Τρίτη 22 Ιουνίου 2010
της Αγγελικής Μάντζιου
Μετανάστες.
Βγάζεις μίσος απ την ψυχή σου. Μισείς ανθρώπους που είναι σαν εσένα. Εντάξει ίσως έχουν.. διαφορετικό χρώμα, ίσως μιλάνε μια άλλη γλώσσα, ίσως πιστεύουν σε ένα άλλο θεό. Φοβάσαι όταν τους βλέπεις γύρω σου και ασυναίσθητα μαζεύεσαι. Σφίγγεις πιο δυνατά την τσάντα σου στα χέρια σου ή αν δεν έχεις, βάζεις τα χέρια βαθειά στις τσέπες για να προστατέψεις τα χρήματα σου και το κινητό σου. Το βήμα σου γίνεται αμέσως πιο γοργό, επιταχύνεις για να γλιτώσεις. Αποφεύγεις τις περιοχές που κυκλοφορούν πολλοί ξένοι. Όταν ακούς σπαστά ελληνικά ή ένα ξένο επίθετο το πρόσωπό σου παίρνει μια ελαφριά γκριμάτσα αποστροφής.
Ρατσισμός.
Ξενοφοβία.
Πάντα υπάρχει ένας φόβος για το ξένο, το διαφορετικό. Άλλοι το προσπερνάνε, σκεπτόμενοι με τη λογική και αφήνοντας στην άκρη όλα τα στερεότυπα που τους έχουν ποτίσει όλα αυτά τα χρόνια η κοινωνία, η οικογένεια, τα ΜΜΕ και πολλές φορές, δυστυχώς, και τα σχολεία. Άλλοι πάλι εκφράζουν το δισταγμό άλλοτε πιο έντονα και άλλοτε πιο διακριτικά, χωρίς ποτέ να παραδέχονται πως είναι ρατσιστές, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τις απόψεις τους με "λογικά" επιχειρήματα. Υπάρχουν και οι επικίνδυνοι. Αυτοί που έχουν φανατιστεί. Που μισούν όχι μόνο τους μετανάστες αλλά και τους αντιρατσιστές, που εμφανίζονται με ρόπαλα σε αντιρατσιστικές εκδηλώσεις και πορείες, επιτιθέμενοι στον κόσμο που δεν φοβάται το διαφορετικό. Και αυτοί μπορούν να γίνουν ακόμη πιο επικίνδυνοι. Πως? Όταν μπουν στα σχολεία, όταν "στρατολογήσουν" μαθητές σε αυτές τους τις απόψεις. Και μετά αυτοί θα δείρουν τον συμμαθητή τους τον μετανάστη, θα απομονώσουν όσους συναναστρέφονται με μετανάστες, θα τους απειλήσουν. Όλα αυτά έχουν ήδη συμβεί. Ένα σχολείο ανίκανο να προστατεύσει τους νέους, ανίκανο να τους δείξει ότι δεν είναι επικίνδυνο το διαφορετικό, ανίκανο να τους παρέχει τα μέσα ώστε να έχουν ανοσία σε αυτές τις αρρωστημένες ιδέες. Και η οικογένεια απών.
Φοβάσαι, λοιπόν, το διαφορετικό. Εγώ φοβάμαι εσένα. Εσένα που θεωρείς ντροπή ένας μετανάστης να παίρνει ελληνική υπηκοότητα. Εσένα που νιώθεις πάνω από όλα Έλληνας. Εγώ νιώθω πάνω από όλα Άνθρωπος. Εσένα που φοβάσαι το μαύρο χρώμα. Ξέρεις, φοβάμαι και εγώ το μαύρο χρώμα...όχι του δέρματος αλλά της ψυχής...της δική σου.
Φίλε να σου πω κάτι: είμαστε όλοι άνθρωποι και όλοι μετανάστες. Εθνικότητες, χρώματα, σύνορα, γλώσσες όλα αυτά είναι μόνο λέξεις, δεν καθορίζουν αυτά την ουσία μας. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι άνθρωποι είχαν μία γλώσσα, μία εθνικότητα, μία πατρίδα. Να το δούμε και γενετικά -γιατί συχνά η βιολογία χρησιμοποιείται για να στηρίξει ρατσιστικές απόψεις: Το DNA σου είναι πιο κοντά στο DNA οποιουδήποτε σύγχρονου ανθρώπου, οποιασδήποτε εθνικότητας απ ότι στο DNA των αρχαίων ημών πρόγονων, που συνεχώς επικαλείσαι.
Σου εύχομαι να μην ζήσεις ποτέ πόλεμο, πείνα, δικτατορία. Να μην αναγκαστείς ποτέ να εγκαταλείψεις τη χώρα σου, να μην φύγεις ποτέ κρυφά χωρίς διαβατήριο, μέσα σε παλιά καράβια, για να γλιτώσεις τη ζωή σου ή για να βρεις καλύτερες συνθήκες ζωής που θα σου επιτρέψουν να επιβιώσεις. Να μην χρειαστεί ποτέ να μείνεις σε χώρους υποδοχής μεταναστών ανάλογους με τους ελληνικούς. Να μην νιώσεις ποτέ ξένος στη χώρα που γεννήθηκες, χωρίς χαρτιά έχοντας μόνο ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, μην μπορώντας να ταξιδέψεις και μην μπορώντας να δουλέψεις σε κάποιες θέσεις ακόμη και αν έχεις το απαραίτητο πτυχίο, ακόμη και αν μιλάς άπταιστα τη γλώσσα, μόνο και μόνο γιατί οι γονείς σου ήρθαν από αλλού. Και αν όμως ποτέ ζήσεις κάτι από όλα αυτά σου εύχομαι ειλικρινά να μην συναντήσεις πουθενά ανθρώπους σαν και εσένα.(ΤΟΠΙΚΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου