Στο ξεκίνημα αυτής της συνεργασία μας με την ‘Ελλη Στάη, θέλω δεν θέλω, δεν μπορώ παρά να αναφερθώ στην κρίση που διέρχεται η πολιτική και η οικονομία. Αισθάνομαι άλλωστε ότι γράφονται μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας..πως αυτή πρέπει να είναι η χρονιά που η ιστορία συναντά την ελπίδα.
Ξεκινάω λοιπόν σε αυτή την εξαιρετική προσπάθεια όλων των συνεργατών της Έλλης Στάη, να προσθέσω την δική μου ματιά σε θέματα που απασχολούν όλους μας..και το μικρόβιο της πολιτικής δεν μ' αφήνει να γράψω κάτι διαφορετικό στην πρώτη μου αυτή απόπειρα.
Σκεφτόμουν βλέποντας το αγαπημένο μου μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων, ότι μοιάζει να υποχωρεί η σημασία της Αθήνας στη διαμόρφωση των εξελίξεων στο διεθνές περιβάλλον, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, εξαιτίας προφανώς, των δημοσιονομικών καταρχήν δυσκολιών της χώρας.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει περιθώριο να αναπτύξει η Ελλάδα τις δυνατότητες και την επιρροή της περαιτέρω στην Ε.Ε. ή αν πλέον σε μια διευρυμένη με 27 μέλη Ένωση, ο ρόλος της Ελλάδας καθίσταται λιγότερο σημαντικός. Και κάνω αυτόματα μια απόπειρα να απαντήσω.
Σίγουρα άθελα μας καταφέραμε να πρωταγωνιστούμε αρνητικά στην agenda της ΕΕ και όχι μόνο. Κάθε φορά που ξεχνάω ανοιχτή την τηλεόραση στο CNN, η αναφορά στην χώρα μου δεν με κάνει περήφανη όπως συνήθως, αλλά μου υπενθυμίζει πως η παγκοσμιοποίηση έχει πολλές διαστάσεις και απαιτεί εξαιρετικά ισχυρά αντανακλαστικά για να μπορείς να υπάρχεις χωρίς να γίνεσαι μέρος του προβλήματος.
Ναι, χρειάζεται πολλή δουλειά και οι επιλογές μας είναι περιορισμένες, υπάρχουν όμως τουλάχιστον δύο τρόποι να εξετάσει κάποιος αυτό το ερώτημα. Είτε να το δει σε ένα πλαίσιο δομικής εξάρτησης που αναπαράγει μία σειρά συμπεριφορών ενδοκοινοτικής οικονομικής διπλωματίας, ο χαρακτήρας της οποίας μας κάνει σαν Έλληνες να νιώθουμε πολύ άβολα, είτε να δούμε τον πολιτικό χαρακτήρα που προσδίδεται στο ρόλο μας.
Αυτό το λέω -και ας μοιάζει πολύ αισιόδοξο για να είναι αληθινό- γιατί η Ελλάδα δεν χρειάζεται να είναι ο «φτωχός» και «προβληματικός» συγγενής της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Μπορεί κανείς να την δει και αλλιώς. Μπορεί να είναι ο βασικός συντελεστής που εξαναγκάζει την Ένωση να προσδιορίσει τον χρηματοοικονομικό της δυναμισμό και την ικανότητά της να αυτοπροστατεύεται, χρησιμοποιώντας εργαλεία οικονομικής άμυνας, που τώρα δεν έχει, αλλά μέχρι τώρα δεν είχε και την αφορμή να συζητήσει το αν θα πρέπει να έχει!
Η Ελλάδα δεν ζητάει λεφτά, αλλά αλληλεγγύη και χρηματοπιστωτική προστασία. Και κυρίως, θέτουμε τα όργανα της Ένωσης προ των ευθυνών τους. Η περίπτωση μας μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία για την Ε.Ε.
Η θεωρία ότι η Ε.Ε. είναι ένας οικονομικός «γίγαντας» αλλά πολιτικός «νάνος», πρέπει να επανεξεταστεί και να αντικατασταθεί σύντομα από μια καινούρια. Γιατί αν θες να είσαι οικονομικός γίγαντας, πρέπει να είσαι και πολιτικός γίγαντας, ώστε να έχεις την δυνατότητα να παίρνεις μεγάλες οικονομικές αποφάσεις. Μπορεί να είναι ασχημα τα πράγματα αυτή την περίοδο, αλλά αν μπορείς να φτάσεις μόνο μέχρι εκεί που μπορείς να δεις, τότε ας δούμε το όλο ζήτημα από την πιο θετική πλευρά του.
http://kraxtis-gr.blogspot.com/ Ξεκινάω λοιπόν σε αυτή την εξαιρετική προσπάθεια όλων των συνεργατών της Έλλης Στάη, να προσθέσω την δική μου ματιά σε θέματα που απασχολούν όλους μας..και το μικρόβιο της πολιτικής δεν μ' αφήνει να γράψω κάτι διαφορετικό στην πρώτη μου αυτή απόπειρα.
Σκεφτόμουν βλέποντας το αγαπημένο μου μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων, ότι μοιάζει να υποχωρεί η σημασία της Αθήνας στη διαμόρφωση των εξελίξεων στο διεθνές περιβάλλον, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, εξαιτίας προφανώς, των δημοσιονομικών καταρχήν δυσκολιών της χώρας.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει περιθώριο να αναπτύξει η Ελλάδα τις δυνατότητες και την επιρροή της περαιτέρω στην Ε.Ε. ή αν πλέον σε μια διευρυμένη με 27 μέλη Ένωση, ο ρόλος της Ελλάδας καθίσταται λιγότερο σημαντικός. Και κάνω αυτόματα μια απόπειρα να απαντήσω.
Σίγουρα άθελα μας καταφέραμε να πρωταγωνιστούμε αρνητικά στην agenda της ΕΕ και όχι μόνο. Κάθε φορά που ξεχνάω ανοιχτή την τηλεόραση στο CNN, η αναφορά στην χώρα μου δεν με κάνει περήφανη όπως συνήθως, αλλά μου υπενθυμίζει πως η παγκοσμιοποίηση έχει πολλές διαστάσεις και απαιτεί εξαιρετικά ισχυρά αντανακλαστικά για να μπορείς να υπάρχεις χωρίς να γίνεσαι μέρος του προβλήματος.
Ναι, χρειάζεται πολλή δουλειά και οι επιλογές μας είναι περιορισμένες, υπάρχουν όμως τουλάχιστον δύο τρόποι να εξετάσει κάποιος αυτό το ερώτημα. Είτε να το δει σε ένα πλαίσιο δομικής εξάρτησης που αναπαράγει μία σειρά συμπεριφορών ενδοκοινοτικής οικονομικής διπλωματίας, ο χαρακτήρας της οποίας μας κάνει σαν Έλληνες να νιώθουμε πολύ άβολα, είτε να δούμε τον πολιτικό χαρακτήρα που προσδίδεται στο ρόλο μας.
Αυτό το λέω -και ας μοιάζει πολύ αισιόδοξο για να είναι αληθινό- γιατί η Ελλάδα δεν χρειάζεται να είναι ο «φτωχός» και «προβληματικός» συγγενής της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Μπορεί κανείς να την δει και αλλιώς. Μπορεί να είναι ο βασικός συντελεστής που εξαναγκάζει την Ένωση να προσδιορίσει τον χρηματοοικονομικό της δυναμισμό και την ικανότητά της να αυτοπροστατεύεται, χρησιμοποιώντας εργαλεία οικονομικής άμυνας, που τώρα δεν έχει, αλλά μέχρι τώρα δεν είχε και την αφορμή να συζητήσει το αν θα πρέπει να έχει!
Η Ελλάδα δεν ζητάει λεφτά, αλλά αλληλεγγύη και χρηματοπιστωτική προστασία. Και κυρίως, θέτουμε τα όργανα της Ένωσης προ των ευθυνών τους. Η περίπτωση μας μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία για την Ε.Ε.
Η θεωρία ότι η Ε.Ε. είναι ένας οικονομικός «γίγαντας» αλλά πολιτικός «νάνος», πρέπει να επανεξεταστεί και να αντικατασταθεί σύντομα από μια καινούρια. Γιατί αν θες να είσαι οικονομικός γίγαντας, πρέπει να είσαι και πολιτικός γίγαντας, ώστε να έχεις την δυνατότητα να παίρνεις μεγάλες οικονομικές αποφάσεις. Μπορεί να είναι ασχημα τα πράγματα αυτή την περίοδο, αλλά αν μπορείς να φτάσεις μόνο μέχρι εκεί που μπορείς να δεις, τότε ας δούμε το όλο ζήτημα από την πιο θετική πλευρά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου