Για μια ακόμη φορά, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, μια ακόμη υπουργός παιδείας καταθέτει το καινούργιο νομοσχέδιο. Είκοσι βασικές μεταρρυθμίσεις από τις οποίες δύο ή τρεις αφορούν άμεσα το σχολείο, τη λειτουργία του, τους μαθητές του. Αλλαγές στον τρόπο πρόσληψης των ...καθηγητών, αλλαγές στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, αλλαγές στα «περί της παιδείας»… Οι ριζικές αλλαγές για μια πραγματική παιδεία, όχι απλώς εκπαίδευση, μοιάζουν όνειρο θερινής νυκτός!
Το βαρύ και ληθαργικό σχολείο που κουράζει, που κοιμίζει, που αγχώνει παραμένει ως έχει. Το βουνό της Γ’ λυκείου απλώς μένει ανέπαφο. Το σχολείο που καλλιεργεί την αποστήθιση, την παπαγαλία και την μηχανική αναπαραγωγή παγωμένων πληροφοριών δεν αλλάζει. Το ελληνικό σχολείο περνάει την κρίση του.
Μάλλον όχι, δεν την περνάει. Βαδίζει μέσα σ’ αυτήν.
Το σχολείο με τους γκριζομπέζ τοίχους του, τα εξαιρετικά εξοπλισμένα και ανύπαρκτα εργαστήριά του, τα τριαντάρια τμήματά του, τις ελλιπείς ή και αόρατες βιβλιοθήκες του και το σχολείο που θεωρεί την τέχνη ως κάτι όχι δευτερεύον ή τριτεύον, αλλά ως κάτι το «τεταρτεύον» ή και «πεμπτεύον», μένει ανέγγιχτο, θαρρείς και όλοι το φοβούνται.
Το σχολείο/δημόσια επιχείρηση που ανοίγει στις 8 και κλείνει στις 2, είναι καταδικασμένο να ακολουθήσει την παράδοση που του υπαγορεύτηκε κάπου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Το σχολείο που ευλαβικά στο κέντρο του βάζει την εξουσία, αναρωτιέται γιατί άραγε να το μισούν οι μαθητές του… Το σχολείο με το σοβαρό, «αποφασισμένο», αυστηρό και αγέλαστο ύφος του, σκύβει πάνω στα κιτάπια του ξανά και συνεχίζει αφοσιωμένα να γράφει την ιστορία του.
Το σχολείο που δε σέβεται, αναρωτιέται γιατί δεν το σέβονται.
Το σχολείο του προηγούμενου αιώνα, αναρωτιέται γιατί να μην μπορεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της σημερινής γενιάς. Το σχολείο που έχει χάσει κάθε νότα νεότητας και δημιουργικότητας αναρωτιέται ποια να είναι άραγε τα αίτια της αφυδάτωσής του.
Η υπέρογκη ύλη που στοιχειώνει τον ελεύθερο χρόνο των μαθητών, την δημιουργικότητα τους και την ελευθερία τους, εξακολουθεί να είναι ο δυνάστης για κάθε μαθητή που ετοιμάζεται να δώσει πανελλήνιες.
Η ελευθερία που γνωρίζει το ελληνικό σχολείο είναι το μήκος του σχοινιού με το οποίο το Υπ. Παιδείας έχει δέσει την εκπαίδευση. Η μία άκρη του σχοινιού βρίσκεται στο λαιμό του δημόσιου σχολείου, και η άλλη βρίσκεται στην αυλή του Υπουργείου. Δάσκαλοι και μαθητές είναι αναγκασμένοι να λογοδοτούν για το αν όλα λειτουργούν όπως «προβλέπεται»…
Ο Κωστής Παλαμάς ήξερε πως η παιδεία, το σχολείο, μπορεί να ζήσει μονάχα έξω από τις υποθέσεις της αρρωστιάρας πόλης. Η αρρωστιάρα πόλη όμως μετέδωσε την επιδημία της και στο σχολείο…
Μαρία-Χαρά Καρυπίδου, Το βαρύ και ληθαργικό σχολείο που κουράζει, που κοιμίζει, που αγχώνει παραμένει ως έχει. Το βουνό της Γ’ λυκείου απλώς μένει ανέπαφο. Το σχολείο που καλλιεργεί την αποστήθιση, την παπαγαλία και την μηχανική αναπαραγωγή παγωμένων πληροφοριών δεν αλλάζει. Το ελληνικό σχολείο περνάει την κρίση του.
Μάλλον όχι, δεν την περνάει. Βαδίζει μέσα σ’ αυτήν.
Το σχολείο με τους γκριζομπέζ τοίχους του, τα εξαιρετικά εξοπλισμένα και ανύπαρκτα εργαστήριά του, τα τριαντάρια τμήματά του, τις ελλιπείς ή και αόρατες βιβλιοθήκες του και το σχολείο που θεωρεί την τέχνη ως κάτι όχι δευτερεύον ή τριτεύον, αλλά ως κάτι το «τεταρτεύον» ή και «πεμπτεύον», μένει ανέγγιχτο, θαρρείς και όλοι το φοβούνται.
Το σχολείο/δημόσια επιχείρηση που ανοίγει στις 8 και κλείνει στις 2, είναι καταδικασμένο να ακολουθήσει την παράδοση που του υπαγορεύτηκε κάπου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Το σχολείο που ευλαβικά στο κέντρο του βάζει την εξουσία, αναρωτιέται γιατί άραγε να το μισούν οι μαθητές του… Το σχολείο με το σοβαρό, «αποφασισμένο», αυστηρό και αγέλαστο ύφος του, σκύβει πάνω στα κιτάπια του ξανά και συνεχίζει αφοσιωμένα να γράφει την ιστορία του.
Το σχολείο που δε σέβεται, αναρωτιέται γιατί δεν το σέβονται.
Το σχολείο του προηγούμενου αιώνα, αναρωτιέται γιατί να μην μπορεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της σημερινής γενιάς. Το σχολείο που έχει χάσει κάθε νότα νεότητας και δημιουργικότητας αναρωτιέται ποια να είναι άραγε τα αίτια της αφυδάτωσής του.
Η υπέρογκη ύλη που στοιχειώνει τον ελεύθερο χρόνο των μαθητών, την δημιουργικότητα τους και την ελευθερία τους, εξακολουθεί να είναι ο δυνάστης για κάθε μαθητή που ετοιμάζεται να δώσει πανελλήνιες.
Η ελευθερία που γνωρίζει το ελληνικό σχολείο είναι το μήκος του σχοινιού με το οποίο το Υπ. Παιδείας έχει δέσει την εκπαίδευση. Η μία άκρη του σχοινιού βρίσκεται στο λαιμό του δημόσιου σχολείου, και η άλλη βρίσκεται στην αυλή του Υπουργείου. Δάσκαλοι και μαθητές είναι αναγκασμένοι να λογοδοτούν για το αν όλα λειτουργούν όπως «προβλέπεται»…
Ο Κωστής Παλαμάς ήξερε πως η παιδεία, το σχολείο, μπορεί να ζήσει μονάχα έξω από τις υποθέσεις της αρρωστιάρας πόλης. Η αρρωστιάρα πόλη όμως μετέδωσε την επιδημία της και στο σχολείο…
μαθήτρια Γ΄ ΓεΛ Κατερίνης (Πολιτεία)
ΚΡΑΧΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου