Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010
Μπερδεμένη η σχέση ημών των πολιτών με τους πολιτικούς μας. Αλλά και των πολιτικών μεταξύ τους. Προχθές αίφνης η κα.. Μπακογιάννη αρνήθηκε στον κ. Πλακιωτάκη (π. Υφυπουργό Ν.Δ) ο οποίος την στήριξε στη «μάχη» της για την ηγεσία της ΝΔ) την υποστήριξή της για την Περιφέρεια Κρήτης. Του απάντησε (τηλεφωνικά) σε σχετική ερώτησή του: «Δεν πρόκειται να σε στηρίξω, δεν έχεις αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά». Πρόσθεσε δε πως θα στηρίξει μια «ανεξάρτητη προσωπικότητα».
Όλα δείχνουν ότι η Ντόρα θα στηρίξει την υποψηφιότητα του Χρίστου Μαρκογιαννάκη που προηγουμένως θα εγκαταλείψει τη Ν.Δ. Ο κ. Μαρκογιαννάκης δεν έχει κι αυτός «αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά». Πιθανότατα θα θέσει υποψηφιότητα για Περιφερειάρχης Κρήτης ως ανεξάρτητος. Την υποψηφιότητα Μαρκογιαννάκη τη στηρίζει και ο ΛΑ.Ο.Σ. Ο κ. Πλακιωτάτκης από την πλευρά του δηλώνει με νόημα: «Η οικογένεια Μητσοτάκη δεν με στήριξε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Ήταν υπέρ του κ. Πευκιανάκη. Στήριξα τη Ντόρα για την ηγεσία του κόμματος γιατί είναι Κρητικιά. Τώρα τη νοιάζει η Κρήτη ή το κόμμα της; Εγώ δεν παίζω πολιτικά παιχνίδια. Δεν μετρώ τα δυνάμεις μου …»
Οι κ. Πλακιωτάκης και Μαρκογιαννάκης ξέρουν καλά ότι είναι αδύνατο να κερδίσουν την Περιφέρεια. Θα την πάρει το Πα.σο.κ. ούτως ή άλλως. Κι η Ντόρα φυσικά, το ξέρει. Προς τι όλα αυτά τα «παιχνίδια;» Προφανώς γιατί η κα Ντόρα θέλει να αποδείξει ότι είναι ισχυρότερη στην Κρήτη από το κόμμα της ΝΔ, εκμεταλλευόμενη την καταγωγή της.
Στο μεταξύ στο Δήμο Καρπενησίου υποψήφιος Δήμαρχος θα είναι ο γιός της Κώστας Μπακογιάννης. Κι ο αδελφός της Κυριάκος παραμένει βουλευτής της Ν.Δ (ακόμα) και ο πατέρας της επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ… Μπερδεμένα πράγματα.
Η λεπτομερής αναφορά στα της Κρήτης και της οικογένειας Μητσοτάκη έγινε για να καταδειχθεί η ιδιομορφία (ελληνικό ίσως φαινόμενο) των σχέσεων πολιτικής- πολιτικών – πολιτών. Και η διαπλοκή τους. Γιατί παρόμοια φαινόμενα παρουσιάζονται σε πολλές περιοχές της χώρας. Το Πα.σο.κ π.χ. στηρίζει τον Πέτρο Τατούλη για την Περιφέρεια Πελοποννήσου. Ας μην αναφερθούμε στα συμβαίνοντα στο νομό μας. Είναι γνωστά εξάλλου…
Ο κ. Σαμαράς, όπως και ο κ. Παπανδρέου, έδωσε, μέχρι στιγμής την υποστήριξη της ΝΔ για αρκετούς δήμους ή Περιφέρειες ( Ψωμιάδης, Κακλαμάνης, Δράκος κ.α.). Υποτίθεται ότι με τα θέματα αυτά ασχολήθηκε προηγουμένως ο υπεύθυνος Τοπικής Αυτοδιοίκησης Βασ. Μιχαλολιάκος. Μπορεί και να ασχολήθηκε. Ωστόσο τον τελευταίο λόγο έχει ο αρχηγός του κόμματος. Έτσι γινόταν πάντα και επί των δύο Καραμανλήδων και επί των τριών Παπανδρέου αλλά και επί Μητσοτάκη και Σημίτη.
Όμως βουλευτές, δήμαρχοι, περιφερειάρχες εκλέγονται από το λαό και για το λαό. Ο λαός θα ωφεληθεί από τα καλά και θα ζημιωθεί από τα λαθεμένα έργα και αποφάσεις τους. Κι αυτός θα πληρώσει τις ζημιές τους. Δεν θα πληρώσουν ούτε οι πολιτικοί αρχηγοί, ούτε οι φιλοδοξούντες και φιλοδοξούσες μελλοντικοί αρχηγοί. Αυτοί (παρόντες, απελθόντες και ερχόμενοι) συνήθως μόνο παίρνουν. Δόξα, αξιώματα, δικαιώματα, μεγαλεία. Τυχόν ευθύνες… παραγράφονται εγκαίρως. Κάτι βέβαια δίνουν αλλά συνήθως σε άλλους. Όχι στο φτωχό λαό.
Κι εκτός αυτών έχουμε δημο-κρατία. Δηλ. πολίτευμα στο οποίο τον πρώτο λόγο έχει (υποτίθεται) ο λαός. Όπου όλες οι εξουσίες (λέμε τώρα) πηγάζουν από το λαό. Φυσικά και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και γι αυτό έχουν ασφαλώς ευθύνη (τη μεγαλύτερη) οι πολιτικοί μας. Έχουμε όμως ευθύνη κι εμείς, ο λαός. Πολύ μικρότερη ασφαλώς αφού δεν ανακαλύψαμε ακόμη τη δύναμη και τις δυνατότητές μας. Δεν μας βοήθησε καθόλου προς αυτή την κατεύθυνση και το πολιτικό μας σύστημα. Αντίθετα μάλιστα. Κι έτσι από άγνοια κυρίως, από παράδοση, από ανατροφή (;) γινόμαστε πιόνια στα χέρια των πολιτικών. Κι αυτοί, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, πιόνια στα χέρια μεγάλων δυνάμεων και συμφερόντων. Και ισχύει πάντα για την πλειοψηφία ημών και των πολιτικών μας αυτό που η λαϊκή σοφία διδάσκει: «Όταν γίνεσαι σκουλήκι μην παραπονιέσαι γιατί σε πατούν». Σκληρό, πλην αληθές. Δυστυχώς…
Μπορούμε άραγε να απαλλαγούμε από το σάπιο πολιτικό μας σύστημα, τις άδικες και ζημιογόνες συμπεριφορές πολιτικών και πολιτών, την αυτοκαταστροφική μας τελικά πορεία; Ο Ιησούς Χριστός μας έδειξε το δρόμο. Ο Μαχάτμα Γκάντι και ο ινδικός λαός τον ακολούθησαν. Προσαρμοσμένο βέβαια στα δικά τους δεδομένα. Και απαλλάχτηκαν χωρίς πόλεμο, χωρίς βία, από την κραταιά τότε Βρετανική Αυτοκρατορία. Ο δρόμος υπάρχει. Και σίγουρα είναι στο χέρι μας να τον ακολουθήσουμε. Όμως «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», όπως έγραψε ο Ανδρέας Κάλβος. Θα το τολμήσουμε ποτέ; Άγνωστο…
Όλα δείχνουν ότι η Ντόρα θα στηρίξει την υποψηφιότητα του Χρίστου Μαρκογιαννάκη που προηγουμένως θα εγκαταλείψει τη Ν.Δ. Ο κ. Μαρκογιαννάκης δεν έχει κι αυτός «αυτοδιοικητικά χαρακτηριστικά». Πιθανότατα θα θέσει υποψηφιότητα για Περιφερειάρχης Κρήτης ως ανεξάρτητος. Την υποψηφιότητα Μαρκογιαννάκη τη στηρίζει και ο ΛΑ.Ο.Σ. Ο κ. Πλακιωτάτκης από την πλευρά του δηλώνει με νόημα: «Η οικογένεια Μητσοτάκη δεν με στήριξε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Ήταν υπέρ του κ. Πευκιανάκη. Στήριξα τη Ντόρα για την ηγεσία του κόμματος γιατί είναι Κρητικιά. Τώρα τη νοιάζει η Κρήτη ή το κόμμα της; Εγώ δεν παίζω πολιτικά παιχνίδια. Δεν μετρώ τα δυνάμεις μου …»
Οι κ. Πλακιωτάκης και Μαρκογιαννάκης ξέρουν καλά ότι είναι αδύνατο να κερδίσουν την Περιφέρεια. Θα την πάρει το Πα.σο.κ. ούτως ή άλλως. Κι η Ντόρα φυσικά, το ξέρει. Προς τι όλα αυτά τα «παιχνίδια;» Προφανώς γιατί η κα Ντόρα θέλει να αποδείξει ότι είναι ισχυρότερη στην Κρήτη από το κόμμα της ΝΔ, εκμεταλλευόμενη την καταγωγή της.
Στο μεταξύ στο Δήμο Καρπενησίου υποψήφιος Δήμαρχος θα είναι ο γιός της Κώστας Μπακογιάννης. Κι ο αδελφός της Κυριάκος παραμένει βουλευτής της Ν.Δ (ακόμα) και ο πατέρας της επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ… Μπερδεμένα πράγματα.
Η λεπτομερής αναφορά στα της Κρήτης και της οικογένειας Μητσοτάκη έγινε για να καταδειχθεί η ιδιομορφία (ελληνικό ίσως φαινόμενο) των σχέσεων πολιτικής- πολιτικών – πολιτών. Και η διαπλοκή τους. Γιατί παρόμοια φαινόμενα παρουσιάζονται σε πολλές περιοχές της χώρας. Το Πα.σο.κ π.χ. στηρίζει τον Πέτρο Τατούλη για την Περιφέρεια Πελοποννήσου. Ας μην αναφερθούμε στα συμβαίνοντα στο νομό μας. Είναι γνωστά εξάλλου…
Ο κ. Σαμαράς, όπως και ο κ. Παπανδρέου, έδωσε, μέχρι στιγμής την υποστήριξη της ΝΔ για αρκετούς δήμους ή Περιφέρειες ( Ψωμιάδης, Κακλαμάνης, Δράκος κ.α.). Υποτίθεται ότι με τα θέματα αυτά ασχολήθηκε προηγουμένως ο υπεύθυνος Τοπικής Αυτοδιοίκησης Βασ. Μιχαλολιάκος. Μπορεί και να ασχολήθηκε. Ωστόσο τον τελευταίο λόγο έχει ο αρχηγός του κόμματος. Έτσι γινόταν πάντα και επί των δύο Καραμανλήδων και επί των τριών Παπανδρέου αλλά και επί Μητσοτάκη και Σημίτη.
Όμως βουλευτές, δήμαρχοι, περιφερειάρχες εκλέγονται από το λαό και για το λαό. Ο λαός θα ωφεληθεί από τα καλά και θα ζημιωθεί από τα λαθεμένα έργα και αποφάσεις τους. Κι αυτός θα πληρώσει τις ζημιές τους. Δεν θα πληρώσουν ούτε οι πολιτικοί αρχηγοί, ούτε οι φιλοδοξούντες και φιλοδοξούσες μελλοντικοί αρχηγοί. Αυτοί (παρόντες, απελθόντες και ερχόμενοι) συνήθως μόνο παίρνουν. Δόξα, αξιώματα, δικαιώματα, μεγαλεία. Τυχόν ευθύνες… παραγράφονται εγκαίρως. Κάτι βέβαια δίνουν αλλά συνήθως σε άλλους. Όχι στο φτωχό λαό.
Κι εκτός αυτών έχουμε δημο-κρατία. Δηλ. πολίτευμα στο οποίο τον πρώτο λόγο έχει (υποτίθεται) ο λαός. Όπου όλες οι εξουσίες (λέμε τώρα) πηγάζουν από το λαό. Φυσικά και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και γι αυτό έχουν ασφαλώς ευθύνη (τη μεγαλύτερη) οι πολιτικοί μας. Έχουμε όμως ευθύνη κι εμείς, ο λαός. Πολύ μικρότερη ασφαλώς αφού δεν ανακαλύψαμε ακόμη τη δύναμη και τις δυνατότητές μας. Δεν μας βοήθησε καθόλου προς αυτή την κατεύθυνση και το πολιτικό μας σύστημα. Αντίθετα μάλιστα. Κι έτσι από άγνοια κυρίως, από παράδοση, από ανατροφή (;) γινόμαστε πιόνια στα χέρια των πολιτικών. Κι αυτοί, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, πιόνια στα χέρια μεγάλων δυνάμεων και συμφερόντων. Και ισχύει πάντα για την πλειοψηφία ημών και των πολιτικών μας αυτό που η λαϊκή σοφία διδάσκει: «Όταν γίνεσαι σκουλήκι μην παραπονιέσαι γιατί σε πατούν». Σκληρό, πλην αληθές. Δυστυχώς…
Μπορούμε άραγε να απαλλαγούμε από το σάπιο πολιτικό μας σύστημα, τις άδικες και ζημιογόνες συμπεριφορές πολιτικών και πολιτών, την αυτοκαταστροφική μας τελικά πορεία; Ο Ιησούς Χριστός μας έδειξε το δρόμο. Ο Μαχάτμα Γκάντι και ο ινδικός λαός τον ακολούθησαν. Προσαρμοσμένο βέβαια στα δικά τους δεδομένα. Και απαλλάχτηκαν χωρίς πόλεμο, χωρίς βία, από την κραταιά τότε Βρετανική Αυτοκρατορία. Ο δρόμος υπάρχει. Και σίγουρα είναι στο χέρι μας να τον ακολουθήσουμε. Όμως «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», όπως έγραψε ο Ανδρέας Κάλβος. Θα το τολμήσουμε ποτέ; Άγνωστο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου