του Γιάννη Κορομήλη
Στις 3 Μαρτίου του 1947 η Ελλάδα με αίτηση της ζητάει από την Αμερική να παρέμβει και να τη στηρίξει. Είχε προηγηθεί ..η συνθήκη της Γιάλτας και η Ελλάδα, σύμφωνα με τη συνθήκη, τέθηκε υπό την επιρροή του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου, επικεφαλής του οποίου ήταν οι ΗΠΑ. Είχε προηγηθεί επίσης και η δήλωση (1947) της Αγγλίας, ότι αδυνατούσε πλέον να στηρίξει άλλο την Ελλάδα. Σακατεμένη η χώρα μας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και τις αδελφοκτόνες συγκρούσεις του εμφυλίου δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνη της. Χωρίς έξωθεν βοήθεια ορατό ήταν το ενδεχόμενο να περιέλθει στη σοβιετική ζώνη επιρροής.
Μετά την ελληνική αίτηση αποφασίσθηκε το γνωστό σχέδιο Μάρσαλ. Το σχέδιο δηλαδή οικονομική βοήθειας προς την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ιράν. Σκοπός της βοήθειάς η στήριξη των χωρών αυτών ώστε να μην τις προσεταιρισθεί η Σοβιετική Ένωση.
Για την Ελλάδα η οικονομική βοήθεια ορίσθηκε στα 300 εκατομμύρια δολάρια, ποσό που δόθηκε σε τρεις ετήσιες δόσεις. Μεγάλο μέρος του ποσού αυτού κατέληξε στις τσέπες των περίφημων 200 οικογενειών της Ελλάδας. Πίσω από την νομική βοήθεια των ΗΠΑ, «εν κρυφώ και παραβύστω», οι ελληνικές κυβερνήσεις θα παραδώσουν μεγάλο μέρος της εξουσίας στους Αμερικάνους. Έτσι το τρίπολο της εξουσίας – Στέμμα, Στρατός, Κυβέρνηση – έγινε τετράπολο. Προστέθηκαν οι ΗΠΑ. Και μάλιστα με τον τέταρτο πόλο να ελέγχει ασφυκτικά τους άλλους τρεις. Και το λαό μας φυσικά.
Οι Έλληνες πολιτικοί αλλά και η ελληνική κοινωνία, με την υπογραφή της συμφωνίας εκείνης, ήταν πλέον άμεσα εξαρτημένοι από την αμερικανική βοήθεια κι αυτό αποτέλεσε το σημαντικότερο εργαλείο για τις ΗΠΑ, ώστε να έχουν ουσιαστικό λόγο στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος της χώρας και στον τρόπο διαχείρισης της βοήθειας. Ο κύριος στόχος των Αμερικανών ήταν ο απόλυτος έλεγχος της Ελλάδας ώστε να εκμηδενισθεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Τελικά – για να περιορισθούμε στα βασικά γεγονότα – ο ελεγκτικός και εξουσιαστικός μηχανισμός των ΗΠΑ εξαπλώθηκε σε κάθε σημείο του πολιτικού μας συστήματος. Η συνέχεια «εν πολλοίς» γνωστή.
Στις 8 Μαΐου του 2010 υπογράφεται, ταυτόχρονα στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες, το γνωστό ΜΝΗΜΟΝΙΟ, η Δανειακή Σύμβαση μεταξύ Ελληνικής Κυβέρνησης – Ευρωπαϊκής Ένωσης – Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (διάβαζε ΗΠΑ). Το ποσό που θα μας δανείσει η Τρόικα είναι συνολικά 110 δισ. Ευρώ, σε τρία και πάλι χρόνια. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για βοήθεια αλλά μάλλον για τοκογλυφία. Αφού οι μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε. μπορούν να δανεισθούν από την αγορά με επιτόκιο περίπου 3% και το δανείζουν σε μας με 5% για την πρώτη τριετία, 6% για τα επόμενα αυτής χρόνια και 7% στις περιπτώσεις καθυστέρησης καταβολής δόσεων.
Αλλά τα υψηλά επιτόκια δεν είναι το μέγιστο κακό. Το μέγιστο κακό είναι η εκχώρηση – κατά επαναληφθείσα ομολογία του ίδιου του Πρωθυπουργού – μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας στους δανειστές μας (ΗΠΑ, Ε.Ε.) καθώς και η υποθήκευση της χώρας μας και της περιουσίας της. Μάλιστα δε ενώ αυτοί (οι δανειστές) μπορούν να μεταβιβάσουν σ’ όποιον θέλουν (στην Τουρκία ας πούμε, στα Σκόπια, στο Ισραήλ, όπου τελοσπάντων τους βολεύει) τα δικαιώματα τους επί της χώρας μας, εμείς δεν μπορούμε να συνάψουμε δάνειο – σε περίπτωση έκτακτης εθνικής ανάγκης π.χ. – από άλλους. Σ’ αυτούς τους άλλους Ρωσία και Κίνα αναφέρονται ονομαστικά. Γιατί; Αυτές τις χώρες δεν μπορούν να τις ελέγξουν. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται (καθώς έλεγε ο Καρλ Μαρξ). Ως φάρσα άραγε ή ως τραγωδία; Τώρα, όπως και τότε, στο δίπολο της εξουσίας Κυβέρνηση – Συμφέροντα προστέθηκε η Τρόικα. Που ελέγχουσα τα οικονομικά της χώρας ελέγχει, εμμέσως πλην σαφώς, τα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γ. Χ. Παπαχρήστος, που διάκειται φιλικά προς το Πα.σο.κ. και το στήριζε πάντα, γράφει στα «Νέα» «…κυβερνάει η Κυβέρνηση ή αποφασίζει η Τρόικα για λογαριασμό της; Παίρνει αποφάσεις η Κυβέρνηση που ψηφίσαμε πέρσι τον Οκτώβριο (…) ή απλώς εκτελεί τις αποφάσεις που έχει λάβει για λογαριασμό της η Τρόικα;»
Καταλυτικό το ερώτημα. Σοφό θα λέγαμε, αν παίρναμε υπόψη μας τον ορισμό του Νιλ Πόστμαν: «Σοφία είναι η ικανότητα του να θέτει κανείς τα σωστά ερωτήματα».
Το συγκεκριμένο ερώτημα επιδέχεται προφανώς τρεις απαντήσεις:
α) Κυβερνάει η Κυβέρνηση.
β) Κυβερνάει η Τρόικα, οι ξένοι (με επικεφαλή τις ΗΠΑ)
γ) Συγκυβερνούν, με την πρωτοκαθεδρία της Τρόικας.
Αν συμβαίνει το β ή το γ μας κυβερνούν ουσιαστικά οι ξένοι (όπως τη δεκαετία του ’40 και των αρχών του ’50). Έχει δηλαδή βάση η προ ολίγων ημερών διαπίστωση του Μίκη Θεοδωράκη ότι «είμαστε χώρα υπό κατοχή». Και η ευθύνη για την πρόσκληση και εγκατάσταση των σύγχρονων κατακτητών βαρύνει αυτούς που τους προσκάλεσαν.
Αν πάλι συμβαίνει το α, αν δηλαδή κυβερνάει η κυβέρνηση που το 45% του λαού μας εξέλεξε στις 4 Οκτωβρίου, τότε η κυβέρνηση αυτή ελέγχεται και για συνέπεια λόγων και έργων, για τις προεκλογικές της εξαγγελίες και τις μετεκλογικές (διαμετρικά αντίθετες) πράξεις της, και για το ότι σημειώθηκε και ολοκληρώνεται οσονούπω η μετάλλαξη ενός Σοσιαλεπώνυμου κινήματος σε νεοφιλελεύθερο κόμμα, πειθήνιο στις επιταγές της «Νεοφιλελεύθερης Διεθνούς».
ΚΡΑΧΤΗΣ
Μετά την ελληνική αίτηση αποφασίσθηκε το γνωστό σχέδιο Μάρσαλ. Το σχέδιο δηλαδή οικονομική βοήθειας προς την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ιράν. Σκοπός της βοήθειάς η στήριξη των χωρών αυτών ώστε να μην τις προσεταιρισθεί η Σοβιετική Ένωση.
Για την Ελλάδα η οικονομική βοήθεια ορίσθηκε στα 300 εκατομμύρια δολάρια, ποσό που δόθηκε σε τρεις ετήσιες δόσεις. Μεγάλο μέρος του ποσού αυτού κατέληξε στις τσέπες των περίφημων 200 οικογενειών της Ελλάδας. Πίσω από την νομική βοήθεια των ΗΠΑ, «εν κρυφώ και παραβύστω», οι ελληνικές κυβερνήσεις θα παραδώσουν μεγάλο μέρος της εξουσίας στους Αμερικάνους. Έτσι το τρίπολο της εξουσίας – Στέμμα, Στρατός, Κυβέρνηση – έγινε τετράπολο. Προστέθηκαν οι ΗΠΑ. Και μάλιστα με τον τέταρτο πόλο να ελέγχει ασφυκτικά τους άλλους τρεις. Και το λαό μας φυσικά.
Οι Έλληνες πολιτικοί αλλά και η ελληνική κοινωνία, με την υπογραφή της συμφωνίας εκείνης, ήταν πλέον άμεσα εξαρτημένοι από την αμερικανική βοήθεια κι αυτό αποτέλεσε το σημαντικότερο εργαλείο για τις ΗΠΑ, ώστε να έχουν ουσιαστικό λόγο στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος της χώρας και στον τρόπο διαχείρισης της βοήθειας. Ο κύριος στόχος των Αμερικανών ήταν ο απόλυτος έλεγχος της Ελλάδας ώστε να εκμηδενισθεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Τελικά – για να περιορισθούμε στα βασικά γεγονότα – ο ελεγκτικός και εξουσιαστικός μηχανισμός των ΗΠΑ εξαπλώθηκε σε κάθε σημείο του πολιτικού μας συστήματος. Η συνέχεια «εν πολλοίς» γνωστή.
Στις 8 Μαΐου του 2010 υπογράφεται, ταυτόχρονα στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες, το γνωστό ΜΝΗΜΟΝΙΟ, η Δανειακή Σύμβαση μεταξύ Ελληνικής Κυβέρνησης – Ευρωπαϊκής Ένωσης – Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (διάβαζε ΗΠΑ). Το ποσό που θα μας δανείσει η Τρόικα είναι συνολικά 110 δισ. Ευρώ, σε τρία και πάλι χρόνια. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για βοήθεια αλλά μάλλον για τοκογλυφία. Αφού οι μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε. μπορούν να δανεισθούν από την αγορά με επιτόκιο περίπου 3% και το δανείζουν σε μας με 5% για την πρώτη τριετία, 6% για τα επόμενα αυτής χρόνια και 7% στις περιπτώσεις καθυστέρησης καταβολής δόσεων.
Αλλά τα υψηλά επιτόκια δεν είναι το μέγιστο κακό. Το μέγιστο κακό είναι η εκχώρηση – κατά επαναληφθείσα ομολογία του ίδιου του Πρωθυπουργού – μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας στους δανειστές μας (ΗΠΑ, Ε.Ε.) καθώς και η υποθήκευση της χώρας μας και της περιουσίας της. Μάλιστα δε ενώ αυτοί (οι δανειστές) μπορούν να μεταβιβάσουν σ’ όποιον θέλουν (στην Τουρκία ας πούμε, στα Σκόπια, στο Ισραήλ, όπου τελοσπάντων τους βολεύει) τα δικαιώματα τους επί της χώρας μας, εμείς δεν μπορούμε να συνάψουμε δάνειο – σε περίπτωση έκτακτης εθνικής ανάγκης π.χ. – από άλλους. Σ’ αυτούς τους άλλους Ρωσία και Κίνα αναφέρονται ονομαστικά. Γιατί; Αυτές τις χώρες δεν μπορούν να τις ελέγξουν. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται (καθώς έλεγε ο Καρλ Μαρξ). Ως φάρσα άραγε ή ως τραγωδία; Τώρα, όπως και τότε, στο δίπολο της εξουσίας Κυβέρνηση – Συμφέροντα προστέθηκε η Τρόικα. Που ελέγχουσα τα οικονομικά της χώρας ελέγχει, εμμέσως πλην σαφώς, τα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γ. Χ. Παπαχρήστος, που διάκειται φιλικά προς το Πα.σο.κ. και το στήριζε πάντα, γράφει στα «Νέα» «…κυβερνάει η Κυβέρνηση ή αποφασίζει η Τρόικα για λογαριασμό της; Παίρνει αποφάσεις η Κυβέρνηση που ψηφίσαμε πέρσι τον Οκτώβριο (…) ή απλώς εκτελεί τις αποφάσεις που έχει λάβει για λογαριασμό της η Τρόικα;»
Καταλυτικό το ερώτημα. Σοφό θα λέγαμε, αν παίρναμε υπόψη μας τον ορισμό του Νιλ Πόστμαν: «Σοφία είναι η ικανότητα του να θέτει κανείς τα σωστά ερωτήματα».
Το συγκεκριμένο ερώτημα επιδέχεται προφανώς τρεις απαντήσεις:
α) Κυβερνάει η Κυβέρνηση.
β) Κυβερνάει η Τρόικα, οι ξένοι (με επικεφαλή τις ΗΠΑ)
γ) Συγκυβερνούν, με την πρωτοκαθεδρία της Τρόικας.
Αν συμβαίνει το β ή το γ μας κυβερνούν ουσιαστικά οι ξένοι (όπως τη δεκαετία του ’40 και των αρχών του ’50). Έχει δηλαδή βάση η προ ολίγων ημερών διαπίστωση του Μίκη Θεοδωράκη ότι «είμαστε χώρα υπό κατοχή». Και η ευθύνη για την πρόσκληση και εγκατάσταση των σύγχρονων κατακτητών βαρύνει αυτούς που τους προσκάλεσαν.
Αν πάλι συμβαίνει το α, αν δηλαδή κυβερνάει η κυβέρνηση που το 45% του λαού μας εξέλεξε στις 4 Οκτωβρίου, τότε η κυβέρνηση αυτή ελέγχεται και για συνέπεια λόγων και έργων, για τις προεκλογικές της εξαγγελίες και τις μετεκλογικές (διαμετρικά αντίθετες) πράξεις της, και για το ότι σημειώθηκε και ολοκληρώνεται οσονούπω η μετάλλαξη ενός Σοσιαλεπώνυμου κινήματος σε νεοφιλελεύθερο κόμμα, πειθήνιο στις επιταγές της «Νεοφιλελεύθερης Διεθνούς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου