ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΣΤΑ ΓΑΛΗΝΑ σπιτάκια του Αντώναρου στο μαγευτικό Κουφονήσι και καθώς εισέπνεα μια τζούρα συνάντησης με το νυχτερινό σύμπαν μού κατέβηκε μια σκέψη. Αντί για zoom in να κάνουμε zoom out. Αντί να δραματοποιούμε, να αποστασιοποιούμαστε. Αντί να τα βλέπουμε όλα και όλους από κοντά, να τα αντικρύζουμε και να τα εξετάζουμε από μακριά. Πολύ μακριά. Έτσι, κόκκος άμμου η χερούκλα της κιγκαλερίας του Παπαθανασίου. Έτσι αόρατο το προγούλι της Νέας Δυστυχίας. Έτσι, των νάνων οι πατούσες, των τάχα μου γιγάντων. Κι έτσι οι κάθε λογής δικτατορίσκοι, μικροσκοπικές φυσαλίδες από παιδικό παιχνίδι. Να βάλουμε και τον εαυτό μας για να κοντύνουμε το απροσμέτρητο εγώ μας. Ευεργετική η επίδραση της απόστασης. Ενθαρρύνει την ψυχραιμία μας. Καταπολεμάει την μακακία μας. Αναπτύσσει το χιούμορ μας. Ο τοκετός της αυτογνωσίας μας. Η καταπίεση και η εξουσία είναι μέσα μας. Όσο μακριά από εγωπάθεια, ανασφάλεια και μοναξιά, τόσο κοντά στην ισορροπία, τη συνειδητότητα και τη λευτεριά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου