Ταξίδι στα… Τέμπη

ΔΕΥΤΕΡΑ 22 Μάρτιος 2010  

Οδοιπορικό στο σημείο που έκοψε την Ελλάδα στα δύο

 

Η συνάντηση για την αναχώρηση είχε οριστεί για τις 10:30 το πρωί. Μισθωμένο λεωφορείο του ΚΤΕΛ Πιερίας, περίμενε τους εκπροσώπους των μέσων ενημέρωσης της Πιερίας για να τους παραλάβει και να ξεκινήσει το… ταξίδι στην Κοιλάδα των Τεμπών.
Στυλό, σημειωματάριο, φωτογραφική μηχανή, εφεδρικές... μπαταρίες, κασσετοφωνάκι. Όλα έτοιμα. Η επιβίβαση στο λεωφορείο, έγινε λίγο πριν τις 11. Ήδη μέσα σ’ αυτό, είχαν πιάσει τις μπροστινές θέσεις οι συνάδελφοι από τα μέσα ενημέρωσης της Θεσσαλονίκης. Εμείς προτιμήσαμε τις πίσω θέσεις.
Το λεωφορείο ξεκίνησε και σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στην Εθνική Οδό. Στην Εθνική Οδό η οποία παραχωρήθηκε «για μια γενιά» σε ιδιωτική εταιρία με αντάλλαγμα την κατασκευή των τριών σηράγγων συνολικού μήκους 12 χιλιομέτρων και τη βελτίωσή της όπου χρειάζεται. Και όλα αυτά με το αζημείωτο. Νέοι σταθμοί διοδίων λειτουργούν, άλλοι είναι έτοιμοι να λειτουργήσουν, ενώ και το αντίτιμο διπλασιάστηκε προκαλώντας σωρεία αντιδράσεων στους Πιεριείς. Αργότερα κατάλαβα, (αρκετές ώρες μετά) ότι το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι άλλες περιοχές από όπου διέρχεται ο Αυτοκινητόδρομος της Αιγαίο Α.Ε.

Η διαδρομή προς τα Τέμπη συνεχίζεται, απελπιστικά αργά. Αν έχεις συνηθίσει τις ταχύτητες του αυτοκινήτου, εκείνες των λεωφορείων σου φαίνονται μικρές και η διαδρομή μεγαλύτερη. Η πρώτη στάση, έγινε στα διόδια της Λεπτοκαρυάς. Όχι για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, αλλά για να καταβάλλει ο οδηγός το αντίτιμο. Παρότι το λεωφορείο ήταν μισθωμένο από την «ιδιοκτήτρια» εταιρία του δρόμου, (υπήρχε και σχετική πινακίδα στο παρμπρίζ του οχήματος) το κόμιστρο πρέπει να καταβληθεί. Ίσως να υπήρχε και ένα μήνυμα σ’ αυτήν την τακτική. «Από δω δεν περνάει ούτε κουνούπι, χωρίς να πληρώσει». Περιλαμβάνεται στην τιμή της μίσθωσης το κόστος των διοδίων, σχολίασε ένας συνάδελφος. «Άραγε πόσα περισσότερα ευρώ, λόγω αυξημένων κομίστρων, κόστισε στην εταιρία η μίσθωση του λεωφορείου;» σκέφτηκα. Προφανώς σταγόνα στον ωκεανό μπρος σ’ αυτά που επιδιώκει να κερδίσει…

Όσο πλησιάζουμε προς τα Τέμπη, τόσο μειώνονται και τα οχήματα που συναντάμε στο δρόμο. Από τα διόδια της Ραψάνης και μετά, ούτε ένα όχημα. Όλος ο δρόμος δικός μας. Είναι ίσως η μοναδική φορά που διέσχισα την περιοχή τόσο γρήγορα και με τόση… ασφάλεια.
Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός σχεδόν έρημος (προφανώς όχι μόνο λόγω των μειωμένων δρομολογίων του ΟΣΕ), όπως και οι γύρω τουριστικές επιχειρήσεις, οι οποίες κυριολεκτικά έβαλαν λουκέτο μέχρι νεωτέρας. Και όπου «μέχρι νεωτέρας», ίσον μέχρι να αποκατασταθεί η κυκλοφορία στην Κοιλάδα των Τεμπών.
Αφήσαμε τη Ραψάνη πίσω μας, περάσαμε τη γέφυρα του Πηνειού. Σε αντίθεση με ότι συναντήσαμε στη Ραψάνη, η κίνηση είναι αυξημένη. Φορτηγά πηγαινοέρχονται από το χώρο των εργασιών στα Τέμπη στο εργοτάξιο της περιοχής. Στρίψαμε αριστερά προς Καρίτσα Λάρισας, αφού η υπεύθυνη της Εταιρίας που μας συνόδευε, μας ενημέρωσε ότι το πρόγραμμα ενδέχεται να αλλάξει. Μια καθίζηση στον νομαρχιακό παραλιακό δρόμο της Λάρισας δεν καθιστά ασφαλή τη διέλευση του λεωφορείου και οι υπεύθυνοι της Αιγαίο εξετάζουν το ενδεχόμενο να περάσουμε από την Κοιλάδα των Τεμπών για να φτάσουμε στα Αμπελάκια, τον τελικό προορισμό μας.

Λίγα λεπτά αργότερα, φτάσαμε στο εργοτάξιο των Τεμπών, όπου θα περιμέναμε να μας ειδοποιήσουν για το πώς θα διαμορφωθεί το πρόγραμμα ενημέρωσής μας.
Το μισάωρο πέρασε γρήγορα, αφού ήταν καλή ευκαιρία για καφέ, τσιγάρο και σχολιασμό της επικαιρότητας. Το πρόγραμμα τροποποιήθηκε και ενημερωθήκαμε ότι τελικά το λεωφορείο θα διέλθει μέσα από την Κοιλάδα των Τεμπών για να φτάσει στα Αμπελάκια (τόπος της συνέντευξης), αλλά πρώτα θα έπρεπε να διευθετηθούν κάποια θέματα ασφαλείας για αυτό η παραμονή μας στο εργοτάξιο θα παρατεινότανε.
Η πρόταση της συνοδού μας, ήταν να επισκεφθούμε τη σήραγγα η οποία κατασκευάζεται στην περιοχή.

Φορέσαμε τα κίτρινα φωσφορούχα γιλέκα, το κόκκινο κράνος και κινήσαμε για τη σήραγγα η οποία δεν απείχε περισσότερα από 500 μέτρα από το σημείο που ήδη βρισκόμασταν. Σε λιγότερο από 10 λεπτά, είχαμε φθάσει στην είσοδο της διπλής σήραγγας Τ2. Οι εργασίες σε εξέλιξη και τα μεγάλα οχήματα να μπαινοβγαίνουν στις δύο σήραγγες, όπου στην έξοδό τους και ψηλά δέσποζε η φίρμα των κατασκευαστών “HOCHTIEF& ΑΚΤΩΡ”.
Δίπλα στις σήραγγες, στα γύρω οικόπεδα τα εγκαταλελειμμένα μαντριά, δημιουργούσαν την τέλεια αντίθεση. Από τη μια τα πιο σύγχρονα μηχανήματα να εργάζονται νυχθημερόν για να ενώσουν τη Μακεδονία με τη Θεσσαλία και από την άλλη οι παράγκες με τις σκουριασμένες λαμαρίνες και τους μισοπεσμένους ξύλινους πασσάλους της περίφραξής τους.

Την ενημέρωση ανέλαβε ο υπεύθυνος τελικής επένδυσης, μηχανικός γεωτεχνικός, Βασίλης Φάφας. «Κατασκευάζονται έξι σήραγγες (τρεις για κάθε κατεύθυνση) και αυτήν τη στιγμή είμαστε στη βόρεια είσοδο της Τ2. Οι τρεις σήραγγες έχουν συνολικό μήκος 12 χιλιομέτρων και εμείς, έχουμε ολοκληρώσει το 50% των εργασιών», ανέφερε ο κ. Φάφας. Οι εκσκαφές, αναμένεται να ολοκληρωθούν σε 12 μήνες, ενώ οι σήραγγες σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα θα παραδοθούν στην κυκλοφορία τον Σεπτέμβρη του 2012.

«Πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο έργο», σχολίασε ο μηχανικός, αποδίδοντας τη δυσκολία στην υφή των πετρωμάτων και του χώματος, την οποία δεν περιμένανε τόσο δύσκολη. «Η δυσκολία από τα γεωλογικά χαρακτηριστικά, κοστίζει σε χρόνο και σε χρήμα», ανέφερε, ενώ απαντώντας σε ερώτηση για το τι μεθόδους χρησιμοποιούνται για τη διάνοιξη των σηράγγων, επιβεβαίωσε ότι αυτή γίνεται και με εκρηκτικά.
«Η διατομή της κάθε σήραγγας, είναι σχεδόν διπλάσια από εκείνη των σηράγγων του ΟΣΕ», είπε ο κ. Φάφας, συμπληρώνοντας ότι η μια από τις τρεις σήραγγες θα είναι και η μεγαλύτερη που έχει κατασκευαστεί στην Ελλάδα.  Θα διαθέτει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας η κάθε μία (άλλο ένα στοιχείο που τις κάνει μοναδικές) και έξοδο διαφυγής ανά 400 μέτρα. Για την κατασκευή τους εργάζονται σε 24ωρη βάση 51 άτομα και κάθε μέρα το μήκος της διάνοιξης είναι 9 μέτρα.

Είναι αλήθεια ότι βρήκατε λίμνη και αναγκαστήκατε να αλλάξετε τη διαδρομή; Ρωτήσαμε τον κ. Φάφα. Η μετατόπισή της έγινε κατά 8 μέτρα και αυτό γιατί θέλαμε να έχει μεγαλύτερη ευθεία, απάντησε, συμπληρώνοντας ότι αν είχε βρεθεί λίμνη, ο πρώτος που θα είχε πνιγεί θα ήταν ο ίδιος.
Με την ολοκλήρωση της ενημέρωσης, ζητήσαμε άδεια να πλησιάσουμε στο τούνελ και να βγάλουμε φωτογραφίες. «Αν δεν σας ενοχλεί η σκόνη, μπορείτε» είπε. Περπατήσαμε μερικά μέτρα μέσα στο τούνελ και ξεκινήσαμε να φωτογραφίζουμε. Τα φορτηγά, χάνονταν που πήγαιναν προς τα μέσα φαινόταν σαν να τα κατάπινε το τούνελ και ο θόρυβος ήταν χειρότερος ακόμη και από τη σκόνη.

Επιστρέψαμε στο κυλικείο του εργοταξίου, εκεί όπου το λεωφορείο περίμενε για να μας μεταφέρει στην Κοιλάδα των Τεμπών.
Πήραμε τα κράνη στο χέρι, ανεβήκαμε στο λεωφορείο και συνεχίσαμε με κατεύθυνση τα Τέμπη και στο σημείο της καταστροφής που έκοψε την Ελλάδα στα δύο και κόστισε μια ανθρώπινη ζωή.
Η επόμενη στάση ήταν στο σημείο όπου διακόπτεται η κυκλοφορία και διέρχονται μόνο οχήματα της εταιρίας. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο (για μια ακόμη φορά) και περιμέναμε αυτή τη φορά, όχι την άδεια, αλλά να πλησιάσει στο σημείο που θα συναντιόμασταν το λεωφορείο με τους συναδέλφους της Νότιας Ελλάδας από την άλλη πλευρά των Τεμπών.

Έπρεπε να ανοίξει η σιδερένια πόρτα η οποία τοποθετήθηκε στην περιοχή. Οι απαγορευτικές πινακίδες που υπήρχαν σε πολλά σημεία και το λυόμενο φυλάκιο στην άκρη του δρόμου, κάθε άλλο παρά θυμίζουν ότι το σημείο είναι Εθνική Οδός. Περισσότερο με την είσοδο ενός στρατοπέδου έμοιαζε η περιοχή.
Στο σημείο περιμέναμε περίπου μισή ώρα και κάθε που έπρεπε να διέλθει ένα φορτηγό, ο φύλακας έβγαινε από το φυλάκιο, ξεκλείδωνε το λουκέτο της πόρτας, την άνοιγε, περνούσε το φορτηγό και μετά ξεκινούσε αντίστροφα. Έκλεινε την πόρτα, περνούσε την αλυσίδα, κλείδωνε το λουκέτο και πάντα έλεγχε αν έχει κλείσει καλά. Αυτό έγινε, όσες φορές κι αν πέρασε όχημα από την περιοχή και ήταν ακόμα πιο παράξενο και από την ησυχία που επικρατούσε…

Οι πόρτες άνοιξαν και για μας. Το λεωφορείο ξεκίνησε αργά, ούτως ή άλλως ακόμη και πριν τις κατολισθήσεις στην Κοιλάδα των Τεμπών δεν μπορούσε να κινηθεί όχημα γρηγορότερα. Η πρώτη έντονη εικόνα της εγκατάλειψης ήταν αυτή στο ύψος της Αγίας Παρασκευής. Απόλυτη ερημιά και η εικόνα γινόταν ακόμη πιο θλιβερή, από τις παρατημένες πραμάτιες των μικροπωλητών. Από την άλλη μεριά, ήταν εμφανή τα σημάδια των παρεμβάσεων στο βουνό. Μεγάλα συρματοπλέγματα τοποθετήθηκαν για να αποτρέψουν κατολισθήσεις. Μεγάλα καρφιά και κρίκοι, τοποθετήθηκαν σε διάφορα σημεία των βράχων, στην προσπάθεια να αποτραπεί μια νέα ενδεχόμενη μετατόπισή τους.
Από τη μια μεριά τα μεγάλα βράχια και από την άλλη τα στεγνά δέντρα. Το μόνο που θυμίζει ότι διανύουμε τον πρώτο μήνα της άνοιξης, είναι μερικές πασχαλιές στην άκρη του δρόμου που κατάφεραν να ανθίσουν. Κατά τ’ άλλα το τοπίο είναι σαν να έχει βγει από ταινία τρόμου.

Συνεχίζουμε την πορεία μας για μερικά χιλιόμετρα ακόμη, ώσπου συναντάμε τα πρώτα συνεργεία αλπινιστών. Ήδη στην περιοχή έχει φτάσει και το γκρουπ των συναδέλφων από την άλλη πλευρά της χώρας. Η περιοχή γεμίζει κίτρινα και πορτοκαλί φωσφορούχα γιλέκα. Τα πορτοκαλί γιλέκα φορούν όσοι απαρτίζουν την αποστολή των μέσων ενημέρωσης από την πλευρά της Λάρισας. Σαφώς πολυπληθέστερη αποστολή.
Ο ήχος από τα κλείστρα των φωτογραφικών μηχανών καλύπτει ακόμη και το θόρυβο από τις εργασίες που εκτελούν οι αλπινιστές. Το θέαμα εντυπωσιακό. Εργάτες σκαρφαλωμένοι στα βράχια, δεμένοι με σχοινιά τρυπούν το βουνό και τοποθετούν δίχτυ ασφαλείας αρκετά μέτρα πιο πάνω από το ύψος του δρόμου.

«700 κυβικά ήταν το κομμάτι του βράχου που αποκολλήθηκε με τις γνωστές συνέπειες», αναφέρει σε δηλώσεις του ο αναπληρωτής τεχνικός διευθυντής του έργου Δημοσθένης Παπακριβόπουλος. «Είμαστε στο σημείο, όπου έγινε η κατολίσθηση», συμπληρώνει, προσθέτοντας ότι στην περιοχή εργάζονται 40 αλπινιστές-γεωλόγοι, συν 30 επιπλέον άτομα ως βοηθητικό προσωπικό. Ο κ. Παπακριβόπουλος, υποστηρίζει ότι η καταστροφή δεν οφείλεται στις εκρήξεις για τη διάνοιξη των σηράγγων, τονίζοντας ότι η εταιρία από την πρώτη στιγμή παρακολουθεί τις όποιες επιπτώσεις των ελεγχόμενων εκρήξεων. Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή, αλλά όπως ενημερωνόμαστε για όλα αυτά θα δοθούν απαντήσεις στη συνέντευξη.

Συνεχίζουμε να εξερευνούμε το χώρο, να φωτογραφίζουμε τα συνεργία, τις παρεμβάσεις, αλλά και τα απομεινάρια των βράχων που έμειναν στην περιοχή από την κατολίσθηση της 17ης Δεκέμβρη.
Η πιο κεντρική αρτηρία της Ελλάδας, έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο. Λίγα μέτρα παραπέρα, βλέπουμε και ένα ελικόπτερο το οποίο ανήκει στην Ελβετική Εταιρία που έχει αναλάβει να τοποθετήσει τα προστατευτικά πλέγματα. Το ελικόπτερο απογειώνεται για να συνεχίσει την εργασία του. «Είναι ο μόνος τρόπος για να μεταφερθούν τα απαραίτητα βαριά υλικά σε μεγάλο ύψος» μας εξηγούν. Σε λίγα λεπτά το ελικόπτερο μεταφέρει ένα από τα απαραίτητα υλικά στο σημείο όπου του έχει ζητηθεί. Θεαματική εικόνα. «Καταλαβαίνετε γιατί δεν θα μπορούσαν να γίνουν οι συγκεκριμένες εργασίες και από το δρόμο να κυκλοφορούν οχήματα», μας απαντάνε οι υπεύθυνοι της Εταιρίας.

Μετά από παραμονή περίπου μιας ώρας στο χώρο, επιβιβαζόμαστε και πάλι στο λεωφορείο με κατεύθυνση τα Αμπελάκια, όπου θα γίνει η κυρίως ενημέρωση. Λίγο πριν αφήσουμε την Κοιλάδα των Τεμπών, αντικρίζουμε το σημείο όπου τον Απρίλιο του 2003, 21 μαθητές γυρνώντας από σχολική εκδρομή έχασαν τη ζωή τους. Δεν υπάρχουν λόγια…

Η πύλη (από την πλευρά της Λάρισας) άνοιξε και σύντομα φτάσαμε στη διασταύρωση για να πάρουμε το δρόμο για τα Αμπελάκια. Μια ακόμη στάση, αυτή τη φορά για να περιμένουμε την υπόλοιπη αποστολή. Οι φωτορεπόρτερς βρίσκουν την ευκαιρία, όχι για τσιγάρο, αλλά για να φωτογραφίσουν τα εστιατόρια της περιοχής η οποία έχει αλλάξει άρδην. Η αλλαγή δεν οφείλεται μόνο στο ότι γκρεμίστηκε ο παλιός σταθμός διοδίων που υπήρχε στο σημείο, αλλά και στην απόλυτη ερημιά. Τα εστιατόρια κλειστά και οι καρέκλες τους στοιβαγμένες στον αύλειο χώρο, λες και η περιοχή εγκαταλείφθηκε οριστικά.
Η πορεία μας συνεχίζεται. Κλειστές και ανηφορικές οι στροφές μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, αλλά η ομορφιά του τοπίου μας αποζημιώνει και με το παραπάνω. Από ψηλά ο Πηνειός είναι ένα άλλο ποτάμι…

Παραδίνουμε κράνη και γιλέκα, παίρνουμε τα σύνεργα και ξεκινάμε την… ανάβαση. Η συνέντευξη έχει οριστεί σε πεντάστερο ξενοδοχείο της περιοχής, λίγο έξω από τα Αμπελάκια. Οι περισσότεροι αγκομαχούν στις σκάλες (οι οποίες δεν ήταν και λίγες αφού το ξενοδοχείο ήταν σε ύψωμα), ενώ η εικόνα των «αναβατών της ενημέρωσης», παραπέμπει περισσότερο σε κομβόι μαθητών σε πενθήμερη σχολική εκδρομή.
Το γκρουπ των εκπροσώπων της Πιερίας, επιλέγει τις πρώτες θέσεις, ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει τις διαφάνειες κατά την παρουσίαση, αλλά και να έχει το θεωρητικό πλεονέκτημα στην υποβολή των ερωτήσεων.

Τα στελέχη της Αιγαίο (η υπεύθυνη τύπου και δημοσίων σχέσεων, ο γενικός διευθυντής και ο αναπληρωτής τεχνικός διευθυντής του έργου), έχουν πάρει τις θέσεις τους. Οι κάμερες στήθηκαν (στην πλάτη των δημοσιογράφων) και οι φωτογράφοι τραβούν τις απαραίτητες φωτογραφίες πριν αρχίσει η συνέντευξη και πριν ανοίξουν οι κάμερες.
Πέντε λεπτά μετά, απόλυτη ησυχία.
Συνάδελφοι είμαστε έτοιμοι; Ξεκινάμε λοιπόν!
Η πρώτη πτώση λίθων, παραμονή της μοιραίας, δημιούργησε κάποιες σοβαρές υποψίες, αναφέρει ο Γενικός Διευθυντής της Αιγαίο, υποστηρίζοντας τη γνωστή θέση της εταιρίας ότι οι κατολισθήσεις ήταν κάτι «τελείως απρόσμενο» και ότι δεν μπορούσε να προβλεφθεί ένα τόσο «ακραίο γεωλογικό φαινόμενο».
Ο κ. Παπακριβόπουλος (αναπληρωτής τεχνικός διευθυντής έργου) αναλαμβάνει να μας ενημερώσει για την πορεία των εργασιών. Οι ερωτήσεις στο τέλος, πρώτα για τις εργασίες στα Τέμπη και ύστερα οι γενικές ερωτήσεις.

Ο αρχικά εκτιμώμενος χρόνος περαίωσης των εργασιών είναι 16 εβδομάδες, από την 25η Ιανουαρίου.  Είμαστε μπροστά από αυτό το χρονοδιάγραμμα. Εκτιμούμε ότι ο δρόμος θα δοθεί στην κυκλοφορία πριν τις 16 Μαϊου. Υπήρξαν μέρες που τα συνεργεία δεν εργάστηκαν λόγω καιρικών φαινομένων.
Θα δοθεί σε κυκλοφορία τις ημέρες του Πάσχα;
Δεν είναι ιδανική λύση να ανοίξει προσωρινά ο δρόμος. Είναι κάτι που θα το ξέρουμε την ερχόμενη εβδομάδα. Η απόφαση για να ανοίξουν τα Τέμπη δεν είναι μόνο της Εταιρίας. Στο θέμα της ασφάλειας δεν κάνουμε διαπραγματεύσεις

Γιατί δεν προχώρησε στις συγκεκριμένες εργασίες η Αιγαίο, πολύ πριν ώστε να προλάβει τυχόν κατολισθήσεις, αφού προβλεπόταν σχετικές εργασίες από τη σύμβαση;
Από το καλοκαίρι του 2008 έχουμε καταθέσει σχετικό αίτημα στην επιβλέπουσα Εγνατία ΑΕ, αλλά δεν πήραμε απάντηση. Μόνο αυτή θα μπορούσε να κλείσει το δρόμο. Όμως κανένα διαθέσιμο μέσο δεν θα ήταν ικανό να κρατήσει αυτή την κατολίσθηση.
Πόσο είναι το επιπλέον κόστος της παρέμβασης και ποιος θα το επωμιστεί;
Δεν είναι κάποιο τρομερό κόστος. Είναι κάτω από 5 εκ. ευρώ. Οι εργασίες αυτές που γίνονται σήμερα, θα γινότανε έτσι κι αλλιώς, προβλέπονται από τη σύμβαση.
Ποιος φέρει ευθύνη για την κατολίσθηση;
Είναι κάτι που θα το κρίνει η διεθνής επιδιαιτησία, το αποτέλεσμα της οποία εμείς θα αποδεχθούμε.
Έχει τεθεί ζήτημα μη λειτουργίας των διοδίων του Αιγινίου με αντάλλαγμα τα έσοδα από τα διόδια των Μαλγάρων;
Όχι. Δεν το έχουμε υπόψη.
Πότε θα λειτουργήσουν τα διόδια του Αιγινίου;
Μόλις ανοίξουν τα Τέμπη
Από ποιους γίνεται ο έλεγχος των εργασιών που ολοκληρώνετε σε διάφορα σημεία του δρόμου;
Από τριμελής επιτροπή παραλαβής, όπου υπάρχει και εκπρόσωπος της επιβλέπουσας αρχής.
Πρόσφατα, αντικαταστάθηκε ο ασφαλτοτάπητας από το ύψος του ΣΕΟ Κορινού και βόρεια της Πιερίας. Το νέο οδόστρωμα είναι σε άσχημη κατάσταση. Ποιος το παρέλαβε;
Γνωρίζουμε το πρόβλημα στο συγκεκριμένο έργο. Έχει γίνει προσωρινή παραλαβή. Θα τον αντικαταστήσουμε.

Οι συνεχείς ερωτήσεις, προκαλούν τον εκνευρισμό της συναδέλφου της Κρατικής Τηλεόρασης. «Είστε ερασιτέχνες. Με δυο ερωτήσεις, θα μπορούσατε να μάθετε τα πάντα», σχολιάζει προκαλώντας την αντίδραση μας. Η συνάδελφος προφανώς τα ήξερε όλα. Δεν υπέβαλε ούτε μισή ερώτηση. Μάζεψε το μικρόφωνο και την κάμερα, σχολιάζοντας «τι μας νοιάζει για τον Κορινό και την Πιερία»
Μετά από 52 λεπτά, η συνέντευξη ολοκληρώνεται για να ακολουθήσει γεύμα. Ήδη ξεφύγαμε κατά μια ώρα από το αρχικό πρόγραμμα και ο χρόνος πιέζει για την επιστροφή η οποία πρέπει να γίνει πριν μας πιάσει η νύχτα στην Κοιλάδα των Τεμπών.

Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο για την επιστροφή στην Κατερίνη και σε λιγότερο από μισή ώρα ήμασταν στην «πύλη εισόδου» της Κοιλάδας των Τεμπών. Το λεωφορείο σταμάτησε και σε μετά από λίγο πληροφορηθήκαμε ότι θα χρειαστεί να περιμένουμε τουλάχιστον 20 λεπτά για να περάσουμε και αυτό για λόγους ασφαλείας.

Τα 20 λεπτά, γίνανε 40, αλλά μάλλον γρήγορα περάσανε. Βρήκαμε την ευκαιρία να φωτογραφίσουμε την… άλλη όψη της Κοιλάδας, ενώ σε μικρή απόσταση από μας τα φορτηγά συνέχιζαν να πηγαινοέρχονται στη σήραγγα. Μια τεράστια πινακίδα του ΥΠΕΧΩΔΕ μας ενημέρωνε ότι κατσκευάζεται το έργο «Δρόμοι της ανάπτυξης» με προϋπολογισμό 829 εκατομμύρια ευρώ. Το 1/300 περίπου του χρέους της Ελλάδας, σκέφτηκα.
Ο φύλακας ξεκλείδωσε το λουκέτο, άνοιξε την πόρτα και μας έκανε νόημα να ξεκινήσουμε. Στη μέση περίπου της Κοιλάδας, μας ανάγκασαν να σταματήσουμε. Οι αλπινιστές μόλις είχαν ολοκληρώσει τη βάρδιά τους. Κατέβαιναν με σχοινιά από τα απότομα βράχια και το διασκέδαζαν, όταν εμείς στην ιδέα και μόνο του ύψους ανατριχιάζαμε.

10 λεπτά μετά, είχαν κατέβει και οι τέσσερις από το συγκεκριμένο σημείο. Προσπαθήσαμε να τους μιλήσουμε, αλλά παρότι είχαν τη διάθεση να μας μιλήσουν δεν υπήρχε γλώσσα συνενόησης. Δύο Ιταλοί (από τη Σικελία), ένας Ισπανός και ένας Πορτογάλος. Ευτυχώς ένας εκ των συναδέλφων από τη Θεσσαλονίκη, ήξερε Ιταλικά.
Βγάλαμε σημειωματάρια, η κάμερα στήθηκε και ξεκινήσαμε τις δηλώσεις. Ξέραμε τι ρωτούσαμε, δεν ξέραμε τι απαντήσεις παίρναμε.
Συνάδελφοι, θα κάνω τη μετάφραση και θα σας τη δώσω, μας καθυσήχασε.
Επιβισβατήκαμε (για πολλοστή φορά) στο λεωφορείο ελπίζοντας ότι στη διαδρομή δεν θα υπάρξουν άλλες διακοπές.
Συνάδελφοι γράψτε: Είπαν ότι μόλις τελείωσαν για σήμερα. Έχουν συμβόλαιο για ένα μήνα. Ο ένας από αυτούς ήρθε πριν λίγες μέρες. Είπαν ότι έχουν δουλέψει και σε πιο δύσκολα και ψηλά βουνά, όπως επίσης ότι τα λεφτά είναι πολύ καλά. Είπαν ότι πληρώνονται δυο με δυόμιση φορές παραπάνω από ότι σε άλλες χώρες.

Σημειώσαμε τα όσα, μας είπε και τον ευχαριστήσαμε για την διευκόλυνση. «Όλοι η συνάδελφοι δεν είναι το ίδιο», σχολίασε ένας, υπονοώντας σαφώς τη συμπεριφορά της συναδέλφου της Κρατικής Τηλεόρασης.
Μέχρι την Κατερίνη κανείς δεν μιλούσε. Το μόνο που ακουγόταν στο λεωφορείο, ήταν οι ανταποκρίσεις των συναδέλφων από τη Θεσσαλονίκη, προς τις εφημερίδες τους. Θα ήταν αδύνατον να προλάβουν εγκαίρως το θέμα, αφού αυτοί είχαν μπροστά τους μια επιπλέον τουλάχιστον ώρα μέχρι να φτάσουν στην εργασία τους.
Το ρολόι έδειχνε 7:45 όταν φτάσαμε στο σημείο, όπου ξεκίνησε το ταξίδι στα Τέμπη.
Πέρα από τις εικόνες, τίποτα καινούργιο δεν ακούσαμε. Προφανώς ακούσαμε όσα περιμέναμε και τίποτα περισσότερο.
Το μόνο βέβαιο είναι, ότι όταν ανοίξει η Κοιλάδα των Τεμπών, εκτός από τα πολλά προστατευτικά δίχτυα που προστέθηκαν, θα προστεθούν και πολλές προειδοποιητικές πινακίδες «προσοχή κατολισθήσεις»…(Επτά/Βαγγέλης Ζαμαντζάς)

http://kraxtis-gr.blogspot.com/