Τετάρτη, 02 Ιουνίου 2010
«Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία» δεν χρειάζεται να μας το πει ο Αλεξανδρινός, αν και η δική του ανάλυση για τους «Πολιτικούς Αναμορφωτές» στο ποίημα «Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.» θα αποδειχτεί πολύτιμη στη... συνέχεια.
Φτάνει το χαμόγελο που χάθηκε από τα χείλη των ανθρώπων για να φανεί ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και το χειρότερο είναι ότι τα σφιγμένα δόντια του άπορου, του συνταξιούχου, του μικρομεσαίου που του έκοψαν τις αποδοχές και του ακρωτηρίασαν τα όνειρα συναντιούνται με το, από τηλεοράσεως, θλιμμένο πλην αποφασιστικό ύφος των περισσότερων πολιτικών. Η θλίψη τους εκφράζει την κοινωνική αδικία των μέτρων, υπό την οικονομική αναγκαιότητα και τις οδηγίες της τρόικας στην οποία ωστόσο έχει προσφύγει η κυβέρνηση κι ας επιμένουν κάποιοι να το ξεχνούν. Η αποφασιστικότητα είναι απαραίτητη για να γίνει η κρίση ευκαιρία.
Θα μου πείτε ότι η Ελλάδα σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί αποικία. Εντάξει. Σύμφωνα όμως με τα λεξικά κάθε μικρό και ανίσχυρο κράτος που βρίσκεται σε καθεστώς εξάρτησης από κάποιο άλλο και ισχυρό ονομάζεται προτεκτοράτο.
Από τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση έχει υπογράψει το Μνημόνιο Συνεργασίας η χώρα είναι οικονομικό προτεκτοράτο της τρόικας είτε μας αρέσει είτε όχι.
Στα τέλη Απριλίου-αρχές Μαΐου η τρόικα ήλθε, περιέκοψε και απήλθε. Η Ελλάδα πήρε την πρώτη δόση των συμφωνηθέντων και αυτές τις μέρες αναμένεται να επιστρέψουν για έλεγχο, πριν την καταβολή της δεύτερης δόσης. Τι πρόκειται να μας πουν; Το λέει ο Καβάφης: «Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,/ βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·/πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.»
Πράγματι πώς να περιορίσει κανείς τις κοινωνικές δαπάνες στις οποίες στηρίζεται η επιβίωση ευαίσθητων ομάδων του πληθυσμού; Ναι, καλά διαβάσατε, για επιβίωση μιλάμε και όχι για βελτίωση της διαβίωσης, ανθρώπων, οι οποίοι έχουν προπληρωμένο το λογαριασμό κι ας καμώνονται κάποιοι ότι όλοι άρπαξαν το κάτι τι τους μέσα στο σπάταλο και διεφθαρμένο καθεστώς των περασμένων δεκαετιών. Η κυβέρνηση της διαφάνειας, όπως η ίδια επαίρεται, στο όνομα της αναγκαιότητας των περικοπών στερεί, εκτός των άλλων, και μέρος της σύνταξης ή κάποια φάρμακα, εκτός λίστας, ανθρώπων που πλήρωναν κανονικά τις εισφορές και τους φόρους τους, δεν πήραν ποτέ και κανένα δάνειο, και δεν χρέωσαν ποτέ τα ταμεία με φαρμακευτικές σπατάλες. Γιατί δεν μπορεί. Σίγουρα υπάρχουν κι αυτοί. Ίσως να είναι λίγοι αλλά είναι εδώ. Και το κράτος, λεηλατημένο από πολλούς, κατά πως λένε τα κυβερνητικά στελέχη, έρχεται σήμερα να λεηλατήσει τα δικά τους όνειρα και μάλιστα προπληρωμένα γιατί έχει ανάγκη. Το κακό γι’ αυτούς είναι ότι δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε στην ατζέντα της αντιπολίτευσης, παρά την καταψήφιση των μέτρων (πλην Ντόρας), που ήδη θα έπρεπε να τους είχε ανακαλύψει, ώστε να αποτελέσουν αιχμή του αντιπολιτευτικού δόρατος. Δεν έχουν απασχολήσει βέβαια ούτε την αριστερά γιατί, το είπαμε, αρκέστηκαν στον όποιο μισθό τους έδιναν οι εργοδότες και δεν αγωνίστηκαν μαζί με το ΠΑΜΕ, αποκλείοντας λιμάνια «για να πάρουν μεγαλύτερο μισθό οι εργάτες και να έχουν τα μαγαζιά πελάτες» αφού μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει να γίνει… του Γιαννίτση.
Που πρέπει να απευθυνθούν αυτοί οι άνθρωποι; Ο πρωθυπουργός της χώρας μίλησε τις προάλλες για το συνταξιούχο που κατέθεσε τη σύνταξη του με σκοπό τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Επικοινωνιακός τακτικισμός, ύστερα από πρόταση των συνεργατών του; Ίσως. Πάθος των συνταξιούχων για την Ελλάδα; Φαίνεται πιθανότερο σε στιγμές συναισθηματικής φόρτισης. Ανάλογοι τακτικισμοί όμως, ίσως να αποδειχτούν επικίνδυνοι γιατί δεν απαντούν στο αυτονόητο ερώτημα. Δικαιούται η κυβέρνηση και ευρύτερα όσοι πολιτικοί ζητούν θυσίες, θέτοντας ευθέως ζήτημα επιβίωσης ομάδων του πληθυσμού;
«Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο / κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει» λέει το γνωστό τραγούδι για την κοιμωμένη Ελένη.
Ίσως ακόμα να πιστεύουν στην κυβέρνηση πως η εξαγγελία αντιλαϊκών μέτρων από τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς Οικονομικών και Εργασίας με ύφος που να δείχνει ότι δήθεν θλίβονται βαθύτατα γιατί είναι αναγκασμένοι να πάρουν αυτά τα μέτρα, ότι λυπούνται πολύ, ότι ντρέπονται που τα παίρνουν, θα κάνει το λαό να τους λυπηθεί και να τους συμπονέσει.
Όμως «το άδικο ούκ ευλογείται». Ο Ζορζ Μπέρναρ Σω εξάλλου έγραψε: «Όταν κάποιος απερίσκεπτος κάνει κάτι για το οποίο ντρέπεται, διακηρύσσει πως ήταν το καθήκον του».
Όπως και να το κάνουμε πάντως η τράπουλα εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια του λαού. Οιι αναμορφωτές της τρόικας και οι πράσινοι, ανεκπλήρωτοι μέχρι στιγμής, κυβερνητικοί οραματισμοί, υπόσχονται δυστυχία και κατάφεραν να παγώσουν το χαμόγελο ενός φύσει και θέσει ( ο ήλιος και το αρχιπέλαγος του Ελύτη) αισιόδοξου και υπερήφανου λαού.
Φτάνει το χαμόγελο που χάθηκε από τα χείλη των ανθρώπων για να φανεί ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και το χειρότερο είναι ότι τα σφιγμένα δόντια του άπορου, του συνταξιούχου, του μικρομεσαίου που του έκοψαν τις αποδοχές και του ακρωτηρίασαν τα όνειρα συναντιούνται με το, από τηλεοράσεως, θλιμμένο πλην αποφασιστικό ύφος των περισσότερων πολιτικών. Η θλίψη τους εκφράζει την κοινωνική αδικία των μέτρων, υπό την οικονομική αναγκαιότητα και τις οδηγίες της τρόικας στην οποία ωστόσο έχει προσφύγει η κυβέρνηση κι ας επιμένουν κάποιοι να το ξεχνούν. Η αποφασιστικότητα είναι απαραίτητη για να γίνει η κρίση ευκαιρία.
Θα μου πείτε ότι η Ελλάδα σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί αποικία. Εντάξει. Σύμφωνα όμως με τα λεξικά κάθε μικρό και ανίσχυρο κράτος που βρίσκεται σε καθεστώς εξάρτησης από κάποιο άλλο και ισχυρό ονομάζεται προτεκτοράτο.
Από τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση έχει υπογράψει το Μνημόνιο Συνεργασίας η χώρα είναι οικονομικό προτεκτοράτο της τρόικας είτε μας αρέσει είτε όχι.
Στα τέλη Απριλίου-αρχές Μαΐου η τρόικα ήλθε, περιέκοψε και απήλθε. Η Ελλάδα πήρε την πρώτη δόση των συμφωνηθέντων και αυτές τις μέρες αναμένεται να επιστρέψουν για έλεγχο, πριν την καταβολή της δεύτερης δόσης. Τι πρόκειται να μας πουν; Το λέει ο Καβάφης: «Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,/ βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·/πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.»
Πράγματι πώς να περιορίσει κανείς τις κοινωνικές δαπάνες στις οποίες στηρίζεται η επιβίωση ευαίσθητων ομάδων του πληθυσμού; Ναι, καλά διαβάσατε, για επιβίωση μιλάμε και όχι για βελτίωση της διαβίωσης, ανθρώπων, οι οποίοι έχουν προπληρωμένο το λογαριασμό κι ας καμώνονται κάποιοι ότι όλοι άρπαξαν το κάτι τι τους μέσα στο σπάταλο και διεφθαρμένο καθεστώς των περασμένων δεκαετιών. Η κυβέρνηση της διαφάνειας, όπως η ίδια επαίρεται, στο όνομα της αναγκαιότητας των περικοπών στερεί, εκτός των άλλων, και μέρος της σύνταξης ή κάποια φάρμακα, εκτός λίστας, ανθρώπων που πλήρωναν κανονικά τις εισφορές και τους φόρους τους, δεν πήραν ποτέ και κανένα δάνειο, και δεν χρέωσαν ποτέ τα ταμεία με φαρμακευτικές σπατάλες. Γιατί δεν μπορεί. Σίγουρα υπάρχουν κι αυτοί. Ίσως να είναι λίγοι αλλά είναι εδώ. Και το κράτος, λεηλατημένο από πολλούς, κατά πως λένε τα κυβερνητικά στελέχη, έρχεται σήμερα να λεηλατήσει τα δικά τους όνειρα και μάλιστα προπληρωμένα γιατί έχει ανάγκη. Το κακό γι’ αυτούς είναι ότι δεν συμπεριλαμβάνονται ούτε στην ατζέντα της αντιπολίτευσης, παρά την καταψήφιση των μέτρων (πλην Ντόρας), που ήδη θα έπρεπε να τους είχε ανακαλύψει, ώστε να αποτελέσουν αιχμή του αντιπολιτευτικού δόρατος. Δεν έχουν απασχολήσει βέβαια ούτε την αριστερά γιατί, το είπαμε, αρκέστηκαν στον όποιο μισθό τους έδιναν οι εργοδότες και δεν αγωνίστηκαν μαζί με το ΠΑΜΕ, αποκλείοντας λιμάνια «για να πάρουν μεγαλύτερο μισθό οι εργάτες και να έχουν τα μαγαζιά πελάτες» αφού μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει να γίνει… του Γιαννίτση.
Που πρέπει να απευθυνθούν αυτοί οι άνθρωποι; Ο πρωθυπουργός της χώρας μίλησε τις προάλλες για το συνταξιούχο που κατέθεσε τη σύνταξη του με σκοπό τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Επικοινωνιακός τακτικισμός, ύστερα από πρόταση των συνεργατών του; Ίσως. Πάθος των συνταξιούχων για την Ελλάδα; Φαίνεται πιθανότερο σε στιγμές συναισθηματικής φόρτισης. Ανάλογοι τακτικισμοί όμως, ίσως να αποδειχτούν επικίνδυνοι γιατί δεν απαντούν στο αυτονόητο ερώτημα. Δικαιούται η κυβέρνηση και ευρύτερα όσοι πολιτικοί ζητούν θυσίες, θέτοντας ευθέως ζήτημα επιβίωσης ομάδων του πληθυσμού;
«Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο / κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει» λέει το γνωστό τραγούδι για την κοιμωμένη Ελένη.
Ίσως ακόμα να πιστεύουν στην κυβέρνηση πως η εξαγγελία αντιλαϊκών μέτρων από τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς Οικονομικών και Εργασίας με ύφος που να δείχνει ότι δήθεν θλίβονται βαθύτατα γιατί είναι αναγκασμένοι να πάρουν αυτά τα μέτρα, ότι λυπούνται πολύ, ότι ντρέπονται που τα παίρνουν, θα κάνει το λαό να τους λυπηθεί και να τους συμπονέσει.
Όμως «το άδικο ούκ ευλογείται». Ο Ζορζ Μπέρναρ Σω εξάλλου έγραψε: «Όταν κάποιος απερίσκεπτος κάνει κάτι για το οποίο ντρέπεται, διακηρύσσει πως ήταν το καθήκον του».
Όπως και να το κάνουμε πάντως η τράπουλα εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια του λαού. Οιι αναμορφωτές της τρόικας και οι πράσινοι, ανεκπλήρωτοι μέχρι στιγμής, κυβερνητικοί οραματισμοί, υπόσχονται δυστυχία και κατάφεραν να παγώσουν το χαμόγελο ενός φύσει και θέσει ( ο ήλιος και το αρχιπέλαγος του Ελύτη) αισιόδοξου και υπερήφανου λαού.
Αν η κυβέρνηση εκτιμά ότι με την λεκτική εμμονή στη διαφάνεια και τους επικοινωνιακούς τακτικισμούς θα λύσει τα προβλήματα, μάλλον συμπεριφέρεται άπρεπα στο λαό και ίσως να πλανάται γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά.
Τι πρέπει να κάνει; Να ακούσει τον Καβάφη μιας και η κατήφεια της κοινωνίας, αν μη τι άλλο, εκπέμπει το μήνυμα ότι μέσα στο άπλετο φως της διαφάνειας που υπόσχεται, ελλοχεύει ο κίνδυνος του φωτοσβέστη κάθε μελλοντικής προόδου.
«Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.»
Γιάννης Κορομήλης Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.»
ΚΡΑΧΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου