Παρασκευή, 30 Απριλίου 2010
Εμάς τους Έλληνες –ηγεσία και λαό - από αρχαιοτάτων χρόνων μας άρεσαν τα παραμύθια. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έχουμε την πλουσιότερη και συνάμα ωραιότερη μυθολογία του κόσμου. Λαός και ηγεσίες είχαμε πάντα και έχουμε αδυναμία (ίσως νάναι και στο DNA μας, ποιος ξέρει;) στα παραμύθια. Όμως για ...
διαφορετικούς λόγους. Οι εκάστοτε ηγεσίες γιατί μ’ αυτά εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, φιλοδοξίες, επιδιώξεις. Ο λαός γιατί βρίσκει σ’ αυτά αποκούμπι, παρηγοριά, ελπίδα και απαντοχή. Κι εξάλλου μπορεί εύκολα να φορτώνει στους ήρωες των παραμυθιών του τις δικές του αποτυχίες, τις δικές του αδυναμίες, τα λάθη και τις παραλείψεις του. Κοντολογίς τις ενοχές του. Να τα επικαλείται σαν άλλοθι. Οι αποτυχίες και οι ενοχές εξάλλου είναι βαρύτατα ψυχικά φορτία για τον άνθρωπο κι είναι φυσικό να θέλει να τα μεταφέρει σε κάποιον ή σε κάτι άλλο.
Παραδείγματα πολλά και διάφορα. Ανάλογα με τις συνθήκες και τις εποχές. Όπως: ο «ξένος δάκτυλος», ο «κομμουνιστικός κίνδυνος», οι «κακοί Εγγλέζοι, Αμερικανοί, Γερμανοί κλπ», ο «περιούσιος λαός» (εμείς), οι «κουτόφραγκοι» (οι ξένοι), που μπορούμε να τους κοροϊδεύουμε εύκολα και για πάντα, κι άλλα παρόμοια. Ιδιαίτερα μας θέλγουν τα παραμύθια περί κληρονομικής ηγετικής ικανότητας. Έτσι τις τελευταίες ούκ ολίγες δεκαετίες οι Πρωθυπουργοί μας θα λέγονται είτε Παπανδρέου είτε Καραμανλής με λίγα διαλύματα. Κάτι σαν κληρονομική δυναστεία δηλαδή.
Κάτι που συνηθίζεται επίσης στις χώρες της Μέσης Ανατολής, όχι όμως και της Αμερικής ή της Ευρώπης. Κι ωστόσο ανήκουμε στην Ευρώπη. Προσωπικά δεν θυμούμαι, μεταπολεμικά τουλάχιστον, καμιά χώρα της Ευρώπης που να είχε διαδοχικά πατέρα και γιο Πρωθυπουργό. Το αντίθετο συμβαίνει στη Συρία, στην Ιορδανία (όχι στο Ισραήλ), στην Αίγυπτο, στη Λιβύη. Στις ΗΠΑ μόνο ο γιός Μπους κυβέρνησε, οκτώ χρόνια μάλιστα, αφού είχε κατά το παρελθόν χρηματίσει πρόεδρος ο πατέρας του. Ο Τζ. Μπους ο νεότερος που αποδείχθηκε ένας από τους χειρότερους (αν όχι ο χειρότερος) πρόεδρος της υπερδύναμης. Για να μας διδάξει ίσως η ιστορία ότι είναι παραμύθι ή δήθεν μεταβίβαση στους απογόνους των ηγετικών ικανοτήτων (όταν βέβαια και αυτές υπάρχουν στους προγόνους). Εμείς όμως, στον τομέα αυτό, και παρά το ότι κάνουμε τους έξυπνους, τους πολύ έξυπνους μάλιστα, είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Έτσι μετά τον Καραμανλή το Β΄ (που του μαυρίσαμε αγρίως στις προ επταμήνου εκλογές) φέραμε τον Παπανδρέου τον Γ΄, να μας βγάλει από την οικονομική κρίση! Κρίση για την οποία ευθύνονται και ο Παπανδρέου Β΄ και ο Καραμανλής Β΄, και οι «παρενθέσεις» που μεσολάβησαν (Μητσοτάκης, Σημίτης). Αλλά και ο Παπανδρέου Γ΄ έχει κι αυτός τις ευθύνες του για την τριπλή κηδεμονία, προεξάρχοντος του ΔΝΤ, στην οποία μας οδήγησε. Ας μην προχωρήσουμε σε λεπτομέρειες. Είναι γνωστές εξάλλου. Κι εκτός αυτού, εδώ που φτάσαμε, στο σημείο δηλαδή να τίθεται ακόμη και θέμα πτώχευσής μας και πιο πέρα θέμα επιβίωσής μας, αυτό που προέχει είναι να πάψουμε να πιστεύουμε σε παραμύθια και να αγωνισθούμε όλοι μαζί για την αντιμετώπιση των κινδύνων που μας απειλούν.
Ανεπαρκής κυβέρνηση
Η σημερινή κυβέρνηση αποδείχθηκε πλέον ότι:
-Ενεργεί, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, με τα μάτια στο πολιτικό κόστος ( όπως ακριβώς έκαναν και όλες οι προηγούμενές της). Αλλά αν παίρνεις τα μάτια σου, από το στόχο τότε εισπράττεις αποτυχίες, έλεγε ο Ροκφέλερ.
- Είναι ανίκανη ή έστω ανεπαρκής (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες της σημερινής κατάστασης. Σε άλλες περιόδους ίσως να περνούσε απαρατήρητη, σήμερα όμως είναι αδύνατο.
Γιατί θα πρέπει, σε ελάχιστο χρόνο, να τα αλλάξει όλα δομές, νοοτροπία, θεσμούς κ.α. Αν δεν τα καταφέρει, κιόλα δείχνουν πως δεν θα τα καταφέρει, η κατάληξη θα είναι χρεοκοπία και έξοδος από τη ζώνη του ευρώ, με καταστροφικές για τη χώρα συνέπειες. Αν τώρα στα προβλήματα που πρέπει να διαχειρισθεί σωστά προσθέσουμε και τα οξύτατα εθνικά μας ζητήματα (Κυπριακό, Σκοπιανό, Ελληνοτουρκικά) τότε οι καταστροφικές συνέπειες που προαναφέρθηκαν θα μετατραπούν σε εθνική ταπείνωση, ενδεχομένως και καταστροφή.
Κάτι τέτοιο ούτε μπορούμε, αλλά και ούτε μας επιτρέπεται. Σε κανέναν λαό (όπως και σε κανέναν άνθρωπο) δεν επιτρέπεται η αυτοκτονία. Τι μας μένει λοιπόν; Μας μένει σίγουρα να προσαρμοστούμε στις μεγάλες προκλήσεις και αλλαγές που αντιμετωπίζουμε. Ο μεγάλος φυσιοδίφης Κάρολος Δαρβίνος έγραψε: «Δεν επιβιώνει το δυνατότερο είδος, ούτε το ευφυέστερο, αλλά το πιο ευπροσάρμοστο στις αλλαγές».
διαφορετικούς λόγους. Οι εκάστοτε ηγεσίες γιατί μ’ αυτά εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα, φιλοδοξίες, επιδιώξεις. Ο λαός γιατί βρίσκει σ’ αυτά αποκούμπι, παρηγοριά, ελπίδα και απαντοχή. Κι εξάλλου μπορεί εύκολα να φορτώνει στους ήρωες των παραμυθιών του τις δικές του αποτυχίες, τις δικές του αδυναμίες, τα λάθη και τις παραλείψεις του. Κοντολογίς τις ενοχές του. Να τα επικαλείται σαν άλλοθι. Οι αποτυχίες και οι ενοχές εξάλλου είναι βαρύτατα ψυχικά φορτία για τον άνθρωπο κι είναι φυσικό να θέλει να τα μεταφέρει σε κάποιον ή σε κάτι άλλο.
Παραδείγματα πολλά και διάφορα. Ανάλογα με τις συνθήκες και τις εποχές. Όπως: ο «ξένος δάκτυλος», ο «κομμουνιστικός κίνδυνος», οι «κακοί Εγγλέζοι, Αμερικανοί, Γερμανοί κλπ», ο «περιούσιος λαός» (εμείς), οι «κουτόφραγκοι» (οι ξένοι), που μπορούμε να τους κοροϊδεύουμε εύκολα και για πάντα, κι άλλα παρόμοια. Ιδιαίτερα μας θέλγουν τα παραμύθια περί κληρονομικής ηγετικής ικανότητας. Έτσι τις τελευταίες ούκ ολίγες δεκαετίες οι Πρωθυπουργοί μας θα λέγονται είτε Παπανδρέου είτε Καραμανλής με λίγα διαλύματα. Κάτι σαν κληρονομική δυναστεία δηλαδή.
Κάτι που συνηθίζεται επίσης στις χώρες της Μέσης Ανατολής, όχι όμως και της Αμερικής ή της Ευρώπης. Κι ωστόσο ανήκουμε στην Ευρώπη. Προσωπικά δεν θυμούμαι, μεταπολεμικά τουλάχιστον, καμιά χώρα της Ευρώπης που να είχε διαδοχικά πατέρα και γιο Πρωθυπουργό. Το αντίθετο συμβαίνει στη Συρία, στην Ιορδανία (όχι στο Ισραήλ), στην Αίγυπτο, στη Λιβύη. Στις ΗΠΑ μόνο ο γιός Μπους κυβέρνησε, οκτώ χρόνια μάλιστα, αφού είχε κατά το παρελθόν χρηματίσει πρόεδρος ο πατέρας του. Ο Τζ. Μπους ο νεότερος που αποδείχθηκε ένας από τους χειρότερους (αν όχι ο χειρότερος) πρόεδρος της υπερδύναμης. Για να μας διδάξει ίσως η ιστορία ότι είναι παραμύθι ή δήθεν μεταβίβαση στους απογόνους των ηγετικών ικανοτήτων (όταν βέβαια και αυτές υπάρχουν στους προγόνους). Εμείς όμως, στον τομέα αυτό, και παρά το ότι κάνουμε τους έξυπνους, τους πολύ έξυπνους μάλιστα, είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Έτσι μετά τον Καραμανλή το Β΄ (που του μαυρίσαμε αγρίως στις προ επταμήνου εκλογές) φέραμε τον Παπανδρέου τον Γ΄, να μας βγάλει από την οικονομική κρίση! Κρίση για την οποία ευθύνονται και ο Παπανδρέου Β΄ και ο Καραμανλής Β΄, και οι «παρενθέσεις» που μεσολάβησαν (Μητσοτάκης, Σημίτης). Αλλά και ο Παπανδρέου Γ΄ έχει κι αυτός τις ευθύνες του για την τριπλή κηδεμονία, προεξάρχοντος του ΔΝΤ, στην οποία μας οδήγησε. Ας μην προχωρήσουμε σε λεπτομέρειες. Είναι γνωστές εξάλλου. Κι εκτός αυτού, εδώ που φτάσαμε, στο σημείο δηλαδή να τίθεται ακόμη και θέμα πτώχευσής μας και πιο πέρα θέμα επιβίωσής μας, αυτό που προέχει είναι να πάψουμε να πιστεύουμε σε παραμύθια και να αγωνισθούμε όλοι μαζί για την αντιμετώπιση των κινδύνων που μας απειλούν.
Ανεπαρκής κυβέρνηση
Η σημερινή κυβέρνηση αποδείχθηκε πλέον ότι:
-Ενεργεί, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, με τα μάτια στο πολιτικό κόστος ( όπως ακριβώς έκαναν και όλες οι προηγούμενές της). Αλλά αν παίρνεις τα μάτια σου, από το στόχο τότε εισπράττεις αποτυχίες, έλεγε ο Ροκφέλερ.
- Είναι ανίκανη ή έστω ανεπαρκής (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες της σημερινής κατάστασης. Σε άλλες περιόδους ίσως να περνούσε απαρατήρητη, σήμερα όμως είναι αδύνατο.
Γιατί θα πρέπει, σε ελάχιστο χρόνο, να τα αλλάξει όλα δομές, νοοτροπία, θεσμούς κ.α. Αν δεν τα καταφέρει, κιόλα δείχνουν πως δεν θα τα καταφέρει, η κατάληξη θα είναι χρεοκοπία και έξοδος από τη ζώνη του ευρώ, με καταστροφικές για τη χώρα συνέπειες. Αν τώρα στα προβλήματα που πρέπει να διαχειρισθεί σωστά προσθέσουμε και τα οξύτατα εθνικά μας ζητήματα (Κυπριακό, Σκοπιανό, Ελληνοτουρκικά) τότε οι καταστροφικές συνέπειες που προαναφέρθηκαν θα μετατραπούν σε εθνική ταπείνωση, ενδεχομένως και καταστροφή.
Κάτι τέτοιο ούτε μπορούμε, αλλά και ούτε μας επιτρέπεται. Σε κανέναν λαό (όπως και σε κανέναν άνθρωπο) δεν επιτρέπεται η αυτοκτονία. Τι μας μένει λοιπόν; Μας μένει σίγουρα να προσαρμοστούμε στις μεγάλες προκλήσεις και αλλαγές που αντιμετωπίζουμε. Ο μεγάλος φυσιοδίφης Κάρολος Δαρβίνος έγραψε: «Δεν επιβιώνει το δυνατότερο είδος, ούτε το ευφυέστερο, αλλά το πιο ευπροσάρμοστο στις αλλαγές».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου