Η τάξη των περιπτεράδων παιδιόθεν μου ήταν συμπαθής. Πολλές είναι οι εικόνες που ακόμη κουβαλάω και νοσταλγικά προσπαθώ να τις ζωντανέψω, εικόνες δεμένες με πολλά στάδια της ...ζωής μας.
***
Το περίπτερο έχει τη δική του ιστορία, απ’την πρώτη γλυκιά καραμέλα, την κρεμασμένη εφημερίδα, το χύμα τσιγάρο, από το τηλέφωνο «δια το κοινόν» μέχρι το σημερινό μίνι μάρκετ.
***
Θεώρησα χρέος μου ν’αφιερώσω μέρος της σημερινής στήλης στη συμπαθή αυτή τάξη που χθες απήργησε σ’ολη τη χώρα με εξαιρετική επιτυχία.
***
Επιτυχία που λέει ο λόγος ή αν θέλετε επιτυχία ως προς τη συμμετοχή κι όχι ως προς την ουσία. Αν εξαιρέσουμε ελάχιστα περίπτερα που άνοιξαν από εθισμό και κάποια άλλα που άνοιξαν με λοστό, τα περισσότερα τίμησαν την απόφαση τους για απεργία.
***
Ήταν μια απεργία με τελείως συμβολικό χαρακτήρα και το μόνο μήνυμα που μπόρεσαν να στείλουν ήταν τελείως αρνητικό γι’αυτούς. Μια μέρα χωρίς τσιγάρο.
***
Θέλω να πω ότι αυτού του είδους οι απεργίες όπως και γενικότερα όλες οι απεργίες των μικρομεσαίων γίνονται μόνο και μόνο για την τιμή των όπλων.
***
Γιατί κύριοι, αν δεν έχεις διακόπτη στο χέρι, αν δεν κλείσεις εθνικό δρόμο ή αν δεν εκβιάσεις, δεν γίνεται τίποτε.
***
Δυστυχώς, αγαπητοί περιπτερούχοι, δε γίνεται τίποτε. Ας είμαστε έτοιμοι για μια επιστροφή στις ρίζες. Με την επερχόμενη νέα αύξηση στα τσιγάρα ίσως γυρίσουμε στο χύμα. Τέλος αφιερώματος.
***
Αξίζει να αναφερθώ σε δυο ενδιαφέρουσες επιστολές αναγνωστών, σχετικά με σχόλιο της στήλης για το ότι κανείς πια σ’αυτή τη χώρα δεν παράγει.
***
Ο πρώτος αναγνώστης μου επισυνάπτει μαζί με την επιστολή κάποια αντίγραφα τιμολογίων αγοράς αγροτικών προϊόντων. Διαβάζω. Πατάτες Γερμανίας, κρεμμύδια Αυστρίας και φασόλια Κιρκιζίας. Κι αν θέλετε το πιστεύετε.
***
Να προσθέσω κι εγώ τα σκόρδα Κίνας, τα λεμόνια Αργεντινής, τα όσπρια Μεξικού, Περού και Αμερικής. Και μη ξεχάσω τις ελιές Κίνας.
***
Ο δεύτερος αναγνώστης μου γράφει: Πήγα σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτου, γιατί μου χρειάστηκε ένα διακοπτάκι για το αυτοκίνητο. Μου ζήτησαν 105 ευρώ παρόλο που ήταν χαμηλής τεχνολογικής αξίας, ένα παλιο-πλαστικό με λίγα λόγια. Το πήρα κι έφυγα αναλογιζόμενος ότι μου στοίχισε 1.200 κιλά καλαμπόκι. Σας τα γράφω αυτά για να μη λέτε ότι κανείς πια δεν παράγει τίποτε στη χώρα. Και που παράγουμε τι καταλαβαίνουμε;
***
Συμπέρασμα Ι. Το Δημόσιο χρέος δεν ξεχρεώνεται με καλαμπόκι. Συμπέρασμα ΙΙ. Απ’τη Μέρκελ δεν αγοράζουμε μόνο όπλα αλλά και πατάτες.(ΤΟΠΙΚΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου