της Νικόλ Λειβαδάρη
Πολιτική / Οικονομία Νικόλ Λειβαδάρη 11/05/2010
Δεν είναι, απαραιτήτως, κακό να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών από τους 300 στους 200. Αρκεί να μας εγγυηθεί κάποιος πως το πρόβλημα αυτής της... χώρας, και τους πολιτικού της συστήματος μαζί, είναι ποσοτικό και όχι ποιοτικό.
Το ζήτησε ο Αντώνης Σαμαράς. Το ζητά, λέει – τα «τηλεπαράθυρα» το λένε – και ο λαός. Το ζητούν και οι γνωστοί έξαλλοι έξω από τη Βουλή – εμπλουτίζοντάς το και με το, εξίσου, γνωστό «μπουρλότο».
Pas mal – δεν είναι κακό να εκτονώνεται η λαϊκή οργή. Όπως δεν είναι, απαραιτήτως, κακό να μειωθεί και ο αριθμός των βουλευτών από τους 300 στους 200. Αρκεί να μας εγγυηθεί κάποιος πως το πρόβλημα αυτής της χώρας, και τους πολιτικού της συστήματος μαζί, είναι ποσοτικό και όχι ποιοτικό.
Εάν μειώσουμε, λέει, τους βουλευτές κατά 100 θα κερδίσουμε περίπου 15 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Σήμερα οι 300 εκπρόσωποι του Εθνους μας κοστίζουν 46.000 εκατομμύρια ευρώ. Οπερ, εάν τους μειώσουμε στους 200 θα περικόψουμε το budget στα 30 εκατομμύρια και κάτι ψιλά.
Pas mal – όταν κυνηγάμε ως Εθνος ακόμη και το ένα ευρώ δεν είναι κακό να κερδίσουμε 15 ζεστά εκατομμύρια συν τα «πέριξ» έξοδα γραφείων και παραστάσεων. Αρκεί να μας εγγυηθεί κάποιος πως στο επόμενο δημοσιονομικό αδιέξοδο η «λαϊκή απαίτηση» δεν θα επιβάλλει να περικόψουμε ...σύσσωμη τη Βουλή και να της βάλουμε λουκέτο. Για να σώσουμε όχι 15 αλλά 218 εκατομμύρια ευρώ, που είναι το σύνολο του ετήσιου προϋπολογισμού της.
Στην Ελλάδα, λέει, μας αναλογεί ένας βουλευτής ανά 36.000 κατοίκους. Ενώ στη Γαλλία έχουν έναν βουλευτή ανά 67.000 κατοίκους, στη Γερμανία έναν ανά 113.000 κατοίκους και στη Βρετανία έναν ανά 92.000 κατοίκους.
Pas mal – ας αποκτήσουμε κι εμείς έναν βουλευτή ανά ...150.000 κατοίκους. Αρκεί να μας εγγυηθεί κάποιος ότι θα αποκτήσουμε κι ένα σύστημα αιρετής και αποκεντρωμένης περιφερειακής διοίκησης, ανάλογο με εκείνο της Γαλλίας και της Γερμανίας. Το οποίο θα ασκεί διοίκηση, ανάπτυξη και εξυπηρέτηση πολιτών άνευ επίδειξης ...κομματικής ταυτότητας.
Ας τους κάνουμε, ναι, τους βουλευτές και 200 και 150. Αρκεί να αποφασίσουμε αν μας εξαγριώνει η ευρεία αντιπροσώπευση ή η φαύλη και διαπλεκόμενη αντιπροσώπευση. Εάν, εν ολίγοις, το πρόβλημά μας είναι να κάνουμε ...έκπτωση στην πολιτική φαυλότητα: Εάν το ζητούμενο δεν είναι να μην έχουμε ούτε έναν «διεφθαρμένο» βουλευτή αλλά αντί των 300 «διεφθαρμένων» προτιμούμε ...200 «διεφθαρμένους».
Να αποφασίσουμε, επίσης, εάν θέλουμε κόμματα λιγότερο ή περισσότερο αρχηγικά – να προσμετρήσουμε πιο «κομματικό μαντρί» είναι λιγότερο και πιο περισσότερο ασφυκτικό, εκείνο με τη μικρή ή εκείνο με τη μεγάλη κοινοβουλευτική ομάδα.
Και να ξεκαθαρίσουμε, εν τέλει, εάν πράγματι απαιτούμε μια άλλης ποιότητας Δημοκρατία ή εάν, για μια ακόμη φορά, επενδύουμε στον ανέξοδο λαϊκισμό. Στην τελευταία περίπτωση κινδυνεύουμε, απλώς, να έχουμε τις πολιτικές ηγεσίες που μας αξίζουν...
Pas mal – δεν είναι κακό να εκτονώνεται η λαϊκή οργή. Όπως δεν είναι, απαραιτήτως, κακό να μειωθεί και ο αριθμός των βουλευτών από τους 300 στους 200. Αρκεί να μας εγγυηθεί κάποιος πως το πρόβλημα αυτής της χώρας, και τους πολιτικού της συστήματος μαζί, είναι ποσοτικό και όχι ποιοτικό.
Εάν μειώσουμε, λέει, τους βουλευτές κατά 100 θα κερδίσουμε περίπου 15 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Σήμερα οι 300 εκπρόσωποι του Εθνους μας κοστίζουν 46.000 εκατομμύρια ευρώ. Οπερ, εάν τους μειώσουμε στους 200 θα περικόψουμε το budget στα 30 εκατομμύρια και κάτι ψιλά.
Pas mal – όταν κυνηγάμε ως Εθνος ακόμη και το ένα ευρώ δεν είναι κακό να κερδίσουμε 15 ζεστά εκατομμύρια συν τα «πέριξ» έξοδα γραφείων και παραστάσεων. Αρκεί να μας εγγυηθεί κάποιος πως στο επόμενο δημοσιονομικό αδιέξοδο η «λαϊκή απαίτηση» δεν θα επιβάλλει να περικόψουμε ...σύσσωμη τη Βουλή και να της βάλουμε λουκέτο. Για να σώσουμε όχι 15 αλλά 218 εκατομμύρια ευρώ, που είναι το σύνολο του ετήσιου προϋπολογισμού της.
Στην Ελλάδα, λέει, μας αναλογεί ένας βουλευτής ανά 36.000 κατοίκους. Ενώ στη Γαλλία έχουν έναν βουλευτή ανά 67.000 κατοίκους, στη Γερμανία έναν ανά 113.000 κατοίκους και στη Βρετανία έναν ανά 92.000 κατοίκους.
Pas mal – ας αποκτήσουμε κι εμείς έναν βουλευτή ανά ...150.000 κατοίκους. Αρκεί να μας εγγυηθεί κάποιος ότι θα αποκτήσουμε κι ένα σύστημα αιρετής και αποκεντρωμένης περιφερειακής διοίκησης, ανάλογο με εκείνο της Γαλλίας και της Γερμανίας. Το οποίο θα ασκεί διοίκηση, ανάπτυξη και εξυπηρέτηση πολιτών άνευ επίδειξης ...κομματικής ταυτότητας.
Ας τους κάνουμε, ναι, τους βουλευτές και 200 και 150. Αρκεί να αποφασίσουμε αν μας εξαγριώνει η ευρεία αντιπροσώπευση ή η φαύλη και διαπλεκόμενη αντιπροσώπευση. Εάν, εν ολίγοις, το πρόβλημά μας είναι να κάνουμε ...έκπτωση στην πολιτική φαυλότητα: Εάν το ζητούμενο δεν είναι να μην έχουμε ούτε έναν «διεφθαρμένο» βουλευτή αλλά αντί των 300 «διεφθαρμένων» προτιμούμε ...200 «διεφθαρμένους».
Να αποφασίσουμε, επίσης, εάν θέλουμε κόμματα λιγότερο ή περισσότερο αρχηγικά – να προσμετρήσουμε πιο «κομματικό μαντρί» είναι λιγότερο και πιο περισσότερο ασφυκτικό, εκείνο με τη μικρή ή εκείνο με τη μεγάλη κοινοβουλευτική ομάδα.
Και να ξεκαθαρίσουμε, εν τέλει, εάν πράγματι απαιτούμε μια άλλης ποιότητας Δημοκρατία ή εάν, για μια ακόμη φορά, επενδύουμε στον ανέξοδο λαϊκισμό. Στην τελευταία περίπτωση κινδυνεύουμε, απλώς, να έχουμε τις πολιτικές ηγεσίες που μας αξίζουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου