Είναι γνωστό ότι στην, παραδοσιακά κομματικοποιημένη και πολιτικοποιημένη, Ελλάδα, ένα σημαντικό ποσοστό του κόσμου, θα ψηφίζει «δεξιά» (Ν.Δ.), βρέξει χιονίσει, ενώ ένα άλλο εξίσου σημαντικό ποσοστό, θα ψηφίζει «κεντροαριστερά» (ΠΑΣΟΚ), ακόμη και αν στην ηγεσία του ήμουν εγώ! Έτσι ήταν πάντα, και έτσι θα συνεχίσει να είναι. Το μόνο που αλλάζει, είναι τα ονόματα των κομματικών σχημάτων που κατά καιρούς εκφράζουν, τις δυο μεγάλες παρατάξεις. Πιο παλιά, οι κομματικές τους εκφάνσεις ήταν οι: Λαϊκός Συναγερμός, ΕΡΕ, Ε.Κ., ΕΔΑ κλπ. Σήμερα είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η πόλωση όμως μεταξύ τους, ήταν πάντα, και παραμένει σταθερή.
Είναι επίσης γνωστό, πως όπως φαίνονται τα πράγματα, πάμε για μια εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ. Άσχετα με τις διάφορες δημοσκοπήσεις που κανείς δεν μπορεί στα σίγουρα να πει ότι δεν υπηρετούν κάποια αλλότρια συμφέροντα, το κλίμα είναι σαφές και ήδη διαμορφωμένο. Αυτό που δεν είναι σαφές, είναι το αν θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να διαχειριστεί την εξουσία, πέντε μόλις χρόνια μετά την αποπομπή του από αυτήν. Και αυτό φαίνεται και στο κόσμο του. Υπάρχει ένα γενικό μούδιασμα. Πουθενά δεν εκδηλώνεται η ενθουσιώδης συσπείρωση που θα έπρεπε να συνοδεύει μια παράταξη, η οποία οδεύει ολοταχώς προς την εξουσία. Γιατί; Διότι προφανώς, η επιλογή του κόσμου δεν έχει να κάνει με μια ενθουσιώδη «επέλαση», με σκοπό την άλωση του κάστρου της «μισητής δεξιάς», μπλα μπλα, αλλά απλά έχει να κάνει με την επιλογή του λιγότερου από τα δυο κακά…
Ο Γιώργος Παπανδρέου σε αντίθεση με τον Κώστα Καραμανλή, έχει δείξει ότι μπορεί να πάρει γρήγορες και πολλές φορές ριψοκίνδυνες, εσωκομματικές τουλάχιστον, αποφάσεις. Ο πρόσφατος τρόπος που ο ένας χειρίστηκε την υποψηφιότητα Σημίτη, και ο άλλος αυτήν του Έβερτ, το αποδεικνύει περίτρανα. Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μια μεγάλη πολιτική οικογένεια, υπό τη σκιά ενός πραγματικά μεγάλου πολιτικού άνδρα, έχει γνωρίσει από πολύ μικρός τα συντροφικά μαχαιρώματα, τις κομματικές λοβιτούρες και τα ατέρμονα πολιτικά παιχνίδια. Γνωρίζει από μέσα τη βρωμιά της πολιτικής. Δεν βλέπει τους αστέρες του ΠΑΣΟΚ με το ίδιο μάτι που τους βλέπουμε εμείς οι υπόλοιποι. Για αυτόν οι μεγαλόσχημοι του κινήματος, δεν είναι παρά κάποιοι που κυνηγούσαν από πίσω τον πατέρα του, κολακεύοντας και γλύφοντας τον, με (μοναδικό;) σκοπό το να γίνουν γνωστοί και πέρα από το θυρωρείο της πολυκατοικίας τους. Επόμενο είναι ο Γιώργος να έχει μια διαφορετική από εμάς άποψη για τη πολιτική και τους Έλληνες πρωταγωνιστές της. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα ούτε καλό ούτε κακό.
Είναι όμως χρήσιμο στο να μπορεί να αντιμετωπίζει τις εσωκομματικές ραδιουργίες, και να κοιτάζει στα μάτια, αν όχι αφ υψηλού, όλους αυτούς που μόνο ζημιά προξένησαν στη παράταξη της εν Ελλάδι κεντροαριστεράς.
Εκεί όμως που ο Παπανδρέου θα συναντήσει πρόβλημα, και θα αντιμετωπίσει κατεστημένες αντιδράσεις, είναι στον ευρύτερο κομματικό μηχανισμό του κινήματος. Ξέχωρα από το γεγονός πως αυτός ο μηχανισμός είναι ήδη διαιρεμένος σε δυο κομμάτια (Βλ. Βενιζελικούς), η νοοτροπία που έχει δημιουργηθεί στα μικρομεσαία κομματικά στελέχη και οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, μετά από 20 τόσα χρόνια εξουσίας, είναι δύσκολο να ξεριζωθεί παρά τις όποιες καλές προθέσεις του αρχηγού. Όντας κόμμα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ τράβηξε στα φώτα του εκατοντάδες χιλιάδες παράσιτα. Παράσιτα που δεν έγιναν ξαφνικά σοσιαλδημοκράτες, απλά είδαν φως (εξουσίας) και μπήκαν. Καιροσκόποι που σε άλλες εποχές θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν χουντικοί, ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί να ήταν εξουσία. Και αυτοί οι τυχάρπαστοι, είναι ο βασικός λόγος που ο κόσμος σιχάθηκε το ΠΑΣΟΚ. Άλλο να ακούς για κάποιον προβεβλημένο μεγαλουπουργό πως ίσως και να πήρε μίζες, ή ίσως να διαπλέκεται με επιχειρηματίες, ή ίσως… Τα κότερα και οι σαμπάνιες εν πλώ, είναι μακριά από τη καθημερινότητα του μέσου εργαζόμενου Έλληνα. Αυτό όμως που είναι κοντά του, είναι ο πασόκος γείτονας, ή ο «πράσινος» προϊστάμενος του, ή ο γνωστός πασοκτσής του καφενείου και πάει λέγοντας. Και εκεί είναι που το Κίνημα πονάει. Εκεί είναι χάθηκε το παιχνίδι. Προ πολλού.
Κάποιος αρχαίος φιλόσοφος είχε πει κάποτε πως «αρχή άνδρα δείκνυσι», και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε λειψή. Άνθρωποι χωρίς προσόντα και με μειωμένη ηθική συνείδηση, αναδείχθηκαν σε δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς και ΔΕΚΟ, με μόνο προσόν τους τη κομματική (πράσινη) ταυτότητα και μόνο εφόδιο, την προσάρτηση τους σε κάποιον πράσινο υπουργό ή βουλευτή. Και λιάνισαν τα ταμεία αλλά και τη κοινή λογική. Άνθρωποι που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, και αντί να τιμωρηθούν, προήχθησαν σε θέσεις προϊσταμένων οικονομικών υπηρεσιών!!!! Ο δημόσιος τομέας βοά με τα κομματικά τηλεφωνήματα που κρίνουν στελέχη στις εποχές των κρίσεων για προαγωγή, κατά παράβαση οποιασδήποτε έννοιας αξιοκρατίας ή έστω του εκάστοτε ισχύοντος δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα.
Και εκεί είναι που κινδυνεύει να χάσει το παιχνίδι ο Παπανδρέου. Όντας από μικρός στα μεγάλα σαλόνια της πολιτικής, δεν υπάρχει περίπτωση, να μπορεί να μπει στη νοοτροπία του μικροκομματικού επιτήδειου. Να αντιληφθεί τη ψυχοσύνθεσή του που απλά «ονειρεύεται καρβέλια». Η σχέση του Γιώργου με όλους αυτούς, είναι του στυλ «εικονικής πραγματικότητας». Δεν γνωρίζει, και μάλλον δεν μπορεί πλέον να μάθει, τις δυνατότητες και τους περιορισμούς από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού. Τους βλέπει μόνο όταν τον χειροκροτούν. Αγνοεί αυτό που έχουν αφήσει στο διάβα τους. Και αυτή είναι η καυτή πατάτα που θα κρατήσει στα χέρια του. Η πατάτα της κομματικής νομενκλατούρας, που θα επιχειρήσει και πάλι να αλώσει το δημόσιο και γενικά τη καθημερινότητα του μέσου Έλληνα.
ΚΡΑΧΤΗΣ (kraxtis-gr.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου