Γιατί αντιδρά ο δικηγορικός κόσμος

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010 

Άρθρο του Κωνσταντίνου Μπόλη, δικηγόρου

Στο πλαίσιο των οικονομικών μέτρων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας, εξαγγέλθηκε και ένα πακέτο μέτρων, στο οποίο ο δικηγορικός κόσμος αντιδρά έντονα. Τα εξαγγελθέντα μέτρα είναι ...γνωστά, από τις δημοσιεύσεις των εφημερίδων και τις εκπομπές των οπτικοακουστικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, θα αποτελούσε δε πλεονασμό η λεπτομερειακή παράθεσή τους.

Είναι ανάγκη όμως να αναφερθούμε σ’αυτά, έστω συνοπτικά, ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να αξιολογήσει τις σκέψεις που ακολουθούν: 1ο μέτρο λοιπόν είναι η γεωγραφική απελευθέρωση του επαγγέλματος. Αυτό σημαίνει, ότι ο δικηγόρος κάθε Πρωτοδικείου  θα είναι ελεύθερος να παρίσταται στα Πολιτικά Δικαστήρια όλης της χώρας (κάτι που μέχρι σήμερα γίνεται στα Ποινικά Δικαστήρια). Το μέτρο αυτό μοιάζει αθώο, όμως αποτελεί νάρκη στα θεμέλια του δικηγορικού επαγγέλματος, συνδυαζόμενο με το 2ο μέτρο, δηλαδή την κατάργηση του ελάχιστου ορίου της δικηγορικής αμοιβής και το 3ο μέτρο που θα επιτρέψει την ελεύθερη διαφήμιση των δικηγόρων σε κάθε μέσο, εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, επιφάνειες λεωφορείων κ.λ.π. π.χ. «εδώ γράφονται οι εγγυημένες αγωγές ή μηνύσεις, οι καλές αγωγές διαζυγίου, περίπου τρέξε κόσμε εδώ ο καλός χαλβάς…», πλήρης δηλαδή εμπορευματοποίηση ενός επιστημονικού λειτουργήματος, στα πλαίσια μιας αλόγιστης φιλελευθεροποίησης. Άμεση συνέπεια όλων αυτών θα είναι η μοιραία κατάργηση των Δικηγορικών Συλλόγων, που από Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (που σε τίποτα  δεν επιβαρύνουν το κράτος, ώστε να πούμε ότι θα προκύψει η πολυπόθητη οικονομική ωφέλεια) θα μετατραπούν σε κοινά συντεχνιακά γραφεία. Η κατάσταση θα επιφέρει την εξαθλίωση χιλιάδων και κυρίως νέων δικηγόρων, που αδυνατούντες να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές των Ταμείων τους, θα τραπούν σε φυγή. Για πού όμως; Για τις στρατιές της ανεργίας, κρατώντας στα χέρια τους, ως σουβενίρ πλέον, το πτυχίο της νομικής και την Άδεια του δικηγόρου.

ΙΙ. Η δικηγορία είναι το πλέον απροστάτευτο επάγγελμα ανέκαθεν, αυτό δε διαπιστώνεται και μόνο από τον υπερκορεσμό του. Ουδείς έσκυψε πάνω στο πρόβλημα, παρά τις συνεχείς επισημάνσεις των Δικηγορικών Συλλόγων και άλλων ειδημόνων, που έβλεπαν τη λαίλαπα που μοιραία θα ξεσπούσε. Κι ενώ δεν πάρθηκε ούτε ένα στοιχειώδες μέτρο από την πολιτεία και το πρόβλημα γιγαντώνεται σε σημείο, ώστε να γίνεται προβληματική η επιβίωση των δικηγόρων, τα εξαγγελθέντα μέτρα θα δώσουν το τελικό πλήγμα στους νέους και τις νέες, που εκπληρώνοντας παιδικό τους όνειρο να γίνουν υπηρέτες της Θεάς Θέμιδος, συλλειτουργοί στην απονομή της δικαιοσύνης, ζήτησαν στέγη στο δικηγορικό επάγγελμα. Και η πολιτεία την προσέφερε αφειδώς, αλλά  χωρίς πρόνοια για το μέλλον, καθιερώνοντας από δεκαετιών, την αθρόα είσοδο στις Νομικές Σχολές της χώρας, των υποψηφίων που συνωστίζονται, πάντοτε στο στίβο των εισαγωγικών εξετάσεων, ταξιδεύοντας στο όνειρο. Σήμερα, αντί να δώσουμε λύση στο πρόβλημα παίρνοντας τα μέτρα, που επί χρόνια δεν πάρθηκαν, οδηγούμε τους νέους ιδίως δικηγόρους, στο αδιέξοδο. Πέραν όμως των δυσμενών συνεπειών για τους δικηγόρους, που θα οδηγηθούν στην εξαθλίωση, με παράλληλο πλουτισμό των μεγαλογραφείων των Αθηνών και ορισμένων μεγαλουπόλεων, που θα πληθυνουν και θα απορροφήσουν την δικηγορική ύλη, η πολιτεία οφείλει να λάβει υπόψη της και τις επαχθείς συνέπειες, που η περιέλευση σε οικονομική απόγνωση των δικηγόρων είναι ενδεχόμενο να έχει για τη δικαιϊκή τάξη. Ο δικηγόρος είναι παράγων της δικαιοσύνης, συμβάλλει στην απονομή της. Το μόνο δικαίωμα που δεν δικαιούται η πολιτεία δια των οργάνων της, να στερήσει από τον κατηγορούμενο, είναι, ακόμη και στο αυτόφωρο αδίκημα, η επικοινωνία με τον συνήγορο. Η δικηγορία είναι θεσμός που καθιερώθηκε για το δημόσιο συμφέρον και δεν μπορούμε να μιλάμε για κλειστό ή ανοιχτό επάγγελμα. Είναι υψηλό λειτούργημα, που θεσπίστηκε χάριν της προστασίας του πολίτη, χάριν της ευρύθμου λειτουργίας της κοινωνίας και των θεσμών της.

Η απεργία των δικηγόρων, κινείται πέραν από κάθε άλλη σκοπιμότητα και πιστεύουμε ότι η ρεαλιστικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος από τους αρμοδίους, θα οδηγήσει τα πράγματα σε ορθή λύση. Πιστεύουμε, ότι δεν τους λείπει η καλή θέληση και το ενδιαφέρον για τη χειμαζόμενη δικηγορική τάξη.

Η ματαίωση των μέτρων που ουσιαστικά δεν θα επηρεάσει το δίχτυ προστασίας, που η εθνική οικονομία χρειάζεται, θα είναι πράξη δικαίου, αποτρεπτική δεινών για χιλιάδες αγωνιούντων νέων ανθρώπων. Οι δικηγόροι, ως νουνεχείς πολίτες ασπάζονται την ανάγκη συστράτευσης για την αντιμετώπιση της οικονομικής απειλής που σκιάζει τη χώρα. Δεν ζητούν εύνοιες και απαλλαγές. Αξιώνουν ματαίωση των μέτρων που για τον κλάδο τους, θα έχει ως αποτέλεσμα, τη δημιουργία μιας μεγάλης τάξης των πτωχών δικηγόρων και μιας μικρής πλουσίων, χωρίς θετικό οικονομικό αποτέλεσμα για το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα αλλά αντίθετα ζημιοφόρο. Αν αυτό γίνει αντιληπτό από τους αρμοδίους και δεν υποκύψουν σε μια a priori αποδοχή μοντέλων, ξένων προς την ελληνική πραγματικότητα και ηθική, η ηρεμία ενός μεγάλου επαγγελματικού κλάδου, που έτσι κι αλλιώς δεν περνάει τις καλύτερες μέρες, δεν θα διαταραχθεί και η Εθνική Οικονομία θα βγει πολλαπλώς ωφελημένη. Αντίθετα, οι δικηγόροι περιμένουν τη λήψη προστατευτικών μέτρων για το ιδιαίτερο κοινωνικό αυτό επάγγελμα, με πρώτο μέτρο τη μείωση των εισαγομένων στις Νομικές Σχολές, ώστε σταδιακά να επέλθει αριθμητική ισορροπία.

Αν η λήψη των παραπάνω μέτρων δεν ματαιωθεί, θα γιγαντωθεί ένα μονοπωλιακό καθεστώς, όπου θα ανθίσουν στα μεγάλα κέντρα, οι δικηγορικές εταιρίες, που αποτελούμενες από τους ισχυρούς του κλάδου  (άρχοντες) και τους νέους συναδέλφους (είλωτες ή περίοικους) που θα συνωστίζονται για μια καρέκλα βοηθού, θα απλώσουν τα άτρωτα πλοκάμια τους, όπου αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει δικηγορική ύλη κάθε μορφής, πλήττοντας και ουσιαστικά περιορίζοντας, μέχρι εξαφανίσεως τους τοπικούς δικηγόρους (γεωγραφική απελευθέρωση). Και οι πολίτες (διάδικοι) θα προσέρχονται στα μεγαλοπρεπή γραφεία τους περιδεείς, πληρώνοντας, ο,τι τους ζητηθεί, αφού η «ταρίφα» θα είναι πια υπενδεδυμένη με την αίγλη του ισχυρού «ειδήμονα», περίπου του παντογνώστη. Δεν θα πληγεί μόνο ο δικηγόρος, θα πληγεί και ο διάδικος, γιατί σήμερα και ο πιο φτωχός και ο πιο στερημένος, βρίσκει τη ζεστασιά, την ανοχή και την ηθική συμπαράσταση του δικηγόρου. δεν χρειάζεται πολύ σκέψη να καταλάβει και ο μη ειδικός πού θα οδηγήσουν όλα αυτά. Και όπως δηλαδή εύκολα γίνεται αντιληπτό, ουδεμία οικονομική ωφέλεια θα προκύψει για την κρατική οικονομία, που μπαίνει ως προμετωπίδα στο πακέτο των μέτρων αυτών. Αντίθετα, σήμερα το κράτος εισπράττει στην πηγή, από το λεγόμενο δικηγορικό παράβολο 15%, που οι δικηγόροι δέχθηκαν να αυξηθεί στο 20%, χωρίς αύξηση των δικηγορικών αμοιβών, αν και η αναπροσαρμογή τους έγινε προ ετών και αυτό, γιατί δέχονται πρόθυμα τη συμμετοχή τους στο λεγόμενο «πάγωμα» των μισθών και ημερομισθίων. Όσο δε για την καθιέρωση του ΦΠΑ στις δικηγορικές αμοιβές οι δικηγόροι προβάλλουν τον απολύτως βάσιμο ισχυρισμό ότι ο φόρος αυτός δεν θα πλήξει τους ίδιους αλλά τους πολίτες (διαδίκους) που θα κληθούν να τον καταβάλλουν.(ΤΟΠΙΚΗ)

ΚΡΑΧΤΗΣ