| " | |
| ΠΕΜΠΤΗ 14-1-2010 | |
 Φτάσαμε λοιπόν στα χείλη του γκρεμού. Το ξέρουμε όλοι. Πολιτικοί, κόμματα, λαός. Και να μην το ξέραμε εξάλλου θα το μαθαίναμε καλά από τις ευρωπαϊκές εφημερίδες. Και μάλιστα τις εγκυρότερες από αυτές (Τάϊμς, Μοντ, Βελτ κ.α.). Που καθημερινά σχεδόν μας καταμαρτυρούν τα μύρια όσα και μας επισείουν τον κίνδυνο χρεοκοπίας. Μόλις χθες η Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς (σοβαρή οικονομική εφημερίδα) έγραφε ότι «Η Ελλάδα θα εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη» και πως «σε δύο τρία, χρόνια θα έχει χρεοκοπήσει». Μας συμβούλευε μάλιστα να μην εκποιούμε δημόσια αγαθά προσπαθώντας να κρατήσουμε στη ζωή μια οικονομία μελλοθάνατη με δεδομένη την ημερομηνία του θανάτου της. Υπερβολές, θα πείτε. Πιθανόν. Και ως υπερβολή ωστόσο δείχνει το μέγεθος του προβλήματος, την κρισιμότητα της κατάστασης. Μπορούμε άραγε κάτι να κάνουμε ως χώρα ώστε να διαψεύσουμε τις Κασσάνδρες (αν φυσικά είναι Κασσάνδρες;) Και πώς μπορούμε να βρούμε αυτό το κάτι; Τα ερωτήματα ξεπερνούν τις δυνατότητες της στήλης. Ο καθένας μας ωστόσο (και ο γράφων) δικαιούται να έχει άποψη. Που ....ενδέχεται να είναι και σωστή. Εξάλλου η στήλη είναι αυτό ακριβώς, στήλη άποψης. Και στόχος της είναι να φωτίζει με το μικρό της φως, όσο γίνεται τίμια και σφαιρικά, προβλήματα και καταστάσεις συμβάλλοντας έτσι στην καλύτερη κατά το δυνατόν ενημέρωση των αναγνωστών της. Στο χείλος του γκρεμού ΦΤάσαμε στα χείλη του γκρεμού. Τι άραγε μπορούμε να κάνουμε; Ώστε να απελευθερωθούμε από την τεράστια δαγκάνη του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους που απειλεί να μας συνθλίψει; «Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» μας δίδαξε ο Θεάνθρωπος. Την αλήθεια, ναι σίγουρα. Όμως είναι δύσκολη η αλήθεια. Είναι πικρή. Και πονάει! «Η αλήθεια – μας λέει ο μεγάλος Παλαμάς – δεν πρέπει μόνο να λάμπει, αλλά και να σφάζει». Την αλήθεια λοιπόν. Από αυτή θ’ αρχίσουμε. Κι αν πικράνουμε κάποιους ας μας συγχωρήσουν. Την αλήθεια, όσο φυσικά τη βλέπουμε, υπηρετούμε. Τίποτε άλλο. Ποιος φταίει; Για το σημερινό μας κατάντημα όλοι φταίμε. Ο καθένας μας έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης. Κι ασφαλώς τα μερίδια δεν είναι, δεν μπορεί να είναι ίδια. Την μεγαλύτερη, την πρώτη ευθύνη φέρουν οι πολιτικοί μας και πρώτιστα των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Οι των μικρότερων ακολουθούν. Μας πνίγουν τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος. Ποιος φταίει γιαυτά; Φταίει πρώτα το Πασοκ. Αυτό είχε ταχθεί από το 1980 υπέρ των ελλειμματικών προϋπολογισμών, σε αντίθεση με τον Κων/νο Καραμανλή που υποστήριζε τους ισοσκελισμένους. Ο Α.Π. με το «Τσοβόλα δώστα όλα», το «είπαμε να κάνει ο υπουργός τάδε ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια», το ο «λαός στην εξουσία» κι άλλα πολλά εκτίναξε το χαμηλό έλλειμμα που παράλαβε από τη ΝΔ στα ύψη. Δεν αγνοούμε φυσικά ότι επέβαλε κάποια προς τη σωστή κατεύθυνση αναδιανομή του εισοδήματος και αρκετά άλλα θετικά αλλά εδώ μιλούμε για τα οικονομικά μας χάλια. Ο Α. Παπανδρέου εξάλλου και το Πασοκ με την αλλαγή του Συντάγματος του 1986 κατέστησε τον Πρωθυπουργό «παντοδύναμο» (άρα σχεδόν ανεξέλεγκτο) και αφήρεσε όλες τις αρμοδιότητες του ρυθμιστή του πολιτεύματος Προέδρου της Δημοκρατίας καθιστώντας τον εντελώς ανίσχυρο να παρέμβει όταν χρειαζόταν η παρέμβασή του. Την ίδια εποχή κατάργησε την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και εν πολλοίς την ιεραρχία, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της δημοσίας διοίκησης και την αναποτελεσματικότητά της. Η Ν.Δ. επί Α.Π. δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, δεν άσκησε δηλαδή τον απαιτούμενο έλεγχο την επιβεβλημένη αντιπολίτευση. Κι όχι μόνον αυτό αλλά τον ανταγωνίσθηκε σε λαϊκισμό και χαριστικές πράξεις. Επί Κώστα Καραμανλή η ΝΔ ενώ υποσχέθηκε «επανίδρυση του κράτους», «σεμνή και ταπεινή» διακυβέρνηση κι άλλα παρόμοια συνέχισε το ίδιο έργο που είχε ξεκινήσει και ανδρωθεί επί Πα.σο.κ. Σκάνδαλα επί Α. Παπανδρέου και Κ. Σημίτη, σκάνδαλα και επί Κώστα Καραμανλή. Λαϊκισμό οι μεν λαϊκισμό και οι δε. Στην πράξη από το 1981 και μέχρι σήμερα βασιλεύουν ο λαϊκισμός, η αδιαφάνεια, η διαφθορά με παράλληλη μείωση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας και αύξηση των ελλειμμάτων και των χρεών που πλέον «έπιασαν οροφή». Το ΚΚΕ προσκολλημένο στο «σταλινικό πρότυπο και με δεδομένη τη μείωση και πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, δείχνει να μην μπορεί να προσαρμοσθεί στη σημερινή κατάσταση. Περιορίζεται έτσι σημαντικά ο παρεμβατικός, υπέρ των συμφερόντων του λαού, ρόλος του. Ο ΛΑ.Ο.Σ με την αντιφατική ρητορική και τις άμετρες φιλοδοξίες του αρχηγού του ακυρώνει την όποια δυνατότητα προσφοράς στον τόπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ τέλος «σφηνωμένος» ανάμεσα στο Πασοκ και το ΚΚΕ, με τις πολλές συνιστώσες και τάσεις του αδυνατεί να αρθρώσει έναν πειστικό, πραγματικά σύγχρονο, αριστερό λόγο πράγμα απαραίτητο για την σωστή λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και την ισχυροποίηση του στο λαό. Όχι πως τα τελευταία 30 χρόνια δεν έγιναν από τα κόμματα και κάποιες προσπάθειες τιθάσευσης του κακού. Έγιναν. Όμως πάντα σκόνταφταν στο «πολιτικό κόστος» στον λαϊκισμό, στο κομματικό συμφέρον. Και δεν πετύχαιναν το σκοπό τους. Πήγαιναν χαμένες. Όμοιες μ’ αυτές που έγραφε ο Καβάφης στο «Τρώες»: «Είν’ οι προσπάθειές μας των συφοριασμένων, είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε, κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες. Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά…»(ΠΗΓΗ) | |
Pages - Menu
▼
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου