ΤΕΤΑΡΤΗ 21-4-2010
Γ΄. ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ…Κοίτα που στο τέλος θα μας καταντήσουν αχρείους στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία και η συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Ο χαρακτηρισμός είναι εξαιρετικά βαρύς. «Αχρείο» στις μέρες μας ονομάζουμε τον ...αισχρό, τον ανήθικο και τον ανέντιμο. Στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία όμως αχρείους ονόμαζαν όσους δεν μετείχαν στα κοινά. Τους θεωρούσαν δηλαδή άχρηστους και ανάξιους να ζουν στην κοινωνία τους.
Αλλά για ποιο λόγο μας καλούν τα κόμματα να πυκνώσουμε τις τάξεις τους ή έστω να ψηφίσουμε στις εκλογές; Σαφώς και η προσέλευση στην κάλπη αποτελεί την ελάχιστη συνταγματική υποχρέωση του πολίτη και η αποχή αποδυναμώνει τη δημοκρατία. Η τήρηση όμως από τις κυβερνήσεις των προεκλογικών τους εξαγγελιών δεν αποτελεί μια εξίσου στοιχειώδη συνταγματική υποχρέωση;
Αλλά για ποιο λόγο μας καλούν τα κόμματα να πυκνώσουμε τις τάξεις τους ή έστω να ψηφίσουμε στις εκλογές; Σαφώς και η προσέλευση στην κάλπη αποτελεί την ελάχιστη συνταγματική υποχρέωση του πολίτη και η αποχή αποδυναμώνει τη δημοκρατία. Η τήρηση όμως από τις κυβερνήσεις των προεκλογικών τους εξαγγελιών δεν αποτελεί μια εξίσου στοιχειώδη συνταγματική υποχρέωση;
Το ΔΝΤ είναι έτοιμο να αναλάβει τα ηνία της ελληνικής οικονομίας, για πρώτη φορά μετά την ίδρυσή του κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ήδη διεξάγονται οι σχετικές διαπραγματεύσεις. Αυτό που δεν συνέβη σε περιόδους πολιτικής ανωμαλίας-αποστασία, ανένδοτος, δικτατορία-φαίνεται αναπόφευκτο στην εποχή μας που, ύστερα από 36 χρόνια ομαλού κοινοβουλευτισμού, οι περισσότεροι καυχιόμαστε ότι έχουμε την καλύτερη μεταπολεμική δημοκρατία, προσδεμένη στο άρμα της ΕΕ, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Ακουσε κανείς τη λέξη ΔΝΤ προεκλογικά από κάποιον υποψήφιο; Ακόμη και τα ΜΜΕ, που αρέσκονται σε «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα», κουβέντα δεν έκαναν τότε, όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλά ούτε για τη Ρουμανία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Λετονία και όσες άλλες χώρες επιτηρεί ο Διεθνής Οργανισμός που με τη γνωστή συνταγή για αύξηση της ανταγωνιστικότητας, με μείωση των τιμών μέσω της μείωσης των μισθών, έχει εκτιναχθεί στα ύψη η ανεργία κι έχουν εξαθλιωθεί οι εκεί κοινωνίες.
Το ΔΝΤ ακούστηκε για πρώτη φορά, από τις εκλογές και μετά, ως κεραυνός εν αιθρία, με κυβερνητική πρωτοβουλία –διαπραγματευτικό επιχείρημα. Το είπαν - για τη διασφάλιση ευρωβοήθειας με σκοπό την ανατροφοδότηση του δημόσιου χρέους. Ας πούμε ότι την ΕΚΤ και την Κομισιόν τις γνωρίζαμε καλύτερα αλλά να μη κρύβονται και οι εταίροι πίσω από τον αμερικανικό μπαμπούλα γιατί η χώρα βρίσκεται σε τριπλή επιτήρηση και τα σκληρά μέτρα, εκτός από εμάς, θα ωφελήσουν και την ευρωζώνη (περισσότερο;) αφού οι αγορές εκτός από την Ελλάδα πιέζουν και το ευρώ.
Πολλά τα φούμαρα που ειπώθηκαν προεκλογικά αλλά και από τις εκλογές μέχρι σήμερα.
Τα λεφτά που υπήρχαν προεκλογικά εξαφανίστηκαν, ως δια μαγείας, μετεκλογικά, το πιστόλι στο τραπέζι μοιάζει σοκολατένιο και δεν το φοβούνται οι αγορές κι ο Τιτανικός βουλιάζει με την ορχήστρα του να παίζει « μπορώ και μόνος μου καλά…»
Η κυβέρνηση αποφάσισε τα σκληρότερα μέτρα για το λαό στην μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου κατά παρέκκλιση του προεκλογικού της προγράμματος και προσπαθεί να τα νομιμοποιήσει με την επίκληση της οικονομικής ανάγκης, το διασυρμό των προκατόχων της και τα αυτομαστιγώματα με υπερτονισμό της υπαρκτής διαφθοράς στη χώρα, διαπιστωμένης από τη Διεθνή Διαφάνεια. Η συνεχής όμως επίκληση της διαφθοράς, έστω και στο όνομα της αλήθειας, βοηθά ιδιαίτερα σε μια περίοδο έντονης αμφισβήτησης της χώρας; Οι δικαιολογίες αυτές είναι πειστικές;
Η κυβέρνηση έχει νωπή λαϊκή εντολή και διαθέτει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ωστόσο για μια τόσο σημαντική απόφαση, όπως ο ερχομός του ΔΝΤ, που περιορίζει την εθνική κυριαρχία, ανατρέπει τις ζωές μας και αναμένεται να θέσει τον κάθε υπουργό υπό τις προσταγές, έστω και προσυμφωνημένες, υπαλλήλων ενός Οργανισμού, ενώ η αχλάδα έχει στην ουρά το Κυπριακό, το Σκοπιανό και τα Τουρκοελληνικά ίσως ακόμη και το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών να μην εξουσιοδοτείται ηθικά να καλέσει, έστω και ομόφωνα, το ΔΝΤ. Αν είναι αλήθεια ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα ας το καλέσει ο κυρίαρχος λαός είτε με δημοψήφισμα είτε με εκλογές όπου όμως θα έχουν τοποθετηθεί προεκλογικά όλα τα κόμματα επί του θέματος της προσφυγής στο ΔΝΤ.
Θα μου πείτε, εκτός από την ευρωστήριξη –μας «την έφερε», αν θέλετε, η Γερμανία και κάλεσε από την κερκόπορτα το ΔΝΤ- ποιες άλλες επιλογές έχουμε; Τα σκληρά μέτρα είναι αλήθεια ότι αποτελούν μονόδρομο. Η καλοπέραση τελείωσε και ήρθε η ώρα της αποπληρωμής. Αλλά μπορούμε να αποφασίσουμε μόνοι μας, ακόμη και σκληρότερα μέτρα από αυτά που πάρθηκαν ή αναμένεται να ζητηθούν από τους προοιωνιζόμενους επιτηρητές, για να ανασάνουμε γρηγορότερα, χύνοντας το αίμα μας οι ίδιοι. Όχι να μας το χύσουν οι άλλοι κατά πως θέλουν, βάζοντας τη χώρα σε ύφεση τριών ή πέντε ή περισσότερων χρόνων, όπως λένε κάποιοι αναλυτές.
Είναι αυτό εφικτό; Άγνωστο. Αλλά στη Λιθουανία κατάφεραν να τα βρουν μεταξύ τους. Σήμερα έχουν σχεδόν μηδενικό έλλειμμα και η οικονομία πήρε μπροστά. Αυξήθηκαν βέβαια οι αυτοκτονίες και εξαθλιώθηκε ο λαός αλλά είναι οι Λιθουανοί που θα κλάψουν και θα περιποιηθούν τους δικούς τους. Η Λιθουανία πάντως, παρότι νεαρή δημοκρατία, δεν έγινε κλωτσοσκούφι ούτε των εταίρων, ούτε των αγορών, ούτε του διεθνούς τύπου.
Αντίθετα σε μας περίσσεψαν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Η Ελλάδα για την ΕΕ, η ΝΔ κι ο Κώστας Καραμανλής για την κυβέρνηση (όχι ότι δεν ευθύνονται για ατολμία, αναποφασιστικότητα, σπατάλη κλπ. Να τους υποχρεώσουμε να δουν το Μαυρογιαλούρο πολλές φορές (αλλά όλοι οι άλλοι που ήμασταν;), ο δημόσιος υπάλληλος για την κατάντια της χώρας και πάει λέγοντας.
Αυτά τα φούμαρα, ίσως να πονούν περισσότερο από τα ίδια τα μέτρα. Και πρέπει να τα σταματήσουν οι αρχηγοί των κομμάτων. Ο πρωθυπουργός να μαζέψει τα πιστόλια από τους υπουργούς που δεν ξέρουν καλό σημάδι, ο Αντώνης να κόψει επί τέλους τους κομμένους για να δει και τους καμένους - τι καμένοι δηλαδή ζεματισμένοι είναι οι περισσότεροι μεροκαματιάρηδες, η Αλέκα να αφήσει τον πόλεμο γι’ αργότερα, ο Αλέξης να προσπαθεί να βρει τη συνισταμένη των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ κι ο Γιώργος να σταματήσει τη δυσφήμιση της πολυκατοικίας γιατί αυτή έχει και οικόπεδο με την επωνυμία «ΕΛΛΑΔΑ».
Όλων των άλλων χρεών προηγείται το χρέος καθενός από εμάς προς την Ελλάδα
που δεν αντέχει να εξαθλιωθεί (και εξαχρειωθεί;) περισσότερο η κοινωνία. Γιατί τότε, ίσως ν΄ ακουστεί το σύνθημα: «Que se vayan todos, que no quede ni uno solo» («Να φύγουν όλοι, να μη μείνει κανένας») που ταρακούνησε το 2001, την Αργεντινή, και ανάγκασε τον πρόεδρο Fernando De la Rua να διαφύγει με ελικόπτερο…
Το ΔΝΤ ακούστηκε για πρώτη φορά, από τις εκλογές και μετά, ως κεραυνός εν αιθρία, με κυβερνητική πρωτοβουλία –διαπραγματευτικό επιχείρημα. Το είπαν - για τη διασφάλιση ευρωβοήθειας με σκοπό την ανατροφοδότηση του δημόσιου χρέους. Ας πούμε ότι την ΕΚΤ και την Κομισιόν τις γνωρίζαμε καλύτερα αλλά να μη κρύβονται και οι εταίροι πίσω από τον αμερικανικό μπαμπούλα γιατί η χώρα βρίσκεται σε τριπλή επιτήρηση και τα σκληρά μέτρα, εκτός από εμάς, θα ωφελήσουν και την ευρωζώνη (περισσότερο;) αφού οι αγορές εκτός από την Ελλάδα πιέζουν και το ευρώ.
Πολλά τα φούμαρα που ειπώθηκαν προεκλογικά αλλά και από τις εκλογές μέχρι σήμερα.
Τα λεφτά που υπήρχαν προεκλογικά εξαφανίστηκαν, ως δια μαγείας, μετεκλογικά, το πιστόλι στο τραπέζι μοιάζει σοκολατένιο και δεν το φοβούνται οι αγορές κι ο Τιτανικός βουλιάζει με την ορχήστρα του να παίζει « μπορώ και μόνος μου καλά…»
Η κυβέρνηση αποφάσισε τα σκληρότερα μέτρα για το λαό στην μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου κατά παρέκκλιση του προεκλογικού της προγράμματος και προσπαθεί να τα νομιμοποιήσει με την επίκληση της οικονομικής ανάγκης, το διασυρμό των προκατόχων της και τα αυτομαστιγώματα με υπερτονισμό της υπαρκτής διαφθοράς στη χώρα, διαπιστωμένης από τη Διεθνή Διαφάνεια. Η συνεχής όμως επίκληση της διαφθοράς, έστω και στο όνομα της αλήθειας, βοηθά ιδιαίτερα σε μια περίοδο έντονης αμφισβήτησης της χώρας; Οι δικαιολογίες αυτές είναι πειστικές;
Η κυβέρνηση έχει νωπή λαϊκή εντολή και διαθέτει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ωστόσο για μια τόσο σημαντική απόφαση, όπως ο ερχομός του ΔΝΤ, που περιορίζει την εθνική κυριαρχία, ανατρέπει τις ζωές μας και αναμένεται να θέσει τον κάθε υπουργό υπό τις προσταγές, έστω και προσυμφωνημένες, υπαλλήλων ενός Οργανισμού, ενώ η αχλάδα έχει στην ουρά το Κυπριακό, το Σκοπιανό και τα Τουρκοελληνικά ίσως ακόμη και το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών να μην εξουσιοδοτείται ηθικά να καλέσει, έστω και ομόφωνα, το ΔΝΤ. Αν είναι αλήθεια ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα ας το καλέσει ο κυρίαρχος λαός είτε με δημοψήφισμα είτε με εκλογές όπου όμως θα έχουν τοποθετηθεί προεκλογικά όλα τα κόμματα επί του θέματος της προσφυγής στο ΔΝΤ.
Θα μου πείτε, εκτός από την ευρωστήριξη –μας «την έφερε», αν θέλετε, η Γερμανία και κάλεσε από την κερκόπορτα το ΔΝΤ- ποιες άλλες επιλογές έχουμε; Τα σκληρά μέτρα είναι αλήθεια ότι αποτελούν μονόδρομο. Η καλοπέραση τελείωσε και ήρθε η ώρα της αποπληρωμής. Αλλά μπορούμε να αποφασίσουμε μόνοι μας, ακόμη και σκληρότερα μέτρα από αυτά που πάρθηκαν ή αναμένεται να ζητηθούν από τους προοιωνιζόμενους επιτηρητές, για να ανασάνουμε γρηγορότερα, χύνοντας το αίμα μας οι ίδιοι. Όχι να μας το χύσουν οι άλλοι κατά πως θέλουν, βάζοντας τη χώρα σε ύφεση τριών ή πέντε ή περισσότερων χρόνων, όπως λένε κάποιοι αναλυτές.
Είναι αυτό εφικτό; Άγνωστο. Αλλά στη Λιθουανία κατάφεραν να τα βρουν μεταξύ τους. Σήμερα έχουν σχεδόν μηδενικό έλλειμμα και η οικονομία πήρε μπροστά. Αυξήθηκαν βέβαια οι αυτοκτονίες και εξαθλιώθηκε ο λαός αλλά είναι οι Λιθουανοί που θα κλάψουν και θα περιποιηθούν τους δικούς τους. Η Λιθουανία πάντως, παρότι νεαρή δημοκρατία, δεν έγινε κλωτσοσκούφι ούτε των εταίρων, ούτε των αγορών, ούτε του διεθνούς τύπου.
Αντίθετα σε μας περίσσεψαν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Η Ελλάδα για την ΕΕ, η ΝΔ κι ο Κώστας Καραμανλής για την κυβέρνηση (όχι ότι δεν ευθύνονται για ατολμία, αναποφασιστικότητα, σπατάλη κλπ. Να τους υποχρεώσουμε να δουν το Μαυρογιαλούρο πολλές φορές (αλλά όλοι οι άλλοι που ήμασταν;), ο δημόσιος υπάλληλος για την κατάντια της χώρας και πάει λέγοντας.
Αυτά τα φούμαρα, ίσως να πονούν περισσότερο από τα ίδια τα μέτρα. Και πρέπει να τα σταματήσουν οι αρχηγοί των κομμάτων. Ο πρωθυπουργός να μαζέψει τα πιστόλια από τους υπουργούς που δεν ξέρουν καλό σημάδι, ο Αντώνης να κόψει επί τέλους τους κομμένους για να δει και τους καμένους - τι καμένοι δηλαδή ζεματισμένοι είναι οι περισσότεροι μεροκαματιάρηδες, η Αλέκα να αφήσει τον πόλεμο γι’ αργότερα, ο Αλέξης να προσπαθεί να βρει τη συνισταμένη των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ κι ο Γιώργος να σταματήσει τη δυσφήμιση της πολυκατοικίας γιατί αυτή έχει και οικόπεδο με την επωνυμία «ΕΛΛΑΔΑ».
Όλων των άλλων χρεών προηγείται το χρέος καθενός από εμάς προς την Ελλάδα
που δεν αντέχει να εξαθλιωθεί (και εξαχρειωθεί;) περισσότερο η κοινωνία. Γιατί τότε, ίσως ν΄ ακουστεί το σύνθημα: «Que se vayan todos, que no quede ni uno solo» («Να φύγουν όλοι, να μη μείνει κανένας») που ταρακούνησε το 2001, την Αργεντινή, και ανάγκασε τον πρόεδρο Fernando De la Rua να διαφύγει με ελικόπτερο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου