ΣΑΒΒΑΤΟ 27-3-2010
Τελικά φαίνεται ότι οι σύνοδοι κορυφής των Βρυξελλών έχουν πολλά ονόματα. Καμιά φορά λέγονται Ζαν Κλοντ Τρισέ. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ, την παραμονή της κρίσιμης για την Ελλάδα συνόδου της 25ης Μαρτίου, ανακοίνωσε ότι θα δέχεται, ως ενέχυρο, τα ελληνικά ομόλογα και το 2011, εκφράζοντας με λιτό, σαφή και κατανοητό ....τρόπο προς όλους και προς τις αγορές, την ευρωπαϊκή στήριξη που ζητούσε ο Έλληνας Πρωθυπουργός εδώ και μήνες.
Αφού λοιπόν ο κ. Τρισέ φρόντισε να προετοιμάσει όλες τις «επουσιώδεις» λεπτομέρειες της συνόδου, οι ηγέτες των χωρών μελών ασχολήθηκαν με τα ουσιώδη. Αποφάσισαν να δημιουργηθεί μηχανισμός στήριξης των ανίσχυρων οικονομικά χωρών που θα εκφράζει την αλληλεγγύη της ΕΕ με συγκεκριμένα μέτρα. Στο μηχανισμό αυτό την πλειοψηφία θα διαθέτει η ΕΕ ενώ το ΔΝΤ θα έχει μειοψηφικό ρόλο και θα προσφέρει την εμπειρία του στη διάσωση οικονομιών, ώστε να τις προφυλάγει από τις διαθέσεις των κερδοσκόπων.
Αν και με καθυστέρηση μηνών που καταταλαιπώρησε και διέσυρε διεθνώς την Ελλάδα και τους Έλληνες, κυρίως λόγω της πεισματικής στάσης της Γερμανίας και της Ολλανδίας (όχι πάντοτε άδικα λόγω των τεράστιων ελληνικών παραλείψεων του παρελθόντος), η ΕΕ αποφάσισε να προσπαθήσει να διασώσει την οικονομία της χώρας και μαζί με αυτή να συγκρατήσει την ισοτιμία του ευρώ σε αξιοπρεπή επίπεδα έναντι του δολαρίου.
Αν και με καθυστέρηση μηνών που καταταλαιπώρησε και διέσυρε διεθνώς την Ελλάδα και τους Έλληνες, κυρίως λόγω της πεισματικής στάσης της Γερμανίας και της Ολλανδίας (όχι πάντοτε άδικα λόγω των τεράστιων ελληνικών παραλείψεων του παρελθόντος), η ΕΕ αποφάσισε να προσπαθήσει να διασώσει την οικονομία της χώρας και μαζί με αυτή να συγκρατήσει την ισοτιμία του ευρώ σε αξιοπρεπή επίπεδα έναντι του δολαρίου.
Οι αποφάσεις Τρισέ και συνόδου κορυφής ασφαλώς και βοηθούν, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, την Ελλάδα και η «ιπτάμενη» πολιτική του Γιώργου ή η «ραχιαία» του Αντώνη που έβαλε πλάτη, μόνο άχρηστες δεν αποδείχτηκαν, όπως προφήτευαν αρκετές Κασσάνδρες. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν επιτρέπεται και σε κάποιους, που ήδη φαίνονται έτοιμοι, να πουν το πασίγνωστο κατά τις τελευταίες δεκαετίες «τέλος καλό όλα καλά». Αντίθετα βρισκόμαστε στην αρχή της αρχής μιας ανηφορικής διαδρομής και μάλιστα με πολύ μεγάλη κλίση. Ο επιτυχημένος τερματισμός θα κριθεί από την προπόνηση, την καλή φυσική κατάσταση και προ πάντων θα απαιτήσει γερά κότσια, γιατί κανένας δεν θα ήθελε να διανοηθεί σήμερα τι θα συμβεί ύστερα από δυο τρεις μήνες, αν πχ ο κ. Τρισέ διαπιστώσει ότι το πρόγραμμα σταθερότητας δεν εφαρμόζεται ή ότι υπολειπόμαστε σε αποτελέσματα των αναμενομένων στην επόμενη σύνοδο κορυφή ή οι αμίλητοι κύριοι του ΔΝΤ (φοβούμαι και που τους αναφέρω!) δουν ότι κάποιοι ξανάπιασαν τους χαρωπούς ρυθμούς του παρελθόντος.
«Η αρχή αποτελεί το ήμισυ του παντός» λέει η λαϊκή σοφία. Τώρα λοιπόν που ξεκινάμε με τις «ευλογίες» των εταίρων την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, ίσως θα ήταν χρήσιμη μια αναδρομή στα λάθη του παρελθόντος, ώστε να αποτελέσουν παραδείγματα προς αποφυγή. Δυστυχώς από τη μεταπολίτευση και μετά ήταν: «τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτ’ οι χειμώνες» που λέει και το τραγούδι. Κι ο τελευταίος οικονομικός χειμώνας ενέσκυψε πολύ δριμύς και προβλέπεται και πολύ μακρύς, αν δεν αποφασίσουμε να στρωθούμε όλοι, για τα καλά, στη δουλειά. Τα λάθη όμως που σήμερα επηρεάζουν περισσότερο την κατάσταση είναι αυτά που έγιναν την τελευταία δεκαετία περίπου, από την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη και μετά. Και φαίνεται ότι σε όλα υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Η μετατροπή των προεκλογικών οραμάτων σε κακά όνειρα, αν όχι εφιάλτες, στη συνέχεια.
Το 1999-2000 με την είσοδο στην ΟΝΕ, η χώρα απέκτησε ισχυρό νόμισμα και χρειαζόταν μια ισχυρή οικονομία κι ένα σύγχρονο κεφαλαιοποιητικό κράτος. Αντ’ αυτών το όραμα εξαντλήθηκε στη διοργάνωση της Ολυμπιάδας του 2004, αφήνοντας κάποιους, μέχρι σήμερα, με την απορία: «Σε τι ωφελήθηκε η Ελλάδα από τους αγώνες αυτούς;» Σε προβολή; Είχε τον Όλυμπο και τον Παρθενώνα. Σε μεγάλα έργα; Η Αθήνα ναι. Οι υπόλοιποι; Σε έσοδα; Το αποδεικνύουν οι σημερινοί αριθμοί και οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις που ρημάζουν…
Η επανίδρυση του κράτους ήταν και το όραμα των κυβερνήσεων Καραμανλή από το 2004 και μετά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το καλοκαίρι του 2004 με εξαιρετική επιτυχία και σε πείσμα όσων είχαν επενδύσει στην αποτυχία τους και με θαυμαστή σύμπνοια λαού και πολιτικών. Ωστόσο μετά τη λήξη μάλλον αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά το γνωστό «στη δουλειά όλοι μαζί και στη μάσα χώρια» που εξαγριώνει (κι εν μέρει με το δίκιο τους) την αριστερά που κηρύσσει τελεσιγραφικά «τον πόλεμο» εναντίον του κεφαλαίου. Αλλά κι αυτοί ας αφήσουν προσώρας τα «όπλα» στους οπλοβαστούς γιατί οι νεοκαπιταλιστικοί «καρχαρίες» φαίνονται προηγμένης τεχνολογίας και μυρίζονται τα πυρά από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ιδιαίτερα όταν είναι άσφαιρα. Και πώς να τα βάλει κανείς με τους «καραχαρίες» στον επικίνδυνο ελληνικό βυθό των δανείων, με γερμανικά υποβρύχια που γέρνουν, τις καταδύσεις μου μέσα;
Το 1999-2000 με την είσοδο στην ΟΝΕ, η χώρα απέκτησε ισχυρό νόμισμα και χρειαζόταν μια ισχυρή οικονομία κι ένα σύγχρονο κεφαλαιοποιητικό κράτος. Αντ’ αυτών το όραμα εξαντλήθηκε στη διοργάνωση της Ολυμπιάδας του 2004, αφήνοντας κάποιους, μέχρι σήμερα, με την απορία: «Σε τι ωφελήθηκε η Ελλάδα από τους αγώνες αυτούς;» Σε προβολή; Είχε τον Όλυμπο και τον Παρθενώνα. Σε μεγάλα έργα; Η Αθήνα ναι. Οι υπόλοιποι; Σε έσοδα; Το αποδεικνύουν οι σημερινοί αριθμοί και οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις που ρημάζουν…
Η επανίδρυση του κράτους ήταν και το όραμα των κυβερνήσεων Καραμανλή από το 2004 και μετά. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το καλοκαίρι του 2004 με εξαιρετική επιτυχία και σε πείσμα όσων είχαν επενδύσει στην αποτυχία τους και με θαυμαστή σύμπνοια λαού και πολιτικών. Ωστόσο μετά τη λήξη μάλλον αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά το γνωστό «στη δουλειά όλοι μαζί και στη μάσα χώρια» που εξαγριώνει (κι εν μέρει με το δίκιο τους) την αριστερά που κηρύσσει τελεσιγραφικά «τον πόλεμο» εναντίον του κεφαλαίου. Αλλά κι αυτοί ας αφήσουν προσώρας τα «όπλα» στους οπλοβαστούς γιατί οι νεοκαπιταλιστικοί «καρχαρίες» φαίνονται προηγμένης τεχνολογίας και μυρίζονται τα πυρά από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ιδιαίτερα όταν είναι άσφαιρα. Και πώς να τα βάλει κανείς με τους «καραχαρίες» στον επικίνδυνο ελληνικό βυθό των δανείων, με γερμανικά υποβρύχια που γέρνουν, τις καταδύσεις μου μέσα;
Τη μάχη με το βόλεμα της ελληνικής κοινωνίας και τη διαπλοκή και διαφθορά έχασε και ο Κώστας Καραμανλής στις εθνικές εκλογές του 2007 που προκήρυξε πρόωρα λόγω των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και τις κέρδισε ενώ το 2009 τις ξαναπροκήρυξε πολύ πιο πρόωρα αλλά τις έχασε γιατί η οικονομία, συνεργούσης και της κρίσης, είχε οδηγηθεί πια σε αδιέξοδο και φυσικό και επόμενο ήταν να τις χάσει. Την πρώτη φορά το όραμα του επανιδρυμένου ελληνικού-ευρωπαϊκού κράτους είχε εξελιχθεί για τον ίδιο σε κακό όνειρο πελατειακών σχέσεων και σπατάλης για να μετεξελιχθεί τη δεύτερη φορά σε εφιάλτη με τελικό αποτέλεσμα τα σωρευμένα προβλήματα για τη χώρα και την εκλογική συντριβή της παράταξής του.
Η σημερινή κυβέρνηση προέκυψε από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου με όραμα ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης. Ο πρωθυπουργός και κάποιοι υπουργοί μάλλον δεν έχουν προφτάσει ακόμη να κοιμηθούν για να δουν την εξέλιξη του πολιτικού τους οράματος μιας και τους έχουν συνέχεια στην πρίζα οι αγορές, οι αξιωματούχοι της ΕΕ και ο διεθνής τύπος.
Ωστόσο υπήρξαν αρκετές παλινωδίες και κυβερνητικές παραφωνίες όπως πχ στο λιμάνι του Πειραιά και φιλολαϊκές αντιδράσεις του βαθέος ΠΑΣΟΚ στη Βουλή που δείχνουν ότι στο κυβερνητικό στρατόπεδο παρουσιάζει και βυθίσεις τάσης αλλά και υπερτασικές ανατροφοδοτήσεις κάποιων στελεχών ώστε το όλο δίκτυο μάλλον να απαιτεί καθημερινή σταθεροποίηση.
Η σημερινή κυβέρνηση προέκυψε από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου με όραμα ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης. Ο πρωθυπουργός και κάποιοι υπουργοί μάλλον δεν έχουν προφτάσει ακόμη να κοιμηθούν για να δουν την εξέλιξη του πολιτικού τους οράματος μιας και τους έχουν συνέχεια στην πρίζα οι αγορές, οι αξιωματούχοι της ΕΕ και ο διεθνής τύπος.
Ωστόσο υπήρξαν αρκετές παλινωδίες και κυβερνητικές παραφωνίες όπως πχ στο λιμάνι του Πειραιά και φιλολαϊκές αντιδράσεις του βαθέος ΠΑΣΟΚ στη Βουλή που δείχνουν ότι στο κυβερνητικό στρατόπεδο παρουσιάζει και βυθίσεις τάσης αλλά και υπερτασικές ανατροφοδοτήσεις κάποιων στελεχών ώστε το όλο δίκτυο μάλλον να απαιτεί καθημερινή σταθεροποίηση.
Βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση έχει δηλώσει αρκετές φορές ο πρωθυπουργός. Είναι γνωστό ότι καμιά μάχη δεν μπορεί να κρίνει από μόνη της την έκβαση ενός πολέμου. Αντίθετα όλοι οι πόλεμοι έχουν κριθεί από πολλές μάχες επί εδάφους. Τα στοιχήματα για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας είναι καθημερινά. Και κατά περίπτωση θα κερδίζονται ή θα χάνονται. Τις πιθανότητες νίκης αυξάνει η ρήση του, καλύτερου μαθητή του Κέινς, οικονομολόγου Τζον Γκαλμπρέιθ: «Στην οικονομία η πλειοψηφία έχει πάντοτε λάθος.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου