειά και σας μελαγχόλησα θα σας πω κάτι ενθαρρυντικό για τα νέα επιστημονικά μοντέλα ηλικιακών περιόδων.
18-25: Νεότητα της ενηλικίωσης-Πρώτη ηλικία
26-40: Κλασική Ενηλικίωση-Δεύτερη ηλικία
41-60: Μέση Ενηλικίωση-Δεύτερη ηλικία
61-75: Τέλος Ενηλικίωσης-Δεύτερη ηλικία
76-90: Τρίτη Ηλικία και από τα 90 και άνω αρχίζουν τα γεράματα.
Κι ένα ποίημα (δεν είναι δικό μου)
Του γέρου το παράπονο
Μια ιστορία θα σας πω, που γνώρισα ένα γέρο
Εδάκρυσαν τα μάτια μου, χωρίς να τόνε ξέρω
Μια συμβουλή στον άνθρωπο, γράφω προτού γεράσει
Να τη διαβάζει πάντοτε, να μην τήνε ξεχάσει
Άμα γεράσει ο άνθρωπος, δεν τον εσυμπαθούνε
Το θάνατο παρακαλούν, να τον ξεφορτωθούνε.
Γι’ αυτό και κράτα γέροντα τα περιουσιακά σου
Γιατί μια μέρα θα βρεθείς, στο δρόμο απ’ τα παιδιά σου.
Ο μεγαλύτερος εχθρός γίνεται το παιδί σου
Κι ο φίλος ο καλύτερος, είναι η σύνταξή σου.
Άμα γεράσει ο άνθρωπος και δεν αυτοσυντηρείται
Καλύτερα ο θάνατος παρά να τυραννείται.
Σε μια γωνία τον βάζουνε, τον φουκαρά τον γέρο
Και για να τον κοιτάζουνε, χρειάζεται συμφέρον.
Άμα γεράσει ο άνθρωπος και φύγουν τα παιδιά του
Του είναι απαραίτητο να ‘χει τη συντροφιά του
Αν φύγει ο ένας απ’ τους δυο, ο άλλος γίνεται βαρετός
Ο ένας τον σπρώχνει από’ δω κι ο άλλος δεν τον θέλει
Τη συμβουλή μου ανάλυσε και να μη την ξεχάσεις
Να τη διαβάζεις πάντοτε, αλλά προτού γεράσεις!
Αραβίδης Γεώργιος
συνταξιούχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου