Ιερές διεκδικήσεις, έντονες διαμαρτυρίες
Ενώνουν τις φωνές διαμαρτυρίας τους, κατά των διεκδικήσεων της Ιεράς Μονής του Αγίου Διονυσίου, τρεις δήμαρχοι της Πιερίας και ένας δήμαρχος της Ημαθίας.
Σε κοινή συνέντευξη που παραχωρούν το μεσημέρι του Σαββάτου, οι δήμαρχοι Λιτοχώρου, Δίου, Πύδνας και Βεργίνας, αναμένεται να αναφερθούν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν από τις διεκδικήσεις της Μονής, υποστηρίζοντας ότι μόνο αυτή μπορεί να βάλει ένα τέρμα, διασφαλίζοντας την κοινωνική ειρήνη στις περιοχές τους.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο δήμος Λιτοχώρου, είναι ίσως το πιο γνωστό, αφού το Μοναστήρι, όπως υποστηρίζει, κατέχει έκταση 4.500 χιλιάδων στρεμμάτων χωρίς να έχει τίτλους ή για να ακριβολογούμε, όπως εκτιμά ο κ. Τσιφοδήμος, οι συγκεκριμένοι τίτλοι είναι 100% πλαστοί. Η κόντρα μεταξύ δήμου Λιτοχώρου και Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου κρατάει χρόνια και κορυφώθηκε το καλοκαίρι με το συλλαλητήριο που διοργάνωσε η Επιτροπή Αγώνα ενάντια στις διεκδικήσεις της Μονής και το οποίο ολοκληρώθηκε με πορεία προς το Μοναστήρι και με τα όσα ακολούθησαν εκεί.
Ακόμη πιο σύνθετο είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Δήμος Δίου και συγκεκριμένα 34 δημότες του, κάτοικοι του δημοτικού διαμερίσματος Δίου. Όλοι τους, είχαν δεχθεί να ανταλλάξουν τα οικόπεδα που κατείχαν μέχρι το 1987, ώστε να συνεχιστεί το ανασκαφικό έργο στον αρχαιολογικό χώρο και να μετακινηθούν σε δημόσιες εκτάσεις που θα τους υποδείκνυε το κράτος.
15 χρόνια μετά, τις εκτάσεις που τελικώς εγκαταστάθηκαν τις διεκδικεί η Μονή Αγίου Διονυσίου, ενώ δύο από τους 34 έχουν ήδη αποβληθεί από αυτές. Από το 2002 που ήρθε στην επιφάνεια το πρόβλημα, μένοντας ξεκρέμαστοι οι δεκάδες μικροκτηματίες, δεν έχει δοθεί λύση, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις του Δήμου Δίου προς το Κράτος και τη Μονή αφού η δεύτερη επιμένει στην αποβολή τους την έκταση.
Όσον αφορά το Δήμο Πύδνας ζητά να σταματήσει η εκμετάλλευση του δάσους της Συκιάς Ημαθίας από το Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, υποστηρίζοντας ότι η συγκεκριμένη έκταση των 8.500 χιλιάδων στρεμμάτων ανήκει στην Μονή της Παναγίας Μακρυράχης. Τη συγκεκριμένη έκταση μέχρι το 1998 νομίμως τη διαχειρίζονταν το Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, αφού η Μονή της Παναγίας Μακρυράχης δεν λειτουργούσε από τη δεκαετία του 1930. Από το 1998 όμως, όπως υποστηρίζει ο κ. Βασιλειάδης, με Προεδρικό Διάταγμα η Μονή επαναλειτουργεί και με την τακτική του το Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου, της στερεί πολύτιμους πόρους, απαραίτητους για να συνεχίσει απρόσκοπτα το μεγάλο φιλανθρωπικό έργο που επιτελεί, αλλά και για την αναπαλαίωση των εγκαταστάσεών της.
Ήρθε η ώρα να αγωνιστούμε, δηλώνει ο δήμαρχος Λιτοχώρου, Αθ. Τσιφοδήμος
Ο Όλυμπος δεν ανήκει στο Μοναστήρι
Για νέα στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι τίτλοι που κατέχει το Μοναστήρι είναι πλαστοί, έκανε λόγο ο δήμαρχος Λιτχώρου, εκτιμώντας ότι ο Όλυμπος δεν ανήκει στο Μοναστήρι.
Το πρόβλημα της διεκδίκησης από την Μονή των 4.500 χιλιάδων στρεμμάτων συνεχίζει να υφίσταται, δήλωσε στην ΕΠΤΑ ο δήμαρχος Λιτοχώρου, υπογραμμίζοντας ότι υπάρχουν πλέον τα στοιχεία που κατά την άποψή του συνηγορούν στο ότι ο Όλυμπος δεν ανήκει στο Μοναστήρι.
Ο κ. Τσιφοδήμος, τόνισε ότι από το συλλαλητήριο του καλοκαιριού και μετά σημειώθηκαν κάποιες σημαντικές εξελίξεις, όσον αφορά την υπόθεση. «Από την ημέρα που κάναμε την πορεία, υποβλήθηκαν μηνύσεις για ξυλοδαρμό, αλλά και για τις εκτάσεις που δήλωνε το Μοναστήρι στον ΟΣΔΕ για να λαμβάνει επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Οι Λιτοχωρίτες υποστηρίζουν ότι υπάρχουν εκτάσεις τις οποίες κακώς δήλωνε το Μοναστήρι στον ΟΣΔΕ λαμβάνοντας επιδοτήσεις.
Όπως διευκρίνισε ο δήμαρχος Λιτοχώρου, οι μηνύσεις υποβλήθηκαν από τα μέλη της Επιτροπής Αγώνα Διεκδίκησης. Η διαδικασία είναι σε εξέλιξη όπως είπε, εκτιμώντας ότι το αποτέλεσμα του Δικαστικού αγώνα θα είναι τελικά αίσιο.
Ο κ. Τσιφοδήμος συμπλήρωσε πως έχουν προκύψει και κάποια επιπλέον στοιχεία, όσον αφορά την αγωγή που έχει καταθέσει ο Δήμος για τα 4.250 στρέμματα, τα οποία δείχνουν, κατά την εκτίμησή του, ότι οι τίτλοι που κατέχει η Μονή είναι 100% πλαστοί. «Αυτό μας δίνει το δικαίωμα, εφόσον δικαιωθούμε, να εγείρουμε αξιώσεις, είτε ως δήμος, είτε ως δημόσιο, για το δάσος όλου του Ολύμπου», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Πλέον έχουμε όλα τα επιχειρήματα, για να μην συνταχθούμε με τη λογική που λέει ότι το δάσος ανήκει εξολοκλήρου στο Μοναστήρι και εμείς δεν πρέπει να μιλάμε. Εκτιμούμε ότι το δάσος του Ολύμπου δεν μπορεί να ανήκει σε ένα Μοναστήρι και νομίζω ότι ήρθε η ώρα όλα αυτά να τα πούμε, αλλά και να αγωνιστούμε», κατέληξε ο δήμαρχος Λιτοχώρου.
Γρηγόρης Παπαχρήστος (δήμαρχος Δίου)
Να μη θιγούν οι ευεργέτες
Το πρόβλημα του Δήμου Δίου με την Ιερά Μονή του Αγίου Διονυσίου ξεκινάει ουσιαστικά το 2002 και προφανώς οφείλεται σε «παράλειψη» του Κράτους, όταν αποφάσισε να μετεγκαταστήσει σε άλλες εκτάσεις τους αγρότες του δημοτικού διαμερίσματος Δίου, των οποίων τη γη ήθελε το Υπουργείο Πολιτισμού για να συνεχιστούν οι αρχαιολογικές ανασκαφές.
Το 1985 το Υπουργείο Πολιτισμού με απόφαση του, έκρινε απαραίτητα και αναγκαία για λόγους προστασίας, συντήρησης και ανάδειξης των αρχαιολογικών ευρημάτων που αποκαλύφθηκαν από τις αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή του Δίου τα κληροτεμάχια τριάντα τεσσάρων κατοίκων του δημοτικού διαμερίσματος Δίου. Στη συνέχεια τα κληροτεμάχια αυτά απόφαση του τότε Νομάρχη Πιερίας αντικαταστάθηκαν με άλλα αγροτεμάχια τα οποία προέρχονται από τις διαθέσιμες κοινόχρηστες εκτάσεις του Δημοσίου, συγκεκριμένα του Υπουργείου Γεωργίας, της οριστικής διανομής του αγροκτήματος της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου υπέρ ΣΑΑΚ Λιτόχωρου του έτους 1963.
Οι δικαιούχοι εγκαταστάθηκαν επί τόπου στα νέα αγροτεμάχια, μετά από την οριοθέτηση τους, από την Τοπογραφική Υπηρεσία της Δ/νσης Γεωργίας Πιερίας το 1987 και έκτοτε τα κατέχουν και τα καλλιεργούν συνεχώς και αδιαλείπτως, όπως υποστηρίζει σε σχετική επιστολή του προς το Υπουργείο Πολιτισμού από το 2003, ο δήμαρχος Δίου . Η κυριότητα τους άλλωστε αποδεικνύεται και από τους σχετικούς τίτλους τους οποίους εξέδωσε για τον καθένα τους η Δ/νση Γεωργίας Ν. Πιερίας και οι οποίοι έχουν μεταγραφεί νόμιμα στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Κατερίνης.
Παράλληλα στα κληροτεμάχια τα οποία δεσμεύτηκαν από το Υπουργείο Πολιτισμού σύμφωνα με την σχετική απόφαση διενεργούνται αδιάλειπτα μέχρι σήμερα ανασκαφές από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με εποπτεία του καθηγητή της Αρχαιολογίας κ. Δ. Παντερμαλή. Στη συγκεκριμένη έκταση, όπου εκτείνονταν τα ιερά της αρχαίας πόλης του Δίου έχουν αποκαλυφθεί αρχαιολογικά ευρήματα ιδιαίτερα σημαντικά για την ιστορία και τον πολιτισμό της αρχαίας Μακεδονίας. Μάλιστα από τότε μέχρι σήμερα η περιοχή έχει μετατραπεί σε αρχαιολογικό πάρκο που αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών, Ελλήνων και αλλοδαπών.
«Η υπόθεση ανακινήθηκε το 2002 από την Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου Λιτόχωρου, η οποία προβάλλει δικαιώματα στα αγροτεμάχια που διατέθηκαν στους δημότες μας με τον ισχυρισμό ότι της ανήκουν, γιατί δεν έχουν απαλλοτριωθεί. Μάλιστα δύο από τους δημότες μας, με απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Κατερίνης αποβλήθηκαν από τα αγροτεμάχια στα οποία είχαν εγκατασταθεί το 1987 μετά από αίτηση ασφαλιστικών μέτρων νομής που κατέθεσε η Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου», αναφέρει στην επιστολή του ο Γρηγόρης Παπαχρήστος.
«Η συγκεκριμένη τροπή της υπόθεσης θίγει τους δημότες μας», υποστηρίζει δικαίως ο δήμαρχος Δίου «οι οποίοι στερήθηκαν αρχικά τα κληροτεμάχια τους για την προστασία των αρχαιοτήτων και τώρα στερούνται εκ νέου τα αγροτεμάχια τα οποία απέκτησαν σε ανταλλαγή με νόμιμες διαδικασίες των κρατικών υπηρεσιών. Οι θιγόμενοι δημότες και οι οικογένειες τους βρίσκονται σε αναβρασμό, γιατί αναγκάζονται να οδηγηθούν, χωρίς δική τους υπαιτιότητα, σε δικαστικό αγώνα και να υποβληθούν σε δυσβάστακτες δαπάνες για να διαφυλάξουν την περιουσία τους.»
Το Μάρτιο του 2003 εκδικάστηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Κατερίνης σχετική αγωγή του αποβληθέντα από την ιδιοκτησία.
Ο κ. Παπαχρήστος, τονίζει ότι εφόσον αποδειχθεί δικαστικά ότι οι κρατικές υπηρεσίες μη νόμιμα στέρησαν από τους δημότες τα περιουσιακά τους στοιχεία και κακώς προέβησαν στην ανταλλαγή, οι θιγόμενοι ιδιοκτήτες προτίθενται να διεκδικήσουν την επιστροφή των αρχικών τους εκτάσεων.
«Επειδή το όλο θέμα αποτελεί μείζον κοινωνικό πρόβλημα και συγχρόνως εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την προστασία των μνημείων στον αρχαιολογικό χώρο του Δίου, ζητούμε επειγόντως από την πολιτεία, η οποία έκανε την ανταλλαγή των οικοπέδων, να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες, ώστε να τακτοποιηθεί οριστικά το θέμα και να επανεγκατασταθούν στα αγροτεμάχια τους οι δημότες μας που αποβλήθηκαν από την Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου», καταλήγει ο δήμαρχος Δίου.
«Όταν συζητήθηκε το θέμα, στο Νομαρχιακό Συμβούλιο, είχα ζητήσει από το Μοναστήρι να δεχθεί να γίνει απαλλοτρίωση και αυτών των εκτάσεων», σχολίασε ο δήμαρχος Δίου. «Στο κάτω-κάτω το Μοναστήρι έχει χιλιάδες στρέμματα και αν έγινε και κάποιο λάθος, ας δεχθεί να απαλλοτριωθούν και αυτά τα 150 στρέμματα. Ας κάνουν μια γενναιοψυχία και ας πουν: είναι δικά μας, αλλά εμείς τα εκχωρούμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους γιατί είχαν τη γενναιοψυχία να δώσουν τα κτήματά τους για το καλό της πατρίδας και επειδή είναι φτωχοί άνθρωποι και δεν έχουν άλλα κτήματα.»
Την επιστροφή της περιουσίας από την Ι.Μ. Αγ. Διονυσίου στην Μονή Παναγίας Μακρυράχης, ζητά ο Δήμος Πύδνας
Να μπει τέλος στην παρανομία
Η πρακτική που ακολουθεί το Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου έναντι της Ι.Μ. της Παναγίας Μακρυράχης, είναι αυτή που προκαλεί την αντίδραση του Δήμου Πύδνας, ο οποίος βλέπει να υποχρεώνεται σε μαρασμό ένα Μοναστήρι που επανασυστάθηκε το 1998 και αποτελεί πόλο έλξης επισκεπτών, αλλά κυρίως σημαντικό πνευματικό χώρο προσευχής και περισυλλογής, όπως υποστηρίζει ο δήμαρχος Πύδνας.
Ουσιαστικά, ο κ. Βασιλειάδης και το δημοτικό συμβούλιο Πύδνας, εναντιώνεται στην πρακτική του Μοναστηριού του Αγίου Διονυσίου να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται το δάσος της Συκιάς Ημαθίας, στερώντας σημαντικού πόρους που θα μπορούσαν να ενισχύσουν το σημαντικό φιλανθρωπικό έργο των τριών γυναικών Μοναχών της Ιεράς Μονής της Παναγίας Μακρυράχης, αλλά και να βοηθήσουν στο απαραίτητο αναστηλωτικό έργο που πρέπει να γίνει.
Το Μοναστήρι της Παναγίας Μακρυράχης αποτέλεσε μυστικό πολεμικό κέντρο κατά τον Μακεδονικό Αγώνα και στη συνέχεια έδωσε το παρών στην Επανάσταση της Πιερίας το 1878.
Διέθετε μεγάλες εκτάσεις γης από δωρεές και κληροδοτήματα όπως επίσης και μεγάλο ζωϊκό κεφάλαιο. «Ανάμεσα στα περιουσιακά του στοιχεία είναι και δασόκτημα στη Συκιά Ημαθίας 8.500 στρεμμάτων το οποίο αποτελεί μερίδιο του Δημοσίου το 1/5 εξ αδιαιρέτου» όπως επισημαίνει ο δήμαρχος Πύδνας.
Από τα έσοδα της περιουσίας του ένα μέρος χρησιμοποιήθηκε για τη συντήρησή του και τα υπόλοιπα έσοδα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Το 1931 το Υπουργείο Παιδείας συγχώνευσε την Ιερά Μονή με το Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου που βρίσκεται στο Λιτόχωρο. Έτσι τα έσοδα του μοναστηριού της Παναγίας Μακρυράχης τα διαχειριζόταν η Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου με τον εκάστοτε Ηγούμενό της.
Το Μοναστήρι έμεινε έρημο έως ότου δύο μοναχές αρχικά (σήμερα είναι τρεις) εγκαταστάθηκαν και πλέον «αποτελεί κόσμημα για την περιοχή» όπως υποστηρίζει ο δήμαρχος. Ο κ. Βασιλειάδης επισημαίνει ότι «με τη βοήθεια αυτών των αδυνάτων σωματικά, αλλά πανίσχυρων ψυχικά γυναικών, το μοναστήρι αποτελεί χώρο προσευχής και περισυλλογής, αποτελεί όαση στον ανήσυχο κόσμο μας».
Με Προεδρικό Διάταγμα το 1998 και με τη σύμφωνη γνώμη του Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνα, το Μοναστήρι επανιδρύθηκε. Σύμφωνα με το νόμο η Ιερά Μονή θα πρέπει να διαχειρίζεται μόνη της τα περιουσιακά στοιχεία της. Το Μοναστήρι έχει στην κατοχή του και το 1/5 του Δάσους της Συκιάς Ημαθίας έκτασης 8.500 στρεμμάτων.
Όπως δηλώνει ο κ. Βασιλειάδης, «όλα τα προηγούμενα χρόνια και πριν την έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος για την επαναλειτουργία του Μοναστηριού, το συγκεκριμένο Δάσος το διαχειριζόταν η Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου, χωρίς φυσικά να δίνει δραχμή από τα έσοδα της ξυλείας για την αναπαλαίωση του Μοναστηριού της Παναγίας. Η Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου, είχε εξασφαλίσει τις σχετικές άδειες ξύλευσης οι οποίες έληξαν το 2001». Όπως ανέφερε ο δήμαρχος Πύδνας, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις και προειδοποιήσεις, το Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου συνεχίζει να εκμεταλλεύεται την περιουσία του Μοναστηριού, αγνοώντας τις προσπάθειες των μοναχών μας και μαζί μ’ αυτές αγνοώντας τους νόμους του κράτους.
«Σήμερα το Μοναστήρι, έχει και πάλι την ανάγκη τη δική μας», δηλώνει χαρακτηριστικά, εκφράζοντας την αποφασιστικότητα του να αγωνιστεί για να επιστρέψει η διαχείριση των 8.500 χιλιάδων στρεμμάτων του δάσους της Συκιάς στο Μοναστήρι της Παναγίας, ώστε να διευκολυνθεί το φιλανθρωπικό έργο της, αλλά και να προχωρήσει η απαραίτητη αναστήλωση ενός μνημείου που αποτελεί σημείο αναφοράς για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής.
ΔΕΥΤΕΡΑ 08-2-2010
Ενώνουν τις φωνές διαμαρτυρίας τους, κατά των διεκδικήσεων της Ιεράς Μονής του Αγίου Διονυσίου, τρεις δήμαρχοι της Πιερίας και ένας δήμαρχος της Ημαθίας. Σε κοινή συνέντευξη που παραχωρούν το μεσημέρι του Σαββάτου, οι δήμαρχοι Λιτοχώρου, Δίου, Πύδνας και Βεργίνας, αναμένεται να αναφερθούν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν από τις διεκδικήσεις της Μονής, υποστηρίζοντας ότι μόνο αυτή μπορεί να βάλει ένα τέρμα, διασφαλίζοντας την κοινωνική ειρήνη στις περιοχές τους.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο δήμος Λιτοχώρου, είναι ίσως το πιο γνωστό, αφού το Μοναστήρι, όπως υποστηρίζει, κατέχει έκταση 4.500 χιλιάδων στρεμμάτων χωρίς να έχει τίτλους ή για να ακριβολογούμε, όπως εκτιμά ο κ. Τσιφοδήμος, οι συγκεκριμένοι τίτλοι είναι 100% πλαστοί. Η κόντρα μεταξύ δήμου Λιτοχώρου και Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου κρατάει χρόνια και ....κορυφώθηκε το καλοκαίρι με το συλλαλητήριο που διοργάνωσε η Επιτροπή Αγώνα ενάντια στις διεκδικήσεις της Μονής και το οποίο ολοκληρώθηκε με πορεία προς το Μοναστήρι και με τα όσα ακολούθησαν εκεί.
Το 1931 το Υπουργείο Παιδείας συγχώνευσε την Ιερά Μονή με το Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου που βρίσκεται στο Λιτόχωρο. Έτσι τα έσοδα του μοναστηριού της Παναγίας Μακρυράχης τα διαχειριζόταν η Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου με τον εκάστοτε Ηγούμενό της.
Το Μοναστήρι έμεινε έρημο έως ότου δύο μοναχές αρχικά (σήμερα είναι τρεις) εγκαταστάθηκαν και πλέον «αποτελεί κόσμημα για την περιοχή» όπως υποστηρίζει ο δήμαρχος. Ο κ. Βασιλειάδης επισημαίνει ότι «με τη βοήθεια αυτών των αδυνάτων σωματικά, αλλά πανίσχυρων ψυχικά γυναικών, το μοναστήρι αποτελεί χώρο προσευχής και περισυλλογής, αποτελεί όαση στον ανήσυχο κόσμο μας».
Με Προεδρικό Διάταγμα το 1998 και με τη σύμφωνη γνώμη του Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνα, το Μοναστήρι επανιδρύθηκε. Σύμφωνα με το νόμο η Ιερά Μονή θα πρέπει να διαχειρίζεται μόνη της τα περιουσιακά στοιχεία της. Το Μοναστήρι έχει στην κατοχή του και το 1/5 του Δάσους της Συκιάς Ημαθίας έκτασης 8.500 στρεμμάτων.
Όπως δηλώνει ο κ. Βασιλειάδης, «όλα τα προηγούμενα χρόνια και πριν την έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος για την επαναλειτουργία του Μοναστηριού, το συγκεκριμένο Δάσος το διαχειριζόταν η Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου, χωρίς φυσικά να δίνει δραχμή από τα έσοδα της ξυλείας για την αναπαλαίωση του Μοναστηριού της Παναγίας. Η Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου, είχε εξασφαλίσει τις σχετικές άδειες ξύλευσης οι οποίες έληξαν το 2001». Όπως ανέφερε ο δήμαρχος Πύδνας, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις και προειδοποιήσεις, το Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου συνεχίζει να εκμεταλλεύεται την περιουσία του Μοναστηριού, αγνοώντας τις προσπάθειες των μοναχών μας και μαζί μ’ αυτές αγνοώντας τους νόμους του κράτους.
«Σήμερα το Μοναστήρι, έχει και πάλι την ανάγκη τη δική μας», δηλώνει χαρακτηριστικά, εκφράζοντας την αποφασιστικότητα του να αγωνιστεί για να επιστρέψει η διαχείριση των 8.500 χιλιάδων στρεμμάτων του δάσους της Συκιάς στο Μοναστήρι της Παναγίας, ώστε να διευκολυνθεί το φιλανθρωπικό έργο της, αλλά και να προχωρήσει η απαραίτητη αναστήλωση ενός μνημείου που αποτελεί σημείο αναφοράς για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής.(ΠΟΛΙΤΕΙΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου