Αγαπητοί μου λοιπόν σήμερα θα ασχοληθούμε με το καλοκαίρι, καθώς είμαι αποφασισμένη να μην..
επιτρέψω σε κανέναν να μας χαλάσει τις πρώτες καλοκαιρινές μας ημέρες.
επιτρέψω σε κανέναν να μας χαλάσει τις πρώτες καλοκαιρινές μας ημέρες.
Είναι κομμάτι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο σημαντική είναι η εικόνα μιας πόλης, που θέλει να λέγεται «δημοφιλής τουριστικός προορισμός».
Και πάρτε για παράδειγμα τον εαυτό σας. Πηγαίνετε κάπου διακοπές και οι πρώτες εικόνες σας, μόλις πατήσετε το πόδι σας στον …αγαπημένο προορισμό είναι …σκουπίδια, μπάζα πεταμένα, σκαμμένοι δρόμοι, λακκούβες, κλειστοί δρόμοι λόγω έργων, σκόνη, κυκλοφοριακό και…και…και…
Το αν εμείς συνηθίσαμε σ’αυτές τις εικόνες, γιατί αποτελούν πλέον την καθημερινότητά μας, είναι το ένα στοιχείο του ρεπορτάζ. και πράγματι συνηθίσαμε. Δεν μας κάνει πλέον τίποτε εντύπωση. Θεωρούμε αυτονόητους τους πλημμυρισμένους από σκουπίδια κάδους, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα κατεστραμμένα σήματα διευκόλυνσης της κυκλοφορίας, τις ανύπαρκτες πληροφοριακές πινακίδες.
Το δεύτερο στοιχείο του ρεπορτάζ είναι η ανοχή μας.
Πόσοι από εμάς, προσπαθήσαμε είτε μέσω διαμαρτυριών, είτε μέσω επιστολών, είτε μέσω δημόσιων παρεμβάσεων, να θέσουμε αυτά τα προβλήματα;
Ίσως κάποιοι το κάνουν. Οι συνήθεις ύποπτοι. Όχι όμως σε αυτό το βαθμό που θα υποχρέωνε τους αρμόδιους να δράσουν.
Το τρίτο στοιχείο του ρεπορτάζ είναι η φιλοσοφία των αιρετών, που θεωρούν πως ο,τι γίνεται σ’αυτόν τον τόπο, μάλλον μας κάνουν χάρη και μας το προσφέρουν .
Έτσι λοιπόν, ειδικά σε προεκλογικές περιόδους και λίγο πριν από αυτές, θα διαπιστώσετε ότι οι αιρετοί αλλάζουν τροπάρι, αλλάζουν συμπεριφορά και «στήσιμο». Αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο διαλλακτικοί, όλο και πιο ενεργοί, όλο και πιο …ανοιχτοί σε παρατηρήσεις, παρεμβάσεις, καταγγελίες.
Αρχίζουν να περπατάν και στην πόλη ξαφνικά. Γίνονται …εργασιομανείς, τρέχουν στα έργα, διοχετεύουν γελοία ρεπορτάζ, περί προσωπικής φροντίδας, ενδιαφέροντος και ευαισθησίας.
Στην προσπάθειά τους, να μην ακουστεί αυτός που θα διαμαρτυρηθεί για όσα ΔΕΝ έκαναν, προβάλλουν τα ελάχιστα, τα απίστευτα λίγα που έκαναν, με τέτοιο τρόπο που νομίζεις ότι γίνεται κοσμογονία στον τόπο σου, άσχετο αν εσένα η καθημερινότητά σου δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο.
Εκείνο που χρειάζεται αυτός ο τόπος είναι ανθρώπους ορεξάτους. Δεν χρειάζεται ούτε η εμπειρία κατ’ανάγκη (είδαμε κι από δαύτους) ούτε ιδιαίτερη εξυπνάδα (όχι δεν θα το σχολιάσω) ούτε ιδιαίτερες ικανότητες.
Χρειάζεται ανθρώπους που έχουν όρεξη να προσφέρουν, χρειάζεται ανθρώπους που αγαπούν την πόλη και τους πολίτες.
Εκείνους που δεν διαχωρίζουν, δεν τραβούν κομματικές γραμμές, δεν εκδικούνται.
Εξάλλου τα παραδείγματα είναι πολλά και μπορούμε να τα αναλύσουμε, εκείνων που λόγω συμπεριφοράς…οδηγήθηκαν στο περιθώριο της ζωής του τόπου, της πολιτικής και όχι μόνο.
Ανοίξτε μάτια και αυτιά και ακούστε τους πολίτες. Αυτοί ξέρουν καλύτερα. Κλεισμένοι στα γραφεία σας, μόνο τους αυλοκόλακες ακούτε.
Κλείνω με επιστολή αναγνώστη:
Αγαπητέ Αρχισυντάκτη
Ο τίτλος «ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΜΑΣ» που δώσατε στο άρθρο της κάλυψης του Δημοτικού Συμβουλίου της 7.6.2010, είναι ίσως η πλέον εύγλωττη παθητική αντίσταση στον ολετήρα» της τοπικής Αυτοδιοίκησης έστω και (υπαινικτικά) στη γλώσσα τη …βουβή. Ίσως δε, αποβεί και προφητικός.
Με το μπαρδόν;;;;; Καλημέρα σας.(ΤΟΠΙΚΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου