 |
του συνεργάτη μας
Δημητρίου Μοσχοτέλια (ΔΗΜΜΟΣ)
Από την περασμένη Τετάρτη 1 Ιουλίου, ο ΔΗΜΜΟΣ ανήκει στην κατηγορία των συνταξιούχων.
Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έφτασε στη συνταξιοδότηση.
Από μια μεριά βλέπω απουσίες συνομηλίκων μου.
Από την άλλη βλέπω τον εαυτό μου, έναν ανυπότακτο άνθρωπο, να τα καταφέρνει περνώντας από συμπληγάδες.
Εργάστηκα για 23 χρόνια στο Δημόσιο. Σχεδόν όλα τα διήνυσα στην Αγροφυλακή.
Έπρεπε να διοριστώ το 1972. όμως οι «Έλληνες χριστιανοί» δεν μου το επέτρεψαν.
Η Αγροφυλακή είναι μια πάρα πολύ δύσκολη Υπηρεσία. Είναι ταυτόχρονα και ευχάριστη.
Δύσκολη διότι έχεις να αντιμετωπίσεις άτομα που για ζημίες λίγων ευρώ απασχολούν Υπηρεσίες.
Ευχάριστη, διότι σου δίνεται η ευκαιρία να φανείς χρήσιμος και να λύσεις ειρηνικά διαφορές μεταξύ συνανθρώπων μας και πολλές φορές αδελφών.
Στην Υπηρεσία αυτή πόνεσα, κουράστηκα και ξοδεύτηκα οικονομικά.
Η Αγροφυλακή δεν έχει φίλους μέσα στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό.
Κανείς δεν την θέλει και κανείς δεν δέχεται να αναλάβει τις αρμοδιότητές της.
Είναι μια παρεξηγημένη Υπηρεσία, διότι σχεδόν ποτέ δεν είχε ανθρώπους να τη συμπαρασταθούν.
Σήμερα, που για μένα τελείωσαν όλα, όσον αφορά την Αγροφυλακή, θα σας πω δύο πράγματα, για να βγάλετε γενικότερα συμπεράσματα.
Όταν το 1990 επανιδρύθηκε η Αγροφυλακή, τοποθετήθηκα Αγρονόμος Κατερίνης.
Παρέλαβα μία Υπηρεσία, η οποία δεν είχε έπιπλα για να λειτουργήσουν τα Γραφεία της.
Όλα τα έπιπλα, τα οποία είχαν παραδοθεί το 1984 στην Αστυνομία, ήταν σε άθλια κατάσταση.
Κάποια τα επισκεύασα και τα έβαψα, περιμένοντας τη συμπαράσταση της Υπηρεσίας ή κάποιων άλλων Υπηρεσιών.
Δυστυχώς δεν υπήρχε βοήθεια από πουθενά.
Έτσι το 1992 αναγκάστηκα να διαθέσω πλέον του ενός μηνιαίου μισθού μου για την αγορά επίπλων.
Την απόδειξη μάλιστα της αγοράς απ τους αδελφούς ΡΟΓΚΟΤΗ την κρατώ ακόμη ως ενθύμιο.
Κανείς δεν διέθεσε, έστω μια καρέκλα για να κάθονται οι εργαζόμενοι, οι επισκεπτόμενοι την Υπηρεσία.
Μάλιστα, επειδή θέλω να μην αμφισβητούνται τα όσα λέω, παρακαλώ όλους: το Υπουργείο, Νομάρχες, Δημάρχους, Κοινοτάρχες, λοιπές αρχές του τόπου να με διαψεύσουν.
Επαναλαμβάνω και τονίζω ότι από το 1990 έως το 2007 που διαλύθηκε η Αγροφυλακή, δεν υπήρξε κάποια βοήθεια για τον εξοπλισμό του Αγρονομείου.
Αυτό που σας μνημονεύω ας εκτιμηθεί απ όλους ανάλογα και ας αναζητηθεί άλλος υπάλληλος του Ελληνικού κράτους που να έκανε τέτοια χειρονομία.
Ένα δεύτερο, απ τα πολλά που μπορώ να πω, είναι οι σχεδόν καθημερινές επισκέψεις μου στα χωριά, με το προσωπικό μου αυτοκίνητο.
Από το 1990 έως το 2001 πήγαινα σ όλα τα χωριά με προσωπικές μου δαπάνες, χωρίς ποτέ κάποιος να μου βάλλει μια δραχμή βενζίνη στο αυτοκίνητο ή να πληρώσει κάτι για τη συντήρησή του.
Επί έντεκα χρόνια, χωρίς δαπάνες κινήσεως, χωρίς υπερωρίες, χωρίς εκτός έδρας αποζημίωση, θα σας πω εν συντομία πόσα δαπάνησα.
Κάθε χρόνο πραγματοποιούσα πάνω από διακόσιες κινήσεις. Σχεδόν καθημερινά ήμουν στα χωριά για ειρηνική, κυρίως, επίλυση των διαφορών μεταξύ πολιτών.
Αν αναλογισθούμε ότι κατά μέσο όρο μετάβαση και επιστροφή ήταν απόσταση περίπου πενήντα χιλιομέτρων, τότε θα διαπιστώσετε ότι διήνυσα πάνω από 10.000 χιλιόμετρα ετησίως.
Για τα έντεκα χρόνια διήνυσα πάνω από 110.000 χιλιόμετρα.
Ποτέ κανείς. Κεντρική Υπηρεσία, Νομάρχες, Δήμαρχοι, Κοινοτάρχες ή οποιοσδήποτε άλλος δεν διέθεσε έστω και μια δραχμή για έξοδα ή εκτός έδρας κινήσεις.
Σήμερα, που όλα τελείωσαν τους παρακαλώ όλους τους παραπάνω να με διαψεύσουν. Εάν βέβαια μπορούν.
Ούτε και από πολίτη, τον οποίο οικιοθελώς εξυπηρετούσα, είδε το αυτοκίνητό μου βενζίνη, έστω και μιας δραχμής.
Συνοψίζω.
Οι δαπάνες των 110.000 χιλιομέτρων.
Συν άλλα τόσα που έπρεπε να λάβω, όπως όλοι οι υπάλληλοι.
Συν τα εκτός έδρας που λαμβάνουν όλοι οι μετακινούμενοι.
Θα διαπιστώσουν όλοι ότι η θετική και η αποθετική ζημία μου μετριέται σε αρκετά εκατομμύρια δραχμές.
Ποτέ δεν μετάνιωσα για όλα όσα έκανα υπέρ των συνανθρώπων μου, έστω και αν τα έσοδά μου ήταν μόνο ένας μισθός.
Τα εντάσσω μέσα στις υποχρεώσεις μου, ως Χριστιανού και ως Υπαλλήλου.
Διότι έτσι τον εννοώ τον Χριστιανισμό και έτσι πορεύομαι μέσα στην κοινωνία.
Και κάτι ακόμη.
Επί είκοσι τρία χρόνια Αγρονόμος και με πάνω από χίλιους κτηνοτρόφους στο Νομό, κάθε Πάσχα αγόραζα αρνί ή κατσίκι.
Δεν θα σας κουράσω περισσότερο με τις προσωπικές μου πράξεις.
Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι αποφεύγω τους επαίνους και κυρίως τους αυτοεπαίνους.
Σήμερα γίνεται μια εξαίρεση.
Θεώρησα απαραίτητο να τα μνημονεύσω, ως απάντηση στον κ. Δήμαρχο Κατερίνης, ο οποίος δεν περιορίστηκε σε ευχαριστίες και συγχαρητήρια προς τους Αστυνομικούς, αλλά μας του παρουσίασε ως πρότυπα, τα οποία αποτελούν «παράδειγμα προς μίμηση για κάθε δημόσιο λειτουργό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου