Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010
Δεν ξέρω ποιος (ή ποιοι) γράφει τους λόγους του κ. Γ. Παπανδρέου. Ούτε πόσα από αυτά που λέει είναι δικά... του ή «δανεικά». Ακούστηκαν και γράφηκαν πολλά. Για τον Ιταλό π. Υπουργό κ. Σκιόπα. Σε τελευταία ανάλυση δεν έχει και τόση σημασία ποιος τα γράφει, αλλά ποιος τα εκφωνεί ή τα λέει. Όταν μάλιστα αυτός που τα λέει, από στήθος ή διαβάζοντας (διαβάζοντας συνήθως), είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Είτε ο ίδιος τα σκέφτεται είτε τα σκέφτονται άλλοι πριν απ’ αυτόν γι’ αυτόν η ευθύνη είναι ολάκερη δική του. Του πρωθυπουργού δηλαδή. Κι εξάλλου είναι δυνατόν να εκφωνεί πράγματα που ο ίδιος δεν εγκρίνει; Ασφαλώς όχι.
Ο πρωθυπουργός λοιπόν είπε την περασμένη εβδομάδα – για να ασχοληθούμε μόνο με τα πρόσφατα - ότι «οι φόροι δεν είναι χαράτσι, αλλά αλληλεγγύη». Και δύο μέρες αργότερα, στη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά, ότι «η επόμενη χρονιά δεν θα είναι παραδεισένια». Είναι πρωθυπουργός. Κι έχουν – ή έστω έτσι οφείλουμε να πιστεύουμε – μεγάλη σημασία τα όσα λέει. Υποτίθεται ότι τα μέτρησε, τα ζύγισε καλά και μετά τα εκστόμισε.
Οι φόροι λοιπόν δεν είναι χαράτσι. Δεν είναι μ’άλλα λόγια ο γνωστός από την τουρκοκρατία (που τον ονόμαζε έτσι) κεφαλικός φόρος. Σήμερα θα λέγαμε επαχθής, επώδυνος φόρος. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. Το να πετσοκόβεις την 13η και την 14η σύνταξη, να ακριβαίνεις (κι όχι μόνο μια φορά) τη βενζίνη, τα τσιγάρα, να προγραμματίζεις διπλασιασμό της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης κλπ., να φορτώνεις δηλαδή στις αδύναμες πλάτες των μη εχόντων και κατεχόντων το ίδιο περίπου βάρος (έμμεσοι φόροι) μ’αυτό που φορτώνεις στους πλούσιους και τους οικονομικά ισχυρούς αν δεν είναι χαράτσι, τι είναι;
«Αλληλεγγύη» μας λέει ο πρωθυπουργός. Αλληλεγγύη από ποιόν σε ποιον; Αλληλεγγύη σημαίνει αμοιβαία ηθική ή υλική υποστήριξη, συμπαράσταση. Ο φορολογούμενος σκληρά οικονομικά αδύναμος, μικροεπαγγελματίας, μικρομεσαίος επιχειρηματίας ποιόν υποστηρίζει, σε ποιόν συμπαρίσταται; Στους άλλους φτωχούς και μικρομεσαίους; Μα κι αυτοί φορολογούνται περίπου το ίδιο. Μήπως στους «έχοντες και κατέχοντες»; Αλλα αυτοί δεν τον έχουν ανάγκη. «Τον πουλούν και τον αγοράζουν» τον μικρομικρό ή τον μικρομεσαίο. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι εννοεί;
Μήπως εννοεί το καταχρεωμένο κράτος; Αν και δεν καλοστέκεται ως συλλογισμός, λέγω μήπως το πάει εκεί ο πρωθυπουργός. Αλλά έστω κι έτσι η αλληλεγγύη προϋποθέτει (εκείνο το αλληλ-) αμοιβαιότητα. Τι όμως δίνει το κράτος – αν βέβαια αυτό υπονοεί ο πρωθυπουργός- στο ταλαιπωρημένο πολίτη και του ζητάει αμοιβαιότητα; Μήπως δωρεάν και σωστή παιδεία ή υγεία (όπως προβλέπει το Σύνταγμα); Μήπως βοήθεια και υποστήριξη όταν πνίγεται και δεν ξέρει από ποιου να πιαστεί; Μάλλον δεν θα ήθελε να πει αυτό. Δεν στέκεται.
Το κράτος μας αν δικαιολογείται να ζητήσει αμοιβαιότητα και συμπαράσταση θα πρέπει, να είναι δίκαιο και ορθό – να απευθυνθεί σε αυτούς που έδωσε και δίνει. Κι ακόμα σ’αυτούς που το κλέβουν. Είτε με την παραοικονομία είτε με τη φοροδιαφυγή και λοιπά γνωστά και χιλιοειπωμένα. Όσο για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που παίρνουν μισθό ή σύνταξη που το πολύ να φτάνει μέχρι το να ζήσουν με αξιοπρέπεια τι να ζητήσει απ’ αυτούς; Τους πήρε ήδη αρκετά. Και τους παίρνει καθημερινά με τους φόρους, άμεσους και άμεσους.
Είπε επίσης ο πρωθυπουργός ότι «η επόμενη χρονιά δεν θα είναι παραδεισένια». Αοριστολογία καταφανώς. Ποιος σήμερα – αφαιρουμένων βεβαίως των πλουσίων και πολύ πλουσίων – μπορεί να ελπίζει σε παραδεισένια χρονιά;
Το μέγιστο που περιμένει είναι όχι μια ζωή στον παράδεισο (όχι βέβαια σ’αυτόν που δεν εννοεί ο κ. Παπανδρέου) αλλά μια ζωή λιγότερο δύσκολη, λιγότερο «κολασμένη». Τι άραγε μπορεί να σημαίνει το μια χρονιά «παραδεισένια»; Προφανώς τίποτα συγκεκριμένο. Έτσι κι αλλιώς για την πλειοψηφία (για να μην πούμε για το σύνολο) των ανθρώπων τέτοια χρονιά ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Σ’αυτή τη ζωή τουλάχιστον. Προς τι λοιπόν οι αοριστολογίες; Σχήμα λόγου; Επίδειξη ευφυΐας; Χαριτολογία; Κι έτσι ακόμα ακούγεται κακόηχο, ανάρμοστο, ειρωνικό…
Ο πρωθυπουργός λοιπόν είπε την περασμένη εβδομάδα – για να ασχοληθούμε μόνο με τα πρόσφατα - ότι «οι φόροι δεν είναι χαράτσι, αλλά αλληλεγγύη». Και δύο μέρες αργότερα, στη Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά, ότι «η επόμενη χρονιά δεν θα είναι παραδεισένια». Είναι πρωθυπουργός. Κι έχουν – ή έστω έτσι οφείλουμε να πιστεύουμε – μεγάλη σημασία τα όσα λέει. Υποτίθεται ότι τα μέτρησε, τα ζύγισε καλά και μετά τα εκστόμισε.
Οι φόροι λοιπόν δεν είναι χαράτσι. Δεν είναι μ’άλλα λόγια ο γνωστός από την τουρκοκρατία (που τον ονόμαζε έτσι) κεφαλικός φόρος. Σήμερα θα λέγαμε επαχθής, επώδυνος φόρος. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. Το να πετσοκόβεις την 13η και την 14η σύνταξη, να ακριβαίνεις (κι όχι μόνο μια φορά) τη βενζίνη, τα τσιγάρα, να προγραμματίζεις διπλασιασμό της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης κλπ., να φορτώνεις δηλαδή στις αδύναμες πλάτες των μη εχόντων και κατεχόντων το ίδιο περίπου βάρος (έμμεσοι φόροι) μ’αυτό που φορτώνεις στους πλούσιους και τους οικονομικά ισχυρούς αν δεν είναι χαράτσι, τι είναι;
«Αλληλεγγύη» μας λέει ο πρωθυπουργός. Αλληλεγγύη από ποιόν σε ποιον; Αλληλεγγύη σημαίνει αμοιβαία ηθική ή υλική υποστήριξη, συμπαράσταση. Ο φορολογούμενος σκληρά οικονομικά αδύναμος, μικροεπαγγελματίας, μικρομεσαίος επιχειρηματίας ποιόν υποστηρίζει, σε ποιόν συμπαρίσταται; Στους άλλους φτωχούς και μικρομεσαίους; Μα κι αυτοί φορολογούνται περίπου το ίδιο. Μήπως στους «έχοντες και κατέχοντες»; Αλλα αυτοί δεν τον έχουν ανάγκη. «Τον πουλούν και τον αγοράζουν» τον μικρομικρό ή τον μικρομεσαίο. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι εννοεί;
Μήπως εννοεί το καταχρεωμένο κράτος; Αν και δεν καλοστέκεται ως συλλογισμός, λέγω μήπως το πάει εκεί ο πρωθυπουργός. Αλλά έστω κι έτσι η αλληλεγγύη προϋποθέτει (εκείνο το αλληλ-) αμοιβαιότητα. Τι όμως δίνει το κράτος – αν βέβαια αυτό υπονοεί ο πρωθυπουργός- στο ταλαιπωρημένο πολίτη και του ζητάει αμοιβαιότητα; Μήπως δωρεάν και σωστή παιδεία ή υγεία (όπως προβλέπει το Σύνταγμα); Μήπως βοήθεια και υποστήριξη όταν πνίγεται και δεν ξέρει από ποιου να πιαστεί; Μάλλον δεν θα ήθελε να πει αυτό. Δεν στέκεται.
Το κράτος μας αν δικαιολογείται να ζητήσει αμοιβαιότητα και συμπαράσταση θα πρέπει, να είναι δίκαιο και ορθό – να απευθυνθεί σε αυτούς που έδωσε και δίνει. Κι ακόμα σ’αυτούς που το κλέβουν. Είτε με την παραοικονομία είτε με τη φοροδιαφυγή και λοιπά γνωστά και χιλιοειπωμένα. Όσο για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που παίρνουν μισθό ή σύνταξη που το πολύ να φτάνει μέχρι το να ζήσουν με αξιοπρέπεια τι να ζητήσει απ’ αυτούς; Τους πήρε ήδη αρκετά. Και τους παίρνει καθημερινά με τους φόρους, άμεσους και άμεσους.
Είπε επίσης ο πρωθυπουργός ότι «η επόμενη χρονιά δεν θα είναι παραδεισένια». Αοριστολογία καταφανώς. Ποιος σήμερα – αφαιρουμένων βεβαίως των πλουσίων και πολύ πλουσίων – μπορεί να ελπίζει σε παραδεισένια χρονιά;
Το μέγιστο που περιμένει είναι όχι μια ζωή στον παράδεισο (όχι βέβαια σ’αυτόν που δεν εννοεί ο κ. Παπανδρέου) αλλά μια ζωή λιγότερο δύσκολη, λιγότερο «κολασμένη». Τι άραγε μπορεί να σημαίνει το μια χρονιά «παραδεισένια»; Προφανώς τίποτα συγκεκριμένο. Έτσι κι αλλιώς για την πλειοψηφία (για να μην πούμε για το σύνολο) των ανθρώπων τέτοια χρονιά ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Σ’αυτή τη ζωή τουλάχιστον. Προς τι λοιπόν οι αοριστολογίες; Σχήμα λόγου; Επίδειξη ευφυΐας; Χαριτολογία; Κι έτσι ακόμα ακούγεται κακόηχο, ανάρμοστο, ειρωνικό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου