Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010
Ο Νιλ Πόστμαν, καθηγητής Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, γράφει σε ένα από τα βιβλία του: «σοφία είναι η ικανότητα να.. θέτει κανείς τις σωστές ερωτήσεις». Η αλήθεια είναι πως ο ορισμός αυτός δεν πείθει, τουλάχιστον με μια πρώτη ανάγνωση. Μπορεί – θα πρέπει ενδεχομένως – να δοκιμαστεί στην πράξη. Να εξεταστεί δηλαδή αν και κατά πόσο μπορεί να ερμηνεύσει σωστά διάφορες καταστάσεις. Αν μ’ άλλα λόγια αντέχει στη βάσανο της δοκιμασίας της πραγματικότητας. Ας το επιχειρήσουμε.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός έχει ιδιαίτερη προτίμηση στους ξένους, οικονομικούς και άλλους Συμβούλους. Πρόσφατα προσέλαβε τον π. Υπουργό Οικονομίας της Ιταλίας τον κ. Σκιόπα ως σύμβουλό του. Ως σύμβουλοί του προβλήθηκαν επίσης ο νομπελίστας κ. Στίγκλιτς, ένας Αυστραλός ειδικός, ο γιός του Όλαφ Πάλμε, ο γιος του Γκαλμπρέϊθ κ.α. Μια ομάδα δηλαδή διάσημων ξένων ειδικών.
Προχθές εξάλλου ο κ. Παπανδρέου συγκρότησε ειδική επιτροπή από τους:
1. Κέβιν Φιδερστόουν καθηγητή της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου.
2. Ρίτσαρντ Πάρκερ λέκτορα του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ ΗΠΑ.
3. Ρότζερ Γουϊλκινς Γεν. Γραμματέα της Γεν. Εισαγγελίας της Αυστραλίας.
4. Λέφ Παγκρότσκι βουλευτή, π. Υπουργού Βιομηχανίας της Σουηδίας.
5. Τζέφ Μίλγκαν τ. επικεφαλής Σχεδιασμού του Γραφείου του Πρωθυπουργού της Αγγλίας.
Τα μέλη της Επιτροπής αυτής, που φυσικά θα πληρώνονται από τον Έλληνα φορολογούμενο, θα μελετήσουν και θα κάνουν σχετικές προτάσεις για τα εξής θέματα: α) Δομική αναμόρφωση των υπηρεσιών του Γραφείου του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης, β) Αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για τη λειτουργία της Κυβέρνησης γ) Αλλαγή της διαδικασίας λήψης αποφάσεων και εμπέδωση της διαδικασίας δημόσιας διαβούλευσης. Δ) Αποτελεσματικότερη λειτουργία των κυβερνητικών οργάνων ε) Εισαγωγή μεταβατικού μοντέλου στη διαδοχή των κυβερνήσεων στ) Κατάρτιση κώδικα δεοντολογίας του Υπουργικού Συμβουλίου ζ) Αλλαγή του κανονισμού του Υπουργικού Συμβουλίου και η) Αξιολόγηση και θεσμοθέτηση των διαδικασιών επιλογής στελεχών σε θέσεις πολιτικής ευθύνης. Γιατί όλα αυτά άραγε;
Μια πιθανή απάντηση θα ήταν ότι προσλαμβάνει ξένους γιατί δεν βρίσκει καλύτερους ή ισάξιους Έλληνες. Αυτό όμως πέραν του ότι προσβάλλει τους Έλληνες επιστήμονες, δεν μπορεί κατά κανένα τρόπο να υποστηριχθεί. Κι όχι μόνο γιατί υπάρχουν αρκετοί Έλληνες επιστήμονες ισάξιοι με τους ξένους που επέλεξε αλλά και γιατί δεν αποκλείεται οι Έλληνες ειδικοί να είναι καλύτεροι, πιο αποτελεσματικοί από τους ξένους συναδέλφους τους.
Οι ξένοι, κάνουν τις προτάσεις τους, με βάση τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, από τη χώρα τους κυρίως ή και από άλλες χώρες, που μπορεί να έζησαν και να εξέτασαν. Οι προτάσεις τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν οι οικονομίες των χωρών αυτών. Όμως κάθε οικονομία έχει τις ιδιομορφίες της, τα ιδιαίτερα προβλήματά της. Μπορεί τα «συμπτώματα» να είναι ίδια σ’ όλες τις χώρες (ελλείμματα π.χ, χρέη κ.α.) όμως διαφορετικά τα αίτια. Και το πρώτο διαφορετικό είναι οι άνθρωποι. Μπορεί ποτέ να υποθέσουμε ότι ο Έλληνας π.χ. συμπεριφέρεται γενικά και ειδικότερα στον οικονομικό τομέα, όπως ο Γερμανός π.χ. ή ο Εγγλέζος ή ο Σουηδός; Αν το υποθέσουμε κάνουμε σοβαρό λάθος.
Η Ελληνική οικονομία έφτασε εδώ που έφτασε λόγω της πολιτικής που άσκησαν οι Κυβερνήσεις και της συμπεριφοράς ημών των Ελλήνων. Υπάρχουν ασφαλώς κάποια κοινά στοιχεία, σε περίοδο κρίσης, σε όλες τις χώρες. Τα διαφορετικά όμως είναι περισσότερα και, σε κάθε περίπτωση, σημαντικότερα, κρισιμότερα. Κατά συνέπεια η «συνταγή» που κομίζουν οι ξένοι ειδικοί μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο και καταλληλότερο για τις χώρες τους ή τις χώρες που γνωρίζουν άριστα και τις μελέτησαν επισταμένως. Να μην είναι όμως η καλύτερη μέχρι και να είναι βλαπτική για την Ελλάδα.
Έτσι μπορεί οι απαντήσεις των διακεκριμένων ειδικών να είναι σωστές θεωρητικά για τις ερωτήσεις που οι χώρες τους θέτουν. Πολλές όμως από τις ερωτήσεις της ελληνικής οικονομίας είναι εντελώς διαφορετικές. Κι όταν αλλάζουν οι ερωτήσεις προφανώς πρέπει να αλλάξουν και οι απαντήσεις. Γι’ αυτό και δεν μπορεί κανείς να εφαρμόζει την ίδια οικονομική συνταγή σε όλες αδιάκριτα τις χώρες. Το Δ.Ν.Τ (και η Τρόικα κατά συνέπεια) κάνουν ακριβώς αυτό το λάθος. Που βέβαια εμείς το πληρώνουμε και θα το πληρώσουμε. Πολύ ακριβά μάλιστα.
Το ίδιο λάθος κάνει κι ο Πρωθυπουργός. Μάζεψε γύρω του, αμερικανοσπουδαγμένα συνήθως, στελέχη (Bostonians τους χαρακτήρισε το πάλαι ποτέ «θείον βρέφος», ο Κώστας Λαλιώτης) και προσλαμβάνει συμβούλους του διακεκριμένους, πλην μη Έλληνες, ειδικούς. Κοινή γλώσσα τα αμερικάνικα, η μητρική γλώσσα του κ. Παπανδρέου. Ο σημερινός αντιπρόεδρος Θόδωρος Πάγκαλος όταν «έψελνε» στο σημερινό προϊστάμενό του τον Πρωθυπουργό «τον εξάψαλμο» τον κατηγορούσε ότι στο υπουργείο Εξωτερικών που τότε υπούργευε κυρίαρχη γλώσσα ήταν τα αγγλικά.
Αν έχει δίκιο ο Νιλ Πόστμαν και «σοφία είναι να θέτεις τις σωστές ερωτήσεις» όλοι αυτοί οι ξενόφερτοι δεν αποτελούν την ιδανική λύση. Ούτε ως στελέχη (και εντελείς) της Τρόϊκας ούτε ως σύμβουλοι του πρωθυπουργού. Γιατί απλούστατα δεν ξέρουν την Ελλάδα. Δεν ξέρουν τους Έλληνες, τις παραδόσεις τους, την ψυχοσύνθεσή τους, τις αρετές και τα ελαττώματά τους το φιλότιμο αλλά και τον εγωκεντρισμό τους. Κι αφού δεν τους ξέρουν δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τόσο καλά τις ερωτήσεις της ελληνικής οικονομίας όσο ένας Έλληνας συνάδελφός τους. Ο Αδαμάντιος Πεπελάσης για παράδειγμα, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Βασίλης Μαρκέζινης και πολλοί πάρα πολλοί άλλοι Έλληνες επιστήμονες που διακρίνονται στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Κι αν δεν τεθούν τα σωστά ερωτήματα τότε πως δικαιολογούμαστε να εκλαμβάνουμε – και να εφαρμόζουμε – απαντήσεις σε άλλα, λαθεμένα, ερωτήματα ως σωστές και να υποστηρίζουμε πως «ναι μεν είναι άδικες είναι όμως αναγκαίες»; Μήπως πρέπει να το ξανασκεφθούμε; Μήπως πρέπει να καταλήξουμε στο «παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν’ και μπαλωμένο»; Και στον τόπο μας έχουμε πολύ όμορφα, γερά παπούτσια που δεν είναι καν μπαλωμένα.
ΚΡΑΧΤΗΣΟ Έλληνας Πρωθυπουργός έχει ιδιαίτερη προτίμηση στους ξένους, οικονομικούς και άλλους Συμβούλους. Πρόσφατα προσέλαβε τον π. Υπουργό Οικονομίας της Ιταλίας τον κ. Σκιόπα ως σύμβουλό του. Ως σύμβουλοί του προβλήθηκαν επίσης ο νομπελίστας κ. Στίγκλιτς, ένας Αυστραλός ειδικός, ο γιός του Όλαφ Πάλμε, ο γιος του Γκαλμπρέϊθ κ.α. Μια ομάδα δηλαδή διάσημων ξένων ειδικών.
Προχθές εξάλλου ο κ. Παπανδρέου συγκρότησε ειδική επιτροπή από τους:
1. Κέβιν Φιδερστόουν καθηγητή της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου.
2. Ρίτσαρντ Πάρκερ λέκτορα του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ ΗΠΑ.
3. Ρότζερ Γουϊλκινς Γεν. Γραμματέα της Γεν. Εισαγγελίας της Αυστραλίας.
4. Λέφ Παγκρότσκι βουλευτή, π. Υπουργού Βιομηχανίας της Σουηδίας.
5. Τζέφ Μίλγκαν τ. επικεφαλής Σχεδιασμού του Γραφείου του Πρωθυπουργού της Αγγλίας.
Τα μέλη της Επιτροπής αυτής, που φυσικά θα πληρώνονται από τον Έλληνα φορολογούμενο, θα μελετήσουν και θα κάνουν σχετικές προτάσεις για τα εξής θέματα: α) Δομική αναμόρφωση των υπηρεσιών του Γραφείου του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης, β) Αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για τη λειτουργία της Κυβέρνησης γ) Αλλαγή της διαδικασίας λήψης αποφάσεων και εμπέδωση της διαδικασίας δημόσιας διαβούλευσης. Δ) Αποτελεσματικότερη λειτουργία των κυβερνητικών οργάνων ε) Εισαγωγή μεταβατικού μοντέλου στη διαδοχή των κυβερνήσεων στ) Κατάρτιση κώδικα δεοντολογίας του Υπουργικού Συμβουλίου ζ) Αλλαγή του κανονισμού του Υπουργικού Συμβουλίου και η) Αξιολόγηση και θεσμοθέτηση των διαδικασιών επιλογής στελεχών σε θέσεις πολιτικής ευθύνης. Γιατί όλα αυτά άραγε;
Μια πιθανή απάντηση θα ήταν ότι προσλαμβάνει ξένους γιατί δεν βρίσκει καλύτερους ή ισάξιους Έλληνες. Αυτό όμως πέραν του ότι προσβάλλει τους Έλληνες επιστήμονες, δεν μπορεί κατά κανένα τρόπο να υποστηριχθεί. Κι όχι μόνο γιατί υπάρχουν αρκετοί Έλληνες επιστήμονες ισάξιοι με τους ξένους που επέλεξε αλλά και γιατί δεν αποκλείεται οι Έλληνες ειδικοί να είναι καλύτεροι, πιο αποτελεσματικοί από τους ξένους συναδέλφους τους.
Οι ξένοι, κάνουν τις προτάσεις τους, με βάση τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, από τη χώρα τους κυρίως ή και από άλλες χώρες, που μπορεί να έζησαν και να εξέτασαν. Οι προτάσεις τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν οι οικονομίες των χωρών αυτών. Όμως κάθε οικονομία έχει τις ιδιομορφίες της, τα ιδιαίτερα προβλήματά της. Μπορεί τα «συμπτώματα» να είναι ίδια σ’ όλες τις χώρες (ελλείμματα π.χ, χρέη κ.α.) όμως διαφορετικά τα αίτια. Και το πρώτο διαφορετικό είναι οι άνθρωποι. Μπορεί ποτέ να υποθέσουμε ότι ο Έλληνας π.χ. συμπεριφέρεται γενικά και ειδικότερα στον οικονομικό τομέα, όπως ο Γερμανός π.χ. ή ο Εγγλέζος ή ο Σουηδός; Αν το υποθέσουμε κάνουμε σοβαρό λάθος.
Η Ελληνική οικονομία έφτασε εδώ που έφτασε λόγω της πολιτικής που άσκησαν οι Κυβερνήσεις και της συμπεριφοράς ημών των Ελλήνων. Υπάρχουν ασφαλώς κάποια κοινά στοιχεία, σε περίοδο κρίσης, σε όλες τις χώρες. Τα διαφορετικά όμως είναι περισσότερα και, σε κάθε περίπτωση, σημαντικότερα, κρισιμότερα. Κατά συνέπεια η «συνταγή» που κομίζουν οι ξένοι ειδικοί μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο και καταλληλότερο για τις χώρες τους ή τις χώρες που γνωρίζουν άριστα και τις μελέτησαν επισταμένως. Να μην είναι όμως η καλύτερη μέχρι και να είναι βλαπτική για την Ελλάδα.
Έτσι μπορεί οι απαντήσεις των διακεκριμένων ειδικών να είναι σωστές θεωρητικά για τις ερωτήσεις που οι χώρες τους θέτουν. Πολλές όμως από τις ερωτήσεις της ελληνικής οικονομίας είναι εντελώς διαφορετικές. Κι όταν αλλάζουν οι ερωτήσεις προφανώς πρέπει να αλλάξουν και οι απαντήσεις. Γι’ αυτό και δεν μπορεί κανείς να εφαρμόζει την ίδια οικονομική συνταγή σε όλες αδιάκριτα τις χώρες. Το Δ.Ν.Τ (και η Τρόικα κατά συνέπεια) κάνουν ακριβώς αυτό το λάθος. Που βέβαια εμείς το πληρώνουμε και θα το πληρώσουμε. Πολύ ακριβά μάλιστα.
Το ίδιο λάθος κάνει κι ο Πρωθυπουργός. Μάζεψε γύρω του, αμερικανοσπουδαγμένα συνήθως, στελέχη (Bostonians τους χαρακτήρισε το πάλαι ποτέ «θείον βρέφος», ο Κώστας Λαλιώτης) και προσλαμβάνει συμβούλους του διακεκριμένους, πλην μη Έλληνες, ειδικούς. Κοινή γλώσσα τα αμερικάνικα, η μητρική γλώσσα του κ. Παπανδρέου. Ο σημερινός αντιπρόεδρος Θόδωρος Πάγκαλος όταν «έψελνε» στο σημερινό προϊστάμενό του τον Πρωθυπουργό «τον εξάψαλμο» τον κατηγορούσε ότι στο υπουργείο Εξωτερικών που τότε υπούργευε κυρίαρχη γλώσσα ήταν τα αγγλικά.
Αν έχει δίκιο ο Νιλ Πόστμαν και «σοφία είναι να θέτεις τις σωστές ερωτήσεις» όλοι αυτοί οι ξενόφερτοι δεν αποτελούν την ιδανική λύση. Ούτε ως στελέχη (και εντελείς) της Τρόϊκας ούτε ως σύμβουλοι του πρωθυπουργού. Γιατί απλούστατα δεν ξέρουν την Ελλάδα. Δεν ξέρουν τους Έλληνες, τις παραδόσεις τους, την ψυχοσύνθεσή τους, τις αρετές και τα ελαττώματά τους το φιλότιμο αλλά και τον εγωκεντρισμό τους. Κι αφού δεν τους ξέρουν δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν τόσο καλά τις ερωτήσεις της ελληνικής οικονομίας όσο ένας Έλληνας συνάδελφός τους. Ο Αδαμάντιος Πεπελάσης για παράδειγμα, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Βασίλης Μαρκέζινης και πολλοί πάρα πολλοί άλλοι Έλληνες επιστήμονες που διακρίνονται στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Κι αν δεν τεθούν τα σωστά ερωτήματα τότε πως δικαιολογούμαστε να εκλαμβάνουμε – και να εφαρμόζουμε – απαντήσεις σε άλλα, λαθεμένα, ερωτήματα ως σωστές και να υποστηρίζουμε πως «ναι μεν είναι άδικες είναι όμως αναγκαίες»; Μήπως πρέπει να το ξανασκεφθούμε; Μήπως πρέπει να καταλήξουμε στο «παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν’ και μπαλωμένο»; Και στον τόπο μας έχουμε πολύ όμορφα, γερά παπούτσια που δεν είναι καν μπαλωμένα.
http://kraxtis-gr.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου