Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης είπε κάποτε: «Τη Γαλλία την κυβερνούν 3.000 οικογένειες». Πόσες άραγε οικογένειες κυβερνούν την.. Ελλάδα; Ακριβώς δεν ξέρουμε. Είναι γνωστό πάντως πως από το περίφημο σχέδιο ευνοήθηκαν τα μέγιστα 200 ελληνικές οικογένειες. Ξέρουμε ακόμα πως για πολλά χρόνια μετά την εθνεγερσία του 1821 κουμάντο στη χώρα μας έκαναν οι ξένοι, βασιλιάδες και λοιποί, μαζί με έναν όχι μεγάλο αριθμό αστικών οικογενειών της παλιάς Ελλάδας (βασιλικοί, τσιφλικάδες, έμποροι, εφοπλιστές) και κάποιες πολιτικές οικογένειες.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο τη χώρα κυβερνούν ο «ξένος παράγοντας», τρεις πολιτικές οικογένειες και αριθμός ισχυρών οικονομικά οικογενειών. Σε συνεργασία και προς «κοινόν όφελος».
Κι ο λαός κι η δημοκρατία; Τυπικά έχουμε δημοκρατία. Ελλειμματική βέβαια, μα έχουμε. Κάθε δύο, τρία ή το πολύ τέσσερα χρόνια πηγαίνουμε στις κάλπες και ελεύθερα κι αβίαστα ψηφίζουμε όποιο κόμμα κι όποιον βουλευτή θέλουμε. Μόνο που ψηφίζουμε, μισό και πλέον αιώνα τώρα, στην συντριπτική μας πλειοψηφία, τα δύο μεγάλα κόμματα. Το ένα για κυβέρνηση και το άλλο για αξιωματική αντιπολίτευση (σε ρόλους που εναλλάσσονται). Το ίδιο θα πείτε κάνουν και οι Αμερικανοί. Με μια όμως κρίσιμη διαφορά: εκείνοι δεν ψηφίζουν, όπως εμείς, τους γόνους των ίδιων πάντα (ή σχεδόν) οικογενειών. Έχει σημασία αυτό; Τεράστια. Γιατί πίσω από κάθε πολιτική οικογένεια συγκροτείται ένα σύνολο μηχανισμών και συμφερόντων που αλλοιώνει το περιεχόμενο της δημοκρατίας.
Οι συγκυβερνώσες οικογένειες, πλουσίων παραμένουν στο σκοτάδι ή στο ημίφως. Και το όλο διαπλεκόμενο σύστημα περιορίζει συνεχώς τη λαϊκή κυριαρχία.
Όσο για το λαό ένα μικρό σχετικά τμήμα του βολεύεται με την κρατούσα κατάσταση και καταλαμβάνει καλοπληρωμένες θέσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ένα άλλο εξυπηρετείται από τις γνωστές πελατειακές σχέσεις και τα ρουσφέτια. Το μεγαλύτερο βέβαια τμήμα του μένει μακριά από όλα αυτά, από εντιμότητα (ένα πολύ μικρό ποσοστό) από αδυναμία κι από άγνοια. Προς την κατεύθυνση της άγνοιας και της αδυναμίας συμβάλλουν τα μέγιστα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ο υποτυπώδης πολιτισμός μας και ο σκόπιμος και μεθοδικός εξοστρακισμός της ηθικής και των αξιών.
Στηριγμένες στην άγνοια, την αδιαφορία και την αδυναμία μας να αντιδράσουμε οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, το κατεστημένο, φροντίζουν για την… ψυχαγωγία μας. Κυρίως με τα τηλεοπτικά ρεάλιτι και πρωϊνάδικα, αλλά και με τους καυγάδες και τις επιτροπές για τα σκάνδαλα. Οι ευθύνες για τα όποια, φρόντισαν οι ίδιοι, να έχουν παραγραφεί. Γνωστή η συνταγή. Από τους Ρωμαίους. Και παλιότερα. «Άρτον και θεάματα». Τελευταία βέβαια, σε αγαστή συνεργασία Τρόϊκας – Κυβέρνησης, συγκυβέρνησης δηλ, περιορίζεται ο άρτος αυξάνονται ωστόσο τα θεάματα. Με επικοινωνιακά παιχνίδια αγγλοσαξωνικής ως επί το πλείστον έμπνευσης και καθοδήγησης (;)
Και λόγια, μεγάλα λόγια. Για κάθαρση, για δημοκρατία, για νέους δρόμους προς το σοσιαλισμό, για διαφάνεια, για …, ό,τι θέλει ο λαός!!!
Για μας. Αλλά πάντα χωρίς εμάς. Πότε και ποιος μας ρώτησε για ο,τιδήποτε σοβαρό μας αφορά; Οι κυβερνώντες ή μάλλον οι συγκυβερνώντες ξέρουν καλύτερα από μας το συμφέρον μας. Κι αφού το ξέρουν γιατί άραγε να μας ρωτήσουν; Στο κάτω- κάτω μας ρωτούν οι … δημοσκόποι. Πληρώνουν, πληρώνουμε δηλαδή, μια εταιρεία ερευνών (έχουμε πάνω από 10 και μάλιστα… ανεξάρτητες, έτσι λένε). Υπάλληλοι της πιάνουν τα τηλέφωνα, ο ερωτώμενος απαντάει ότι θέλει ή νομίζει πως θέλει ή τον συμφέρει να θέλει και ιδού: ο λαός ρωτήθηκε και αποφάνθηκε!!! Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι τι τις θέλουμε τις εκλογές; Πληρώνουμε μια δημοσκόπηση και σύμφωνα με τα αποτελέσματα της επανδρώνουμε Βουλή, Κυβέρνηση, αντιπολίτευση. Γλιτώνουμε και τις εκλογικές δαπάνες, που είναι όντως δυσβάσταχτες. (Ο Στυλιανός Παττακός όταν τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι – ξένοι φυσικά, οι δικοί μας… δεν είχαν απορίες – γιατί δεν γίνονται εκλογές στην Ελλάδα των συνταγματαρχών απαντούσε μόνιμα, με το αλησμόνητο χαμόγελο του: «μα δεν τις θέλει ο λαός»! Κι εκείνος ασφαλώς ήξερε καλύτερα!)
Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι το πολιτικό μας σύστημα, εκτός από τις πολλές αγκυλώσεις, αδυναμίες και κακοήθειές του, είναι αναποτελεσματικό και επικίνδυνο ακόμη. Έχουν τόσο πολύ μπερδευτεί το δημόσιο και το ιδιωτικό συμφέρον ώστε το πολίτευμά μας μοιάζει περισσότερο με μεσαιωνική φεουδαρχία και λιγότερο με αστική δημοκρατία.
Ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Κ. Χρυσόγονος γράφει σχετικά: «Ο εκφεουδαρχισμός του πολιτικού συστήματος σε μια κατά τα άλλα καπιταλιστική κοινωνία αποτελεί το ελληνικό παράδοξο του 21ου αιώνα. Η ανατροπή του είναι το ζητούμενο για τη δική μας γενιά και για εκείνες που έρχονται».
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο τη χώρα κυβερνούν ο «ξένος παράγοντας», τρεις πολιτικές οικογένειες και αριθμός ισχυρών οικονομικά οικογενειών. Σε συνεργασία και προς «κοινόν όφελος».
Κι ο λαός κι η δημοκρατία; Τυπικά έχουμε δημοκρατία. Ελλειμματική βέβαια, μα έχουμε. Κάθε δύο, τρία ή το πολύ τέσσερα χρόνια πηγαίνουμε στις κάλπες και ελεύθερα κι αβίαστα ψηφίζουμε όποιο κόμμα κι όποιον βουλευτή θέλουμε. Μόνο που ψηφίζουμε, μισό και πλέον αιώνα τώρα, στην συντριπτική μας πλειοψηφία, τα δύο μεγάλα κόμματα. Το ένα για κυβέρνηση και το άλλο για αξιωματική αντιπολίτευση (σε ρόλους που εναλλάσσονται). Το ίδιο θα πείτε κάνουν και οι Αμερικανοί. Με μια όμως κρίσιμη διαφορά: εκείνοι δεν ψηφίζουν, όπως εμείς, τους γόνους των ίδιων πάντα (ή σχεδόν) οικογενειών. Έχει σημασία αυτό; Τεράστια. Γιατί πίσω από κάθε πολιτική οικογένεια συγκροτείται ένα σύνολο μηχανισμών και συμφερόντων που αλλοιώνει το περιεχόμενο της δημοκρατίας.
Οι συγκυβερνώσες οικογένειες, πλουσίων παραμένουν στο σκοτάδι ή στο ημίφως. Και το όλο διαπλεκόμενο σύστημα περιορίζει συνεχώς τη λαϊκή κυριαρχία.
Όσο για το λαό ένα μικρό σχετικά τμήμα του βολεύεται με την κρατούσα κατάσταση και καταλαμβάνει καλοπληρωμένες θέσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ένα άλλο εξυπηρετείται από τις γνωστές πελατειακές σχέσεις και τα ρουσφέτια. Το μεγαλύτερο βέβαια τμήμα του μένει μακριά από όλα αυτά, από εντιμότητα (ένα πολύ μικρό ποσοστό) από αδυναμία κι από άγνοια. Προς την κατεύθυνση της άγνοιας και της αδυναμίας συμβάλλουν τα μέγιστα το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ο υποτυπώδης πολιτισμός μας και ο σκόπιμος και μεθοδικός εξοστρακισμός της ηθικής και των αξιών.
Στηριγμένες στην άγνοια, την αδιαφορία και την αδυναμία μας να αντιδράσουμε οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, το κατεστημένο, φροντίζουν για την… ψυχαγωγία μας. Κυρίως με τα τηλεοπτικά ρεάλιτι και πρωϊνάδικα, αλλά και με τους καυγάδες και τις επιτροπές για τα σκάνδαλα. Οι ευθύνες για τα όποια, φρόντισαν οι ίδιοι, να έχουν παραγραφεί. Γνωστή η συνταγή. Από τους Ρωμαίους. Και παλιότερα. «Άρτον και θεάματα». Τελευταία βέβαια, σε αγαστή συνεργασία Τρόϊκας – Κυβέρνησης, συγκυβέρνησης δηλ, περιορίζεται ο άρτος αυξάνονται ωστόσο τα θεάματα. Με επικοινωνιακά παιχνίδια αγγλοσαξωνικής ως επί το πλείστον έμπνευσης και καθοδήγησης (;)
Και λόγια, μεγάλα λόγια. Για κάθαρση, για δημοκρατία, για νέους δρόμους προς το σοσιαλισμό, για διαφάνεια, για …, ό,τι θέλει ο λαός!!!
Για μας. Αλλά πάντα χωρίς εμάς. Πότε και ποιος μας ρώτησε για ο,τιδήποτε σοβαρό μας αφορά; Οι κυβερνώντες ή μάλλον οι συγκυβερνώντες ξέρουν καλύτερα από μας το συμφέρον μας. Κι αφού το ξέρουν γιατί άραγε να μας ρωτήσουν; Στο κάτω- κάτω μας ρωτούν οι … δημοσκόποι. Πληρώνουν, πληρώνουμε δηλαδή, μια εταιρεία ερευνών (έχουμε πάνω από 10 και μάλιστα… ανεξάρτητες, έτσι λένε). Υπάλληλοι της πιάνουν τα τηλέφωνα, ο ερωτώμενος απαντάει ότι θέλει ή νομίζει πως θέλει ή τον συμφέρει να θέλει και ιδού: ο λαός ρωτήθηκε και αποφάνθηκε!!! Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι τι τις θέλουμε τις εκλογές; Πληρώνουμε μια δημοσκόπηση και σύμφωνα με τα αποτελέσματα της επανδρώνουμε Βουλή, Κυβέρνηση, αντιπολίτευση. Γλιτώνουμε και τις εκλογικές δαπάνες, που είναι όντως δυσβάσταχτες. (Ο Στυλιανός Παττακός όταν τον ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι – ξένοι φυσικά, οι δικοί μας… δεν είχαν απορίες – γιατί δεν γίνονται εκλογές στην Ελλάδα των συνταγματαρχών απαντούσε μόνιμα, με το αλησμόνητο χαμόγελο του: «μα δεν τις θέλει ο λαός»! Κι εκείνος ασφαλώς ήξερε καλύτερα!)
Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι το πολιτικό μας σύστημα, εκτός από τις πολλές αγκυλώσεις, αδυναμίες και κακοήθειές του, είναι αναποτελεσματικό και επικίνδυνο ακόμη. Έχουν τόσο πολύ μπερδευτεί το δημόσιο και το ιδιωτικό συμφέρον ώστε το πολίτευμά μας μοιάζει περισσότερο με μεσαιωνική φεουδαρχία και λιγότερο με αστική δημοκρατία.
Ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Κ. Χρυσόγονος γράφει σχετικά: «Ο εκφεουδαρχισμός του πολιτικού συστήματος σε μια κατά τα άλλα καπιταλιστική κοινωνία αποτελεί το ελληνικό παράδοξο του 21ου αιώνα. Η ανατροπή του είναι το ζητούμενο για τη δική μας γενιά και για εκείνες που έρχονται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου