ΤΕΤΑΡΤΗ 5-5-2010ΑΛΕΠΟΥ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ
του Αλέξη Καλοκαιρινού
Ποια είναι τα όρια του πατριωτισμού; Ο πατριωτισμός δεν έχει όρια. Δηλαδή, το όριό του είναι η αυτοθυσία. Αλλά για έναν πολιτικό, η αυτοθυσία δεν συνιστά επιλογή. Ο πολιτικός δεν μπορεί να θυσιαστεί γιατί πρέπει να συνεχίσει να προσφέρει. Για το λόγο αυτό ...υπομένει τα πάντα. Ακόμα και τη μοναξιά της εξουσίας.
Όμως, όταν τα πράγματα σφίγγουν, ο πολιτικός εμφανίζεται διατεθειμένος να θυσιάσει τον διπλανό του (πολιτικό). Κι όταν δεν μπορεί να εξασφαλίσει την κοινωνική δικαιοσύνη για το λαό, μετατρέπει την απλή δικαιοσύνη σε λαϊκό θέαμα. Αλλά επειδή η απλή δικαιοσύνη βρίσκεται στα χέρια των δικαστών και αφορά τα απλά λαμόγια του κοινού δικαίου, ο πολιτικός αναλαμβάνει την απονομή δικαιοσύνης στους ομοίους του.
Τώρα που το ΔΝΤ νομοθετεί, η Βουλή των Ελλήνων μπορεί να κάθεται και να δικάζει με την ησυχία της. Και επειδή η ατμόσφαιρα, που μυρίζει «αγανάκτηση και οργή», δεν εγγυάται την ησυχία της, είναι χρήσιμο τα συναισθήματα των πολιτών να χειραγωγηθούν και να κατευθυνθούν σε ασφαλείς στόχους. Στην επιχείρηση «καθαρά χέρια», ο πολιτικός έχει μεγάλη ευχέρεια: Δεν δεσμεύεται καν από τον κανόνα της αντίφασης. Μπορεί να λέει ταυτόχρονα «όλοι φταίμε» και «να πληρώσουν αυτοί που φταίνε».
Έτσι στήνεται ξανά το σκηνικό της «κάθαρσης». Ο (διπλανός) πολιτικός δεν πρόκειται, βέβαια, να πάει φυλακή. Όμως, τόσο αυτός όσο και ο διπλανός του κερδίζουν χρόνο με αυτή την παράσταση. Και στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί ότι ο κερδισμένος χρόνος των πολιτικών ξεπερνάει το προσδόκιμο του βίου των απλών πολιτών. Οι πολίτες οδεύουν προς τα θυμαράκια και ο πολιτικός παραμένει, μοναχικός, στην εξουσία.
Τώρα που το ΔΝΤ νομοθετεί, η Βουλή των Ελλήνων μπορεί να κάθεται και να δικάζει με την ησυχία της. Και επειδή η ατμόσφαιρα, που μυρίζει «αγανάκτηση και οργή», δεν εγγυάται την ησυχία της, είναι χρήσιμο τα συναισθήματα των πολιτών να χειραγωγηθούν και να κατευθυνθούν σε ασφαλείς στόχους. Στην επιχείρηση «καθαρά χέρια», ο πολιτικός έχει μεγάλη ευχέρεια: Δεν δεσμεύεται καν από τον κανόνα της αντίφασης. Μπορεί να λέει ταυτόχρονα «όλοι φταίμε» και «να πληρώσουν αυτοί που φταίνε».
Έτσι στήνεται ξανά το σκηνικό της «κάθαρσης». Ο (διπλανός) πολιτικός δεν πρόκειται, βέβαια, να πάει φυλακή. Όμως, τόσο αυτός όσο και ο διπλανός του κερδίζουν χρόνο με αυτή την παράσταση. Και στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί ότι ο κερδισμένος χρόνος των πολιτικών ξεπερνάει το προσδόκιμο του βίου των απλών πολιτών. Οι πολίτες οδεύουν προς τα θυμαράκια και ο πολιτικός παραμένει, μοναχικός, στην εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου