Προχτές το απόγευμα αποφάσισα να ασχοληθώ με τα του οίκου μου, όπως δηλώνει και το πρώτο συνθετικό της λέξης οικονομία. Πήρα λοιπόν μολύβι και χαρτί.. και σημείωσα: Για ενοίκιο 250, φως και νερό (το τηλέφωνο μας το κόψανε):50 (μηνιαίως), παπούτσια των παιδιών, ταγιέρ της συζύγου και κοστούμι που δεν πήρα εγώ με τις εκπτώσεις: 170, ψωμί και γάλα (μηνιαίως):80, μετακινήσεις της συζύγου και των παιδιών με τα ΜΜΜ (μέσα μαζικής μεταφοράς. Το Ι.Χ. κάθεται παρκαρισμένο εκεί που έφτασε η βενζίνη κι εγώ προτιμώ την κίνηση Ι.Π. (ιδιωτικά πόδια ή ποδήλατο αναλόγως αποστάσεων):50 (μηνιαίως). Μετά από τη λεπτομερή καταγραφή των παγίων εξόδων, σάλιωσα το μολύβι, έσυρα την γραμμή, έκανα την πρόσθεση και βρήκα άθροισμα: 600
Στη συνέχεια προσέθεσα τα πάγια έσοδα του σπιτιού που είναι ο μισθός μου: 800. Δεν χρειάστηκε να σύρω την γραμμή της προσθέσεως γιατί η σύζυγος παραμένει άνεργη εδώ και μια διετία περίπου. Χρειάστηκε όμως να σύρω γραμμή για να κάνω την επώδυνη πράξη της αφαιρέσεως: Έσοδα: 800 πλην έξοδα: 600 μας αφήνουν υπόλοιπο: 200, τα οποία επιμεριζόμενα εβδομαδιαίως και ύστερα από την επίσης επώδυνη πράξη της διαιρέσεως κάνουν πηλίκο: 50 και υπόλοιπο: μηδέν. Αυτό το μηδέν κάνει επώδυνες τις αριθμητικές πράξεις γιατί πώς να φτάσουν 50 ευρώ κάθε Σάββατο για τα ψώνια από το super market και τη λαϊκή για την εβδομαδιαία σίτιση τετραμελούς οικογένειας, αν και ο «Βενιαμίν» μας βγήκε πολύ φαγανός και θέλει διπλή μερίδα φαγητού, ως άλλος «Πειναλέων» του Μποστ;
Η οδύνη των αριθμητικών πράξεων, οφείλεται κυρίως στο υπόλοιπο «μηδέν» που επιβάλλει περικοπές. Αλλά τι να μειώσει κανείς, όταν κάθε Σάββατο «ανάβει το κεφάλι» της συζύγου που δεν ξέρει τι να αγοράσει και τι όχι, από τα χρειαζούμενα της αγοράς, λόγω των 50 ευρώ; Έπειτα «ανάβουν τα πόδια της» να πηγαίνει πάνω κάτω για να βρει τα φθηνότερα. Μετέπειτα, στο σπίτι, «ανάβουν τα αίματα» γιατί η σύζυγος ζητάει αύξηση του βδομαδιάτικου και τι να λάβει, από τον μη έχοντα. Στο τέλος «ανάβουμε και κορώνουμε», γινόμαστε «μια ωραία ατμόσφαιρα» που θα έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος και η οδύνη επανέρχεται στο προσκήνιο. Προχτές η οδύνη μετατράπηκε σε άλγος, προστέθηκε και ο νόστος της επιστροφής σε καλύτερες εποχές και νοστάλγησα τη δραχμή.
Σε ότι αφορά τη νομισματική μου ιδεολογία δεν υπήρξα ποτέ ευρώφιλος αλλά ούτε και ευρώφοβος. Οι τρέχουσες δυσκολίες όμως φαίνεται ότι έχουν βαλθεί να με κάνουν δραχμόφιλο κι ας ήταν ασθενικό νόμισμα έναντι του ισχυρού ευρώ. Μπορεί ο μισθός μου, επί δραχμής, να ήταν γύρω στις διακόσιες χιλιάδες, λιγότερα από 800 ευρώ, αλλά το κατοστάρικο, εκτός από κόκκινο, ήταν και αξιοσέβαστο. Έπινες για παράδειγμα έναν καφέ έξω κι έπαιρνες τον αέρα σου. Σήμερα με 30 σεντς, που είναι περίπου το ισόποσο του κατοστάρικου σε ευρώ, δεν αγοράζεις ούτε κουλούρι, έστω και χωρίς το σουσάμι. Τις προάλλες είπαμε να βγούμε μια βόλτα με τη σύζυγο και καθίσαμε σε κάποια καφετερία. «Τι θα πάρετε;» ρώτησε ο σερβιτόρος. «Ότι έχετε με 1 ευρώ» απάντησε η αφεντιά μου που είχε στην τσέπη 2 ευρώ. «Θα μας φέρουν αέρα κοπανιστό» είπε αναψοκοκκινισμένη η σύζυγος και φύγαμε, αφήνοντας εμβρόντητο το γκαρσόνι. Παλιά με 600 ασθενικές δραχμούλες τρώγαμε σουβλάκια και σαλάτες και κοπανιστή Μυκόνου και κόβαμε κίνηση, χορτάτοι. Τώρα με 2 ισχυρά ευρώ κινούμαστε, τρώγοντας αέρα κοπανιστό και μας κόβει η λόρδα.
Αυτή είναι μια σημαντική οικονομική διαφορά του ευρώ έναντι της δραχμής, επιστημονικώς τεκμηριωμένη από εμένα τον ίδιο που έμαθα οικονομία στα σχολεία της λόρδας και παρακαλώ να τη σημειώσουν οι οικονομολόγοι. Στη δραχμή δεν πρόκειται να επιστρέψουμε βέβαια, αφού ανήκουμε στην ευρωζώνη, αλλά ούτε και θα καταφέρει κανείς να με κάνει ευρώφοβο, γιατί και με το ευρώ καλά περάσαμε στην αρχή και ιδιαιτέρως το 2004 στην Ολυμπιάδα. Υπάρχει όμως και τρίτος δρόμος. Αύξηση του μισθού.
Χτες συνάντησα το αφεντικό και του ζήτησα αύξηση. Και μόνο στο άκουσμα του αιτήματος κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Ευτυχώς που δεν το έπαθε και άντεξε να ακούσει τα δίκαια αιτήματά μου. Η διαφορά μας ήταν 200 ευρώ. Εγώ ζητούσα 200 ευρώ αύξηση για να δίνω στη γυναίκα μου 100, κάθε Σάββατο, και να χορτάσει φαΐ ο «Πειναλέων» που τον συνέλαβα τις προάλλες να παίρνει βαθιές εισπνοές έξω από ένα ψητοπωλείο. Το αφεντικό επέμενε σε μηδενική αύξηση γιατί έτσι γράφει το Μνημόνιο. Έλεγα εγώ, άκουγε αυτός και κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο. Μίλησε και είπε: «Από αύριο δεν θα υπάρχουν ούτε τα 800. Λυπάμαι αλλά η επιχείρηση δεν τα έβγαλε πέρα με την κρίση και κλείνει. Θα σας το έλεγα σε λίγο αλλά με πρόλαβες…»
Από σήμερα είμαι επισήμως άνεργος και αναζητώ εργασία πριν πληροφορηθεί τα καθέκαστα η σύζυγος. Πριν τα πληροφορηθεί και ξαναγίνουμε μια «ωραία ατμόσφαιρα»…(ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ)
Στη συνέχεια προσέθεσα τα πάγια έσοδα του σπιτιού που είναι ο μισθός μου: 800. Δεν χρειάστηκε να σύρω την γραμμή της προσθέσεως γιατί η σύζυγος παραμένει άνεργη εδώ και μια διετία περίπου. Χρειάστηκε όμως να σύρω γραμμή για να κάνω την επώδυνη πράξη της αφαιρέσεως: Έσοδα: 800 πλην έξοδα: 600 μας αφήνουν υπόλοιπο: 200, τα οποία επιμεριζόμενα εβδομαδιαίως και ύστερα από την επίσης επώδυνη πράξη της διαιρέσεως κάνουν πηλίκο: 50 και υπόλοιπο: μηδέν. Αυτό το μηδέν κάνει επώδυνες τις αριθμητικές πράξεις γιατί πώς να φτάσουν 50 ευρώ κάθε Σάββατο για τα ψώνια από το super market και τη λαϊκή για την εβδομαδιαία σίτιση τετραμελούς οικογένειας, αν και ο «Βενιαμίν» μας βγήκε πολύ φαγανός και θέλει διπλή μερίδα φαγητού, ως άλλος «Πειναλέων» του Μποστ;
Η οδύνη των αριθμητικών πράξεων, οφείλεται κυρίως στο υπόλοιπο «μηδέν» που επιβάλλει περικοπές. Αλλά τι να μειώσει κανείς, όταν κάθε Σάββατο «ανάβει το κεφάλι» της συζύγου που δεν ξέρει τι να αγοράσει και τι όχι, από τα χρειαζούμενα της αγοράς, λόγω των 50 ευρώ; Έπειτα «ανάβουν τα πόδια της» να πηγαίνει πάνω κάτω για να βρει τα φθηνότερα. Μετέπειτα, στο σπίτι, «ανάβουν τα αίματα» γιατί η σύζυγος ζητάει αύξηση του βδομαδιάτικου και τι να λάβει, από τον μη έχοντα. Στο τέλος «ανάβουμε και κορώνουμε», γινόμαστε «μια ωραία ατμόσφαιρα» που θα έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος και η οδύνη επανέρχεται στο προσκήνιο. Προχτές η οδύνη μετατράπηκε σε άλγος, προστέθηκε και ο νόστος της επιστροφής σε καλύτερες εποχές και νοστάλγησα τη δραχμή.
Σε ότι αφορά τη νομισματική μου ιδεολογία δεν υπήρξα ποτέ ευρώφιλος αλλά ούτε και ευρώφοβος. Οι τρέχουσες δυσκολίες όμως φαίνεται ότι έχουν βαλθεί να με κάνουν δραχμόφιλο κι ας ήταν ασθενικό νόμισμα έναντι του ισχυρού ευρώ. Μπορεί ο μισθός μου, επί δραχμής, να ήταν γύρω στις διακόσιες χιλιάδες, λιγότερα από 800 ευρώ, αλλά το κατοστάρικο, εκτός από κόκκινο, ήταν και αξιοσέβαστο. Έπινες για παράδειγμα έναν καφέ έξω κι έπαιρνες τον αέρα σου. Σήμερα με 30 σεντς, που είναι περίπου το ισόποσο του κατοστάρικου σε ευρώ, δεν αγοράζεις ούτε κουλούρι, έστω και χωρίς το σουσάμι. Τις προάλλες είπαμε να βγούμε μια βόλτα με τη σύζυγο και καθίσαμε σε κάποια καφετερία. «Τι θα πάρετε;» ρώτησε ο σερβιτόρος. «Ότι έχετε με 1 ευρώ» απάντησε η αφεντιά μου που είχε στην τσέπη 2 ευρώ. «Θα μας φέρουν αέρα κοπανιστό» είπε αναψοκοκκινισμένη η σύζυγος και φύγαμε, αφήνοντας εμβρόντητο το γκαρσόνι. Παλιά με 600 ασθενικές δραχμούλες τρώγαμε σουβλάκια και σαλάτες και κοπανιστή Μυκόνου και κόβαμε κίνηση, χορτάτοι. Τώρα με 2 ισχυρά ευρώ κινούμαστε, τρώγοντας αέρα κοπανιστό και μας κόβει η λόρδα.
Αυτή είναι μια σημαντική οικονομική διαφορά του ευρώ έναντι της δραχμής, επιστημονικώς τεκμηριωμένη από εμένα τον ίδιο που έμαθα οικονομία στα σχολεία της λόρδας και παρακαλώ να τη σημειώσουν οι οικονομολόγοι. Στη δραχμή δεν πρόκειται να επιστρέψουμε βέβαια, αφού ανήκουμε στην ευρωζώνη, αλλά ούτε και θα καταφέρει κανείς να με κάνει ευρώφοβο, γιατί και με το ευρώ καλά περάσαμε στην αρχή και ιδιαιτέρως το 2004 στην Ολυμπιάδα. Υπάρχει όμως και τρίτος δρόμος. Αύξηση του μισθού.
Χτες συνάντησα το αφεντικό και του ζήτησα αύξηση. Και μόνο στο άκουσμα του αιτήματος κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Ευτυχώς που δεν το έπαθε και άντεξε να ακούσει τα δίκαια αιτήματά μου. Η διαφορά μας ήταν 200 ευρώ. Εγώ ζητούσα 200 ευρώ αύξηση για να δίνω στη γυναίκα μου 100, κάθε Σάββατο, και να χορτάσει φαΐ ο «Πειναλέων» που τον συνέλαβα τις προάλλες να παίρνει βαθιές εισπνοές έξω από ένα ψητοπωλείο. Το αφεντικό επέμενε σε μηδενική αύξηση γιατί έτσι γράφει το Μνημόνιο. Έλεγα εγώ, άκουγε αυτός και κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο. Μίλησε και είπε: «Από αύριο δεν θα υπάρχουν ούτε τα 800. Λυπάμαι αλλά η επιχείρηση δεν τα έβγαλε πέρα με την κρίση και κλείνει. Θα σας το έλεγα σε λίγο αλλά με πρόλαβες…»
Από σήμερα είμαι επισήμως άνεργος και αναζητώ εργασία πριν πληροφορηθεί τα καθέκαστα η σύζυγος. Πριν τα πληροφορηθεί και ξαναγίνουμε μια «ωραία ατμόσφαιρα»…(ΟΛΥΜΠΙΟ ΒΗΜΑ)
ΚΡΑΧΤΗΣ
http://kraxtis-gr.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου